@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่อง น้ำผึ้งขม ตอนที่ 18/2
ตอนที่ 18/2 (ต่อจากวานนี้)
เมื่อไก่มาส่งกังสดาลที่บ้าน โรสเล่นละครทำเป็นแตกตื่นตกใจกับข่าวปุริมประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล
"ตายๆๆ ทำไมปุริมถึงได้โชคร้ายอย่างนี้ เพิ่งจะเห็นกันหลัดๆไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง"
"หมายความว่ายังไง เขามาที่นี่หรือคะแม่"
"เขามาบอกว่าเขาคืนอิสรภาพให้กับเราแม่ลูก แล้วก็ขอ อโหสิกรรมในสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับลูก แม่ก็ขอให้เขาอโหสิกรรมในสิ่งที่แม่ทำกับเขาเหมือนกัน แล้วเขาก็สัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ มารบกวนลูกอีก ลูกสบายใจได้เลยนะ แม่รู้ว่าคราวนี้เขาพูดจริง"
"ทำไมคุณน้าถึงเชื่ออย่างนั้นครับ" ไก่ข้องใจ
"ปุริมไม่ได้มาคนเดียว เขามากับคุณดาว แม่ว่าเขาคงถูกใจคุณดาวแล้วก็น่าจะลงเอยกันเร็วๆนี้ เพราะดูเขาสนิทสนมกันเหลือเกิน"
"ลงเอย...มันไม่เร็วไปหรือครับ เท่าที่รู้คุณปุ๊ก็เพิ่งจะรู้จักคุณดาวพร้อมๆกับเรา"
"มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเจอเร็วเจอช้า ถ้าเป็นคนที่ฟ้าส่งมาให้เป็นเนื้อคู่กัน เจอกันไม่กี่ชั่วโมงก็แต่งงานอยู่กินกันไปชั่วลูกชั่วหลานได้ อย่างฉันกับพ่อยายเกรซไง เจอกันไม่กี่วันก็แต่งงานกันแล้ว"
โรสพูดจบก็แอบเหล่มองลูกสาวเพื่อดูปฏิกิริยา แต่ กังสดาลพยายามตรึงสีหน้าให้เป็นปกติ ทั้งๆที่ใจสุดจะห่อเหี่ยว... เมื่อไก่กลับไปที่บ้านตัวเอง จวงจันทน์พอรู้ข่าวปุริมจากปากลูกชายก็แจ้นไปโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง เป็นจังหวะที่สันทัดกำลังจะออกไปส่งแสงดาวพอดี ทั้งคู่เลยต้องอยู่เป็นตัวช่วยปุริมต่อไปอีก
จวงจันทน์เป็นห่วงปุริมมาก คืนนี้จะนอนเฝ้าปุริมเอง แสงดาวจึงรีบบอก
"ดาวให้พยาบาลพิเศษมาดูแลแล้วค่ะ คุณจวงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
"ไม่มีใครรู้ใจคุณปุ๊เท่าฉันหรอกค่ะ"
"มันไม่ใช่เรื่องรู้ใจ แต่มันเป็นเรื่องของการรักษาพยาบาลที่ต้องเรียนมาโดยตรง คุณจวงมาเยี่ยมพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว"
"แล้วคุณล่ะ"
"ดาวก็กำลังจะกลับเหมือนกัน รอพยาบาลพิเศษอยู่น่ะค่ะ"
"กลับกันเถอะครับคุณจวง พี่ปุ๊เพลียมากจะได้นอนพักสักที"
