@^@..อ่านละครเรื่องธิดาวานร ตอนที่ 9
ตอนที่ 9 (ต่อจากวานนี้)
ถึงเขตรอยต่อของป่าลึกลับกับป่าปกติ ลีกอ มั่นใจว่าแม่ของเขาถูกจับไปตรงนี้ ลีกอลองเอาหูแนบพื้น เขาได้ยินเสียงเหมือนอาวุธกระทบกัน เสียงโห่ร้อง แต่ไม่มีใครได้ยิน พนาเห็นเป็นเรื่องเหลวไหล พอทุกคนเดินเข้าไป พลันมีงูใหญ่ห้าหัวโผล่มาทำท่าจะฉก ลีกอรีบเอาตัวเข้าขวาง พญางูฉกเข้าที่แขนลีกอ ทุกคนตกใจ
"รีบเดินผ่านจุดนี้ไปให้เร็วที่สุด นาย" ลีกอบอกทุกคน พรานเส็งกลัวงูจะฉกอีก
"ธรรมชาติของงูเมื่อคายพิษออกมาแล้ว มันไม่สามารถทำร้ายใครด้วยพิษอีกจนกว่าจะสร้างพิษขึ้นมาใหม่ รีบทำตามที่ลีกอบอก" พนาดึงบุราณให้เดิน
ทุกคนแปลกใจที่พิษงูทำอันตรายลีกอไม่ได้ ที่แผลมีเพียงเลือดดำๆไหลออกมาห้าจุด ลีกอดูดพิษจากแผลตัวเองบ้วนทิ้ง พรานเส็งกับมะสังช่วยเอาสมุนไพรโปะให้ บุราณแปลกใจที่เลือดของลีกอเป็นสีดำเหมือนตอนที่เขาโดนอาวุธลับ พรานเส็ง นึกได้หรือว่าเพราะเลือดลีกอมีพิษเหมือนกัน จึงต้านพิษงูห้าหัวได้ พลันลีกอได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง โบกมือให้ทุกคนเงี่ยหูฟัง "ผมได้ยินเสียงน้ำตก เสียงนี้คุ้นมาก เหมือนเคยชิน เหมือนเคยได้ยินมาก่อน" ลีกอชี้มือไปทางต้นเสียง
ด้านอิยะวดีจูงนาตาลีตามแสนไทที่ปลอมตัวเป็นคนใบ้ กับทาสใบ้อีกสี่คน นาตาลีดึงรั้งอิยะวดีไม่ให้เดินต่อ แสนไท พยักหน้าเร่งให้อิยะวดีรีบไป ถึงหน้าน้ำตก อิยะวดีตื่นเต้น พลันเห็นสะมะแอยืนถือไม้เท้าตะลึงพรึงเพริด มองอิยะวดีกับนาตาลี สะมะแอเห็นอิยะวดีเป็นดารารายเทวีสลับไปมา อิยะวดียกมือไหว้ สะมะแออุทาน "ลิงของเจ้าหญิงน้อยทรายคำ"
"ลิงของเจ้าหญิงน้อยทรายคำอยู่ในความฝัน แล้วนี่ อิยะวดี" อิยะวดีชี้ที่ตัวเอง
สะมะแอจะทรุดตัวทำความเคารพ อิยะวดีรีบบอกว่าเธอไม่ใช่ดารารายเทวี ชื่อนั้นอยู่ในหนังสือของบุราณ อิยะวดีบอกว่าเธอมากับเพื่อนคืออุอุ๊อิอิ๊ สะมะแอทำหน้างงไม่เห็นใคร
"เขาขี้อายไม่ชอบปรากฏตัว เขาฝากสวัสดีคุณลุง...ลุกขึ้นเถิดคุณลุง อิยะวดีอยากมาถามหาแม่มา"
สะมะแอยิ่งงง อิยะวดีอธิบายว่าแม่มาเป็นลิงถูกคนเลวทำร้าย อาจถูกพาตัวมาซ่อนไว้แถวนี้ สะมะแอจึงตอบว่าไม่เห็น อิยะวดีเศร้าลงแล้วเปลี่ยนเรื่องมาถามหาบ้านศรีไพร สะมะแอฉงน พออิยะวดีกำลังจะเอ่ยชื่อลีกอเป็นลูกศรีไพร แสนไทก็กระโจนเข้ามาตะครุบตัวอิยะวดี เอาถุงกระสอบรมควันครอบทั้งอิยะวดีและนาตาลีจนสลบ สะมะแอชี้หน้าแสนไทที่หลอกจับอิยะวดีมา แสนไทตอบว่าเขาต้องการให้เธออยู่ที่นี่กับเขาตลอดไป สะมะแอรีบห้าม
"อย่านะ นางกำลังจะทำให้เราพบหายนะเร็วกว่าที่เจ้าคาดคิด ปล่อยนางซะ"
"ปล่อยนางก็เท่ากับปล่อยเสือเข้าป่า นางจำทางมาคุ้มของเราได้แล้ว นางจะกลับไปพาพวกไอ้พนามาเล่นงานเรา"
"เจ้าก่อเรื่องจริงๆ...จริงสิ นางมาถามหาศรีไพร แม่ของลีกอ ลีกอคือใคร?"
