@^@..อ่านละครเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 17/2
ตอนที่ 17 (ต่อจากวานนี้)
ที่คฤหาสน์ของเดช หินชะงัก เมื่อเห็นปารมีนั่งเหม่ออยู่ที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ ขยับจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น แต่กลับเปลี่ยนใจ เดินเข้ามาเตือนเธอว่าช่วงนี้ต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ ปารมีถอนใจ
"ฉันอยากรู้จริงๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา"
"ผมทราบแต่ว่า มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ เพราะฉะนั้นผมถึงอยากให้คุณระวังตัวให้มากๆ นอกจากคนในบ้านแล้ว...อย่าไว้ใจใครทั้งนั้น"
"คนในบ้าน...รวมถึงนายด้วยหรือเปล่า?" ปารมีถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"มันก็แล้วแต่คุณครับ ที่อยากจะรวมผมไว้ด้วยมั้ย" หินแอบน้อยใจเล็กน้อย
ปารมีพยักหน้าช้าๆ "ขอบใจที่ยังเป็นห่วงฉัน...นึกว่าเป็นห่วงแต่นิตา"
หินถึงกับหน้าเจื่อน อ้าปากจะอธิบายแต่ปารมีไม่ฟัง รีบตัดบทขอตัวไปนอน หินได้แต่ยืนถอนใจเซ็ง...
ขณะเดียวกัน เชนยืนจ้องอรปรียาที่ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้เขม็ง พลางคิดว่านังแก่นี่หนังเหนียวจริงๆ แต่อย่าหวังว่าจะรอดเงื้อมมือตนเองไปได้ มองสำรวจบรรดาอุปกรณ์การแพทย์ที่ระโยงระยางอยู่ที่ตัวอรปรียา
"อันไหนตายเร็ว อันไหนตายช้าเนี่ย" เชนหันไปถามอรปรียาที่ยังคงนอนนิ่ง "อยากตายแบบไหนครับคุณอา...
ตายเร็ว...หรือตายช้า?" เชนยิ้มเหี้ยม หันไปหรี่ตามองอุปกรณ์
อีกที ก่อนตัดสินใจดึงสายอุปกรณ์บางเส้นออก...
ฝ่ายพยาบาลพิเศษเดินถือน้ำเกลือขวดใหม่จนใกล้จะถึงห้องพักอรปรียา เพิ่งรู้ว่าตัวเองหยิบอุปกรณ์มาไม่ครบจึงหันหลังกลับไปทางเก่า ส่วนอีกด้านหนึ่งของโถงทางเดิน หมอซันกำลังเร่งฝีเท้าใกล้ถึงห้องพักของอรปรียา แต่มีพยาบาลคนหนึ่งถือแฟ้มวิ่งตามมาเรียกไว้ แล้วยื่นแฟ้มให้หมอซันเซ็น
หมอซันเซ็นชื่อเสร็จส่งแฟ้มคืนให้พยาบาลคนนั้น เป็นจังหวะเดียวกันกับพยาบาลพิเศษเดินถือขวดน้ำเกลือกับอุปกรณ์มาเห็นหมอซันพอดี ชะงักตกใจ ค่อยๆย่องผ่านหลังหมอซันจะวิ่งเข้าห้องอรปรียา หมอซันหันมาเห็นท่าทางมีพิรุธเลยตะโกนทักว่าใคร พยาบาลพิเศษค่อยๆหันหน้ามาหัวเราะแหะๆ
"เป้ย...เองค่ะคุณหมอ"
"อ๋อ...นึกว่าใคร" หมอซันนึกขึ้นได้ร้องเอะอะ "เฮ้ย... แล้วทำไมไม่เฝ้าคุณอรปรียา"
พยาบาลเป้ยชูขวดน้ำเกลือให้หมอซันดู บอกว่าน้ำเกลือหมด หมอซันถามเสียงดัง แล้วใครเฝ้าอรปรียาแทน พยาบาลเป้ยส่ายหน้า หมอซันหน้าเสีย วิ่งพรวดเดียวถึงประตูห้องพักของอรปรียา เปิดประตูผลัวะเข้าไป เห็นอรปรียากำลังดิ้นทุรนทุราย หมอซันเอะใจ ตรงไปตรวจที่อุปกรณ์ต่างๆทันที เห็นอุปกรณ์บางอย่างถูกถอดออก รีบจัดการเสียบกลับเข้าที่ พยาบาลเป้ยวิ่งตามเข้ามา มองอย่างตกใจกลัวตัวสั่นรู้ตัวว่าตัวเองทำพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย...