ปุริมค่อยๆหลับตาลงเพื่อยืนยันอาการเพลียของตัวเอง จวงจันทน์จำต้องเดินออกจากห้องไปกับสันทัดอย่างเสียไม่ได้ แล้วตลอดทางก็นั่งหน้าเครียดเหมือนคิดอะไร จนกระทั่งสันทัดจอดรถส่งหน้าบ้าน จวงจันทน์ก็โพล่งขึ้นมาจนสันทัดเป็นงง
"ต้องเป็นเพราะมัน เพราะมันแน่ๆ"
"อะไรครับ"
"ก็นังนุ้ยน่ะสิ ตั้งแต่มันก้าวเข้ามาในชีวิตคุณปุ๊ก็มีแต่ เรื่องวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน ขนาดวันนี้คุณปุ๊อุตส่าห์ทำทานปล่อยมันให้เป็นอิสระ แรงอาฆาตของมันก็ยังทำให้คุณปุ๊ต้องเจ็บตัว อย่างนี้มันกาลกิณีชัดๆ"
สันทัดตกใจที่จวงจันทน์หลุดสบถด่ากังสดาลอย่างลืมตัว
"เอ่อ...ไม่ถึงขนาดนั้นมั้งครับคุณจวง"
"ทำไมจะไม่ใช่ มันน่ะตัวกาลกิณีกันทั้งตระกูล แม่คุณปุ๊ต้องตาย ตัวคุณปุ๊เองก็เกือบจะล่มจมก็เพราะแม่มัน พอถึงรุ่นลูก...มันก็เกือบทำให้คุณปุ๊ต้องตายอีก"
"เรื่องในอดีตผมไม่รู้นะ คุณนุ้ยกับคุณโรสอาจจะเคยมีอิทธิพลต่อพี่ปุ๊ก็ได้ แต่วันนี้ผมว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วครับ ผู้หญิงที่มีอิทธิพลต่อพี่ปุ๊ไม่ใช่แม่ลูกคู่นั้นแน่ แต่เป็นใครอีกคนที่พี่ปุ๊ยอมเจ็บตัววันนี้ก็เพื่อจะปกป้องเธอ"
"ใคร?" จวงจันทน์เสียงแข็ง สันทัดยิ้มน้อยๆ ก่อนเฉลย...
อีกครู่ต่อมา เมื่อเจ้าตัวรู้ว่าสันทัดเอาชื่อเธอไปอ้าง แสงดาวก็อดต่อว่าสันทัดไม่ได้
"บ้าจังคุณนี่ เอาชื่อฉันไปอ้าง เดี๋ยวคุณจวงพาลเกลียดขี้หน้าฉันตาย"
"อ้าว ก็ทุกอย่างจะได้ดูสมเหตุสมผล อีกอย่างผมก็รู้ว่าผู้หญิงอย่างคุณรับมือคุณจวงได้แน่"
"ปกติฉันไม่ใช่คนที่ชอบสอดเรื่องชาวบ้านหรอกนะ แต่เพราะฉันถูกชะตากับนุ้ย รู้สึกเหมือนนุ้ยเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน ฉันก็เลยอยากทำอะไรให้มันเข้าที่เข้าทางเพื่อน้องสักหน่อย ทำไงได้ แหย่ขาเข้าไปข้างหนึ่งแล้วก็ต้องลุยต่อ"
"หวังว่าภารกิจครั้งนี้คุณจะทำเพื่อคุณนุ้ยจริงๆ ไม่เกี่ยวกับพี่ปุ๊นะครับ"
"ทำไมคะ คุณคิดว่าฉันอยากจะใกล้ชิดคุณปุริมนักเหรอ"
"ก็ผมเสียว ผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้พี่ปุ๊มีแต่จะตกหลุมรักพี่ปุ๊ทุกราย คุณอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้ ใครจะรู้" แสงดาวยิ้ม ส่งสายตาท้าทาย สันทัดรีบเตือนด้วยท่าทีขึงขัง "อย่าแม้แต่จะคิดนะครับ ยังไงผมก็ไม่ยอม ผมเคยเตือนคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมขี้หึงมากถึงมากที่สุด"
