@^@..อ่านละครย่อเรื่องเชลยศักดิ์ ตอนที่9-10

@^@..อ่านละครย่อเรื่องเชลยศักดิ์ ตอนที่9-10
อ่านละครย่อเรื่องเชลยศักดิ์ ตอนที่9
สีโบโต้ว่าตนจำต้องหนีไป เพราะแม่หลวงบีบให้ต้องหนี เพื่อให้อินทร์วิไลที่เป็นหลานแม่หลวงมาแทนที่ เจ้าแม่ไม่ฟังเสียง อ้างว่าสีโบหนีไปจะมีผัวสักกี่คนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าเจ้าขวัญฟ้ารับมาเป็นเมียอีกก็โง่เต็มทีแล้ว จิกผมสีโบขึ้นมาตบ จนสีโบ

ต้องกระถดไปเกาะขาเจ้าขวัญฟ้าไว้

เจ้าขวัญฟ้าประคองสีโบให้ยืนขึ้น พูดกับเจ้าแม่อย่างแข็งข้อว่า

"แต่ลูกจะรับจันทร์แก้วมารับใช้เหมือนเดิม"

กลายเป็นแม่ลูกโต้เถียงกันอย่างรุนแรง เจ้าแม่ไม่อนุญาต ให้สีโบอยู่ เฉดหัวออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าขวัญฟ้ายื่นคำขาดเช่นกันว่า ถ้าสีโบไปตนก็จะไปด้วย จะไม่อยู่ที่คุ้มหลวงนี่อีกต่อไปแล้ว

เจ้าแม่อึ้งตะลึงงัน คิดไม่ถึงว่าเจ้าขวัญฟ้าจะกล้าแข็งข้อ ถึงขนาดนี้

ooooooo

เมื่อเจ้าแม่กับเจ้าขวัญฟ้ามีปัญหาต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน จึงร้อนถึงเจ้าพ่อต้องมาจัดการ เจ้าพ่อถามเจ้าขวัญฟ้าว่าตัดสินใจแน่แล้วหรือ เจ้าขวัญฟ้ายืนยันหนักแน่นคำเดิม เจ้าพ่อจึงหันถามเจ้าแม่ว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ลูกเลยหรือ

"ถ้าเป็นเรื่องอื่นข้าเจ้าก็คงจะพอยอมหลับหูหลับตาตามใจลูก แต่เรื่องนี้มันผิดธรรมเนียมประเพณี ผู้หญิงคนไหน ที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเจ้าเมียนาย ไม่มีสิทธิ์ออกจากคุ้มหลวงโดยไม่ได้รับอนุญาต ใครที่ก้าวออกไปแล้วก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่ด่างพร้อยมีมลทิน จะกลับมาอยู่ในคุ้มหลวงไม่ได้เป็นอันขาด" เจ้าแม่ยืนกราน

แม่ลูกยังตอบโต้กันอย่างรุนแรง เจ้าขวัญฟ้าเชื่อว่าสีโบไม่ได้ทำอะไรด่างพร้อย เจ้าแม่พาลกระแชงว่าเจ้าขวัญฟ้า ไม่เห็นความดีของแม่ ยอมผิดธรรมเนียมเพราะผู้หญิงไพร่

คนเดียว ถ้าอยากได้ผู้หญิงมาบำรุงบำเรอมากนักก็จะจัดให้ "แต่ต้องไม่ใช่นังจันทร์แก้ว"

แต่เจ้าขวัญฟ้ายืนกระต่ายขาเดียวว่าต้องการจันทร์แก้วคนเดียว ถ้าผิดธรรมเนียมประเพณีนักก็จะพาจันทร์แก้วไปอยู่ที่อื่นกัน เจ้าแม่จะได้สบายใจ

แม่ลูกเถียงกันจนเจ้าพ่อต้องหย่าศึก ตัดสินให้สีโบอยู่รับใช้เจ้าขวัญฟ้าต่อไป เจ้าแม่รับไม่ได้แต่ถูกเจ้าพ่อตัดบทว่า

"เจ้าก็อย่าเคร่งครัดกับธรรมเนียมประเพณีนักเลย เรื่องไหนที่ผ่อนปรนได้ก็ควรจะผ่อนปรน เดี๋ยวเรื่องเล็กก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่"

เจ้าแม่มีเงื่อนไขใหม่ว่า ถ้าเช่นนั้นก็ต้องให้อินทร์วิไลกลับไปรับใช้ตามเดิม เจ้าขวัญฟ้าไม่ยอม แต่ถ้าตนต้องการเมื่อไรก็จะเรียกใช้เอง

"ไม่ได้! แม่ต้องการให้อินทร์วิไลคอยรับใช้ลูกอีกคน" เจ้าแม่ยื่นคำขาด

เจ้าพ่อตัดสินว่าถ้าอย่างนี้ก็แบ่งกันคนละวันก็แล้วกัน เจ้าแม่แย้งอีกว่าอินทร์วิไลมีฐานะเหนือกว่าจันทร์แก้ว

"คำตัดสินของข้าถือเป็นคำขาด เป็นอันว่ายุติเรื่องนี้ ได้แล้ว" เจ้าพ่อตัดบท

เจ้าแม่ต้องเงียบ เจ้าขวัญฟ้าก็พอใจ แต่อินทร์วิไลกับสีโบยังจิกจ้องกันอย่างไม่ยอมแพ้

ooooooo

ที่ม่อนผาหลวง โยธินปลอบขวัญใกล้ชิดเจ้าฟ้าลั่น จนมันสยบ เขาบอกหนานเมืองว่าคิดว่าเจ้าฟ้าลั่นพร้อมแล้ววันนี้จะเอาไปทดลองขี่ดู พลางลูบหัวเจ้าฟ้าลั่น เบาๆ บอกมันว่า

"พร้อมแล้วนะ ฉันจะขึ้นขี่เจ้าล่ะ"

โยธินขึ้นหลังม้าแล้วค่อยๆบังคับให้เดินออกไปช้าๆ หนานเมืองมองลุ้นกลัวเขาจะถูกสะบัดตกลงมาอีก ครู่หนึ่ง เจ้าฟ้าลั่นค่อยๆย่างเหยาะๆ แล้วเร็วขึ้น...เร็วขึ้น จนเป็นวิ่งออกไป

ครู่หนึ่งอานนท์ก็วิ่งโร่มาที่คอกม้า ร้องเรียกโยธินมาแต่ไกล อลิสากับอติศักดิ์เดินตามมา

"เจ้านี่พอพ้นโทษไม่ต้องถูกกักบริเวณแล้ว ก็บินปร๋อเหมือนปล่อยนกออกจากกรงเลยทีเดียว" อติศักดิ์มองอานนท์ขำๆ

เมื่อวิ่งไปถึงคอกม้า รู้จากคนงานว่าโยธินพาเจ้าฟ้าลั่น

ออกไป อติศักดิ์คาดว่าคงพาออกเดิน แต่คนงานบอกว่าโยธินจะลองขี่เจ้าฟ้าลั่นดู อลิสาฟังแล้วยิ้มเยาะว่าวันนี้เราจะได้ดูคนเก่งตกม้ากันอีกแล้ว แต่อานนท์เชื่อว่าโยธินปราบเจ้าฟ้าลั่นได้แน่ ไม่เชื่อคอยดูกัน

"เจ้าอานนท์นี่เชื่อมั่นในตัวครูของมันเหลือเกิน"

อติศักดิ์มองอานนท์ขำๆ

"เดี๋ยวอานนท์ก็จะได้เห็นกับตาว่านายโยธินไม่ได้เก่งวิเศษวิโสมาจากไหน น้องหวังแต่ว่าคราวนี้คงไม่ตกม้าจนแข้งขาหักให้เราต้องเดือดร้อนไปด้วยก็แล้วกัน" อลิสายังเหยียดเย้ยตามเคย

แต่ความจริงก็ทำให้อลิสาต้องทึ่ง เมื่อโยธินปราบเจ้าฟ้าลั่นได้จริงๆ เขาขี่มันรอบๆเนินแล้วพาย่างเหยาะกลับมา

"คุณโยธินทำได้แล้ว คุณโยธินปราบเจ้าฟ้าลั่นได้ราบคาบแล้ว" อานนท์กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ส่วนหนานเมืองก็ชมอย่างยอมรับฝีมือว่าเก่งมากจริงๆ ตนเคยคิดว่าตัวเองเก่งเรื่องม้าที่สุดแล้ว แต่เมื่อเทียบกับโยธินตนเทียบไม่ติดเลย

เมื่อโยธินกลับมาถึง อติศักดิ์เข้าไปแสดงความยินดีที่ปราบเจ้าฟ้าลั่นได้ ชมว่าเขาเก่งจริงๆ ถามว่ามีอะไรที่เขาทำไม่ได้บ้างไหม อานนท์ชิงตอบว่าไม่มี โยธินทำได้ทุกอย่าง โยธินเก่งที่สุดในโลก

อลิสานิ่งเงียบไปนาน ถามขึ้นว่าอย่างนี้พี่ชายก็ขี่เจ้าฟ้าลั่นได้แล้วใช่ไหม พอโยธินบอกว่ายังไม่ได้ อลิสาก็สรุปทันทีว่าแสดงว่าเขายังปราบเจ้าฟ้าลั่นไม่ได้จริง ถ้าพี่ชายยังขี่ไม่ได้ก็ถือว่าเขายังทำงานไม่สำเร็จ

"ถ้าคุณชายอยากจะขี่เจ้าฟ้าลั่น คุณชายก็ต้องแสดงให้มันเห็นว่า คุณชายเป็นเพื่อนกับมันก่อน ให้มันแน่ใจว่า คุณชายจะไม่ปฏิบัติกับมันเหมือนมันเป็นแค่ทาสรับใช้เหมือนอย่างที่แล้วๆมา"

อลิสาขัดขึ้นว่าพูดอะไรไร้สาระ แต่อติศักดิ์บอกน้องว่า ให้ฟังเขาดูก่อน โยธินจึงพูดต่อ