ในเวลาต่อมา หินได้รับโทรศัพท์แจ้งจากหมอซันเรื่องที่อรปรียาถูกลอบปองร้าย รีบตรงไปยังห้องพักของอรปรียาทันที หมอซันถอนใจโล่งอกที่หินมาอยู่เป็นเพื่อน ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง
"โชคดีจริงๆว่ะที่ฉันเข้ามาทัน ไม่งั้นล่ะ...ไอ้หมอซันเอ๋ย...พ่อตาเอ็งเอาตายแน่" หมอซันยังมีอารมณ์ขัน
"มันโหดร้ายจริงๆ...ไอ้หมอ...ฉันไม่ไหวแล้วว่ะ"
"ไม่ไหวก็ไปเข้าส้วมสิวะ" หมอซันล้มตัวลงนอนพักสายตา
"ขนาดนี้แล้ว ขำไม่ออกแล้วเว้ย ไอ้หมอจ๊กมก"
หมอซันลืมตามองหินอย่างขำๆ "อ้าวเฮ้ย...ทำงานอย่างฉันนะ เวลาเครียดๆถ้าไม่แทรกมุกฮากันบ้าง มีหวังได้เป็นคนไข้ซะเองไปนานแล้ว...คนไข้ศรีธัญญาโน่น...เออ...ว่าแต่ไม่ไหวอะไรของแกวะ"
"ฉันอยากชกหน้ามัน" หินเครียด สีหน้าจริงจัง
ooooooo
เช้าวันใหม่ ขณะเชนกำลังลงนวมซ้อมอยู่ที่สนามซ้อมมวย เรียกเหงื่อเพื่อเติมพลังให้จิตใจเข้มแข็ง หลังจากซ้อมเสร็จก็นั่งพิงเชือกบนเวที พักสายตา ปล่อยให้คู่ซ้อมถอดนวมให้ หินก้าวเข้ามาจับมือที่สวมนวมของเชนไว้
"เหนื่อยมากล่ะสิ"
เชนสะดุ้ง ลืมตามองหินอย่างไม่พอใจ กระชากมือกลับ แต่หินจับไว้แน่น บอกให้อยู่นิ่งๆ จะเช็ดมือที่เปื้อนเลือดให้ แล้วด่าเชนว่า "ไอ้ฆาตกร" เชนยัวะผลักหินเต็มแรง ก่อนลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับหิน กัดฟันอย่างเคียดแค้นถามว่าเรียกใคร "ไอ้ฆาตกร" หินยิ้มเหยียด ย้ำว่าเรียกเชนนั่นแหละ
"ถ้าฉันเป็นฆาตกร แกก็เป็นไอ้มั่ว ไอ้ลูกหมามั่ว...แกมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาฉัน"
"ไอ้คนชั่วชนิดหาสาเหตุไม่ได้อย่างแก ยังกล้าพูดถึงหลักฐานอีกเหรอ...เสียใจด้วยนะ คุณอรปรียายังไม่ตาย"
เชนชะงัก ก่อนทำหน้าไม่ยี่หระ "ก็คงอีกไม่นาน"
"นี่แกยังเป็นคนอยู่รึเปล่า...ทำไมจิตใจแกมันถึงเลวนรกได้ขนาดนี้" หินจ้องหน้าเชนอย่างเอาเรื่อง
"จุ๊ๆๆยังเห่าเก่งเหมือนเดิมนะไอ้สุนัขรับใช้...เก่งแต่เห่ารึเปล่าวะ" เชนพูดเหมือนท้าทาย
หินไม่รอช้ารับคำท้าทันที ทั้งคู่ตกลงชกมวยกัน โดยมีคู่ซ้อมของเชนเป็นกรรมการให้ ขณะเขากำลังอธิบายกฎกติกาและมารยาทให้ทั้งสองคนฟังกลางเวทีมวย เชนลอบกัด ชกเปรี้ยงเข้าปลายคางหินจนล้มคะมำลงไปกองกับเวที กรรมการร้องห้ามเสียงหลง เชนไม่ฟัง กลับผลักกรรมการกระเด็นไปติดเชือก แล้วปรี่เข้าไปจะกระทืบหินซ้ำ
หินกลิ้งตัวหลบ ดีดตัวลุกขึ้น ใช้แม่ไม้มวยไทยสั่งสอนเชนไปหลายกระบวนท่า ทั้งสองหนุ่มต่างเข้าแลกหมัดแลกเข่ากันอุตลุด เชนสู้หินไม่ได้ ถูกน็อกสลบเหมือดคาเวที กรรมการรีบวิ่งเข้ามาปฐมพยาบาลเชน หินถอยออกมายืนเหนื่อยหอบ มองเชนซึ่งนอนแผ่หลาอย่างสะใจ...
ตอนสายวันเดียวกัน ปารมี เอมิกา เดช กับป้าอุ่นไปเยี่ยมอรปรียาที่โรงพยาบาล ป้าอุ่นเห็นอรปรียาค่อยๆลืมตาขึ้น แต่พูดไม่ได้ ขยับเขยื้อนตัวก็ไม่ได้
"คุณผู้หญิงฟื้นแล้ว...คุณผู้หญิงฟื้นแล้วค่ะ"
ทุกคนต่างดีใจ กรูไปล้อมที่เตียง หมอซันเข้ามาตรวจอาการของอรปรียาแล้วถอนใจโล่งใจ อย่างน้อยเธอก็พ้นอาการโคม่า เดชเข้ามาจับมืออรปรียามากุมไว้เพื่อปลอบใจ อรปรียาชำเลืองมองเดชน้ำตาคลอ
อ่านละครเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 17/2
(อ่านต่อพรุ่งนี้)