แสงดาวหัวเราะขำกับคำเตือนอันน่าสะพรึงกลัวของชายหนุ่ม
ooooooo
เช้าวันใหม่ โรสออกอุบายให้กังสดาลทำข้าวต้มไปเยี่ยมปุริมด้วยกัน ขณะเดียวกันนั้นจวงจันทน์ก็ตื่นแต่เช้ามาปรุงข้าวต้มอย่างพิถีพิถันเพื่อเอาไปให้ปุริม ต่อมาเมื่อสองฝ่ายไปจ๊ะเอ๋กันจังๆต่อหน้าปุริม โรสกับจวงจันทน์เลยเปิดศึกน้ำลายกันไปมา โดยที่กังสดาลเอาแต่ยืนเฉย
ขณะโรสกับจวงจันทน์แย่งชิง และคะยั้นคะยอจะให้ปุริมชิมข้าวต้มของตนให้ได้ จู่ๆแสงดาวก็หิ้วปิ่นโตเข้ามาพร้อมสันทัด แล้วสองสาวใหญ่ที่อุตส่าห์ทุ่มเถียงกันแทบเป็นแทบตายก็มีอันต้องหน้าแห้งไปตามกัน เมื่อปุริมพอใจที่จะกินข้าวต้มฝีมือแสงดาวคนเดียว
กังสดาลพยายามซ่อนความน้อยใจถอยกลับออกมาพร้อมโรส แต่โรสยังทำฮึดฮัดไม่พอใจที่ถูกแสงดาวตัดหน้า ขณะที่จวงจันทน์ก็ไม่สบอารมณ์ แต่ไม่ยอมออกจากห้อง แม้ปุริมจะบอกให้กลับไปดูแลบ้าน ไม่ต้องห่วงเขา ที่นี่มีพยาบาล คอยดูอยู่แล้ว
"ไม่ค่ะ จวงจะอยู่เฝ้าคุณปุ๊ จวงเป็นห่วงคุณ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวดาวดูแลเอง คุณจวงมีงานอะไรก็กลับไปทำเถอะนะคะ"
"งานของฉันก็คือการดูแลคุณปุ๊ แล้วงานของคุณล่ะ ได้ข่าวว่างานคุณเยอะไม่ใช่เหรอ มาอยู่กับคุณปุ๊อย่างนี้ไม่เสียงาน เสียการแย่หรือคะ"
"เดี๋ยวคุณดาวก็ต้องไปทำงานแล้วครับ แต่ที่อยู่รอก็เพราะต้องพาพี่ปุ๊ลงไปเช็กร่างกายในฐานะเจ้าของไข้ก่อนน่ะครับ" สันทัดแทรกขึ้นมา แสงดาวรับลูกด้วยการดูนาฬิกาข้อมือทันที
"อุ๊ย ได้เวลานัดพอดีเลยค่ะ เราลงไปพบคุณหมอเลยดีมั้ยคะ"
"ไปสิครับ" ปุริมขยับตัว จวงจันทน์ก็ขยับตาม สันทัดทำหน้าเหนื่อยใจ พยายามหาวิธีสลัดจวงจันทน์ อ้างว่าที่ห้องนั้นเขาอนุญาตให้คนติดตามคนไข้เข้าไปได้แค่คนเดียว
"คุณจวงยังไม่อยากกลับก็ตามใจ แต่รออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน สันทัด ฝากดูแลคุณจวงด้วยนะ"
สันทัดแอบเซ็งที่ปุริมโยนภาระมาให้เขาอีกแล้ว ครั้นปุริมกับแสงดาวพ้นออกไปจากห้องแล้ว ต่างคนก็ต่างรีบเข้าออฟฟิศตัวเอง เพราะมีงานรออยู่มากมาย แล้วตกเย็นค่อยโทร.นัดกันอีกทีจะได้เข้ามาที่นี่พร้อมๆกัน เผื่อกังสดาลจะแวะมาเยี่ยมอีก
ooooooo
กังสดาลแวะไปหาไก่ที่ร้านแต่ไม่เจอ เมื่อกลับมาที่บ้านตัวเองก็พบว่าไก่มานั่งรอเธออยู่นานแล้ว