แสนไทอ้ำอึ้ง สะมะแอชักสงสัย เตือนแสนไทอย่าทำอะไรที่ผิด แสนไทไม่ฟังเสียงเอาตัวอิยะวดีไปที่ห้อง สะมะแอเงยหน้ามองฟ้าที่มืดดำ "เงาดำมาครอบงำคุ้มของข้า ไม่นะ ไม่นะท่านเทพยดา ข้าขอเวลาก่อน ข้าขอหาทางคลี่คลายสิ่งเลวร้ายก่อน"
แสนไทเดินเข้ามามองใบหน้าอิยะวดีที่ยังนอนสลบอยู่ด้วยความหลงใหล เขาเอาขวดยามาจ่อที่จมูกอิยะวดีแล้วบอกให้ตื่นขึ้นมา เป็นคนข้างกายของเขา ทันใดมีเสียงดังขึ้น
"หยุดนะ!"...แสนไทเงยหน้าขึ้นเห็นเจ้าหญิงหน้ากากทองมาห้ามไม่ให้เขาแตะต้องอิยะวดี นางถอดหน้ากากออกเห็นใบหน้าเละหนอนยั้วเยี้ย
แสนไทผงะ พลันฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาที่มือเขาอีกครั้ง... ด้านพนากับพวกได้ยินเสียงฟ้าผ่าพร้อมกับฝนเทลงมาอย่างหนัก พรานเส็งให้ทุกคนหนีขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ใหญ่ เพราะรู้สึกว่าจะมีน้ำป่าไหลมา พอขึ้นมาอยู่บนต้นไม้ ให้เผอิญมีสัตว์แปลกประหลาดมาร่วมหลบที่ต้นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นงูห้าหัว นกสองหัว ลิงสามหัวแยกเขี้ยว พรานเส็งเห็นแล้วอยากจะโดดหนีก็เจอจระเข้ตัวใหญ่ว่ายวนเวียนอยู่ด้านล่าง บุราณจำได้ว่าเป็นจระเข้ของมะเมี๊ยะ...
