@^@..อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 20 /4
ตอนที่ 20/4 (ต่อจากวานนี้)
เต้เจ็บแผลยังไม่หาย สะดุ้งโหยง รีบจับมือปารมีไว้ ไม่ให้โดนแผล ปารมีกับเต้มองหน้ากัน ปารมีขอโทษรีบเอามือออก ทั้งคู่ต่างหัวเราะขำๆ เดินไปที่รถของเต้ หินเห็นเหตุการณ์ ตลอด มองตามอย่างช้ำใจ...
ตอนสายวันเดียวกัน แคทชวนปารมีไปซุปเปอร์มาร์เกต หาซื้อของสดไปทำอะไรกินกันที่บ้านริมน้ำของเธอ ระหว่างเลือกซื้อของ แคทถามปารมีว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่มีใครๆมารุมรัก ปารมีฟันธงว่าเป็นโชคร้าย
"ถ้างั้นฉันก็โชคดีที่ไม่มีใครมารุมรัก"
ปารมีสวนขึ้นทันที "ไอ้ฟาย...ของแกไง...อย่าลืม"
"ยังจะมาตลกอีก...ตลกไหวเหรอแก" แคทค้อนขวับ
ปารมีถอนใจเหนื่อยใจ จะเข็นรถต่อแต่ต้องชะงักเพราะเชนขวางไว้ ปารมีจะเข็นรถหนีไปอีกทาง เชนก็เอาตัวขวางไว้อีก ขอร้องปารมีให้ฟังเขาก่อน ปารมีไม่อยากฟัง ทิ้งรถเข็น คว้ามือแคทวิ่งหนี เชนวิ่งตามหาจนทั่วแต่ไม่เจอ ปารมีชะเง้อมองจนแน่ใจว่าเชนไม่อยู่ ชวนแคทกลับบ้าน ครู่ต่อมาแคทกับปารมี มานั่งคุยที่ศาลาท่าน้ำบ้านแคท
"แกจะยังไงต่อยัยปาล์ม จะปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆเหรอ"
ปารมีนั่งเหม่อ คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะทำอย่างไรดี แคทเตือนว่าให้รีบคิดหาทางออกเร็วๆก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ หมู่นี้เชนยิ่งดูอารมณ์ร้ายๆชอบกล
"ไม่หรอกน่า อย่าคิดมาก เขาขี้หึงน่ะ"
"ก็ไอ้ขี้หึงนี่น่ะสิยิ่งน่ากลัวสุดๆ พิษรักแรงหึงเนี่ย มันรุนแรงยิ่งกว่าระเบิดนิวเคลียร์อีกนะแก...เชื่อฉัน"
ปารมีมองหน้าเพื่อนเหมือนจะถามว่าเว่อร์ไปหรือเปล่า...
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านของเดช หินเข็นรถเข็นพาอรปรียามาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน โดยมีหมอซันเดินขนาบข้าง หมอซันสงสัยว่าทำไมวันนี้หินไม่ตามไปดูแลปารมี หินอ้างว่าปารมีอยากไปกับแคทเพียงลำพังสองคน
"แล้วถ้าไอ้เชนชั่วมันโผล่ไปอาละวาดจะทำไง?"
อรปรียาได้ยินชื่อเชนก็ชะงัก ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ หมอซันถามว่ามีอะไร อรปรียาพยายามออกเสียงเรียกชื่อ "เชน" จนได้ หมอซันกับหินหันมองหน้ากัน อรปรียาพยายามจะพูดต่อ แต่ไม่สามารถพูดได้ดังใจ ส่งเสียง "เอ้ออ้า" จนเครียด สุดท้ายร้องไห้โฮ หมอซันปลอบให้ใจเย็น ไม่ต้องร้องไห้ แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว หินสงสัยว่าเชนต้องเกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บของอรปรียาอย่างแน่นอน...