"เมื่อกี้นุ้ยแวะไปที่ร้านมา เห็นไก่เขียนป้ายติดไว้หน้าร้านว่าจะให้คนมาเช่าต่อ ไก่จะปิดร้านจริงๆเหรอ"
"อืม...ไก่คิดว่าตัวเองคงไม่เหมาะที่จะอยู่กรุงเทพฯ เลยอยากไปหาแรงบันดาลใจเขียนรูปที่ต่างจังหวัดมากกว่า นี่ก็แวะมาบอกนุ้ยเรื่องนี้ด้วย"
"นุ้ยก็เหมือนกัน นุ้ยไม่อยากอยู่ที่นี่ นุ้ยจะกลับไปทำงานที่รีสอร์ตคุณดาว เราไปอยู่ที่นั่นกันมั้ย นุ้ยจะขออนุญาตคุณดาวหาห้องพักให้ไก่สักห้อง"
"จริงเหรอ เราจะได้อยู่ใกล้ๆกันอย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นรูปเซตใหม่ที่ไก่จะวาด ไก่ขอให้นุ้ยเป็นแบบได้มั้ย"
กังสดาลตกลงทันที แต่สีหน้าเธอดูหงอยๆจนไก่อดไม่ได้ที่จะย้ำถามให้แน่ใจ
"นุ้ยแน่ใจแล้วนะว่าจะไปจากที่นี่ได้"
"นุ้ยคุยกับแม่แล้ว ขอให้นุ้ยไปดูลู่ทางก่อน นุ้ยจะหาบ้านเช่าหรือไม่ก็ปลูกบ้านหลังเล็กๆแล้วรับแม่ไปอยู่ด้วยกัน"
"นั่นก็เรื่องนึง แล้วอีกเรื่องล่ะ เรื่องคุณปุ๊"
กังสดาลหน้าตึงขึ้นมาทันที "เขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนุ้ยแล้ว เราไม่มีอะไรผูกมัดกันอีกต่อไป เขาอยู่ส่วนเขา นุ้ยก็อยู่ส่วนนุ้ย แล้วนุ้ยก็โทร.ไปบอกคุณดาวแล้วด้วยว่านุ้ยจะกลับไปทำงาน นุ้ยจะไม่เปลี่ยนใจ"
ไก่มีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทีจริงจังและเด็ดขาดของหญิงสาว โรสซึ่งแอบฟังอยู่ด้านหลังท่าทีร้อนรน ครั้นลูกสาวเก็บข้าวของออกจากบ้านไปแล้ว โรสก็กระหืดกระหอบไปบอกปุริมที่โรงแรม
"ขอบคุณคุณมากนะโรส"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ขอให้คุณรักยายเกรซจริงๆ ปุริมคะ ถึงฉันจะเป็นแม่ที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องนัก แต่ฉันก็รักลูก ขอให้ลูกมีความสุข แค่นั้นฉันก็พอใจแล้ว"
"แต่ผมอาจจะไม่ใช่คนที่เขาต้องการ"
"ตาไก่เป็นเพื่อนตายของยายเกรซ แต่คุณคือคนที่ลูกสาวฉันรัก ฉันไม่ได้พูดเพราะคุณรวยกว่าหรอกนะ แต่สายตาของยายเกรซมันปิดไม่มิด อย่ายอมแพ้ง่ายๆสิคะ ปุริมที่ฉันรู้จักเขาไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ ลูกเป็นดวงใจของฉัน ฉันฝากให้คุณดูแลแกด้วย"
โรสยิ้มให้ปุริมอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินออกไป สักครู่ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปุริมหยิบมากดรับ
