@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 16/3
ตอนที่ 16/3
(ต่อจากวานนี้)
เอมิกาหุบยิ้มทันที ทำกลบเกลื่อน ขอตัวไปดูซุปที่ต้มไว้ให้ปารมีในครัว ทิ้งเดชให้งงอยู่คนเดียว ครู่ต่อมาเอมิกา มายืนมองซุปที่อยู่ในหม้อราวกับตกอยู่ในภวังค์ ฉุกคิดถึงวันที่มีความสุขกับเชน และเขามอบของขวัญวันเกิดเป็นกล่องดนตรีรูปนกในกรงทองให้ นึกเรื่อยไปจนถึงวันที่เธอแอบได้ยินเสียงคนเข้ามาจะฆ่าเดชที่ห้องพักคนไข้ จังหวะนั้นปารมีเดินเข้ามาตบบ่า เอมิกาสะดุ้งโหยง
"อุ๊ย...พี่ปาล์ม ตกใจหมดเลยค่ะ"
"เหม่ออะไรอยู่ ซุปเดือดแล้ว"
"ปะ...เปล่าหรอกค่ะ...เอ่อ...พี่ปาล์มทานซุปหน่อยนะคะ จะได้รู้สึกสบายขึ้น" เอมิกาทำไก๋ ตักซุปใส่ถ้วย
ปารมีมองน้องสาวอย่างซึ้งใจ สวมกอดเอมิกาทั้งๆที่ถือถ้วยซุปในมือ "ขอบใจมากนะ พี่รักเอมนะ"
"ค่ะ...เอมก็รักพี่ปาล์มค่ะ" เอมิกายิ้ม รู้สึกดีกับพี่สาวมาก...
หลังจากการผ่าตัดรักษาอาการบาดเจ็บให้นิตาเรียบร้อย หมอซันโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หินฟัง หินถึงกับร้องเอะอะด้วยความตกใจ ถามซ้ำถึงเรื่องนิตาอีกครั้งราวกับไม่ อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"เออ...แกไม่ได้หูฝาดหรอกไอ้หิน...คุณนิตาปลอดภัยแต่เด็กในท้องไม่รอด"
"ไอ้คนทำมันเป็นคนหรือว่าสัตว์วะเนี่ย"
"ไม่รู้ว่ะ...คุณนิตาไม่ยอมปริปากอะไรเลย แต่ถึงเจ้าตัวจะไม่ยอมบอกว่าฝีมือใคร แกก็คิดเหมือนฉันใช่มั้ยวะ"
"แกแน่ใจเหรอวะไอ้หมอ?"
"เฮ่อ...ก็แล้วจะมีใครที่มันชั่วได้เท่ากับไอ้เชนชั่วของเราอีกล่ะวะ...ไอ้หิน...ฉันว่าถึงเวลาที่เราต้องช่วยกันเคลียร์เรื่องนี้ซะทีแล้วล่ะว่ะ ไม่งั้นหวานใจของเราทั้งคู่ ทั้งคุณปารมีของแก และคุณเอมิกาของฉันอาจต้องเคราะห์ร้ายเหมือนคุณนิตาเข้าสักวัน" หมอซันวางสาย หินคิดคล้อยตามที่เพื่อนพูด ตัดสินใจไปเยี่ยมนิตาที่โรงพยาบาล
จากนั้นไม่นาน หินก็มาถึงโรงพยาบาล หมอซันพาหินมาที่ห้องพักคนไข้ เห็นนิตานอนบนเตียง เบือนหน้าไปอีกทาง มีสายจากขวดเลือดและขวดน้ำเกลือห้อยระโยงระยางที่แขนทั้งสองข้าง หินเดินเข้ามาที่เตียงของนิตา นิตารู้สึกตัวว่ามีคนมายืนอยู่ใกล้ๆจึงหันมามองด้วยใบหน้าซีดเซียวมากและมีร่องรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้ายอย่างหนัก ดวงตาแห้งผากไร้แววใดๆทั้งสิ้น
"คุณนิตาครับ พวกเรายินดีจะช่วยเหลือคุณ รู้ว่าทุกอย่างนะครับ...ขอเพียงแค่คุณยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เราฟัง"
"คุณนิตาครับ ถึงคุณไม่บอก แต่พวกเราก็พอจะรู้ว่าใครที่ใจร้ายทำกับคุณได้ถึงขนาดนี้" หมอซันเสริม
นิตามองทั้งคู่อย่างนิ่งเฉย ก่อนจะหันกลับไปทางเดิม หินพยายามพูดเกลี้ยกล่อมนิตาให้เอาตัวคนทำผิดมาลงโทษอย่าปล่อยให้ลอยนวล แต่นิตายังคงนอนนิ่ง หินกับซันมองหน้ากัน
"โอเค...ครับ ตอนนี้คุณอาจยังไม่พร้อมที่จะบอก ไว้ผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่...หายเร็วๆนะครับ"
หินอวยพรแล้วเดินออกไปพร้อมกับหมอซัน นิตาที่นอนนิ่งเฉยเริ่มร้องไห้ เอามือกุมท้องตัวเอง พูดด้วยเสียงอ่อนแรงว่าเธอไม่มีทางปล่อยเชนให้ลอยนวล เขาต้องได้รับกรรมที่ก่อไว้กับเธอและลูกอย่างสาสม
อรปรียาโทร.นัดเชนมาพบที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้า อยากรู้ความจริงว่าทำไมปารมีถึงไม่ยอมแต่งงานกับเชน
"ผมเองก็ยังงงว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆน้องปาล์มก็หมางเมิน กับผม นับตั้งแต่..."