"ม้ามันก็มีชีวิตจิตใจเหมือนคนนะครับ มันรับรู้ถึงความรู้สึกของเราได้ เจ้าฟ้าลั่นเริ่มพยศหลังจากที่ทำให้คุณชายตกม้า คุณชายจำได้ไหมครับว่า คุณชายทิ้งมันไว้ที่เนินเขา ไม่ได้สนใจไยดีมันเลย จากนั้นมันก็จะอาละวาดทุกครั้งที่คุณชายเข้าใกล้ มันไม่เชื่อใจคุณชายอีกต่อไป มันไม่รู้ว่า เมื่อไหร่คุณชายจะทิ้งมันอีก"

"แล้วผมจะต้องทำยังไง" อติศักดิ์ถามหลังจากอึ้งไปอึดใจ

"คุณชายก็ต้องทำให้มันเชื่อใจคุณชายอีกครั้ง ให้มันเชื่อว่า คุณชายเป็นเจ้าของที่รักและเอาใจใส่มัน ไม่ใช่เป็นแค่เจ้านายที่คอยแต่ใช้งานมัน คุณชายลองจูงมันออกไปเดินสักพักก่อนแล้วค่อยขี่มัน"

ฟังโยธินแนะนำ แล้วอติศักดิ์จูงเจ้าฟ้าลั่นออกไป อานนท์ กระโดดวิ่งตาม พูดเจื้อยแจ้วไปตลอดทางว่า "คุณพี่ต้องคุยกับมันด้วยนะครับ แล้วก็ต้องลูบหัว ลูบคอมัน ผมรู้ครับว่าต้องทำยังไง ผมเคยเห็นคุณโยธินทำ พูดกับมันสิครับคุณพี่"

อติศักดิ์จูงเจ้าฟ้าลั่นไปได้พักหนึ่งก็ทำตามที่อานนท์ บอก ครู่หนึ่งเขาก็สามารถขึ้นขี่มันได้ อานนท์ร้องเชียร์ด้วยความดีใจ หันมายกแม่โป้ให้โยธิน เขายิ้มให้อานนท์ ส่วนอลิสายังทำตีหน้าเฉยอยู่

ooooooo

อลิสาหาเรื่องตำหนิโยธินจนได้ว่าไม่สมควรพูดจาสั่งสอนพี่ชายตนอย่างนั้น ทีหลังจะพูดจาอะไรก็ให้รู้จักคิดเสียบ้าง ครั้นโยธินโต้ว่าดูเหมือนพี่ชายเธอจะไม่มีปัญหาอะไรกับคำพูดของตน อลิสาก็อ้างว่าเพราะพี่ชายใจดีเกินไป เขาอยู่ในฐานะเชลยของม่อน-ผาหลวงก็ควรทำตัวให้เหมาะสมกับฐานะ

"คุณหญิงก็ควรทำตัวให้เหมาะสมกับฐานะของตัวเองเหมือนกันนะครับ" โยธินสวนไปบ้าง

"พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง นายโยธิน!" อลิสาจิกเรียกชื่อเขา

"ทีหลัง ถ้าคุณหญิงมีธุระอะไรกับผมก็ควรจะสั่งให้คนมาตามผมไปพบ ไม่ควรลดตัวมาหาผมด้วยตัวเอง มันดูไม่งามนะครับ คุณหญิงยังทำตัวให้สมกับเป็นนายหญิงของม่อนผาหลวงไม่ได้เลย แล้วผมจะทำตัวเป็นเชลยที่ดีได้ยังไงล่ะครับ"

พูดเสร็จ โยธินโค้งให้นิดหนึ่งก่อนเดินผละไป ทิ้งให้อลิสาโกรธแทบตายอีกครั้ง

ซ้ำร้าย เมื่อเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น เจ้านกแก้วในกรงยังส่งเสียงเจื้อยแจ้วว่า

"คุณโยธินเก่งจริงๆ คุณโยธินเก่งที่สุด"

อลิสาพาลโกรธนกแก้ว ปรามว่าสักวันจะทำให้นายแกพูดไม่ออกเลยทีเดียว อติศักดิ์เข้ามาได้ยินพอดีถามว่าอารมณ์เสียเรื่องอะไรอีกหรือ เธอฟ้องพี่ชายว่า

"นายโยธินพูดจาอวดดีเหมือนเคยน่ะสิคะ พอปราบเจ้าฟ้าลั่นได้หน่อยก็ลำพองใจ พอน้องตักเตือนให้รู้สำนึกว่าตัวเองยังมีฐานะเชลยของเราอยู่ เขาก็กลับพูดจายอกย้อนกวนโมโห น่าเอาแส้ฟาดปากนัก"

อติศักดิ์เห็นน้องสาวดุดันก็หัวเราะถามว่ารุนแรงเกินไปหรือเปล่า ติงๆว่าน้องไม่เคยเป็นคนที่โมโหร้ายอย่างนี้เลยนี่ อลิสาแก้เกี้ยวว่าเพราะโยธินไม่ยำเกรงตนเลยสักนิด

"แล้วน้องจะไปเต้นตามคำพูดของเขาทำไมล่ะ ถ้าสิ่งที่เขาพูดมันไม่จริง ก็ไม่ต้องไปฟัง หมู่นี้อารมณ์น้องขึ้นลงได้ง่ายเหลือเกิน น้องดูจะเปลี่ยนๆไปนะ ไม่ค่อยเหมือนน้องหญิง คนเดิมของพี่"

"น้องไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย น้องก็เป็นของน้องอย่างนี้แหละค่ะ พี่ชายคิดมากไปเองมากกว่า"

พูดแก้เกี้ยวกับพี่ชายไปอย่างนั้น แต่อลิสาเองคิดแล้วก็รู้สึกเหมือนกันว่าโยธินทำให้ตนเปลี่ยนไป

ooooooo
คืนนี้อติศักดิ์ก็มีเรื่องให้ต้องเสียหน้าอีก เมื่อเจออานนท์กำลังจะแอบหนีไปที่ลานหน้าบ้านพักคนงานที่กำลังมีการกินเลี้ยงบันเทิงกันอยู่ อานนท์บอกว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองที่โยธินปราบเจ้าฟ้าลั่นได้ อติศักดิ์จึงไปด้วย

งานบันเทิงเงียบกริบไปหมดเมื่ออติศักดิ์ปรากฏตัว จนเขาต้องบอกว่าให้ทำตัวตามสบายไม่ต้องเกรงใจ บรรดาคนงานจึงกินดื่มเล่นเพลงกันต่อ

บรรดาคนงานพากันชื่นชมฝีมือขว้างมีดของโยธินที่ผ่านไปเมื่อครู่ว่าเยี่ยมจริงๆ อติศักดิ์เสนอว่าตนอยากลองบ้าง โยธินนิ่งไปอย่างไม่อยากแข่งด้วย แต่ในที่สุดก็ต้องทำตามความ ต้องการของอติศักดิ์

ครั้งแรกอติศักดิ์ขว้างมีดเกือบตรงกลางเป้า แต่โยธินขว้างไปปักใจกลางเป้าอย่างแม่นยำ แต่พอขว้างครั้งที่สอง อติศักดิ์ขว้างเข้ากลางเป้า แต่โยธินกลับขว้างไม่ตรงเป้า อติศักดิ์ รู้ว่าโยธินแกล้งผ่อนให้ จงใจทำเป็นแพ้ เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า

"วันนี้พอแค่นี้ก่อน คุณโยธินคงเหนื่อยแล้ว เอาไว้ให้ คุณโยธินพร้อมกว่านี้เมื่อไหร่ค่อยแข่งกันใหม่" พูดแล้วมองโยธินอย่างรู้ทัน ก่อนหันไปชวนอานนท์กลับ แต่ขณะผ่านโยธินอติศักดิ์พูดเบาๆว่า "วันหลังอย่าดูถูกผมอย่างนี้อีก"

ooooooo

ส่วนที่เชียงรัฐ หลังจากเจ้าพ่อตัดสินให้สีโบกับอินทร์วิไลแบ่งวันรับใช้เจ้าขวัญฟ้ากันแล้ว ทั้งคู่ยังมีเรื่องตบตีแย่งชิงเวลากันอีกจนได้

เรื่องถึงเจ้าแม่ ทั้งคู่ไปเถียงกันต่อหน้าเจ้าแม่ ต่างอ้างว่าวันนี้เป็นเวรของตน สีโบท้าว่าถ้าอย่างนั้นไปถามเจ้าขวัญฟ้าดู แล้วลุกพรวดไป เจ้าแม่บอกให้อินทร์วิไลรีบตามไป

ปรากฏว่าทั้งสองไปเถียงกันต่อหน้าเจ้าขวัญฟ้าอีก เลยถูกเจ้าไล่ตะเพิดให้ออกไปทั้งสองคน แล้วหยิบรูปถ่ายของอลิสามาดูด้วยความรักห่วงหาอย่างที่สุด ไม่มีหญิงใดจะทำให้ เจ้ารักได้มากเท่าอีกแล้ว...

ooooooo

และแล้วเวลาที่อติศักดิ์ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯก็มาถึง เขาบอกกับโยธินว่า เห็นขยันทำงานอย่างนี้ก็เบาใจว่าคงฝากให้ดูแลม่อนผาหลวงขณะตนไม่อยู่ได้

"ผมอาจจะช่วยดูแลม่อนผาหลวงให้ได้ แต่ถ้าดูแลคนในม่อนผาหลวง ผมคงรับปากไม่ได้ คนที่เป็นศัตรูกันแค่อยู่ใกล้กันนาทีเดียวก็รู้สึกว่าเวลามันช่างยาวนานเหลือจะทน จะให้มาปกป้องดูแลคงเป็นไปไม่ได้"