"ครับคุณดาว อ๋อ ทราบแล้วครับ โรสเพิ่งมาบอกผมเมื่อกี้นี้เอง ผมไม่กลับไปแล้วครับ เช็กเอาต์ได้เลย ผมจะไปหากังสดาล"
ooooooo
ด้านจวงจันทน์ยังคงปักหลักรอปุริมอย่างจดจ่อ จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง สันทัดเองก็ชักจะทนไม่ไหว ชวนจวงจันทน์กลับบ้านหลายครั้ง แต่จวงจันทน์ ก็ยืนยันจะรอปุริมต่อไป แล้วปะเหมาะพอดีมีคนโทร. เข้ามาที่มือถือ สันทัดเลยได้โอกาสเอางานมาอ้าง ขอตัวกลับไปเคลียร์งานก่อน
จวงจันทน์อดทนรอต่อไปจนเย็น และถ้าพยาบาลไม่โผล่เข้ามา จวงจันทน์ก็ยังเป๋อเหรอรอปุริมจนมืดแน่...เมื่อรู้จากพยาบาลว่าปุริมเช็กเอาต์ออกไปนานแล้ว จวงจันทน์โกรธลมออกหู แจ้นกลับไปบ้าน แล้วเจอปุริมกำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเตรียมเดินทาง
"คุณทำอย่างนี้กับจวงได้ยังไง ปล่อยให้จวงคอยตั้งแต่เช้าจดเย็น นี่ถ้าพยาบาลไม่โผล่เข้ามา จวงก็ยังคงนั่งคอยคุณคอยๆๆๆๆ เหมือนหมาที่คอยเฝ้าเจ้าของอยู่อย่างนั้น"
"ทำไมต้องพูดแรงขนาดนี้คุณจวง ผมยอมรับว่าผมผิดที่ออกจากโรงพยาบาลโดยไม่ได้บอกคุณ เพราะผมเข้าใจว่านายสันทัดจะมาส่งคุณที่บ้าน"
"แต่คุณกลับถึงบ้านเป็นชั่วโมงแล้วไม่ใช่เหรอ คุณไม่นึกสงสัยเลยเหรอว่าผู้หญิงที่เป็นทาสรับใช้คุณคนนี้มันหายหัวไปไหน คุณไม่สงสัยไม่ถามเพราะคุณไม่เคยสนใจเลยว่ามันจะเป็นยังไง"
"อย่าหยาบคายได้มั้ยคุณจวง เอาเป็นว่าผมผิด ผมขอโทษก็แล้วกัน"
"คุณหายไปไหนทั้งวัน คุณไปอยู่กับนังคุณนายไฮโซนั่นมาทั้งวันใช่มั้ย"
"จะพูดถึงใครก็ควรจะให้เกียรติเขาบ้าง"
"มันเป็นใคร ทำไมจวงต้องให้เกียรติ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน"
"คุณจวง!!" ปุริมเสียงดังไม่พอใจ แต่จวงจันทน์หาได้ลดดีกรีหึงหวงลง
"หรือไม่จริง คุณจะไม่ยอมรับเหรอว่าคุณเป็นสามีของจวง ครั้งแรกก็นังโรส แล้วก็มาลูกสาวมัน คราวนี้คุณยังควงนังดาวนั่นเย้ยจวงอีก คุณจะทำลายจวงไปถึงไหน จะฆ่าจวงให้ตายทั้งเป็นเลยหรือไงคุณปุ๊"
"หยุดพล่ามซะทีคุณจวง แล้วก็อย่าลามปามคุณดาวอีก เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย"
"รักมันหลงมันจนออกรับแทนมันขนาดนี้เชียวเหรอ หรือว่า...คุณมีอะไรกับมันแล้ว คุณมีอะไรกับมันแล้วใช่มั้ย บอกมาเดี๋ยวนี้นะคุณปุ๊...บอกมา"
จวงจันทน์ขาดสติทุบแขนปุริมอย่างลืมตัว ปุริมทนไม่ไหวจับแขนจวงจันทน์แน่น
"หยุดบ้าสักที คุณดาวเธอไม่ได้มีอะไรกับผม"