คืนนี้ฝนตกลงมาอย่างหนัก ทั้งฟ้าร้องฟ้าผ่าดังสนั่น เอมิกาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาลากปารมีไปที่หน้าต่างห้องนอน ชี้ลงไปข้างล่าง ปารมีมองตามมือเอมิกา ตกใจ เห็นเชนยืนตากฝนอยู่ หน้าบ้าน ปารมีไม่รู้จะทำอย่างไรดี เดินไปเดินมาอยู่ในห้องนอนสีหน้าครุ่นคิด ก่อนตัดสินใจวิ่งลงไปหาเชน เอมิกาวิ่งตาม
ทางฝ่ายหิน รู้จากไฟว่าเชนมายืนตากฝนอยู่หน้าบ้าน เดินกางร่มมาหยุดมองเชนอยู่อึดใจ ขยับจะเข้าไปหา แต่ปารมี วิ่งออกมายืนที่ชายคาหน้าบ้านพร้อมกับร่มในมือ หินหยุดกึก เอมิกาตามมาสมทบโดยที่ไม่มีใครสังเกตว่าหินยืนอยู่แถวนั้น เชนเห็นปารมีออกมา ทรุดตัวลงคุกเข่า ขอร้องให้เธอยกโทษให้ ที่ทำไปทุกอย่างเพราะรักเธอมาก
ทันใดนั้นฟ้าผ่าเปรี้ยง ปารมีสะดุ้งเฮือก รีบกางร่มวิ่งลงบันไดไปหาเชนด้วยความเป็นห่วง เชนเห็นปารมีวิ่งมาหาโผเข้ากอด หินมองภาพนั้นด้วยความเสียใจ ปารมีขอร้องเชนให้กลับบ้าน
"ไม่...น้องปาล์มต้องบอกพี่ก่อนว่ายกโทษให้พี่แล้ว"
ปารมีตัดรำคาญ พยักหน้าเป็นเชิงว่ายกโทษให้ เชนดีใจโผกอดปารมีอีก หินสุดช้ำ มือที่ถือร่มค่อยๆหมดแรงตกลงข้างตัว หันหลังเดินฝ่าสายฝนออกไป
ooooooo
รุ่งเช้า ปารมีเดินเซ็งๆออกมาขึ้นรถจะไปทำงาน หินยืนรอเปิดประตูรถให้ ไม่พูด ไม่มอง ไม่สบตา ปารมีชักสงสัยเดินมามองหน้าหิน ถามว่าเป็นอะไร หินเฉยไม่ตอบ ปารมีถามซ้ำว่าเป็นอะไร
"ไม่ได้เป็นอะไรครับ"
ปารมีจ้องหน้าหินเหมือนจะจับพิรุธ แต่แล้วเปลี่ยนใจ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย เดินขึ้นรถ...พอรถแล่นเข้ามาใกล้ถึงร้านขายข้าวแกงหน้าบริษัทของเดช ปารมีสั่งหินให้จอดรถ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
"ยังมีเวลา...ฉันหิวข้าว" ปารมีลงจากรถ เดินไปสั่งข้าวไข่ต้มหนึ่งฟอง
หินเบนรถเข้าจอดข้างทาง แล้วตามลงมายืนดูห่างๆ ปารมีถามหินว่าจะกินข้าวไข่ต้มด้วยกันไหม หินปฏิเสธว่าไม่กิน ปารมีรับจานข้าวจากแม่ค้า เดินมานั่งที่โต๊ะ คลุกข้าวกับไข่
กินอย่างหิวจริงๆ...
หลังจากปารมีขอมติจากที่ประชุมกรรมการบริษัทของพ่อ อนุญาตให้เต้ถ่ายทำหนังโฆษณาเพิ่มเติมในสตูดิโอต่อจากที่ถ่ายไว้ แล้วถือโอกาสขอปิดการประชุม เต้ยังเครียดเรื่องงานไม่หาย เลยขอให้ปารมีเลี้ยงกาแฟเขาหนึ่งแก้วแก้เครียด ปารมีพาเต้มานั่งที่มุมพักผ่อนของพนักงาน ขอตัวไปชงกาแฟ สักพัก ปารมีกลับมาพร้อมกับกาแฟสองแก้วยื่นให้เต้แก้วหนึ่ง บอกให้ลองชิมดู
ฝีมือเธอเอง เต้ยอว่าต้องอร่อยแน่ๆ
ปารมียิ้ม นั่งลงข้างๆเต้ บอกให้ลองชิมก่อนอย่าเพิ่งฟันธง เต้จิบกาแฟแล้วนั่งนิ่ง ปารมีรู้ทันทีว่ากาแฟฝีมือตัวเองคงไม่อร่อย เต้ปลอบว่าขมไปนิด ปารมีเปรยว่า คงเป็นเพราะชีวิตช่วงนี้ของเธอมันขม จิบกาแฟของตัวเองแล้วหน้าเบ้ด้วยความขม เต้มองปารมียิ้มๆถามว่าเชนเป็นอย่างไรบ้าง
ปารมีถอนใจเฮือก พูดติดตลกว่าขมเหมือนกาแฟ เต้
อยากรู้ว่าปารมีกับเชนคบกันมานานแค่ไหน ปารมีเล่าว่าคบกันมาตั้งแต่เธอเรียนมหาวิทยาลัยปี 3 เชนไม่ได้เรียนด้วย ตอนนั้นเขาทำงานแล้ว เต้พยักหน้าหงึกๆ ปารมีนึกขึ้นได้
"เอ๊ะ...ถามทำไมเนี่ย"
"อ้าว...แล้วตอบทำไมล่ะ"
ปารมีซัดเผียะที่แขนเต้ แล้วสองหนุ่มสาวต่างหัวเราะขำๆ นั่งจิบกาแฟต่อ...