"ถ้าคุณหมายถึงน้องหญิง เธอไม่ต้องให้ใครดูแล เธอดูแลตัวเองได้ ผมขอฝากเจ้าอานนท์ไว้ก็แล้วกัน ผมจะกลับกรุงเทพฯวันสองวันนี้ ระหว่างที่ผมไม่อยู่ คุณก็ช่วยดูแลมันแทนผมหน่อย มีอะไรก็ปรามๆมันได้...แล้วนี่คุณมีอะไรจะฝากถึงคุณพ่อคุณหรือคุณภิรมยาคู่รักของคุณหรือเปล่า"

"ผมขอคิดดูก่อน" โยธินไม่แสดงความกระตือรือร้นอะไรให้อติศักดิ์ดูแคลนได้

จนวันรุ่งขึ้นอติศักดิ์จะออกเดินทาง โยธินจึงฝากจดหมายถึงพ่อฉบับหนึ่ง อติศักดิ์ถามว่าไม่มีถึงคนรักหรือ โยธินไม่ตอบ

ส่งอติศักดิ์ขึ้นรถแล้ว อลิสาแยกเดินเข้าตึกไปเงียบๆส่วนโยธินแยกไปทำงานตามหน้าที่ของตน

ในยามที่พี่ชายไม่อยู่เช่นนี้ อลิสาเงียบเหงาทำให้คิดถึงเจ้าขวัญฟ้า ลงมือปักผ้าเช็ดหน้าอักษรย่อเคซี หมายถึงเจ้าขวัญฟ้า และเชียงรัฐ จนอานนท์ทักว่า

"คุณพี่ต้องคิดถึงเจ้าขวัญฟ้ามากแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ปักผ้าไปตาลอยไป คนที่มีคู่รักนี่เขาเป็นเหมือนคุณพี่ทุกคนหรือเปล่าครับ"

อลิสามองหน้าอานนท์ดุๆแล้วก้มหน้าปักผ้าเช็ดหน้าต่อ

ส่วนโยธินใช้เวลาว่างแกะสลักตุ๊กตาทหารไว้มากมายจนเฒ่าเหมยถามว่าแกะไว้ให้คนรักหรือ เสนอให้แกะอย่างอื่นบ้างก็ได้ เดี๋ยวจะหากล่องมาให้ โยธินบอกว่าไม่ต้องเพราะอยากให้ด้วยมือของตัวเอง เฒ่าเหมยเลยอาสาจะไปหาไม้มาให้อีก

พอเฒ่าเหมยออกไป โยธินนั่งดูตุ๊กตาไม้ที่วางเรียงรายเกือบร้อยตัว พึมพำ...

"แล้วคุณจะได้เห็นว่า ผมคิดถึงคุณมากขนาดไหน ภิรมยา..."

ooooooo
อ่านละครย่อเรื่องเชลยศักดิ์ ตอนที่10
ตอนที่ 10

เพียงวันรุ่งขึ้นที่มาถึงกรุงเทพฯอติศักดิ์ก็ไปที่ บ้านโยธินทันที ทักทายกับสวามิภักดิ์ราชอย่างดูเชิงกัน ทักว่าสวามิภักดิ์ราชดูซูบไป ถามว่ายังมีเรื่องอะไรให้เครียดอีกหรือ เพราะบริษัทก็กำลังไปได้ดีน่าจะสบายใจได้แล้ว

"ตราบใดที่โยธินต้องตกอยู่ใต้อำนาจของคุณ ผมไม่มีวันสบายใจได้หรอก คุณชายอติศักดิ์ ผมจะยกบริษัทให้คุณแลกกับอิสรภาพของโยธิน ไม่มีอะไรมีค่าเท่ากับลูกชายของผมแล้ว"

ไม่เพียงอติศักดิ์จะยืนยันให้ยึดมั่นสัญญา หากยังพูดให้เจ็บใจว่า เพิ่งรู้ว่าอัศวรัชนอกจากจะโกหกตลบตะแลงเก่งแล้ว ยังตระบัดสัตย์อีกด้วย ถามว่าทนายของตนจัดการเรื่องเอกสารทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ถ้าเช่นนั้น ต่อไปเงินปันผลจะให้ ทนายนำมาส่งให้ทุกเดือนพร้อมรายงานสรุปผลของการประกอบการ พูดยิ้มๆว่า

"ผมเพิ่งดูตัวเลขไปคร่าวๆ รายรับของเราเพิ่มขึ้นสามสี่เท่าตัว ท่านคงจะปลดหนี้สินได้ในเร็วๆนี้ล่ะครับ"

สวามิภักดิ์ราชฟังอย่างไม่ยินดียินร้าย อติศักดิ์จึงเปลี่ยนเป็นบอกว่า ข่าวดีของบริษัทคงจะสู้ข่าวจากลูกชายท่านไม่ได้ แล้วเอาจดหมายของโยธินให้ สวามิภักดิ์ราชรับไปด้วยความดีใจ แต่ไม่ทันไรภิรมยาก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเข้ามา

เธอตื่นเต้นมากที่เห็นอติศักดิ์อยู่ด้วย ถามว่ามาเยี่ยมคุณพ่อหรือ สวามิภักดิ์ราชรีบเก็บจดหมายของโยธิน ตีหน้ายังไม่สนิทนัก ภิรมยาถามว่ากำลังคุยเรื่องสำคัญกระมัง ตนขอตัวไปคอยข้างนอกดีกว่า

อติศักดิ์รีบบอกว่าไม่ได้คุยเรื่องสำคัญอะไร แค่เรื่องงานนิดหน่อยและกำลังพูดกันถึงโยธิน ไม่มีความลับอะไร

"โยธิน คุณชายพบโยธินเหรอคะ พบที่ไหนคะ เล่าให้ ภิรมยาฟังหน่อยสิคะคุณชาย" ภิรมยาตื่นเต้นมาก สวามิภักดิ์ราชมองขวับไปที่อติศักดิ์อย่างระแวง

ที่แท้อติศักดิ์แค่ทำให้ภิรมยาดีใจและหลอกให้ สวามิภักดิ์ราชใจหายใจคว่ำเท่านั้น แต่ก็ยังอ่อยให้ความหวังว่ารู้ว่าโยธินไปทำงานแทนคุณพ่อเขาอยู่ทางเหนือแถวเชียงใหม่ เชียงรายเท่านั้น ครั้นภิรมยาถามว่าพอจะมีทางช่วยตามหาโยธินให้ตนได้บ้างไหม อติศักดิ์อ่อยอีกว่า

"ได้สิครับ ผมจะลองให้คนไปถามข่าวคราวของคุณโยธินให้ ถ้าได้ความเมื่อไรผมจะแจ้งให้คุณภิรมยาทราบทันที"

"ภิรมยาฝากด้วยนะคะ ตอนนี้หัวใจของภิรมยาอยู่ในกำมือของคุณชายแล้วนะคะ ภิรมยาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือเปล่า ก็ขึ้นอยู่กับคุณชายคนเดียว"

อติศักดิ์ยิ้มพอใจ เห็นลู่ทางที่จะเล่นงานโยธินให้เจ็บแสบได้ด้วยเรื่องของภิรมยา

ooooooo

เวลาเดียวกัน ที่ม่อนผาหลวง โยธินไปที่เนินเขาที่มีแผ่นหินสลักชื่อหม่อมเจ้าไตรศักดิ์ สันตติวงศ์ อยู่ เขาก้มหัวโค้งแสดงความเคารพเบื้องหน้าแผ่นหินนั้น

อลิสาขี่ม้าสีหมอกมาที่เนินเขา ตรงไปที่แผ่นหินสลักชื่อท่านพ่อ วางช่อดอกไม้ลงหน้าแผ่นหิน เอ่ยบอกกล่าวท่านว่า

"ท่านพ่อเพคะ พี่ชายไปจากม่อนผาหลวงแล้ว ลูกเหงาเหลือเกินเพคะท่านพ่อ ลูกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ภาระ หน้าที่ที่ต้องดูแลม่อนผาหลวงก็หนักหนาแล้ว ท่านพ่อยังทรงมอบหมายให้เราต้องแก้แค้นอัศวรัชอีก เราได้ตัวทายาทอัศวรัชมาเป็นเชลยแล้ว แต่เชลยคนนี้ก็เก่งเกินกว่าที่เราจะกำราบได้"

ทันใดนั้น อลิสาได้ยินเสียงสวบสาบจากข้างหลัง เธอหันไปร้องถาม "ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ"

"ผมเอง" โยธินนั่นเอง เขานอนเล่นอยู่ในทุ่งหญ้าที่สูงท่วมมิดปิดตัว เขาตอบพร้อมกับลุกยืน

อลิสาเล่นงานทันทีว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาที่นี่เพราะเป็นที่ส่วนตัวเฉพาะคนในสกุลสันตติวงศ์เท่านั้น หาว่าเขาจงใจลบหลู่ เกียรติของพวกตน เพราะที่นี่เป็นที่ฝังพระศพของท่านพ่อ ถ้าตนไปเหยียบหลุมศพของสกุลอัศวรัชบ้างเขาจะรู้สึกอย่างไร

แม้โยธินจะชี้แจงว่าตนแค่มาเดินเล่นและไม่ได้มาเหยียบหลุมศพของท่านพ่อของเธอ ตนได้แสดงความคารวะด้วยซ้ำ ทั้งที่ท่านเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

เป็นประเด็นโต้เถียงกันทันที อลิสาโทษว่าพ่อของเขาต่างหากที่เป็นต้นเหตุ กล่าวร้ายว่าท่านพ่อเป็นกบฏจนท่านต้องหนีมาสร้างม่อนผาหลวงและเขาก็ต้องมาเป็นเชลย ทำให้ตนต้องมาติดอยู่ที่นี่ด้วย ไปไหนก็ไม่ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะพ่อของเขาคนเดียวเท่านั้น

"ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวคุณหญิงเองต่างหาก ถ้าคุณหญิงรู้จักปล่อยวางก็ไม่ต้องมาติดอยู่ที่ม่อนผาหลวงนี่ จะได้ไปหาคู่รักได้ ไม่ต้องมานั่งเหงา ไม่ต้องมานั่งคร่ำครวญกับหลุมฝังศพ"