"ไม่ต้องมาโกหก"
"ถ้างั้นก็แล้วแต่คุณจะคิด" ปุริมผละจากจวงจันทน์ หันไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออก
"จวงไม่ยอม จวงจะบุกไปที่ทำงานมัน จะป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นอะไรกับจวง น้ำหน้าอย่างมันเป็นได้ก็แค่เมียน้อยคุณเท่านั้น" จวงจันทน์ตะโกนไล่หลัง ปุริมพยายามสะกดอารมณ์ด้วยการพูดโดยไม่หันกลับมามอง
"คุณจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร ต้องการอะไร"
"ต้องการให้คุณแต่งงานกับจวง ไม่งั้นผู้หญิงคนนั้นจะต้องอับอายจนไม่มีแผ่นดินจะแทรกแน่"
ปุริมสูดหายใจลึกก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร จวงจันทน์แผดเสียงไม่ยอม พร้อมกับวิ่งตามมาประกาศสงคราม
"จวงจะลงข่าวหนังสือพิมพ์ จะเรียกทีวีมาสัมภาษณ์ว่าจวงถูกเจ้าของโรงแรมชื่อดังถีบหัวส่งเพราะผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาหาผัวที่ชื่อแสงดาว"
ปุริมชะงัก หันกลับมามองจวงจันทน์ด้วยสายตาที่บ่งว่าหมางเมินสุดๆ
"แค่นี้ใช่มั้ยที่คุณต้องการ ก็ได้...ตกลง ผมจะแต่งงานกับคุณ แต่ผมจะย้ายออกไปจากที่นี่"
"อะไรนะคะ" จวงจันทน์ถามเสียงแผ่ว ใบหน้าซีดเผือด
"เชิญคุณเสวยสุขอยู่ในบ้านนี้ตามสบาย แล้วอย่าโผล่หน้าไปให้ผมเห็นอีก ขอให้เรื่องระหว่างเราจบลงเพียงเท่านี้ ถ้าบังเอิญต้องเจอกันที่ไหนก็ขอให้มองผมเป็นแค่อากาศ เพราะผมก็มองคุณเป็นได้แค่นั้นเหมือนกัน"
"คุณปุ๊...อย่าใจร้ายกับจวงอย่างนี้ จวงรักคุณ"
"คุณไม่ได้รักผม...คุณจวง คุณแค่ต้องการเป็นเจ้าของผมเท่านั้น แล้วผมก็ไม่ได้รักคุณ ผมแค่ทำตามหน้าที่ และเมื่อหน้าที่สิ้นสุดลง ผมก็จะไม่ฝืนใจตัวเอง คุณเองก็บังคับใจผมไม่ได้ เพราะผมไม่มีวันอยู่กับคนที่ผมไม่ได้รัก"
ปุริมเดินผละออกมา จวงจันทน์ร้องไห้โฮ พลางวิ่งไขว่คว้าปุริม แต่ปุริมก็ไม่ยอมหยุดเดินจนเกือบถึงบันได จวงจันทน์เลยรูดตัวลงกอดขาเขาไว้แน่น
"คุณปุ๊...จวงขอโทษ จวงยอมแล้ว ได้โปรดอยู่ที่นี่เถอะนะคะ คุณปุ๊จะอยู่กับใคร ผู้หญิงคนไหน จวงยอมทั้งนั้น ขอแค่อย่าเป็นสองแม่ลูกนั่น จวงยอม...อย่าหนีจวงไปไหนเลยนะคะ จวงอยู่โดยไม่มีคุณไม่ได้จริงๆ"
ปุริมนิ่งอึ้งหนักใจ ไม่คิดว่าจวงจันทน์จะรักเขามากมายขนาดนี้ เมื่อปุริมไปพบแสงดาวกับสันทัด เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง สันทัดกลับยิ้มขำ กระเซ้าปุริมว่าไม่ดีหรือที่มีคนมารักมาหลง ปุริมบอกตามตรง ไม่อยากให้จวงจันทน์คิดมาก แต่ถ้าจะให้ฝืนใจอยู่ด้วย เขาก็ทำไม่ได้