สายของวันใหม่ แคทชวนปารมีไปเดินซื้อของใช้เข้าบ้าน เห็นว่าเชนหายหน้าไปเลยถามหา ปารมีทำเสียงเย็นชา บอกว่าไม่รู้ว่าไปไหน ไม่เห็นโทร.หา แคทแปลกใจที่ปารมีทำเหมือนไม่สนใจว่าเชนหายไปไหน ทีเมื่อก่อนเขาโทร.หาสี่เวลาหลังอาหาร และก่อนนอน ยังบ่นว่าไม่ค่อยจะโทร. แต่เดี๋ยวนี้หายเงียบไปสองวัน ปารมีกลับทำเฉยไม่รู้สึกรู้สมอะไร ปารมีทำไม่รู้ไม่ชี้ หัน
ไปหยิบของใส่รถเข็นกลบเกลื่อน
"อย่าฟอร์ม...มีอะไรในใจเล่าให้เพื่อนฟังให้หมด... เดี๋ยวนี้"
ปารมีเข้าตาจนไม่รู้จะบอกเพื่อนอย่างไร จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ของปารมีดังขึ้น ปารมีมองเบอร์ที่โชว์หน้าจอแล้วยื่นให้แคทดู แคทตาโต ถึงกับออกปากว่าเชนตายยากจริงๆ พูดถึงก็โทร.มาเลย ปารมีกดรับสาย แล้วต้องตกใจ เมื่อรู้ว่าเชนไม่สบายนอนซมด้วยพิษไข้จากการตากฝนเมื่อคืนอยู่ที่ห้องพัก ปารมีรีบชวนแคทไปเยี่ยมทันที...
หลังจากปารมีเช็ดตัวเชนจนไข้เริ่มลด แคทอาสาออกไปซื้อโจ๊กร้อนๆมาให้เชนกิน ปารมีหันไปมองเชนที่นอนหลับอย่างนึกสงสาร รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เขาป่วย เชนนอนละเมอ ยกมือไขว่คว้าไปในอากาศ พร้อมกับส่งเสียงเรียกปารมี ปารมีจับมือเชนไว้ ปลอบว่าเธออยู่ใกล้ๆนี่แล้ว
ระหว่างที่แคทเดินกลับมายังห้องพักของเชน หินโทรศัพท์ มาถามแคทว่าอยู่ที่ไหน ทำไมซื้อของยังไม่เสร็จอีก แคทบอกว่าไม่ได้ซื้อของแล้ว เชนไม่สบายมาก ปารมีกับเธอเลยรีบมาดู
"แล้ว...ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันครับ" หินสีหน้าไม่สบายใจนัก
"เอ่อ...คอนโดฯพี่เชนน่ะค่ะ...แต่คุณหินไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวก็กลับแล้วแป๊บเดียว เดี๋ยวแคทไปส่งยัยปาล์มอย่างปลอดภัย...รับรองค่ะ" แคทวางสาย วิ่งกลับไปที่ห้องพักเชน...
ปารมีป้อนโจ๊กให้เชนคำสุดท้าย ก่อนส่งยาลดไข้กับแก้วน้ำให้ และกำชับเชนให้นอนพักมากๆ ถ้าปวดหัวก็กินยา เชนซึ้งใจ ขอบคุณปารมีกับแคทที่มาช่วยดูแล ปารมีเห็นว่าเชนอาการดีขึ้น จึงขอตัวกลับก่อน ขยับลุกขึ้นจากเตียง เชนคว้ามือไว้ ถามว่ายังรักเขาเหมือนเดิมใช่ไหม แคทมองปารมีแล้วค่อยๆชิ่งออกไปรอนอกห้อง
"นอนพักเถอะค่ะพี่เชน หายเร็วๆนะคะ" ปารมีแกะมือเชน แล้วเดินออกมา...