"นายแอบฟังฉันงั้นหรือ คนไม่มีมารยาท"

"ผมอยู่ของผมดีๆคุณหญิงมาคร่ำครวญให้ผมฟังเองต่างหาก ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่เล่าให้ใครฟังต่อแน่ ถ้าคนที่นี่รู้ว่านายหญิงของม่อนผาหลวงที่ต่อหน้าทำเป็นเข้มแข็งดุดัน แต่จริงๆแล้วก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอธรรมดาๆคนนึง พวกเขาคงเสียความรู้สึกน่าดู" พูดแล้วโยธินยิ้มหยันหันหลังเดินไป

"นายโยธิน! นายต้องขอโทษฉันเดี๋ยวนี้" อลิสาเดินตามไปติดๆ

"ถ้าเป็นความต้องการของคุณหญิง ผมขอโทษก็ได้ ขอโทษ ครับคุณหญิง" โยธินหันกลับมาโค้งให้แล้วหันหลังเดินต่อไป

อลิสายิ่งโกรธเป็นทวีคูณกับท่าทีที่โยธินหันมาขอโทษอย่างขอไปทีเท่านั้น

ooooooo

ส่วนอติศักดิ์ดำเนินแผนการของตนต่อไปอย่างแยบยล เขาไปเยี่ยมเยียนรัฐมนตรีราชฤทธิ์และศรีสว่างที่บ้าน แสดงความเป็นหนึ่งเดียวกันเพราะเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในบริษัทของพระยาสวามิภักดิ์ราช

เมื่อทำความคุ้นเคยกันแล้ว อติศักดิ์ฉวยโอกาสเอ่ย

เชิญชวนรัฐมนตรีที่ทราบว่าจะไปตรวจราชการทางเหนือแวะไปเยี่ยมเยียนม่อนผาหลวงของตน ตอนนี้อากาศทางเหนือกำลังดี รับรองว่าทุกคนต้องหลงมนต์เสน่ห์ความงามของม่อนผาหลวงจนไม่อยากกลับกรุงเทพฯกันเลยทีเดียว

ศรีสว่างชื่นชอบอติศักดิ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อได้ฟังก็ อยากไป ส่วนภิรมยาใจอยู่ทางเหนือเพราะคิดถึงโยธินอยู่แล้วยิ่งอยากไป ในที่สุดรัฐมนตรีราชฤทธิ์ต้องยอมตามสองเสียงในบ้าน

อติศักดิ์พอใจมาก รีบเขียนจดหมายบอกอลิสาว่า

"น้องหญิงที่รัก พี่มีข่าวดีที่จะต้องทำให้น้องพอใจอย่างแน่นอน นั่นคือพี่ได้คิดแผนที่จะทรมานเชลยของเราให้เจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด พี่ไม่คิดเลยว่าโชคจะเข้าข้างเราอย่างนี้ ขอให้น้องเตรียมต้อนรับแขกสำคัญที่กำลังจะไปเยือนม่อนผาหลวงในเร็ววันนี้"

ooooooo

อานนท์เห็นคุณพี่อลิสาของตนหงอยเหงาจึงชวนไปเที่ยวน้ำตกกัน บอกให้เตรียมข้าวของสำหรับปิกนิกกันไปด้วย ตนขอไปเตรียมการอะไรนิดหน่อยก่อน แล้ววิ่งปึงปังออกไปทันที อลิสามองตามส่ายหน้าเอือมๆ

เมื่ออานนท์พาไปถึงน้ำตก อลิสาตื่นเต้นมากบอกว่าตนลืมเสียสนิทว่าที่นี่มีน้ำตกสวยงามอยู่ด้วย อานนท์ดีใจที่อลิสาชอบ บรรยายว่า "ตอนนี้เริ่มจะเข้าฤดูน้ำหลาก น้ำตกก็จะยิ่งสวยกว่าช่วงเวลาอื่น แต่กระแสน้ำก็จะแรงมากต้องระวังจะถูกน้ำพัดพาไป"

อลิสาฟังแล้วถามว่ารู้เรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไร อานนท์ ตอบอย่างภูมิใจว่าโยธินสอน แล้วขอตัวแป๊บหนึ่ง พูดแล้ววิ่งออกไปเลย

อลิสาจัดการปูที่นั่งและเอาข้าวของออกมาจัดวาง ได้ยินเสียงคนเดินนึกว่าอานนท์ แต่พอหันไปดูกลายเป็นโยธินเขาถือเบ็ดตกปลามาสองคัน เธอถามอย่างไม่พอใจว่ามาที่นี่ได้ ยังไง ใครเชิญไม่ทราบ

ไม่ทันที่โยธินจะตอบ อานนท์ก็วิ่งเข้ามาพร้อมหอบดอกไม้ป่ามาเต็มมือทักโยธินว่ามาแล้วหรือครับ โยธินจึงหันไปบอกอลิสาว่าอานนท์เป็นคนชวนตนมา คุณหญิงหมดข้อข้องใจแล้วใช่ไหม

อานนท์ส่งดอกไม้ป่าให้อลิสาแล้วหันไปรับคันเบ็ดจากโยธิน พูดออกตัวกับอลิสาว่า

"ผมลืมบอกคุณพี่ไปว่า ผมชวนคุณโยธินมาด้วย คุณโยธินจะสอนเราตกปลาด้วย รับรองต้องสนุกแน่ๆเลยครับ"

ที่น้ำตกนี่เอง โยธินสอนอานนท์ให้สังเกตและเรียนรู้กฎของธรรมชาติและวิธีตกปลา ที่ต้องมีสมาธิและความอดทน ย้ำว่าที่สำคัญคือต้องเอาชนะใจตัวเองว่าจะอดทนมุ่งมั่นไปได้แค่ไหน

อานนท์จดจำคำแนะนำของโยธินทำตามที่เขาบอก ในที่สุดก็ตกได้ปลาตัวหนึ่ง อานนท์ดีใจและมีความสุขมาก แม้อลิสาจะยินดีที่อานนท์ทำได้สำเร็จแต่ก็ทำเป็นวางเฉย มองแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

เพราะอลิสาเตรียมเสบียงมาสำหรับสองคนเท่านั้น ดังนั้น เมื่อถึงเวลาอาหารจึงต้องแบ่งปันกัน ในยามนี้เอง ทั้งอลิสาและโยธินต่างแสดงน้ำใจเสียสละอาหารให้กัน แม้แต่อานนท์ก็เสียสละแบ่งปันให้โยธินกับอลิสาที่หารครึ่งแซนด์วิชกัน ส่วนที่ขาดตนก็จะกินผลไม้แทน

แม้แต่น้ำดื่มก็เตรียมมาไม่พอ โยธินกับอานนท์ดื่มน้ำจากลำธารที่ไหลจากน้ำตก แต่อลิสาดื่มไม่ลง เร่งให้กลับกันได้แล้ว ระหว่างทาง เมื่อเจอแอ่งน้ำเล็กๆที่ไหลมาจากเขา อานนท์กับโยธินก็เอาใบไม้ตักน้ำไปให้อลิสาดื่ม ความหิวน้ำทำให้เธอดื่มน้ำจากใบไม้ที่โยธินเอามาให้ เป็นน้ำจากแอ่งหินจึงเย็นชื่นใจ ทำให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดและมีความรู้สึกดีๆต่อกันมากขึ้น

"เรากลับกันเถอะ" อลิสาเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากได้ดื่มน้ำจนชื่นใจแล้ว

กลับถึงตึกม่อนผาหลวง อานนท์เห็นโยธินถือช่อดอกปรูในมือ เจ้ากี้เจ้าการถามว่าเก็บมาให้คุณพี่หรือ แล้วคว้าดอกปรูจากมือโยธินเอาไปให้อลิสาบอกว่าคุณพี่ชอบดอกปรูเป็นพิเศษ

เมื่อรับดอกปรูแล้ว อลิสายกขึ้นดมอย่างชื่นใจ โยธินเห็นภาพนั้นทำให้เขาได้เห็นถึงความเป็นผู้หญิงของอลิสามากขึ้น คิดในใจว่า ที่แท้เธอก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆเลย

ooooooo

สีโบมีโอกาสปรนนิบัติเจ้าขวัญฟ้าอยู่ไม่นาน อินทร์วิไลก็หน้าตาตื่นมาบอกเจ้าขวัญฟ้าว่าเจ้าป้าเป็นลมหมดสติ ทำให้เจ้าขวัญฟ้าตกใจรีบไปดูแลเจ้าแม่

เจ้าแม่เล่นบทคนป่วยได้อย่างแนบเนียน ทำท่าจะไปไม่รอด ขอให้เจ้าขวัญฟ้าอยู่ใกล้ๆเป็นเพื่อน ถ้าแม่เป็นอะไรไปก็อยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆ

"เจ้าแม่จะต้องไม่เป็นอะไรหรอกครับ คืนนี้ลูกจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแม่เอง ลูกจะไม่ไปไหน จะอยู่เฝ้าเจ้าแม่ตลอดทั้งคืนเลยครับ"

เมื่อกันตัวเจ้าขวัญฟ้าไว้ได้แล้ว อินทร์วิไลก็ย้อนกลับไปที่ห้องบอกสีโบว่าเจ้าพี่ต้องอยู่ดูแลเจ้าป้าคืนนี้ไม่กลับมาห้องนี้ ตนมาบอกเพื่อสีโบจะได้ไม่ต้องชะเง้อคอยทั้งคืน

สีโบระแวงว่าเจ้าอาจจะอยู่กับอินทร์วิไล เกิดปากเสียงกันขึ้นอีก สีโบสะอึกจะเข้าไปตบแต่ถูกคนใช้ที่อินทร์วิไลพามาขวางไว้

"เก่งจริงก็เข้ามาสิ หยุดทำไมล่ะ จะบอกให้นะว่า เจ้าป้าอยู่ข้างข้า ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ข้าจะเฉดหัวเจ้าไปจากคุ้มหลวง เจ้าเตรียมตัวกลับไปเป็นผู้หญิงข้างถนนตามเดิมเถอะนังจันทร์แก้ว"