"ที่ทำไม่ได้เพราะหัวใจมีเจ้าของแล้ว และตอนนี้ก็กำลังคิดถึงเจ้าของหัวใจมากด้วยใช่ไหมคะ"
"ใช่ครับ คิดถึงเจ้าของหัวใจม้ากมาก" สันทัดฉวยโอกาสหน้าตาเฉย จนแสงดาวอดค้อนเขาไม่ได้ จากนั้นแสงดาวกับปุริมก็ออกเดินทางไปหัวหินกันสองคน เพื่อให้สมเหตุสมผลว่าเป็นคู่รักกัน แล้วก็เริ่มเล่นละครโชว์ความหวานต่อหน้ากังสดาลและไก่ที่เดินทางมาถึงรีสอร์ตก่อนหน้าพวกเขา
ปุริมไม่ยอมกลับไปค้างที่บ้านพักตากอากาศของเขา อ้างว่ายกให้ไก่ไว้ทำงานไปแล้ว ขอพักที่รีสอร์ตนี่ จะได้อยู่ใกล้ๆแสงดาวด้วย แล้วจากนั้นแสงดาวก็ชวนทุกคนทานอาหารร่วมโต๊ะ ขณะทานอาหาร ปุริมเอาใจแสงดาวเป็นพิเศษ ขณะที่ไก่ก็พยายามเอาใจกังสดาล เพราะพอจะมองออกว่ากังสดาลรู้สึกอย่างไร
หลังอาหารมื้อนั้น กังสดาลเดินออกไปส่งไก่ที่บ้านพักของปุริม ขากลับเธอเจอปุริมจังๆ เมื่ออยู่กันตามลำพัง ปุริมอดไม่ได้ที่จะแสดงความรักที่มีต่อกังสดาล แต่หญิงสาวคำนึงถึงแสงดาวพี่สาวที่แสนดี จึงไม่โอนอ่อนไปตามอารมณ์ของเขา
ooooooo
เช้าขึ้น สันทัดเดินทางมาถึงรีสอร์ตพร้อมด้วยสิ่งของมากมายหลายรายการตามที่ปุริมสั่ง เนื่องจากค่ำนี้ปุริมจะเปิดห้องจัดเลี้ยงเป็นการเซอร์ไพรส์แสงดาว กังสดาลฟังสันทัดบอกเล่าแล้วรู้สึกใจหวิว ตัดสินใจถามทั้งที่เกรงใจ
"ขอโทษนะคะ เรื่องคุณดาวกับคุณสันทัด...เอ่อ...ไม่คืบหน้าเลยหรือคะ"
สันทัดชะงัก มัวแต่สร้างภาพให้ปุริมจนลืมเรื่องในส่วนของตัวเอง
"มันก็...เหมือนย่ำอยู่กับที่ ในขณะที่พี่ปุ๊เขาไปถึงไหนแล้ว ผมก็เลย...ถอดใจ ไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้ ตัดใจซะเลยตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไป"
"แล้ว...คุณสันทัดทำใจได้หรือคะ"
"ทำไงได้ ผมก็คิดซะว่าในเมื่อเราไม่มีวาสนาที่จะได้อยู่กับเขา ก็เชียร์ให้เขารักกันไปเลยดีกว่า ไหนๆทั้งคู่ก็เป็นคนที่เรารักอยู่แล้ว"
"คิดอย่างนี้ได้ก็ดีนะคะ นุ้ยอยากมองโลกในแง่ดี ทำใจได้เร็วอย่างคุณสันทัดบ้างจัง"
"คุณนุ้ยต้องทำใจเรื่องอะไรหรือครับ" สันทัดแย็บ
"ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร นุ้ยพูดไปอย่างนั้นเอง" กังสดาลกลบเกลื่อนความรู้สึก สันทัดแอบเหล่อย่างรู้ทัน...