ในเวลาต่อมา ขณะปารมีกำลังจะเดินเข้าบ้าน หินมาดักรออยู่ ถามเสียงเข้มว่าไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับ ปารมีหันขวับ ตอบกลับว่าหินไม่ใช่พ่อเธอ มีสิทธิ์อะไรมาถาม หินปราดเข้ามาลากปารมีไปหลบมุมคุย
"นี่...จะบ้าเหรอ...ปล่อยนะ...นายเป็นอะไรของนาย"
"ก็เป็นห่วงคุณไง...มันดึกแล้ว และที่สำคัญคุณเป็นผู้หญิง ไม่ควรไปหาผู้ชายถึงที่แบบนั้น"
ปารมีแปลกใจว่าหินรู้ได้อย่างไรว่าเธอไปหาเชนที่ห้องพัก พอรู้ว่าหินแอบโทร.ถามแคท ปารมีเลยแกล้งยั่วว่าทำไมเธอจะไปหาเชนไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นแฟนเธอ หินเคืองจัด กระชากปารมีเข้ามาใกล้ แดกดันว่า แน่ใจหรือว่าแค่เชนคนเดียว ปารมีโกรธเลยประชดว่านอกจากเชนแล้วเธอยังมีเต้ และผู้ชายคนอื่นๆอีกหลายคน
หินกระชากปารมีเข้ามาระดมจูบด้วยความโมโหหึง ปารมีดิ้นรนสุดฤทธิ์ ผลักหินออก แล้วฟาดกระเป๋าถือใส่ไม่ยั้ง ด่าหินว่าไอ้มนุษย์หินบ้า แล้ววิ่งเข้าบ้าน หินได้สติ แทบอยากจะเขกหัวตัวเองที่ทำแบบนั้น ปารมีวิ่งเข้ามาในห้องนอน โถมตัวลงบนเตียง ร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งเจ็บใจทั้งน้อยใจ
ooooooo
ปารมียังไม่หายโกรธหินเรื่องเมื่อคืน ตอนเช้าเลยไม่ยอมให้หินขับรถไปส่งที่สตูดิโอ โทร.เรียกเต้ให้มารับแทน ปารมีทำเป็นไม่สนใจ เดินผ่านหน้าหินซึ่งจอดรถรออยู่หน้าบ้านไปที่รถเต้ เต้อ้าปากจะถามปารมีว่าหินไม่ไปด้วยหรือ ปารมีเหมือนรู้ทันพูดแทรกขึ้นก่อน
"ช่างเถอะค่ะ...เราไปกันเถอะ เดี๋ยวกองถ่ายจะรอ"
เต้ขับรถออกไป หินนึกได้ รีบขับรถตาม จากนั้นไม่นานทั้งหมดก็มาถึงสตูดิโอถ่ายภาพนิ่ง เต้พาปารมีไปที่ห้องแต่งตัว แคทซึ่งมารออยู่ก่อน เห็นหน้าปารมีทักว่าทำไมตาบวม ปารมีทำไม่รู้ไม่ชี้ ช่างแต่งหน้าปากไวพูดแทรกขึ้นทันที
"บวมจริงค่ะคุณน้อง เมื่อคืนนอนร้องไห้มาเหรอคะ"
"เป็นช่างแต่งหน้ารึหมอดูคะพี่" ปารมีว่าแดกดันแก้เก้อ ช่างแต่งหน้าถึงกับหน้าจ๋อย
แคทเหล่เพื่อนอ้าปากจะถาม เต้เข้ามาขัดจังหวะพอดี ถามว่านางแบบพร้อมรึยัง เตยโผล่หน้ามาที่ประตูห้องแหย่
ปารมีว่า ถ้าไม่พร้อมเธอจะเสียบแทนแล้วหัวเราะชอบใจ ปารมีแอบดีใจที่ไม่ต้องตอบคำถามแคทเรื่องตาบวม ระหว่างทางไปยังห้องถ่ายแบบ เตยเดินคุยมากับแคท โดยมีปารมี เต้ กับช่างแต่งหน้าเดินตาม
@^@..อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 20 /4
(อ่านต่อพรุ่งนี้)