เมื่อฟื้นขึ้นมา อิยะวดีพบว่าตัวเองถูกขังแยกกับนาตาลี เธอลำดับเหตุการณ์จึงรู้ว่าโดนหลอก...อีกห้องหนึ่ง แสนไท ขุ่นแค้นนาตาลีจนอยากจะกำจัด เขาเอาอาวุธลับปาใส่นาตาลี แต่นาตาลีรับไว้ได้ แสนไทจึงชักปืนออกมาจะยิงใส่ สะมะแอเข้ามาปัดปืนลั่นไปทางอื่น เสียงปืนทำให้อิยะวดีตกใจ ลีกอ ก็ได้ยินเสียงปืนบอกทุกคนว่าเสียงปืนมาจากทางน้ำตก พนาเป็นห่วงอิยะวดีอย่างมากอยากจะไปช่วย แต่จนใจที่น้ำท่วม
แสนไทโวย "ท่านพ่อไปกินสมุนไพรอะไรผิดมา ถึงเปลี่ยนใจเป็นฝ่ายตรงข้ามกับข้า"
"พ่อเปลี่ยนใจไปเป็นฝ่ายความรู้จักผิดชอบชั่วดีต่างหาก ความรักสายเลือดของพ่อทำให้พ่อเปลี่ยนใจ พ่อทนเห็นผลกรรมสุดท้ายของเจ้าไม่ได้"
แสนไทไม่เชื่อ เข้าใจว่าสะมะแอรักลูกทาสมากกว่าเขา ขณะที่สองพ่อลูกเถียงกันอยู่ นาตาลีเข้ามาแย่งปืน มันยิงใส่ พร้อมกับปาอาวุธลับที่รับไว้ได้ สะมะแอรีบเอาตัวบังลูก เขาจึงโดนกระสุนปืน ส่วนแสนไทโดนอาวุธลับล้มลงไปทั้งสองคน นาตาลีเข้ามาค้นกุญแจไปจากแสนไทเพื่อไปช่วยอิยะวดี แถมยังใส่กุญแจห้องขังสองพ่อลูกไว้
พอนาตาลีไขกุญแจเข้ามา อิยะวดีดีใจโผกอดนาตาลี พวกทาสใบ้กรูเข้ามาขวาง อิยะวดีร้องขอให้เจ้าหญิงน้อยทรายคำ และดารารายเทวีมาช่วยเธอด้วย ทันใดลมพัดอื้ออึงเข้ามา พวก ทาสใบ้ถอยหนีเพราะเห็นเจ้าหญิงทั้งสองยืนถมึงทึง...สองพ่อลูก ทุบประตูอยู่นานกว่าทาสใบ้จะไขประตูมาช่วย
อิยะวดีกับนาตาลีหนีออกมาเจอลำธาร "นี่ไม่ใช่ทางที่เราเข้ามานี่นาตาลี"
นาตาลีส่ายหน้า อิยะวดีจึงคิดจะว่ายออกไป แต่แล้วมี จระเข้มาว่ายวนอยู่ อิยะวดีชะงัก พลันมะเมี๊ยะโผล่ขึ้นมากลางน้ำ ตวาด "ตู่ ออน พ๊อด" ซึ่งแปลว่าไปให้พ้น แล้วจระเข้ก็ว่ายไปทางอื่น อิยะวดีจะขอบใจ แต่มะเมี๊ยะดำน้ำหายไปเสียก่อน
ฟ้าเริ่มสาง พนากับพวกเห็นน้ำแห้งและสัตว์หายไปหมด ลีกอได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วมา สงสัยว่าเป็นอิยะวดี พนาจึงตะโกนเรียกอิยะวดี ทุกคนช่วยกันร้องเรียกไม่นาน อิยะวดีก็โหนตัวลงมา ทุกคนกระจายหลบ พนาเอ็ด "อิยะวดีเหลวไหล ทำให้ทุกคนวุ่นวาย พนาโกรธแล้ว"
"ไม่ได้เหลวไหล อิยะวดีไปตามหาแม่มากับบ้านของลีกอ"
ทุกคนตกใจ อิยะวดีพยักหน้าให้รู้ว่าเธอพบสถานที่ นั้นแล้ว พนาตำหนิอิยะวดีและให้รู้จักขอโทษที่ทำให้ใครๆเดือดร้อน อิยะวดีตอบเล่นลิ้นว่า เธออยากขอโทษแต่ลืมมือไว้ในป่าลึกลับ ทุกคนขำ แต่พนาโกรธ "ก็ขอโทษด้วยปากสิ พูดเป็นไหมคำว่าขอโทษ"
"อิยะวดีปากเจ็บ ตอนนี้ยืมปากอุอุ๊อิอิ๊พูดอยู่"
พนาบ่นปวดหัวกับตัวแสบ ในขณะที่ทุกคนหัวเราะ ไม่วายอิยะวดียังควักยาสมุนไพรมายื่นให้พนากินแก้ปวดหัว แถมงอนไม่เล่าให้ฟังว่าเธอไปพบใครมาบ้าง พนาจึงบอกให้ กลับบ้าน อิยะวดีกลับดึงนาตาลีกระโจนขึ้นโหนต้นไม้และบอก ว่าเธอจะไปตามหาแม่มา ทุกคนจึงต้องตามเธอไป พนาถอนใจแต่ไม่ลืมโทร.บอกอรุณีว่าเจออิยะวดีแล้ว จะได้ไม่เป็นห่วง
ooooooo
ดำรงมารับบัวบานออกจากโรงพยาบาล บัวบาน ชวนแสงแก้วกับพวงมาลีไปอยู่ด้วยกันที่บ้าน ละเอค้าน แต่ไม่มีใครฟัง ส่างหม่องมาด้วย แสงแก้วกระซิบบอก ส่างหม่องว่าเธอยังไม่เข้าไปอยู่ เธอจะทำเป็นว่ากลัวผี เอมฤดีกับนาถนาตามไป จึงจะไปถือศีลที่วัดสักพัก...