ปุริมวางตัวเป็นเจ้าภาพเต็มที่ สั่งงานด้วยตัวเองทั้งหมด สิ่งใดที่เป็นที่โปรดปรานของแสงดาว ปุริมสั่งมาไม่ยั้ง เขาต้องการให้งานเลี้ยงค่ำนี้สมบูรณ์และสวยงามเป็นที่พอใจของแสงดาวที่สุด กังสดาลในฐานะพนักงานรีสอร์ต รับคำสั่งจากปุริมด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวแห้งแล้ง ไก่ที่ยืนฟังอยู่ด้วยถึงกับเปรยขึ้น หลังจากปุริมผละไปแล้ว
"ไก่ว่า...คุณปุ๊คงรักแล้วก็จริงจังกับคุณดาวมาก ไก่ไม่เคยเห็นคุณปุ๊ลงมาวิ่งวุ่นทำอะไรเองอย่างนี้มาก่อนเลย"
"คุณดาวเธอเป็นคนน่ารักมาก แล้วก็เป็นคนดีมากด้วย สมควรแล้วที่ใครจะทำอะไรแบบนี้เพื่อเธอ"
"นี่ถ้าไก่เป็นผู้หญิงแล้วมีผู้ชายสักคนมาทำทุกอย่างเพื่อไก่ เหมือนอย่างที่คุณปุ๊ทำเพื่อคุณดาว ไก่คงตกหลุมรักไปไหนไม่ได้แล้ว"
กังสดาลสะกดกลั้นความน้อยใจเสียใจไม่ไหว น้ำตาเอ่อท้นตาขึ้นมา ไก่รู้ทั้งรู้ว่าคำพูดของตัวเองทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงที่ตัวเองรัก แต่เขาก็ต้องทำ เพราะเขาเองก็อยากได้หัวใจดวงเดิมของคนรักกลับคืนมาเหมือนกัน...
เมื่อถึงเวลางานเลี้ยงเริ่มขึ้น ปุริมกับแสงดาวเต้นรำกันอย่างมีความสุข ก่อนที่ปุริมจะเซอร์ไพรส์ด้วยการคุกเข่าขอแสงดาวแต่งงานด้วยถ้อยคำที่หวานซึ้งประทับใจ แสงดาวยิ้มหน้าบาน ในขณะกังสดาลกลับหูอื้อตาลาย หน้าซีดเผือด...
ooooooo
หลังงานเลี้ยงสุดแสนหวาน แสงดาวเดินออกไปในมุมพักผ่อน ทิ้งตัวลงนั่งมองแหวนเพรชที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างอารมณ์ดี แล้วเอ่ยขึ้นราวกับฝันไป เมื่อกังสดาลถือถ้วยกาแฟเข้ามาเสิร์ฟ
"ไม่น่าเชื่อเลยนะนุ้ยว่าจะมีใครขอพี่แต่งงานในบรรยากาศโรแมนติก ที่มีแต่คนที่พี่รักอย่างนี้ พี่มีความสุขจริงๆ แล้วนุ้ยรู้มั้ยว่าตอนที่ทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว คุณปุริมพูดอะไรกับพี่"
"นุ้ย...เอ่อ...นุ้ยเดาไม่ถูกหรอกค่ะ"
"งั้นเหรอ ไม่รู้สินะ จริงๆแล้วเขาก็พูดกับพี่แค่ไม่กี่คำ แต่สำหรับพี่มันมีความหมายยิ่งกว่าคำพูดเป็นล้านๆคำ เขาบอกว่า เขาทนอยู่ตามลำพังเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้แล้ว เขาต้องการแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารักให้เร็วที่สุด"
"นุ้ยดีใจกับคุณดาวแล้วก็คุณปุริมด้วยนะคะ คุณทั้งสองคนเหมาะสมกันที่สุด"
(อ่านต่อพรุ่งนี้)