@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 12-13
ตอนที่ 12 (ต่อจากวานนี้)
"ผมไม่รังเกียจ ผมให้ข้อมูลคุณได้ แต่ผมคงสอนคุณไม่ได้"
อนุชารีบบอกว่า เขาไม่คิดจะแข่งกับพสุ พสุย้อนทันที เขาก็ไม่คิดว่าอนุชาจะแข่งกับเขา อนุชาจึงรีบรวบรัดทันที
"ไม่คิดก็ดีแล้ว เราสองคนไม่ควรเป็นคู่แข่งกัน ถ้าคุณไม่คิดจะแข่งผมจริงๆ ก็ขอให้หลีกทาง" อนุชาเห็นพสุไหวไหล่เฮือก จึงกราดต่อ "ผมไม่รู้ว่า คุณคิดยังไงกับคุณลิน... แต่ผมคิดจริงจังกับเธอ มากกว่าการเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือหุ้นส่วนบริษัท...หวังว่าคุณคงพอจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด"
"เอาละ...จะบอกให้...คุณลินไม่ชอบอาหารทุกชนิดที่กินแล้วอ้วน ไม่ชอบอาหารรสจัด แต่ชอบรสกลมกล่อม ชอบทานผัก หลังทานอาหารคาวทุกครั้ง ต้องทานผลไม้เสมอ" อนุชาฟังอย่างตั้งใจ พสุจึงลงเอย "ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณพูด...ขอให้โชคดี"
สองหนุ่มมองตากัน ไม่มีใครยอมใคร พสุลุกขึ้นเดินเข้าครัวไป อนุชาถอนใจเฮือกใหญ่
พสุกลับถึงบ้านตอนดึก ยังเก็บเอาการคาดคั้นของอนุชาให้เขาหลีกทางให้มาคิดอย่างหนัก
ooooooo
อลินพยายามโทร.หาเขา เช้าสายบ่ายเย็น ยิ่งหงุดหงิด เพราะพสุไม่รับสาย...อลินโทร.ไปรีดข่าวพสุจากเปี๊ยกอีก พอบอกไม่รู้ จึงถูกเรียกให้มาพบด่วนจี๋
เมื่อเปี๊ยกมาถึงคอนโดฯ ยังไม่ทันหายใจก็ถูกซักหนัก พอบอกไม่รู้ว่าพสุหายไปไหนเท่านั้น ก็ถูกด่าว่าเป็นเพื่อนกันภาษาอะไร จึงถูกเปี๊ยกย้อนให้ มันจะไปไหนมาไหนมันเรื่องส่วนตัว แล้วสรุปแสบๆ
"ผมเป็นเพื่อนมันนะครับ ไม่ใช่แฟนมัน" เปี๊ยกพูดแล้วรีบอุดปาก อลินชะงักไปสามกึก
"ฉันไม่ได้จิกใครนะ แต่ครูกุ๊กมาทำหน้าท้าทายให้ฉันอยากรู้ว่าเขานัดกับใคร ฉันเลยทนไม่ได้ แต่เหนือสิ่งอื่นใด ครูกุ๊กไม่เคยหายไปแบบนี้ ทุกทีโทร.ไปต้องรับทุกที ไม่รับก็ต้องรีบโทร.กลับ แต่นี่เงียบหายไปเลย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"
อลินมองไปมา แล้วหันมาใส่ต่อ "ไม่รู้ละ นายจะทำยังไงก็ได้ ต้องไปตามหาครูกุ๊กให้เจอ หรือทำยังไงก็ได้ ให้ครูกุ๊กเปิดมือถือไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อ" เปี๊ยกฟังแล้วโคตรเซ็ง
ในที่สุด ทนายเปี๊ยกไปนั่งรอพสุที่บ้านแม่นงพะงา พสุกลับมาตอนดึก จึงถูกสอบสวนหนัก ทำไมไม่รับสายคุณอลิน พสุบอกมันยุ่งๆ พอถามว่าไปคุยกับอนุชาเป็นไง พสุยังเล่นลิ้น ว่าไม่เป็นไง...เปี๊ยกตบะแตก
"เฮ้ย แกเลิกทำเป็นคำถามคำตอบได้ไหมวะ ชักรำคาญพูดไม่รู้เรื่อง...อยากรู้นายอนุชามันว่าไง"
"บอกก็ได้วะ...เขาบอกให้ฉันหลีกทาง เขาจะจริงจังกับคุณลิน"
"เฮ้ย...มารดามัน...เอ๊ย...มันเล่นตรงๆยังงี้เลยเรอะ...มันโคตร..."