ตรงจุดที่แม่มาตกลงมา เกิดมีต้นไม้งอกขึ้นมาออกดอกสวยงาม อิยะวดีเห็นเข้าไปกอด ดีใจว่าเป็นตัวแทนจากแม่มา พรานเส็งว่าอิยะวดีคงดูหนังมากเกินไปเลยหาว่าต้นไม้นั่นเป็นแม่
"ในหนังสือตำนานรมยนคร ที่สุสานอัญมณีจะมีต้นไม้ ดอกไม้สวยงามมากมาย หมายถึงตัวแทนของผู้จากไปทิ้งไว้ให้ คนรุ่นหลังได้มาสัมผัสเมื่อคิดถึง" บุราณอธิบายตามหนังสือ
"เหลือเชื่อ บุราณ นายกับลีกอ ฉันสงสัยว่าชาติก่อนพวกนายคงเป็นใครสักคนในเมืองรมยนคร แหมเข้ากันเป็นปี่ เป็นขลุ่ย" พนาค่อนขอด
"แกไม่ต้องมาเหวี่ยงใส่พวกเรา แกมีหน้าที่ทำให้น้องหายเสียใจแล้วกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นทั้งหม่ามี้ แด่ดดี้ของแกกับคุณพ่อคุณแม่น้องโกรธ เหวี่ยงแกจมดินแน่" บุราณย้อนกลับ
พนาจึงเข้าไปปลอบอิยะวดีและชวนให้กลับบ้าน เพราะที่บ้านมีเรื่อง มีคนส่งจดหมายขู่ให้เอาอัญมณีไปคืน อิยะวดีได้ฟังจึงรีบลาต้นไม้เหมือนล่ำลาแม่มา...
จากการบาดเจ็บครั้งนี้ สะมะแอดูอ่อนแอและแก่ลงไปมาก แสนไทกำลังคุกคามจะเอาตราประจำตระกูลจากสะมะแอ แต่สะมะแอไม่ให้ แสนไทประกาศว่าเขาไม่นับถือเป็นพ่ออีกต่อไป แต่สะมะแอกลับพูดด้วยความรักว่า สำหรับเขาความจริงคือแสนไทเป็นลูกตลอดกาล
"ความจริงคือท่านพ่อไม่มีข้าเป็นหนึ่งในหัวใจ ฟังนะ กลับมาจากการทวงทับทิมนั่นแล้ว ข้าต้องได้ตราประจำตระกูลจากท่านพ่อ" แสนไทย้ำก่อนจะสะบัดหน้าจากไป
สะมะแอปวดร้าวใจ คร่ำครวญถึงศรีไพร "ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าโดนทำร้ายถึงตาย ข้าจะไม่ยอมให้ลูกของเจ้าโดนทำร้ายเหมือนกับเจ้าเด็ดขาด ขอเพียงให้ข้ารู้ว่าเขาคือใครเท่านั้น" สะมะแอเสียดายที่อิยะวดีพูดไม่ทันจบ เขาจึงคิดจะออกไปตามหาด้วยตัวเอง...
(อ่านต่อพรุ่งนี้)