"ไอ้เจ้าบอดี้การ์ดหินนั่นมันกลับมาใช่มั้ย" อรปรียาแทรกขึ้น เชนทำท่าอึกๆอักๆ อรปรียาคิดเองเออเองเช่นเคย "นั่นไง...อย่างที่อาคิดไว้ไม่มีผิด...อาจะไปจัดการขั้นเด็ดขาดกับมันซะที" อรปรียาลุกขึ้นทันที
เชนรีบดึงเธอให้นั่งลงอย่างเดิม "อย่าดีกว่าครับคุณอา"
"เอ๊ะ...เชนนี่ยังไง...เรานี่ก็...จะเป็นพ่อพระไปถึงไหน ขืนยังใจดีอยู่อย่างนี้ มีหวังโดนไอ้วายร้ายหินนั่นมันปาดหน้าเค้กไปจนได้ล่ะ" อรปรียากลับเดือดร้อนแทนเชน
"โธ่...คุณอาอรจะให้ผมทำยังไงครับ ขืนไปแตะต้องบอดี้การ์ดคนโปรดของคุณอาเดชเข้า ผมก็ต้องแย่อีกเหมือนกัน...เฮ่อ" เชนตีบทแตกกระจุย อรปรียาหลงเชื่อสนิทใจ เล่นตามเกมที่เชนปูทางไว้ ลุกพรวดขึ้น
"พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงหึ...อาอยู่ทั้งคน ทำไมจะแตะต้องไอ้บอดี้การ์ดหินนั่นไม่ได้ ให้มันรู้กันไปสิว่าใครเป็นใคร" อรปรียาเปิดกระเป๋าล้วงเงินค่าอาหารวางบนโต๊ะ บังเอิญทำมือถือหล่นลงที่เบาะนั่งโดยไม่มีใครเห็นแล้วพรวดพราดออกไป เชนแสร้งร้องห้ามอรปรียาเสียงหลง ก่อนยิ้มอย่างสนุกสนานกับเกมนี้...
ด้านอรปรียาเดินเกือบจะถึงที่จอดรถอยู่แล้ว เพิ่งรู้ว่าโทรศัพท์หาย จึงเดินกลับทางเก่าเพื่อจะไปร้านกาแฟ ครู่ต่อมา อรปรียาเปิดประตูร้านกาแฟ เดินจ้ำพรวดๆไปยังโต๊ะที่นั่งกับเชนเมื่อกี้ แต่ต้องชะงัก เห็นเด็กวัยรุ่นหนุ่มสาวสองคนกำลังนั่งจู๋จี๋กันอยู่ อรปรียาถามทั้งสองคนว่าเห็นโทรศัพท์มือถือของเธอตกอยู่แถวนี้บ้างไหม เด็กสาวบอกปัดว่าไม่เห็น อรปรียาไม่ค่อยเชื่อนัก หาว่าทั้งคู่แอบหยิบโทรศัพท์ของเธอไป เด็กสาวของขึ้นลุกพรวด ตบ
โต๊ะเปรี้ยง
"โห...ป้า พูดงี้เดี๋ยวก็ไม่แก่ตายหรอก รู้รึเปล่าเราลูกใคร กะอีแค่มือถือของป้า จะแฮฟมาทำไมให้หนักกระเป๋า" เด็กสาวควักโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าต่างๆที่มีอยู่ทั่วตัว ประมาณหกเครื่องออกมาวางโชว์ "แค่ที่แดดดี้เราให้มาก็เหลือเฟือแล้ว อยากได้ก็ขอดีๆดิป้า จะได้แบ่งให้ใช้ ไม่ต้องมาทำฟอร์มหรอก" เด็กสาวหัวเราะเยาะลั่น
เด็กหนุ่มพลอยขำกลิ้งไปด้วย คนในร้านต่างหันมามองอรปรียาเป็นตาเดียวกัน อรปรียาอายแทบแทรกแผ่นดิน ด่าทั้งสองคนว่า "ไอ้เด็กบ้า" เด็กสาวด่าอรปรียากลับว่าเธอนั่นแหละบ้า
"นัง...นังเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน" อรปรียาโกรธจัดชี้หน้าด่าเด็กทั้งคู่แล้วรีบวิ่งออกจากร้าน
เด็กสาวหันมาถามเด็กหนุ่มว่าโทรศัพท์มือถือของยัยป้าอยู่ไหน เด็กหนุ่มหยิบขึ้นมาให้ดูแทนคำตอบ เด็กสาวถึงกับร้องแหวะ เพราะโทรศัพท์ช่างโบราณเหมือนกับเจ้าของไม่มีผิด...