"เฉยเถอะน่า...มันก็ดี ไม่ต้องมาอ้อมค้อม" เปี๊ยกฟังแล้วย้ำให้แน่ใจว่า ดีจริงเรอะ? พสุยืนยันเสียงหนัก "จริง..." แล้วถามว่า เปี๊ยกมาหาเขาทำไม?
"ก็คุณลินสิ ไม่สบายใจที่ติดต่อแกไม่ได้ ปกติจะออกแนวเกรี้ยวกราด หงุดหงิด แต่คราวนี้เหมือนเขาเป็นห่วงแกมากกว่า...ฉันว่า แกหลีกทางให้นายอนุชา แต่แกไม่จำเป็นต้องหนีคุณลิน...แกบอกเองว่า ไม่คิดอะไรกับคุณลิน แกควรทำตัวปกติ นายอนุชาจะจริงจัง หรือจะจีบ มันก็ไม่เกี่ยวกับแก แต่ที่ทำอย่างทุกวันนี้ ฉันว่า แกคิดอะไรกับเจ้านายฉันมากกว่าเพื่อน"
พสุผงะเมื่อถูกแทงตรงหัวใจ หลบตาเพื่อนเล็กน้อย... อยากจะบอกว่า ขอเวลาคิดล้วงลึกหัวใจตัวเองอีกหน่อยไม่ได้เหรอเพื่อน?
ooooooo
คืนนี้ ขณะที่อลินพะว้าพะวัง นั่งนอน ขบปัญหาการหายตัวของครูกุ๊กแทบฟันหักก็ไม่ได้เรื่อง แต่ในที่สุดก็ใจเต้นโครมๆ เมื่อมือถือดังขึ้น งึมงำต้องเป็น...ครูกุ๊ก...แต่พอเห็นชื่ออนุชาขึ้นจอ อลินจ๋อยทันที... "คุณเล็ก..." อลินรีบกระแอม ปรับสุ้มเสียงให้หวานเยิ้มเข้าไว้
"คุณเล็ก...สวัสดีค่ะ...ยังไม่นอน...ค่ะ...ค่ะ" อลินฟังแล้วตกใจ "คุณเล็กว่ายังไงนะคะ"
อลินหน้าตาเหลอหลา....เกิดอาการประหลาดขึ้นในใจ...ทั้งดีใจ ทั้งหวั่นใจปนกันยุ่งนุงนัง
ส่วนพสุ ยังนอนไม่หลับ...มองปากกาของอลินแล้วคิดถึงคำเตือนของเปี๊ยก ที่บอกให้หลีกทางให้อนุชา แต่ไม่จำเป็นต้องหนีคุณลิน...อีกประโยคหนึ่ง... "ถ้าเป็นอย่างทุกวันนี้ แกคิดอะไรกับเจ้านายฉันมากกว่าเพื่อน..."
พสุเปิดมือถือ...แล้วก็นับหนึ่งถึงสาม...จะต้องมีใครโทร.แน่นอน....แล้วมันก็ดังขึ้นจริงๆ...
"สวัสดีครับ...คุณนาย..." พสุเสียงอ่อย...หม่นหมอง...ดั่งคนที่ตะกายจากหลุมรักยังไม่พ้น...
"ครูกุ๊กหายไปไหนมา ฉันนึกว่าตกหม้อซุปตายแล้วนะเนี่ย" อลินตะลุยแหลก "ทำไมอยู่ๆ ถึงได้หายไปแบบนี้ หา..."
