@^@..อ่านละครเรื่องธิดาวานร ตอนที่ 9/2
ตอนที่ 9 (ต่อจากวานนี้)
กลับมาบ้าน อรุณีเล่าเรื่องจดหมายให้พนากับอิยะวดีฟัง...ส่างหม่องมาพบแสนไทที่ราวป่า แสนไทสั่งว่า ถ้าได้ของแล้วให้ฆ่าพนาเสีย แล้วแสนไทก็ถามเรื่องที่ให้ไปสืบว่าลีกอ เป็นใคร ส่างหม่องบอกตามที่รู้มา แต่พอแสนไทถามว่าพ่อลีกอเป็นใคร ก็ได้รับคำตอบว่า
"ไม่มีใครพูดถึงพ่อมัน แม่มันก็เป็นผู้หญิงใจง่ายน่ะครับ มีลูกแล้วโดนเขี่ยทิ้ง เอ...แต่ในป่านั่นมันไม่เห็นจะมีผู้คน นอกจากพวกนายท่านกับนายใหญ่และทาสของพวกท่าน หรือว่ามันจะเป็นลูกเสือลูกจระเข้ที่อยู่ในป่านั้น"
"หุบปาก นี่คือประกาศิตไอ้ลีกอมันต้องตาย" แสนไทตวาดเพราะที่พูดคือพ่อของเขาพรานเส็งกับลีกอลาดตระเวนคุ้มกันบ้านให้พนา ลีกอ กับพรานเส็งคุยกัน พรานเส็งเล่าถึงตอนที่เขาถูกเอาตัวไปซ้อมถามเรื่องของลีกอ "วิธีกาพูดจามันเป็นคนเมือง"
ลีกอคิดว่าไม่ใช่ต้องเกี่ยวข้องกับคนที่ทำร้ายเขา เพราะอาวุธที่ใช้พิษเหมือนที่แม่ได้รับลีกอจึงคิดจะไปค้นหาที่ป่าลึกลับนั่น ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับอดีตของเขา...
ตรงจุดนัดคืนของ มีหีบศพใบหนึ่งมาตั้งอยู่ แสนไทเห็นแล้วไม่พอใจ ส่างหม่องบอกว่าตอนที่เขามาดูไม่มีหีบนั่น ด้านอิยะวดีกับบุราณซุ่มอยู่ แปลกใจทำไมมานัดตรงหีบศพ พนาบอกว่าตอนเขาเอาทับทิมไปวางไม่มีหีบนั้น ทับทิมจึงอยู่ใต้หีบ อิยะวดีสงสัยถ้าคนที่มาเอาไม่ใช่เจ้าของตัวจริงก็คงจะมีคนมาทวงของคืนอีก แต่พนากลับบอกว่าเขาได้อ่านหนังสือของบุราณแล้ว "ใครที่ไม่ใช่เจ้าของสมบัติรมยนคร มันไม่สามารถเอาของของดารารายเทวีไปได้"
"ถูกต้อง เพราะของนั่นผู้ที่จะเก็บไว้ได้คือผู้ที่จะเอาของไปคืนที่สุสานอัญมณีของดารารายเทวีเท่านั้น" บุราณพูดตามตำนาน
ถึงเวลานัด พนาเตือนให้ทุกคนระวังตัว แสงแก้วกับพวงมาลีตั้งใจมาเล่นงานอิยะวดี พอเห็นอิยะวดีมาที่ป่าเฮ่ว หลบอยู่กับบุราณ จึงคว้าไม้มาเตรียมฟาดทั้งสองคนเอาถึงตาย และถ้ามีโอกาสชิงทับทิมมาได้ สองแม่ลูกก็จะเอา...แสนไทให้ส่างหม่องออกไปที่จุดนัด เขาจะซุ่มรอยิงพนาให้ตาย ทันใดมีเสียงระฆังดังเง่งง่าง ส่างหม่องตะโกนถาม
"คนที่เอาของมาคืนเราพร้อมแล้วหรือยัง"
พนาตะโกนตอบว่าพร้อมเมื่อสิ้นเสียงระฆัง ทั้งสองออก มาพบกัน พนาได้เห็นส่างหม่องในสภาพตาเดียวแขนเหล็กก็จำได้ว่าคือคนที่ไปทำร้ายที่บ้านเขา พนาบอกว่าของอยู่ใต้หีบนั่น ส่างหม่องโมโห "นายกำลังเล่นตลกด้วยการเอาหีบมาวางทับของ"
"ใครกันแน่ที่เอาหีบมาวาง แต่ถ้าคุณอยากได้ของก็ต้องยกหีบออก"