อรปรียาเดินอารมณ์บูดกลับมาที่รถ บ่นว่าเด็กสมัยนี้ไม่รู้จักสัมมาคารวะกันบ้าง สมชายคนขับรถของอรปรียาวิ่งมาเปิดประตูรถด้านหลังให้ ขณะที่อรปรียากำลังจะขึ้นรถ เหลือบเห็นเชนขับรถออกไปอีกทางหนึ่ง
"รีบตามคุณเชนไปเร็ว เผื่อเขาจะเก็บมือถือไว้ให้ฉัน"
อรปรียารีบเข้าไปนั่งในรถ สมชายปิดประตูรถให้ แล้วขับรถไล่ตามรถของเชนไปทันที...
ขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ของเดช ปารมีกำลังสนุกสนานกับการหัดทำขนมเค้กโดยมีเอมิกาเป็นอาจารย์คอยสอนและกำกับทุกขั้นตอนอย่างใกล้ชิด ปารมียกพิมพ์คัพเค้กออกจากเตาอบด้วยสีหน้าตื่นเต้น เอมิกาเห็นขนมเค้กขึ้นฟูตามสูตร ยิ้มดีใจไปกับพี่สาว ปารมีถึงกับโผเข้ากอดเอมิกา ขอบใจที่ยอมสอนเธอทำขนม
"นึกยังไงคะ จู่ๆถึงอยากหัดทำเค้กขึ้นมา"
"อืม...ก็ไม่นึกยังไง แค่เซ็งๆ แล้วก็อยากเปิดโลกใหม่ดูบ้าง...อ้อ...อยากรู้ด้วยแหละว่าทำอาหารนี่มันมีดีอะไร เอมถึงได้ ขลุกอยู่แต่ในครัวได้ทั้งวัน"
"มันคงเป็นสิ่งเดียวที่เอมทำได้ดีที่สุดมั้งคะ" เอมิกายิ้มเศร้า
"ก็ยังดีนะ ไม่เหมือนพี่ ไม่เคยทำอะไรได้ดีสักอย่างเดียว"
เอมิกาอึ้ง มองหน้าพี่สาวที่ว่าประชดตัวเอง ปารมีเหมือนจะรู้ตัวรีบเปลี่ยนเรื่องพูด ถามว่าต่อไปต้องแต่งหน้าเค้กใช่ไหม เอมิกาอดสงสารปารมีไม่ได้ ปารมีแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ คว้าอุปกรณ์แต่งหน้าเค้กมาทันที แล้วก้มหน้าก้มตาแต่งหน้าเค้กเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตอนที่ 17
อีกด้านหนึ่งของคฤหาสน์ ภายในห้องทำงานของเดช หมอซันกับหินเข้ามารายงานเรื่องนิตาให้เดชฟัง เดชบ่นสงสารและเห็นใจนิตามาก สงสัยว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับเชน
"น่าสงสัยครับท่าน แต่เราคงตัดสินอย่างนั้นไม่ได้ เพราะคุณนิตายังไม่ยอมให้ข้อมูลใดๆทั้งสิ้น"
เดชชักหวั่นใจขึ้นมา "หมอ...ผมว่าถ้าเราลองจับเรื่องแต่ละเรื่องมาปะติดปะต่อกันนี่..."
"ครับ...ถ้าเป็นอย่างที่ท่านคิดและพวกเราคิด นายเชนนี่ก็จัดเป็นบุคคลอันตรายที่สุดที่ไม่ว่าใครก็ไม่ควรอยู่ใกล้ เด็ดขาด"
"ว่าแต่ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร ผมคิดไม่ออกจริงๆ"
ทุกคนต่างนิ่ง เดชเป็นห่วงปารมีมาก หันไปกำชับหินว่าช่วงนี้ต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิด หินอึกอัก เดชกลับคิดว่าเขาเป็นกังวลเรื่องอรปรียา เลยขอร้องว่าอย่าไปถือสา เดินเข้ามาตบไหล่หิน
"ฉันรู้ดีน่า...ว่าฉันไว้ใจนายได้แน่...ใช่มั้ย"
หินอึ้งพูดไม่ออก ระหว่างนั้นปารมีกับเอมิกาเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาพร้อมกับคัพเค้กในมือคนละชิ้น ปารมีชะงัก เพราะคิดว่าพ่ออยู่คนเดียว เดชกวักมือเรียกลูกสาวทั้งสองเข้ามาใกล้ๆ ปารมียื่นขนมให้พ่อชิม อวดว่าเธอทำเอง แต่อยู่ ภายใต้การดูแลของเอมิกา เอมิกาชมพี่สาวว่าเก่งมาก หัดทำขนมครั้งแรกก็ใช้ได้เลย เดชหวั่นๆว่าใช้ได้หมายถึงกินได้ด้วยหรือเปล่า ปารมีงอนแก้มป่อง เดชรีบโอ๋ จำใจยอมชิมฝีมือปารมี ทุกคนมองอย่างลุ้นเต็มที่
@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 16/3
ตอนที่ 16/3
(อ่านต่อพรุ่งนี้)