"ทำไม อยากรู้ว่าผมมีนัดสำคัญกับใครใช่ไหม ถึงได้ โทร.จิกแบบนี้"
"เปล่าน่า..." อลินชะงัก ลดเสียงลง "ฉันไม่ได้จะอยากรู้ขนาดนั้นสักหน่อย ที่ฉันโทร.หาเพราะเป็นห่วง อยู่ๆก็หายตัวปริศนา ติดต่อก็ไม่ได้ ใจคอไม่ดียังไงไม่รู้ ฉันยิ่งมีเพื่อนน้อยๆอยู่"
พสุฟังแล้วสะท้อนใจ คำว่า "ห่วง" ทำให้หัวใจพองล่องฟ้า แต่แล้วเทวดายันกลับลงมาด้วยคำว่า "เพื่อน" แค่นั้นเอง...แล้วอลินยังสำทับซ้ำ "ครูกุ๊ก ทีหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ"
"นี่...ไม่ต้องทำอินมากก็ได้นะ...ถ้าคุณแต่งงานกับนายอนุชาเมื่อไหร่ ผมหายไปก็คงไม่สนหรอก"
"แหม...แต่ตอนนี้ยังไม่แต่งก็อยู่เป็นเพื่อนกันไปก่อนสิ" พสุฟังแล้วหัวใจแทบล้มระเนระนาด...
"เออ..." อลินเห็นพสุใบ้กิน จึงเปลี่ยนเรื่อง "พูดถึงคุณเล็ก...ฉันเพิ่งนึกได้ คุณเล็กเขาชวนฉันไปดินเนอร์ที่บ้านเขา...วันพรุ่งนี้ เขาบอกว่ามีเซอร์ไพรส์...ไม่รู้ว่าอะไร ถ้าฉันรู้ว่า เซอร์ไพรส์ของคุณเล็กคืออะไร ฉันจะโทร.บอกครูกุ๊กเป็นคนแรกเลยนะ" พสุบอกทันทีว่า ไม่ต้องก็ได้ อลินยืนยัน "ไม่ได้ ครูกุ๊กเป็นคนทำให้อนุชาสนใจฉัน...พรุ่งนี้ดินเนอร์เสร็จ ฉันจะโทร.หาทันที...โอเค้"
พสุทนฟังไม่ไหว บอกแค่นี้นะ แล้วตัดสายปุ๊บทันที...แต่แล้วมือถือก็ดังปั๊บทันทีเช่นกัน
"มีอะไรอีกหา...คุณนาย" พสุกรอกเสียงใส่อลินจอมยุ่ง
"ครูกุ๊ก...ที่ฉันบอกว่าเป็นห่วง ก็คือ เป็นห่วงจริงๆไม่ได้อินเกินเหตุ ถ้าคราวหน้าหายไปอีก ฉันจะโกรธจริงๆด้วย... แค่นี้นะ" อลินวางสายถอนใจโล่ง...หารู้ไม่ว่า...ครูกุ๊กเป็นกุ๊กไก่ เจอไวรัสกินหัวใจเข้าแล้ว...
"ไอ้ดินเอ๊ย...ซวยแล้วไง" พสุเอามือถือโขกกบาลตัวเอง...ทำไมโลกมันถึงวังเวงขนาดนี้...
ooooooo
ตอนที่ 13
วันนี้ อนุชาเตรียมชุดพ่อครัวมาเต็มที่ พร้อมที่จะเรียนทำอาหารฝรั่งเศสจากเชฟที่เขาเรียกว่า "พี่พล" อย่างเต็มที่ จากนั้นเชฟใหญ่ก็ลงมือทำไปสอนไป อนุชา พยายามแม้จะเก้งก้างก็สู้ทน เพื่อจะไปแสดงฝีมืออวดอลินให้ติดใจ ให้เหนือกว่าครูกุ๊กของเธอให้ได้
เวลาผ่านไป....การสอนทำอาหารฝรั่งเศสของเชฟพล ก็ผ่านไปถึงสามอย่างครบถ้วน
จากนั้นเป็นการแสดงฝีมือของอนุชา อย่างเอาเป็น เอาตาย ถวายชีวิตให้ถ้วยซุปเป็นรายการสุดท้าย...