ส่างหม่องจึงให้พนาช่วยกันยกหีบออก แต่แล้วนึกได้ว่าต้องให้พนาอยู่เป็นเป้า จึงให้พนามายืนอีกด้าน อิยะวดี กับบุราณที่ซุ่มอยู่เอะใจเป็นห่วงพนา พอพนากับส่างหม่องยกหีบขึ้น ก็เห็นแสงจากทับทิมเจิดจ้าแวววับขึ้นมา แสนไทตะลึง เขาประทับปืนขึ้นเตรียมยิงพนา อิยะวดีกับบุราณก็ตะลึงกับแสงนั้น พลันเสียงปืนดังขึ้น จังหวะเดียวกับที่แสงแก้วและพวงมาลีเอาไม้มาหวดใส่อิยะวดีกับบุราณ อิยะวดีกำลังลุกจะไปช่วยพนา จึงพลาดจากหัวมาโดนที่ไหล่ บุราณโดนเต็มๆ ถึงกับสลบ
พนาโดนยิงที่ไหล่ ส่างหม่องจะเข้าไปคว้าทับทิม พลัน เกิดฟ้าผ่าลงมาโดนมือร้องลั่น
"นั่นไง มันไม่ใช่ทับทิมของแก เพราะถ้าใช่ แกต้อง แตะต้องทับทิมนั้นได้"
ส่างหม่องจะคว้าอีกครั้ง เจ้าหญิงหน้ากากทองมาชี้หน้า ตวาด "เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้อง"
ลิงตัวใหญ่เหมือนแม่มาโถมเข้าใส่ส่างหม่อง แสนไทเห็นตกใจออกมายิงใส่ลิง แต่กระสุนไม่ระคายเคือง พนาตกใจร้องบอกแม่มาให้ระวังแต่ลิงตัวนั้นหันกลับมาเดินเข้าหาแสนไท กระชากปืนมาฟาดใส่หน้าแสนไท...ด้านอิยะวดีโดนสองแม่ลูกรุมทุบตี อิยะวดีเห็นแม่มาจึงร้องให้เธอช่วยด้วย ลิงหยุดหันมอง แสนไทจึงฉวยโอกาสหนี ส่างหม่องก็วิ่งหนีสะบักสะบอม บุราณฟื้นขึ้นมาเห็นลิงปรี่เข้ามากระชากแสงแก้วกับพวงมาลีเหวี่ยงไป
สองแม่ลูกกลัวจึงตกลงกันว่าถูกผีเข้าสิง ร้องไห้ทำเป็นตกใจว่าพวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ลิงจะเข้ามาตบสองแม่ลูก บุราณกับอิยะวดีรีบห้าม "พอแล้วแม่มา พอแล้ว"
"สองคนนี่ทำไปโดยไม่รู้ตัวครับแม่มา"
ลิงหยุดถอยห่าง อิยะวดีร้องเรียกวิ่งเข้าหา แต่ลิงถอยห่างแล้วเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา อิยะวดีร้องไห้โฮวิ่งตาม "แม่มาๆๆ อย่าทิ้งอิยะวดีไป"
พนาจะตามอิยะวดี แต่ถูกสองแม่ลูกกอดขาร้องไห้ บุราณ ตามมาปลอบอิยะวดี "อาจไม่ใช่แม่มาแต่แค่เหมือน เพราะถ้าเป็นแม่มาก็ต้องทักทายน้องอิยะวดี"
"ถ้าไม่ใช่แม่มาแล้วทำไมมาช่วยพนา ช่วยอิยะวดี"
"อย่าลืมว่าในตำนานรมยนคร ฤษีสุทัศน์บอกว่าลิงผู้พิทักษ์เจ้าหญิงทรายคำมีมากมายเป็นฝูง ลิงที่อยู่กับเจ้าหญิงทรายคำเมื่อหลายร้อยปีอาจกลับมาพิทักษ์เจ้าหญิงของพวกเขา"
พนาตามาปลอบอีกคน "ทีแรกพนาไม่อยากจะเชื่อ แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาและเหตุการณ์วันนี้ทำให้พนาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่มีใครจะมา
เอาทับทิมนั่นไปจากดารารายเทวีได้ เหมือนกับที่เจ้าหญิงหน้ากากทองนั่นประกาศออกมา"...
