@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก
ตอนที่ 15/1 (ต่อจากวานนี้)
ขณะเดียวกันที่ห้องพักของเชน นิตากับเชนกำลังดื่มฉลองความสำเร็จที่กำจัดหินไปจากชีวิตของปารมี เชนชมนิตาว่าเล่นละครได้สมบทบาท นิตายิ้มเป็นปลื้ม อ้อนว่าเพื่อเขาแล้วเธอยินดีทำให้ทุกอย่าง แต่แล้วนิตาเกิดคันปากขึ้นมาแหย่เชนว่าถ้าเกิดหินมาตามง้อ แล้วปารมีเกิดใจอ่อนขึ้นมาจะทำอย่างไร เชนอารมณ์บูดทันที ตวาดลั่น
"หยุดพูดบ้าๆนะนิตา...ไม่มีทาง ฉันรู้จักน้องปาล์มดี"
นิตาเสียงเขียวโต้กลับ "นี่...อย่ามาขึ้นเสียงกับนิตานะ... รู้จักนังปาล์มดี ก็ควรจะรู้จักนิตาให้ดีด้วยว่านิตาเอาจริง ถ้าเชนไม่ดีต่อนิตาขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็ รับรองว่ายัยปาล์มจะได้รู้ลึก รู้ดีว่าพี่เชนของมันมีไส้กี่ขดๆ"
เชนจ้องหน้านิตาอยู่อึดใจ ก่อนจำยอมอ่อนข้อให้ ทำหัวเราะกลบเกลื่อนเข้ามาโอบนิตา แกล้งพูดดีด้วยแถมหอมแก้มเอาใจ จนนิตามีท่าทีอ่อนลง
ooooooo
วันรุ่งขึ้น หมอซันได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้นกับหินแล้ว ถึงกับออกปากว่าหินอ่อนหัดมาก แคทเถียงแทนว่าถ้าเจอเจ้าแม่จอมมารยา เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอย่างนิตาเข้า เป็นใครก็ต้องจอดทั้งนั้น หมอซันหันไปถามหิน
"แล้วแกจะยังไงต่อกับแม่หญิงนิตานั่นวะ"
"จะให้ยังไง...ฉันไม่ได้ทำอะไรเขานะเว้ย กินกาแฟแล้วก็วูบไปเลย รู้ตัวอีกทีก็..." หินไม่อยากเอ่ยถึง
ไฟคอยพูดแทรกตลอดเวลาที่คนอื่นคุยกัน จนแคททนไม่ไหวลากไฟไปตัดต้นไม้หลังบ้าน หมอซันเห็นปลอดคนรีบพูดกับหิน "ฉันว่างานนี้ไอ้เชนชั่วมันสั่งยาแรงให้แกชัวร์ว่ะหิน"
หินพยักหน้าเห็นด้วย หมอซันสรุปว่านิตากับเชนเหมาะสมกันมาก เป็นหญิงร้ายกับชายชั่ว แคทเดินกลับเข้ามาพอดี ถามหมอซันว่าว่าใครชั่ว หมอซันอ้าปากจะบอก แต่หินทำกระแอมขัดขึ้นก่อน หมอซันรีบเปลี่ยนเรื่อง
"อ๋อ...เปล่าครับ คือผมว่าช่วงนี้ไอ้หินมันดวงตกชัวร์ๆนะครับ คุณแคทว่ามั้ยครับ"
แคทงงๆ เผลอพยักหน้าเออออตามไปด้วย ก่อนนึกขึ้นได้ "เอ๊ย...ไม่ใช่ค่ะ...ไม่มีทาง ยังไงคนดีอย่างคุณหินก็ต้องดวงดีสิคะ"
หมอซันถอนหายใจ หนักใจ หวังว่าคงจะเป็นอย่างที่แคทพูด หินเซ็งชีวิตสุดๆ ขณะที่แคทสงสัยว่าสองหนุ่มมีความลับอะไรกันแน่...
ครู่ต่อมา หินชวนหมอซันออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกใกล้ๆบ้านแคท ตลอดเวลานั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน หินมีสีหน้าเซ็งไม่พูดไม่จา หมอซันสังเกตเห็นอาการของเพื่อนแล้วส่ายหน้า ก่อนถามเรื่องที่ยังคาใจว่าทำไมหินไม่ยอมให้เขาพูดเรื่องชั่วๆของเชนให้แคทรู้ หินค้านว่าถึงแคทรู้แล้วจะมีประโยชน์อะไร
"เอ้า...เธอจะได้รู้ความจริง และจะได้บอกคุณปารมีไง"
"แกว่าคุณปารมีจะเชื่อเหรอ"
หมอซันนิ่งคิดสักครู่ ก่อนแย้งว่ายังดีกว่าไม่บอก หินไม่เห็นด้วย ถ้าปารมีรู้เรื่องนี้ อาจจะทำให้อะไรๆแย่ลงกว่าเดิม หมอซันถอนใจ หนักใจแทนเพื่อน
"แล้วแกจะเอาไงต่อ...จะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามเวรตามกรรมอย่างนี้เหรอ...แกไม่ห่วงคุณปารมี คุณเดช...คุณ..." หมอซันยังไม่ทันพูดจบ หินลุกขึ้นหยิบเงินวางบนโต๊ะ
"อ่ะ...ถือว่าเลี้ยงอำลา...ฉันว่า...ฉันจะกลับบ้าน" หินกลับบ้านแคททันที...