จากนั้นไม่นาน...อาหารฝีมืออนุชาก็ลำเลียงมาขึ้นโต๊ะ ในมุมที่เป็นส่วนตัวที่สุดในบ้าน ที่มีแสงเทียนส่องวอมแวม... ผสานเสียงไล้ท์มิวสิกแผ่วเบา จะมีที่ไหนชวนโรแมนติกปานฉะนี้...พลันเสียงแก้วไวน์กระทบกันดังกิ๊ก...อนุชาก็ได้กิ๊กกั๊ก หัวเราะเสียงแผ่วเบากระซิบกระซาบกับอลินที่ทำเสียงให้เซ็กซี่ที่สุดในชีวิต...โห...ช่างกลมกลืนชื่นบานแท้...
คุณหญิงอมราทำปากจิ๊กจั๊ก แอบดูลูกชายกำลังเว้าวอน ว่าที่สะใภ้พันล้านอย่างลุ้นเต็มสตีม...ชื่นชมคนเดียวไม่สะใจ โทร.ไปบอกเพรียวที่ยังทำงานในห้องสตูดิโอ พอเพรียวรับ คุณหญิงจึงบอกว่ามีเรื่องสำคัญมากๆจะบอก รู้แล้วเหยียบให้มิดชิดเชียวนะ เพรียวปากหวานรับคำมั่นเหมาะ ว่าแล้วกวักมือเรียกผู้กำกับและทีมงานมาฟัง...กดขยายเสียงให้ฟังกันทั่ว...คุณหญิงก็เล่าไป ใส่ความรู้สึกเต็มอัตราศึก คิดว่าเพรียวจะฟังคนเดียว...
สองสาวหนุ่มถ้อยทีถ้อยเจรจา เริ่มด้วยอนุชาออกตัวว่า ไม่เคยทำอาหารมาก่อนในชีวิต...แต่ก็โม้ว่า คราวนี้ เขาไปเรียนมาเพื่อทำอาหารให้คุณอลินได้ลิ้มลองโดยเฉพาะ อลินก็เออออหัวเราะร่วนไปร่วนมา ว่าแหมน่าทานมากค่ะ...แล้วถามว่า เขาจะ ไปเรียนมาเป็นพิธีกรแทนอลินหรือเปล่า อนุชารีบปฏิเสธว่าเขาน่ะหรือ ทำอาหารอีกสิบชาติก็สู้คุณอลินไม่ได้...แล้วเขาแนะให้เธอลองซุปฝีมือเขา
แต่พออลินซดซุปไปครึ่งโฮก...ก็สำลักพรวดออกมาทันที อนุชาโดดเหยง ถามว่าเป็นอะไรไปครับ รสชาติมันแย่หรือ? อลินเงยหน้าเช็ดปากป้อยๆ บอกว่าเปล่าค่ะ แค่มันร้อนไปหน่อยเท่านั้น อลินไม่กล้าบอกว่า มันเค็มจนแสบถึงกึ๋น...อนุชาถอนหายใจโล่ง บอกเธอว่า นึกว่ารสไม่ดี ถ้าอย่างนี้ก็ไม่เป็นไรอลินส่งลูกทันทีว่า อร่อยหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วในโลกที่กลมเป็นลูกสนุ้กใบนี้...
อนุชาจึงเร่งให้อลินทานมากๆหน่อย อลินจำต้องกระเดือกไป ฝืนยิ้มเริงร่า...สมน้ำหน้าตัวเอง...
ooooooo
พสุเปิดมือถือไว้ใกล้ตัว...มือก็เก็บของในครัว เพราะปิดครัวไปแล้ว...นานๆชำเลืองมองมือถือ นึกไป
ก็หงุดหงิด ทำไมอลินไม่โทร.มาบอกผลการไปดินเนอร์ กับอนุชา...แล้วผู้จัดการร้านก็เตร่เข้ามาพร้อมวางแก้วค็อกเทลลง บอกว่าเขามีค็อกเทลตัวใหม่อยากให้ลอง แล้วช่วยคอมเมนต์ให้ด้วย แต่เตือนว่า เห็นหวานๆแบบนี้ ระวังหน่อย มันแรงมาก...
@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 12-13
(อ่านต่อพรุ่งนี้)