แสนไทยังซุ่มอยู่ เห็นสองแม่ลูกมองทับทิมอย่างอยากจะเอามาเป็นของตัวเอง แต่พลันรมยเทวีตวาดใส่สองแม่ลูก "หยุดนะแสงแก้ว ข้ารู้ว่าเจ้าคือนาถยา ผู้นิยมเสพความอิจฉาและความเกลียดไว้ในหัวใจ จนสกปรกสุดประมาณ เงยหน้ามาดูหน้าของข้านี่สินาถยา"
สองแม่ลูกเงยหน้ามองเห็นแสงจิ่ง "ใช่ ในภพนี้ข้าคือแสงจิ่ง ตั้งใจจะมาเกิดเพื่อปกป้องดารารายเทวีลูกสาวของข้า ขณะที่ข้ารอคอยการมาของนาง กลับโดนพวกอำมหิตกับหญิงอำมหิตสองแม่ลูกคือเจ้าทั้งสองมาแย่งชิงใบหน้าของข้าไป"
สองแม่ลูกร้องลั่นว่าเธอถูกบังคับ แต่รมยเทวีหรือแสงจิ่ง กลับบอกว่าเพราะความอิจฉาอิยะวดีของเจ้าทั้งสอง ทำให้ อำมหิตได้ถึงเพียงนี้ สองแม่ลูกร้องว่าจะคืนใบหน้าให้
"ปากพูดว่าคืนให้ แต่ใจไม่ต้องการ และถึงต้องการมันก็สายเกินกาล เพราะนางสองคนนั่นตายไปแล้ว คงเหลือแต่วิญญา ที่จะติดตามทวงหน้าจากเจ้าสองคนตลอดไป" ฉับพลันใบหน้าของรมยเทวีก็กลายเป็นเน่าเฟะ หนอนไชตา และพูดว่านี่คือหน้าของเจ้าทั้งสอง
แสนไทได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็สะใจที่เขาฆ่านางสองคนที่จะมาคุ้มครองอิยะวดีได้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทับทิมอยู่กับ อิยะวดีใครก็เอาไปไม่ได้ "ข้าจะตามนางไปถึงขุมทรัพย์สุสานอัญมณี และข้าจะบูชายัญนาง นั่นแหละ คำสาปหมดสิ้นไปพร้อมกับลมหายใจของนาง"
สองแม่ลูกกรีดร้อง พนา อิยะวดี และบุราณตกใจวิ่งกลับมาเห็นสองแม่ลูกดึงทึ้งใบหน้าตัวเอง อิยะวดีร้องว่าผีสิงสองคนนั่นจึงกระโดดถีบสองแม่ลูกล้มกลิ้งให้ผีออก สองคนน่วม
ooooooo
พรานเส็งนั่งเฝ้ายามกำลังจะเคลิ้ม สะมะแอมีทาสประคองเข้ามา ได้ยินพรานเส็งพึมพำ เจ้าหายไปไหนของเจ้านะลีกอ...สะมะแอดีใจเข้ามาถามพรานเส็งว่าเป็นอะไรกับลีกอ และแม่ของลีกออยู่ไหน พรานเส็งตกใจ แต่ตอบยียวนว่าให้หาทางตายแล้วถามกับยมบาลเอาเอง สะมะแอเงื้อมือจะตบ "ข้าไม่เคยปล่อยให้ผู้ใดมาทะลึ่งกับข้าได้เกินสามคำ"
พรานเส็งกลัวรีบตอบทุกอย่าง สะมะแอมั่นใจว่าลีกอ คือลูกชายของเขา สะมะแอให้ทองคำแท่งเป็นรางวัลแก่พรานเส็ง...