ในเวลาเดียวกัน เอมิกาเคาะประตูห้องนอนปลุกปารมี เตรียมตัวไปเยี่ยมพ่อด้วยกัน แต่ไม่มีเสียงตอบ จึงเปิดประตูห้องเข้าไปไม่เห็นใคร ที่นอนจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยจนเอมิกาประหลาดใจ
"เดี๋ยวนี้จัดที่นอนเองเป็นด้วย"
เอมิกายิ้มให้กับการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีของพี่สาว กวาดตาไปเห็นกระดาษทิชชูใช้แล้วกองอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งรกหูรกตาจะไปเก็บทิ้ง เห็นแหวนของหินอยู่ในถังขยะ หยิบขึ้นมามองอย่างสงสัย
ooooooo
ปารมีตื่นแต่เช้า ไปเยี่ยมเดชซึ่งยังนอนสลบไสลไม่ได้สติที่โรงพยาบาล ดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง จับมือเขาขึ้นมาแนบแก้ม ยังสับสนทำใจรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
"จริงเหรอคะคุณพ่อ นายหินเป็นคนไม่ดีจริงๆเหรอคะ ถ้าเขาไม่ดี ทำไมคุณพ่อถึงรักเขามากล่ะคะ...เมื่อไหร่คุณพ่อจะฟื้นคะ ปาล์มอยากให้คุณพ่อพูดกับปาล์มเหลือเกิน พูดกับปาล์มหน่อยสิคะคุณพ่อ" ปารมีโน้มตัวกอดพ่อ ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม เดชยังคงนอนนิ่ง แต่นิ้วมือของเขาเริ่มขยับเล็กน้อย
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่กว่าอรปรียา เอมิกา กับป้าอุ่นจะมาถึงห้องพักของเดช ทั้งสามคนต้องแปลกใจ เห็นปารมีนั่งจับมือเดชอยู่
"ลูกปาล์ม...คุณพ่อเป็นไงบ้าง" อรปรียาถามทันทีที่เห็นหน้าลูกสาว ปารมีได้แต่ส่ายหน้า
"เอมก็ว่าพี่ปาล์มไปไหนแต่เช้า"
"คุณหนูปาล์มออกมาแต่เช้า ได้ทานอะไรบ้างรึยังคะ"
"นั่นสิ...นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ไปทานอะไรกันหน่อยนะ แม่เฝ้าคุณพ่อเอง"
เอมิกาอาสาจะอยู่เฝ้าพ่อเอง เพราะเพิ่งกินของว่างมา ปารมี อรปรียา กับป้าอุ่นพากันลงไปกินอาหาร เอมิกาจะขยับผ้าห่มให้พ่อ นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ล้างมือ เดินเข้าห้องน้ำ จังหวะนั้นเชนค่อยๆเปิดประตูห้องเข้ามามองเดช
"หนังเหนียวจริงนะไอ้แก่" เชนเสียงกร้าว
เอมิกากำลังจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา ได้ยินเสียงใครบางคนถึงกับชะงัก เชนเข้าไปกระซิบข้างหูเดชว่าอย่าคิดว่าตัวเองจะอายุยืน เอมิกาพยายามเงี่ยหูฟัง แต่ได้ยินไม่ถนัด อยู่ๆเสียงชายลึกลับขู่เสียงโหดเหี้ยมลั่นห้อง
"เพราะฉันจะฆ่าแกแน่"
เอมิกาสะดุ้งเฮือกถอยกรูด ปัดของในห้องนํ้าตกพื้นเสียงดัง เชนหันขวับ ค่อยๆก้าวไปที่ประตูห้องนํ้า เอมิกาหันรี หันขวางไม่รู้จะทำอย่างไร เห็นขวดนํ้าดื่มซึ่งเป็นขวดแก้ว คว้าขึ้นมากระชับในมือ พร้อมกับจับลูกบิดประตู รวบรวมความกล้าตัดสินใจเปิดประตูผลัวะ เงื้อขวดนํ้าสุดแขน แต่กลับไม่ เจอใครอยู่ในห้อง
เอมิกาเหลียวซ้ายแลขวา แน่ใจว่าไม่มีใคร รีบวิ่งไป ดูพ่อ ใจคอไม่ดี สำรวจทั่วตัวเขาแล้วยิ้มดีใจ สบายใจที่ไม่ เป็นอะไร โผกอดพ่อไว้แน่น...
ทางฝ่ายปารมี อรปรียา กับป้าอุ่นได้ฟังเอมิกาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นต่างไม่ปักใจเชื่อ อรปรียาหาว่าเอมิกาหูฝาด ป้าอุ่นสาระแนทันทีว่า อาจจะเป็นเพราะความเครียดและพักผ่อนน้อย เลยทำให้หูเอมิกาอื้อได้ยินอะไรแปลกๆ
"ไม่นะคะคุณแม่ เสียงมันโหดๆน่ากลัวจริงๆ แต่ว่า...เอม ว่า...มันรู้สึกคุ้นๆ"
"สงสัยว่าหมอซันให้ยาอะไรเธอผิดรึเปล่าเนี่ย" ปารมี พูดไปพลางยิ้มไปด้วย
ระหว่างนั้นเดชเริ่มขยับตัว ปารมีหันไปเห็น ดีใจวิ่ง ไปหา ทุกคนกรูกันไปที่เตียง เดชกะพริบตาถี่ๆก่อนลืมตา ทั้งหมด พากันส่งเสียงเรียกเขาด้วยความดีใจ ปารมี เอมิกา กับอรปรียา โผเข้ากอดเดชแน่น ส่วนป้าอุ่นคุกเข่าลงกอดขาเขา ปารมีรีบโทร.ไปบอกข่าวดีกับเชน เชนรับปากว่าจะรีบไปที่นั่น