อินทร์วิไลพูดใส่หน้าสีโบแล้วสะบัดออกไป สีโบได้แต่ยืนมองตามด้วยความแค้นใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น สีโบไปที่ห้องเจ้าแม่ ถูกอินทร์วิไลกีดกัน ทั้งสองโต้เถียงกัน อินทร์วิไลจงใจเสียงดังจนเจ้าขวัญฟ้าออกมาดุสีโบว่าช่างไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลยเจ้าแม่ไม่สบายอยู่ไม่รู้ หรือไง ทำอะไรไม่รู้จักคิด

สีโบอ้อนว่าเจ้าไม่กลับไปที่ห้องหลายวันแล้ว เลยถูกเจ้าขวัญฟ้าตวาดว่า

"ข้าอยากกลับไปเมื่อไหร่ข้าก็กลับเมื่อนั้น ไม่ต้องมาตาม ไป...ไป ออกไปให้พ้นหน้าข้าไป๊"

ตวาดไล่แล้วเจ้าขวัญฟ้ากลับเข้าห้อง อินทร์วิไลยิ้มเยาะใส่สีโบก่อนปิดประตูใส่หน้าโครมใหญ่

สีโบเดินผ่านมาทางครัว ได้ยินพวกคนครัวคุยกันถึงเพื่อนคนรับใช้ที่ผัวไปมีเมียใหม่จนตัวเองต้องไปทำเสน่ห์ยาแฝดเรียกผัวกลับมาได้ภายในสามวันเท่านั้นเอง พอมีคนถามว่าเสน่ห์ยาแฝดได้ผลจริงหรือ ป้าสายที่เป็นแม่ครัวใหญ่ก็บรรยายอย่างผู้รู้ว่า

"จริงสิวะ แต่ผู้ชายคนไหนถูกผู้หญิงทำเสน่ห์ยาแฝดใส่เป็นอันต้องดวงตกวิบัติฉิบหายกันทุกคน พวกแกไปดูได้เลย คนที่ถูกทำเสน่ห์หน้าดำไม่มีราศีทุกคนเลย ก็ไอ้ของที่มาทำเสน่ห์ยาแฝดมันมีแต่ของโสโครกทั้งนั้น ทั้งผม ทั้งขน ทั้งขี้ไคล น่าขยะแขยงที่สุด พวกเอ็งอย่าได้ริอ่านทำเชียวนะ"

สีโบฟังหูผึ่ง พยายามจดจำรายละเอียดเต็มที่

ooooooo

อลิสาให้อานนท์ไปตามโยธินมาพบที่ตึกม่อน-ผาหลวง พูดด้วยท่าทีที่อ่อนโยนลงว่า ให้เขาส่งของไปให้เจ้าขวัญฟ้าที่เชียงรัฐ พลางส่งกล่องผ้าไหมให้ โยธินถามว่าแล้วตนต้องกลับมาม่อนผาหลวงกี่โมง

คราวนี้อลิสาผ่อนปรนบอกว่ากว่าเขาจะไปถึงเชียงรัฐก็คงเย็นมากแล้วให้พักที่นั่นสักคืนค่อยกลับมา ย้ำแต่เพียงว่า ของที่ให้เอาไปต้องถึงมือเจ้าขวัญฟ้าให้ได้

"ของในกล่องนี่อาจจะไม่มีค่าสำหรับนาย แต่มันมีความสำคัญสำหรับฉันมาก ช่วยดูแลรักษามันให้ดีด้วย"

โยธินตอบรับว่าจะดูแลเสมือนหนึ่งเป็นของเขาเอง อลิสาขอบใจเร่งให้ออกเดินทางแล้วกลับมาให้เร็วที่สุดเพราะยังมีงานที่คอกม้ารออยู่ สั่งแล้วเรียกอานนท์กลับเข้าตึกด้วยกันเพราะกลัวจะหนีตามโยธินไปอีก

พอโยธินไปถึงเชียงรัฐ คนรับใช้ก็ไปรายงานเจ้าขวัญฟ้าว่ามีคนจากม่อนผาหลวงมาขอพบ เจ้าขวัญฟ้าดีใจรีบออกมา

ขณะโยธินรออยู่ข้างนอกนั่นเอง เห็นสีโบกำลังคิดเรื่องจะทำเสน่ห์ยาแฝดเดินมา ทั้งสองประจันหน้ากันอย่างจัง โยธินถามว่าสีโบมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาจะเดินเข้าไปหาแต่ถูกทหารสองคนกันไว้ สีโบถือโอกาสนั้นวิ่งเข้าข้างในซึ่งเป็นเขตหวงห้าม คนอื่นเข้าไม่ได้ โยธินจึงต้องรออยู่ตรงนั้นด้วยความสงสัย

พอดีเจ้าขวัญฟ้าออกมา จำโยธินได้ทักว่า "นายนั่นเอง ไหนล่ะจดหมายของคุณหญิงอลิสา"

"คราวนี้ไม่ใช่จดหมายครับ" โยธินบอกพลางส่งกล่องผ้าไหมให้

เจ้าขวัญฟ้าดีใจจนลืมโยธิน พอนึกได้ก็บอกเขาว่าเดินทางมาเหนื่อยๆ พักที่นี่สักคืนแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับก็แล้วกัน พลางหันไปสั่งทหารให้พาคนของม่อนผาหลวงไปที่พัก

เจ้าขวัญฟ้าเข้าไปในห้องพักเปิดกล่องผ้าไหม หยิบผ้าเช็ดหน้าคลี่ออกดูอย่างทะนุถนอม ยกขึ้นจูบหอมรำพึงรำพัน "อลิสา...อลิสาของผม..." เห็นแหวนที่นิ้วก้อยก็ยิ่งคิดถึงคนรัก มองแหวนอย่างครุ่นคิด

ooooooo

ให้โยธินเอากล่องผ้าไหมไปเชียงรัฐแล้ว อลิสากลับมานั่งลุ้นอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเจ้านกแก้วร้องเจื้อยแจ้วว่า "คุณโยธินครับ คุณโยธิน วีรบุรุษสงคราม" แต่ฟังแล้วเธอไม่รู้สึกหงุดหงิดอย่างที่เคยเป็น แต่กลับลุ้นว่าขอให้เขาไปถึงเชียงรัฐอย่างปลอดภัย

อานนท์ได้ยินถามว่าเธอห่วงโยธินหรือ อลิสาบอกว่าตนห่วงผ้าเช็ดหน้าที่ให้เขาไปส่งต่างหาก อานนท์รับรองว่าผ้าเช็ดหน้าต้องถึงมือเจ้าขวัญฟ้าแน่นอน เพราะโยธินเก่งออก

"จ้า...คุณโยธินเก่งออกจะตาย เก่งที่สุด พี่ล่ะดีใจจริงๆที่มีลูกหนี้เก่งๆอย่างคุณโยธินไว้ใช้งาน" อานนท์แย้งว่าโยธินเป็นครูตน ตนไม่เคยเห็นเขาเป็นลูกหนี้เลย ก็ถูกอลิสาสวนมาอย่างยโสว่า "แต่สำหรับพี่ ยังไงนายโยธินก็เป็นลูกหนี้ของสันตติวงศ์ เธอหนีความจริงข้อนี้ไปไม่ได้หรอกอานนท์"

อลิสาพูดมองไปข้างหน้าเหมือนบอกอานนท์ แต่ความจริงแล้วเธอย้ำกับตัวเองให้จำใส่ใจไว้มากกว่า

ooooooo

ขณะที่โยธินพักอยู่ที่ห้องพักคนงานนั่นเอง สีโบก็ไปปรากฏตัว โยธินถามว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สีโบเล่าว่าตนไม่ใช่คนของม่อนผาหลวง แต่เป็นคนของเชียงรัฐ อยู่ที่นี่ตนชื่อจันทร์แก้ว เป็นเมียของเจ้าขวัญฟ้า

พอเห็นโยธินตกใจ สีโบเล่าอีกว่าตนถวายตัวรับใช้เจ้าขวัญฟ้าเมื่อสองปีที่แล้ว แต่มีเหตุจำเป็นต้องจากเชียงรัฐไปอยู่ม่อนผาหลวงชั่วคราว แล้วฝากโยธินไปขอโทษอลิสาด้วยว่าตนมีเหตุผลที่ไม่ได้กลับไปม่อนผาหลวงอีก

ก่อนกลับไปสีโบยังย้ำกับโยธินอีกว่าตนเป็นเมียเจ้าขวัญฟ้าต้องอยู่รับใช้เจ้าจึงไม่อาจกลับไปรับใช้คุณหญิงได้อีก พูดแล้วยิ้มย่องออกไป เชื่อว่าข่าวนี้ต้องไปถึงหูอลิสาแน่นอน

ooooooo
อ่านละครย่อเรื่องเชลยศักดิ์ ตอนที่9-10

@^@..อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าวตอนที่ 6-7

@^@..อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าวตอนที่ 6-7

อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าว ตอนที่ 6

ขณะที่ทอรุ้งเดินเข้าไปในห้องทำงาน นายต่อตามเข้าไปทันที พร้อมกับขอโทษเธอ ที่เขาทำให้งานของเธอเสียหาย รับว่าเขานอนหลับเพลินจนตื่นสาย ไม่เข้าใจ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน รุ้งคงผิดหวังในตัวเขามาก

"ฉันจะผิดหวังมากกว่า ถ้ารู้ว่าคุณคิดร้ายกับฉันกับคุณพ่อ แต่เรื่องวันนี้ฉันถือว่าเรื่องเล็ก ขอให้ลืมมันซะ"

"รุ้งกำลังสงสัยอะไรในตัวพี่หรือเปล่า" ทอรุ้งย้อนว่า เขาทำอะไรให้เธอสงสัยล่ะ "เรื่องที่ลุงทรพูดเมื่อวาน พี่ก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ท่านพูดออกมา แต่มันไม่เป็นความจริง พี่ไม่ได้ เกี่ยวข้องกับคุณพงศ์เกียรติเลย"

"จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง"

"พี่จะหาทางพิสูจน์ตัวเอง จะไม่ทำให้รุ้งผิดหวังอีก" ต่อตระกูลทิ้งท้ายอย่างจริงจัง ก่อนเดินกลับออกจากห้องไป ทอรุ้งนั่งลงคิดวกวนสับสนในพฤติกรรมของเขา...ต่อตระกูลกลับมายังห้องทำงานของเขา...ความเครียดเบียดอกจนต้องดึงมือถือขึ้นมากดฉับๆตามเบอร์บ่อนเสี่ยเวคิน พอติดถามกันไปมา ต่อตระกูลบอกว่า เพื่อนชื่อสมชายแนะนำมาว่าที่นั่นมีอะไรสนุกๆมากมาย
"ถ้าคุณอยากเสี่ยงโชคไม่ยาก ผมบันทึกเบอร์คุณไว้แล้ว คุณจะได้เป็นสมาชิกใหม่ ผมจะส่งเอสเอ็มเอสไปให้ ขอให้โชคดีกับการมาเสี่ยงโชคนะครับ"

เสียงทางนั้นวางสายไป...จากนั้นไม่นานมีเอสเอ็มเอสมา ต่อตระกูลดูเบอร์แล้วยิ้มอย่างพอใจ

ooooooo

ตอนที่ 7

เมื่ออาเปรมรู้ข่าวกรองกาญจน์ฉีกหน้าทอรุ้งหลานสาว จึงรีบมาถามเรื่องนี้ ทอรุ้งรับว่า นี่คือสิ่งที่รุ้งกลัวว่าน้ากรองจะทำ เปรมยุดาคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น คนอย่างกรองกาญจน์ไม่ทำแค่นั้นแน่

"เรื่องคงไม่จบแค่นี้ สิ่งที่รุ้งกลัวคือ พี่ต่อร่วมมือกับน้ากรองด้วย"

"อาบอกแล้วว่ามันน่าสงสัย รุ้งอย่าเอานายต่อมาอยู่ ใกล้ตัวเลยนะ"

"ตอนนี้ยังไม่มีอะไรชี้ชัดว่าเขาคิดร้ายกับรุ้ง ที่ผ่านมาเขาช่วยรุ้งรอดตายหลายครั้ง"

"มันอาจเป็นกลลวงสองแม่ลูกนั่นก็ได้ ยายกรองน่ะร้อยเล่ห์มายาจะตาย นายก้องก็เจ้าชู้เขี้ยวลากดิน นึกเรอะว่านายต่อจะผ่าเหล่าผ่ากอมาได้" สองอาหลานได้แต่มองตากันคิดหนัก

ในคืนนั้น ต่อตระกูลก็เข้าไปบ่อน โดยมีสมุนเสี่ยเวคินต้อนรับตามกฎของเขา เมื่อเข้าไปถามหาเสี่ยเวคิน จึงถูกลูกน้องซักหนักว่าถามหาเสี่ยทำไม ต่อตระกูลบอกเขาเอาเงินมาน้อย แต่มีหุ้นเยอะ อยากเอามาแลกเงินสดเล่น ลูกน้องเสี่ยบอกไม่ต้องคุยกับเสี่ย เขาจัดให้ได้ อยากได้เงินเท่าไหร่ เมื่อต่อตระกูลจะขอคุยกับเสี่ยให้ได้ จึงถูกไล่ให้กลับไป เพราะไม่ไว้ใจว่าจะมาเล่นจริงรึเปล่า...ต่อตระกูลจึงหันหลังกลับไป...โดยไม่รู้ว่า เทวัญที่จับตาเขามาแต่แรกแอบถ่ายรูปเขาไว้ทุกระยะ...

ไม่นานนัก...ภาพต่อตระกูลที่ไปบ่อนมาปรากฏบนจอคอมฯ โดยคมชิตเป็นคนคลิกให้ดู กรองกาญจน์ยิ้มอย่างพอใจที่ต่อตระกูลมาติดกับง่ายๆอย่างนี้...เมื่อกรองกาญจน์กำจัดต่อตระกูลให้ห่างทอรุ้งได้ ก็จะทำอะไรสะดวกขึ้น เหลือยายเปรมเพียงคนเดียว ที่ได้วางแผนกำจัดให้สิ้นไว้แล้ว...
กรองกาญจน์มองรูปนายต่อ...ยิ้มเจ้าเล่ห์และมีแผน แต่ยังไม่บอกคมชิตให้รู้...

ทอรุ้งกำลังจะเข้านอน กราบหมอนแล้วมองไปทางมือถือ มีเสียงส่งข้อความดัง จึงรีบดู...ทอรุ้งอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นภาพต่อตระกูลกำลังอยู่ในบ่อนการพนัน หลายรูปหลายมุม จนรุ้งเอะใจว่ามันอะไรกัน?...ทอรุ้งรีบไปที่ห้องนอนอาเปรม เอารูปในมือถือให้อาเปรมดู บอกว่าไม่รู้ใครส่งมา...ทั้งสองนึกไม่ออกว่าเขาส่งมาให้มันได้อะไร ส่งมาเพื่ออะไร ทอรุ้งคิดว่ามันต้องมีอะไรที่อยากบอกเธอแน่ๆ

"มันจะเป็นใครก็ช่าง แต่รุ้งก็เห็นแล้วใช่ไหมว่านายต่อไว้ใจไม่ได้ มันอาจจะเป็นพวกพี่พงศ์ร่วมมือกันทรยศพ่อหนูก็ได้"

"เสียดาย..." ทอรุ้งบ่นแล้วถอนใจ "ยังหาลุงพงศ์ไม่เจอ แล้วพ่อก็ยังบอกอะไรไม่ได้ เหมือนความจำขาดๆหายๆไป ทอรุ้งจะเอาหลักฐานพวกนี้ไปถามเขาให้รู้เรื่อง"

ทอรุ้งจะออกไป เปรมยุดาดึงแขนไว้ไม่ให้ไป ถึงถามเขาก็ไม่ยอมรับความจริง เปรมยุดาจึงสั่ง "ตอนนี้รุ้งต้องอยู่ห่างนายต่อไว้ก่อน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"

"ทำอย่างนั้นเขาอาจไหวตัวทัน เราจะไม่ได้ความจริงอะไรเลย"

"เอาเขามาอยู่ใกล้ มันอันตรายกว่านะรุ้ง ที่เขาช่วยเมื่อก่อนอาจเป็นแผนของเขาก็ได้"

ทอรุ้งฟังแล้วคิดหนัก ก่อนจะคล้อยตาม

ooooooo

เช้านี้ ต่อตระกูลขับรถมารับทอรุ้งถึงบ้านตามปกติ แม้จะถูกห้ามก็ตาม มนชนกออกมาที่ประตู บอกว่าวันนี้คุณต่อเข้าไปไม่ได้ คุณหนูไม่สบาย สั่งห้ามรบกวนเด็ดขาด และวันนี้ไม่ไปทำงานด้วย มนชนกยังห้ามไม่ให้ต่อตระกูลมารับมาส่งอีกด้วย มนชนกปิดประตูรั้วล็อกทันที นายต่อตะโกนเรียกทอรุ้ง ทั้งพยายามปีนเข้าไป แต่หล่นลงมายืนครางด้วยความผิดหวัง...

ในห้องนอนทอรุ้ง...ยามนี้เธอฝันร้ายร้องให้คนช่วยในสภาพละเมอ ทอรุ้งมองเห็นใครบางคนลางๆเข้ามาที่เตียง ทอรุ้งพยายามเพ่งมอง ถามไปทันทีว่า แม่ปริกใช่ไหม...ปริก ยิ้มร้าย แล้วพยายามปรับหน้าตาเป็นยิ้มเย็น

"ใช่ค่ะคุณหนู เห็นคุณหนูตื่นสายเลยมาดูว่าไม่สบายหรือเปล่า...นี่คุณหนูฝันร้ายหรือคะ"

"นิดหน่อยค่ะ" ทอรุ้งจับหัวตัวเองบีบ รู้สึกวิงเวียน "ฝันถึงคุณพ่อ แล้วหลายอย่างสับสนไปหมดเหมือนนอนไม่เต็มอิ่ม เวียนหัวนิดหน่อย"

ปริกจะไปชงกาแฟมาให้ ทอรุ้งโบกมือห้าม เธอจะลงไปทานข้างล่างเอง ทอรุ้งลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ แต่เซไปหลายก้าว ปริกมองตามแล้วยิ้มอย่างพอใจที่มีผลงาน...

ปริกลงไปชงกาแฟสองแก้ว สั่งมนชนก แก้วหนึ่งให้ คุณเปรม อีกแก้วให้คุณรุ้ง อย่าสับกัน มนชนกถามว่าทำไมไม่ใส่ยาทั้งสองแก้วพร้อมกัน จะได้สะดวกขึ้น ปริกบอกลูกสาวว่า ขืนวางยาทั้งสองคน จะยิ่งปิดลำบาก แล้วคุณกรองก็ไม่ได้สั่งไว้ด้วย...