ริมลำธารมีหลุมศพแม่ศรีไพรของลีกอ เขามากราบและพร่ำถามว่าที่แม่ตายเพราะปกป้องชีวิตของเขาใช่ไหม พ่อของเขาเป็นคนใจร้ายหรือ ลมพัดอื้ออึงมากระทบ ลีกอ เหลียวมองรอบตัว ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาจากในลำธาร จึงจะลุยลงไป แต่มีจระเข้มาว่ายวนอยู่ จึงพูดกับจระเข้ "จงไปบอกนายของเจ้าว่าเราลีกออยากเป็นเพื่อนกับเธอ"
ลีกอลุยน้ำไปจนพบมะเมี๊ยะนั่งเศร้าร้องเพลงอยู่หลังม่านน้ำตก จึงถามไปว่าเธอเป็นใครทำไมมาอยู่ในป่านี้คนเดียว มะเมี๊ยะตกใจจะว่ายน้ำหนี ลีกอรีบบอก
"ถ้าเธอหนีผมจะกระโดดน้ำตามลงไป ผมไม่กลัวจระเข้ของเธอหรอก"
มะเมี๊ยะมองหน้าแล้วโดดน้ำลงไป ลีกอโดดตาม พอดีสะมะแอกับทาสใบ้มาหามะเมี๊ยะ ร้องเรียกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอก เห็นลีกอว่ายน้ำตามมะเมี๊ยะก็เข้าใจว่ามีคนมาทำร้ายมะเมี๊ยะ "บังอาจ เจ้าเป็นใครมาวุ่นวายกับมะเมี๊ยะ มันผู้ใดมาวุ่นวายในที่หวงห้ามนี้ มันผู้นั้นต้องตาย" สะมะแอซัดอาวุธลับใส่ลีกอ
มะเมี๊ยะห้ามไม่ทัน อาวุธลับปักที่หน้าผากลีกอ เขาดึงออกโยนกลับไปบนฝั่ง สะมะแอกับมะเมี๊ยะตะลึง ลีกอปาดเลือดที่ไหลหยด "ที่แท้ก็พวกคนใจร้ายที่แอบไล่ล่าผมนั่นเอง ที่แท้ก็เป็นคนแก่ที่ไม่ลดละเลิกความเกลียดชัง ผมทำอะไรให้คุณ เราเกลียดกันมาแต่ชาติปางไหนหรือตาแก่"
"เจ้า เจ้า อาวุธลับทำอะไรเจ้าไม่ได้ เจ้า...เจ้า..." สะมะแอตะลึง
ลีกอโกรธประกาศว่าเขาเกลียดคนใจร้ายแล้วว่ายน้ำไปขึ้นอีกฝั่ง มะเมี๊ยะต่อว่าสะมะแอที่ใจร้าย สะมะแอรู้ซึ้งว่านี่คือลูกของเขา ถึงกับทรุด มะเมี๊ยะรีบช่วยประคอง ลีกอหันกลับมาเห็นก็แปลกใจทำไมทำร้ายเขาแล้วต้องเสียใจ...มะเมี๊ยะพาสะมะแอกลับมาที่คุ้ม สะมะแอบ่นเสียใจที่ทำร้ายคนที่เขาตามหา สะมะแอฝากของอย่างหนึ่งกับมะเมี๊ยะให้เก็บรักษาไว้ให้ดี และต่อไปไม่ต้องหลบซ่อนตัวอีก ถ้ามีใครพลัดหลงเข้ามา ให้แสดงตัวเป็นมิตร และสอบถามเรื่องราวให้มากที่สุดเอามารายงานเขา มะเมี๊ยะแปลกใจแต่รับคำ
..อ่านละครเรื่องธิดาวานร ตอนที่ 9/2
(อ่านต่อพรุ่งนี้)