เมื่อคุณเปรมกับทอรุ้งลงมาที่โต๊ะอาหาร เปรมยุดาเห็นแล้วถามว่าไม่สบายหรือ แล้วจะไปเยี่ยมคุณพ่อได้หรือเปล่า ทอรุ้งรับรองว่าเดี๋ยวก็หาย พอนึกได้ว่าเดี๋ยวต่อตระกูลจะมารับทุกเช้า ตอนนี้ยังไม่เห็นมา มนชนกรีบบอกว่า เธอไล่คุณต่อกลับไปแล้ว เพราะคุณเปรมสั่งไว้ เปรมยุดารีบรับว่าสั่งไว้จริง ทอรุ้งเข้าใจ แต่อดคิดและไม่สบายใจไม่ได้

มนชนกมัวแต่พูดไปฟังไป จึงวางแก้วกาแฟสลับกับของทอรุ้ง...พอคุณเปรมกำลังจะยกแก้วสลับขึ้นจิบ มนชนกรีบร้องห้าม เปรมยุดาตกใจชะงัก

"ว้าย...อะไรกันยะ ทักจนตกใจหมด"

"คือ...นกเสิร์ฟกาแฟสลับแก้วกันค่ะ"

"สลับกันยังไง มันก็เหมือนกันนี่ ฉันกับอาเปรมกินกาแฟรสเดียวกันอยู่แล้ว" มนชนกหน้าเสีย ตอบอึกอัก เปรมรีบซัก

"มันอะไรกันจ๊ะ มนชนก" เมื่อมนชนกอึกอักกำลังจะเสียท่า...แม่ปริกก็โผล่มาช่วย

"คืออย่างนี้ค่ะ...วันนี้ปริกชงให้คุณรุ้งอ่อนลงมาหน่อย เพราะเห็นว่าเวียนหัว ส่วนของคุณเปรมน่ะเหมือนเดิม"

ปริกดึงแก้วกาแฟสลับมาเหมือนเดิม มนชนกบ่นแม่ว่า แล้วก็ไม่บอก ทอรุ้งยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ มนชนกกับปริกมองหน้ากันอย่างโล่งอก

ooooooo

ที่สถานบำบัด...ไหมแก้วย่องมาที่หน้าห้องนเรนทร คิดว่าจะไปเล่นกับนเรนทร แต่ไหมแก้วต้องชะงักตาเหลือก เมื่อมองเข้าไปในห้องหมอพิธานกำลังให้กิ่งแก้วฉีดยาให้นเรนทร ไหมแก้วร้องด้วยความกลัววิ่งหนีไป...

ทางหน้าห้อง เปรมยุดากับทอรุ้งพากันเดินมาทางห้องนเรนทร แล้วทั้งสองต้องหยุดชะงัก เมื่อต่อตระกูลออกมาขวางไว้ ร้องเรียกทอรุ้งอย่างจะเอาเรื่อง เปรมยุดาต้องถามว่า ต่อมาทำอะไร ต่อตระกูลบอกจะมาพบคุณรุ้ง เปรมยุดาตอบแทนว่า แต่รุ้งไม่อยากพบ ให้ต่อกลับไป...ต่อตระกูลหันไปทางทอรุ้ง

"รุ้งเป็นอะไรไป เห็นนกบอกว่ารุ้งไม่สบายด้วยเหรอ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหายดีแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาคอยตามฉันแล้ว ฉันมีอาเปรมคอยดูอยู่แล้วค่ะ"

"ให้พี่ช่วยดูอีกคน ก็ไม่เสียหายอะไรนี่รุ้ง"

"บอกแล้วว่าไม่ต้อง" เปรมยุดาเสียงดังขึ้น "ฉันดูแลหลานฉันเองได้ เธอไม่ต้องมายุ่งดีกว่า"

เปรมยุดารีบจูงทอรุ้งเดินหนีไปต่อหน้า ต่อตระกูลสงสัยว่าต้องมีอะไรแน่ จึงตามไปทันที

พอทันกัน ต่อตระกูลถามว่า ช่วยบอกหน่อยได้ไหม ผมทำผิดอะไร?

"เธอก็รู้อยู่แก่ใจแล้วนี่ต่อตระกูล อย่านึกนะว่าฉันกับรุ้งไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่" เปรมยุดาข่ม

"ฉันเคยบอกแล้วว่า ไม่ไว้ใจคุณแต่แรก" ทอรุ้งเสริม "ตอนนี้ยิ่งไม่ไว้ใจ ไม่อยากให้คุณมาตามฉันเป็นเงาตามตัวอีก"

"พี่ยอมให้รุ้งกับอาเปรมระแวงพี่ แต่อย่างน้อย ขอให้ พี่คอยตามดูแลรุ้งเหมือนเดิม"

ทอรุ้งพยายามอธิบายว่าเธอไม่มีอันตรายอะไรแล้ว ให้เขากลับไปเสีย ต่อตระกูลยืนกรานไม่ยอมกลับ จนกว่าทอรุ้งจะกลับไปด้วย เปรมยุดาเหลือระอา รีบดึงมือทอรุ้งเข้าห้องพ่อไป ต่อตระกูลมองตาม คิดไม่ออกว่าทำไมถึงระแวงเขาถึงเพียงนี้...


อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าว ตอนที่ 7

เปรมยุดากับทอรุ้งเข้าไปหานเรนทร แต่วันนี้เขากลับนั่งเหม่อ ทั้งสองเข้าไปช่วยเขย่าตัว ซักถามจะพาไปเดินเล่น ถูกซักมากๆว่าเป็นอะไรไป คุณทรตวาดใส่ทันที

"อย่า...อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันกลัวแล้ว" ทั้งทอรุ้งกับเปรมยุดาตกใจ ช่วยกันปลอบว่า อย่ากลัวเราเลย "ไม่...ไม่...ไม่เอาแล้ว อย่า...ฉันไม่พูดอะไรอีกแล้ว อย่าทำอะไรลูกสาวฉัน"

"ใครจะทำอะไรรุ้งคะพ่อ" ยิ่งทอรุ้งถาม พ่อยิ่งหวาดกลัวจนตัวสั่น ก้มหน้าซุกเข่า แล้วร้องห้ามไม่ให้ใครมาทำร้าย...ทั้งทอรุ้งและเปรมยุดาต่างไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงได้เป็นแบบนี้

"มันเป็นอาการปกติของคนไข้โรคนี้ครับ" หมอพิธานต้อนรับเปรมยุดากับทอรุ้งที่มาพบที่ห้อง ถามอาการของนเรนทร "บางทีเป็นๆหายๆสลับกันอยู่ พอหลับอาการจะดีขึ้น แต่เมื่อมีความเครียดก็จะแย่ลง ที่ว่าคนจะมาทำร้าย เป็นการระแวงตามปกติ ยังมีหูแว่วและภาพหลอน แต่น้อยลงกว่าแต่ก่อนมาก อาการนี้จะดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อไปอาการปกติของท่านจะมีวงจรนานขึ้น จอยู่ร่วมกับคนอื่นเหมือนเดิม แต่ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง..."

เปรมยุดากับทอรุ้งฟังมาถึงตรงนี้เริ่มถอนใจโล่ง...หมอพิธานมองทอรุ้งสำรวจก่อนถามถึงอาการทอรุ้ง

"รุ้งดีขึ้นมากค่ะ แต่อาจเวียนหัวบ้าง แต่ค่อยยังชั่วแล้ว ยาคุณหมอก็ทานหมดแล้ว"

"ดีมากครับ ผมจะสั่งยาเพิ่มให้ จะหายเวียนหัวได้สนิท"

"ไม่ต้องดีกว่าค่ะ หลานฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ไม่ต้อง ทานยาก็ได้"

เปรมยุดามองพิธานอย่างไม่ไว้ใจ หมอได้แต่ยิ้ม บอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว หมอก็สบายใจ

ooooooo

ขณะที่นายต่อนั่งซึมอยู่ม้านั่งในสถานบำบัด จู่ๆ ไหมแก้วก็มาจ๊ะเอ๋จนเขาตกใจ แล้วเรียกเขาว่าสุดหล่อ ต่อตระกูลจึงยิ้มทักทาย เธอแนะนำชื่อแซ่ แล้วเหมาว่า เขาถูกยิงตอนมาเยี่ยมลุงทรใช่ไหม ต่อตระกูลจึงย้อนถามว่า รู้จักลุงทรด้วยหรือ ไหมแก้วยิ้ม บอกว่าลุงทร ใจดี...แล้วเปลี่ยนเป็นชวนเล่นซ่อนหา พอบอกว่าเล่น ไม่เป็น ไหมแก้วบอก

"ลุงทรยังเล่นเป็นเลย แต่วันนี้ลุงทรเล่นกับแก้วไม่ได้ เพราะลุงทรโดนฉีดยาอีกแล้ว"

"ลุงทรโดนฉีดยาเหรอ" ต่อตระกูลตกใจซักทันควัน "ใครฉีด ไหมแก้วเล่าให้ฟังซิ"

"ไหมแก้วไม่อยากเล่า ไหมแก้วอยากเล่นซ่อนหา"

"ถ้าไหมแก้วเล่าแล้วผมจะเล่นซ่อนหาด้วย เอาไหม"

"เล่าก็ได้..." ไหมแก้วคิดครู่ใหญ่จึงตกลง "แต่สุดหล่อ ต้องเล่นซ่อนหากับไหมแก้วนะ"

ต่อตระกูลพยักหน้าตกลงอย่างตื่นเต้นดีใจ...ฟังอย่างตั้งใจ...

จากนั้น...ต่อตระกูลเดินมาทางหน้าห้องนเรนทร พอมองเข้าไปก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงที่ดังมาชวนให้รีบเงี่ยหูฟัง

"จำไว้นะ อย่าพูดอะไรให้ลูกสาวคุณสงสัย" เสียงกิ่งแก้วคาดคั้นเต็มที่ นเรนทรตอบทันที

"ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้พูด" ต่อตระกูลฟังแล้วยิ่งขยับฟังให้ชัดขึ้น...เห็นนเรนทรถูกมัดแข้งขากับเตียง

"แต่เมื่อกี้คุณพูดอะไรออกไปใช่ไหม ทอรุ้งถึงได้สงสัย"

"ไม่ได้พูด...เปล่านะ..." กิ่งแก้วย่างสามขุมเข้าหา นเรนทรร้องลั่น "ไม่..."

ต่อตระกูลเบิ่งตามอง ผวาถอยหลังจนชนลูกบิดดังขึ้น กิ่งแก้วชะงัก หันมามองว่าเกิดอะไรผิดปกติ นายต่อรีบเผ่นหนี ไปทันที กิ่งแก้วเปิดประตูออกมาดู เมื่อไม่เห็นอะไรจึงกลับ เข้าไปในห้อง...ต่อตระกูลบังหลังเคาน์เตอร์ พอโผล่มองไม่เห็นใครแล้ว จึงพยายามจะขยับไปมองหาสิ่งที่ผิดปกติต่อ...ส่วนกิ่งแก้วเห็นนเรนทรหลับไปแล้ว จึงยิ้มอย่างพอใจ...นายต่อเดินไปคิดไป อยากรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับนเรนทร

เมื่อเปรมยุดากับทอรุ้งพากันนั่งรถกลับบ้าน นายต่อขับตามไป พร้อมกับทักทายอย่างเอาใจ เปรมยุดาจึงทำหน้าที่เผชิญหน้ากับนายต่อ เตือนว่าต่อเป็นคนน่าสงสัย ให้กลับไปเสีย ก่อนที่เธอจะเรียกตำรวจมาจับ แล้วเปรมยุดาและทอรุ้งต้องหันมามองนายต่อ เมื่อเขาเปิดปากอีก

"ผมสงสัยอาการป่วยของคุณลุงทร...ผมคิดว่าสถานบำบัด มีลับลมคมใน ในการรักษาคุณลุงทร อยากให้คุณอาเอาคุณลุง ไปรักษาที่อื่น ผมก็กลัวรุ้งจะมานอนที่นี่เหมือนอย่างคุณลุง"

"ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมา เธอก็ทำตัวน่าสงสัยเหมือนกัน"

"ถึงไม่เชื่อในตัวผม แต่ขอให้เชื่อคำเตือนของผมเถอะครับ อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรเสียหาย ส่วนเรื่องรุ้ง อย่าให้รุ้ง ทานอาหารที่แม่ปริกทำ จะปลอดภัยกว่า"

"ฉันจะเก็บไว้พิจารณาก็แล้วกันนะ" เปรมยุดากับทอรุ้ง เข้าบ้านไป นายต่อได้แค่มองตามก็บุญแล้ว

เมื่อเข้าไปในบ้าน ทอรุ้งบอกอาเปรมว่า เธอเชื่อเรื่องสถานบำบัด แต่ไม่เชื่อเรื่องแม่ปริก เปรมยุดากลับบอกว่า มันก็น่าสงสัยทั้งนั้น

"รุ้งคิดว่าพี่ต่อกำลังใส่ร้ายแม่ปริกให้เราไขว้เขว แต่ เอาเรื่องคุณพ่อมาหลอกให้เราฟังเขา ถ้าแม่ปริกคิดร้ายเราจริง ทำไมอาเปรมไม่มีอาการอะไรเลย" ทอรุ้งมั่นใจแต่เปรมยุดากลับยังระแวงไปต่างๆนานา

ส่วนนายต่อพอกลับถึงบ้าน แม่กรองกาญจน์มาทักทาย วันนี้ทำไมกลับบ้านเร็ว ต่อตระกูลบอกแม่ว่า เขาไม่ต้องไปรับใช้ เจ้านายแล้ว แม่จึงได้ทีย้ำว่า ยังไงรุ้งไม่มีทางไว้ใจพวกเรา ไม่ว่า แกจะไปทำดีกับเขาแค่ไหน เลิกยุ่งกับเธอเสีย

"ผมไม่ได้หวังว่าจะให้เขาไว้ใจผม แต่ผมกลัวเขาจะไว้ใจคนผิดมากกว่าครับ"

"ทอรุ้งเคยไว้ใจใคร ฉันไม่เคยเห็นเขาไว้ใจใครสักคน"

"แม่ปริกไงครับ ทอรุ้งไว้ใจแม่ปริกมาก คุณแม่ก็รู้นี่ครับ"

"นี่ ตาต่อ" กรองกาญจน์ของขึ้นตวาดทันที "แม่เคยบอกแล้วใช่ไหม อย่าวกมาพูดเรื่องนี้อีก"

"ผมคงพูดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอกครับ แต่ผมขอบอกแค่ว่า ถึงรุ้งจะระแวงสงสัยผมมากแค่ไหน ผมก็จะไม่หยุดดูแลเขา"

"งั้นก็ตามใจแก จะทำอะไรก็ทำ แต่ฉันขอเตือนว่า ต่อไปแกจะต้องเสียใจมากกว่านี้"

แม่กรองสะบัดบั้นท้ายหนี ต่อตระกูลมองตาม อยากรู้นักว่าแม่กำลังทำอะไรอยู่?

ooooooo

เมื่อต่อตระกูลมาถึงห้องทำงานตอนเช้า เจอซองสีขาววางอยู่ พอเปิดอ่านแทบจะเต้นผาง ตั้งสติได้วิ่งไปหาทอรุ้งถึงโต๊ะทำงาน ยื่นจดหมายให้เธอพร้อมถาม

"รุ้งย้ายพี่ไปแผนกบุคคลเหรอ"

"ในจดหมายก็บอกชัดแล้วนี่คะ...แต่ฉันไม่ย้ายเฉยๆ เพิ่มเงินเดือนให้อีกเท่าตัวด้วย"

"แต่พี่ไม่ต้องการ"

"ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ ยังไงคุณก็ต้องยอมรับ"

"พี่ไม่เข้าใจ ทำไมรุ้งต้องผลักไสไล่ส่งพี่ด้วย พี่ขอทำงาน ที่เดิม ลดเงินเดือนลงครึ่งหนึ่งก็ได้"

"คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง ฉันหาคนอื่นมาทำงานแทนคุณเรียบร้อยแล้ว" ต่อตระกูลบ่นเรื่องเหตุผล ทอรุ้งย้ำทันที "เหตุผล ก็คือ ฉันเห็นว่าคุณไม่เหมาะกับตำแหน่งผู้ช่วย คุณไม่ผ่านการทดลองงาน เหตุผลเท่านี้พอไหม"

"งั้นพี่ยอมรับการตัดสินของรุ้ง รุ้งเป็นคนฉลาด แต่อาจไว้ใจคนใกล้ตัวเกินไป พี่ขอให้รุ้งระวังตัวทุกฝีก้าว ต่อไปนี้ พี่จะดูแลรุ้งอยู่ห่างๆก็แล้วกัน"

นายต่อหันหลังเดินออก ทอรุ้งมองไปอีกทางอย่างตัดใจ แล้วเกิดเวียนหัวคว้าเก้าอี้ไม่ทัน ล้มลงไปทั้งเก้าอี้ ต่อตระกูลหันมา ร้องอุทานผวาเข้าไปดึงตัวเธอขึ้น คาดคั้นให้บอกมาว่า เป็นอะไรไป ทอรุ้งสะลึมสะลือบ่นว่าปวดหัว...แล้วไขว่คว้าโงนเงน บอกว่าห้องหมุนอีกแล้ว ต่อตระกูลรีบดึงตัวทอรุ้งไว้ เธอเกาะเขาไว้แน่นเหมือนกลัวจะล้ม

"อย่าปล่อยนะ อย่าปล่อยฉัน มันปล่อยฉันลงมา...จับฉันไว้...จับฉันไว้..."

ต่อตระกูลกอดทอรุ้งแน่น ทอรุ้งซบต่อเหมือนกลัวจะหล่นวูบวาบไป...เป็นนาน ทอรุ้งค่อยคลายตัวขึ้น ค่อยๆลืมตามองเขาอย่างงุนงง...พอหายมึนรู้ว่าอยู่ในอ้อมกอดต่อตระกูล จึงผลักเขาออกอย่างแรง

"ออกไปนะ มากอดฉันไว้ทำไม บ้ารึเปล่า" ต่อตระกูลได้แต่ร้องอ้าว ไม่เข้าใจ "ไปให้พ้นนะ ออกไป"

เปรมยุดาเปิดประตูเข้ามาเห็นรุ้งกำลังผลักไสนายต่อพัลวัน จึงร้องว่านายต่อ พร้อมกับผลักกระเด็นไปทันที ถามว่า มาทำอะไรหลานเธอ ต่อตระกูลอ้างมาช่วย เปรมยุดาไม่ฟัง ไล่ให้ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้ ต่อตระกูลจำต้องมองทอรุ้งอย่างห่วงใย แล้วจำต้องก้มหน้าออกไป เปรมยุดาถามทอรุ้งว่า มันทำอะไรรุ้งหรือเปล่า?

"รุ้งไม่แน่ใจค่ะ จำได้ว่าเวียนหัว แล้วมึนงงไปหมด" เปรมยุดาเห็นว่าทอรุ้งทำงานหนัก เมื่อทอรุ้งอยากพัก เปรมยุดาจึงพากลับบ้านไปทันที...ต่อตระกูลรอที่หน้าห้อง ถามเปรมยุดาว่ารุ้งเป็นอะไร เปรมยุดาบอกไม่สบาย จะพากลับไปพักที่บ้าน แล้วห้ามไม่ให้ต่อตระกูลตามไป และย้ำหนัก อย่ามาวุ่นวายอีก

ooooooo

เปรมยุดาประคองพาทอรุ้งกลับมาถึงห้องนอน ปริกมาช่วยจัดแจงจะหาซุปร้อนๆมาให้ เปรมยุดารีบกันว่า ทอรุ้งไม่กินอะไรแล้ว ปริกหมดท่าจำต้องออกจากห้อง ไปอย่างไม่สบอารมณ์กี๋...เปรมยุดาแตะหน้าผากทอรุ้ง เห็นว่าไม่มีไข้ สงสัยว่าเป็นอะไรแน่ จึงนึกได้ว่าควรจะให้หมอนพดนัยมาตรวจ...

อาหลานพูดถึงหมอนพดนัยว่าเป็นหมอประจำตระกูล ตอนอาป่วยตามหมอมาเหมือนกัน แต่ถูกกรองกาญจน์ไล่ไป หาว่าเป็นหมอไม่ทันสมัย หมอโกรธจึงไม่มาบ้านนี้อีก

"แล้วหมอนพจะยอมมารักษารุ้งไหมคะ"

อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าวตอนที่ 6-7