@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 9/2
ตอนที่ 9 (ต่อจากวานนี้)
ปฏิคมจึงต้องพูด...พูดความจริงที่เพื่อนของเขาถูกทับถมแทบจมดิน ถูกย่ำยีในฐานะลูกคนใช้ในบ้านของท่านเจ้าสัว... อลินยิ่งฟังก็ยิ่งสะท้อนสะท้านใจ น้ำตาเอ่อท้นจนไหลออกมาด้วยอาการสงสารเห็นใจ ไม่นึกว่าชีวิตครูกุ๊กจะรันทดขนาดนี้... เปี๊ยกจึงสรุปอีกครั้ง ให้อลินไปขอโทษนายดิน และขอบคุณเขาอย่างจริงใจ...
"แน่นอน...คนอย่างฉันจริงใจเสมอ ไม่เคยทำอะไรมุ่งแต่ผลประโยชน์ แค่ขอโทษและขอบคุณครูกุ๊กด้วยความจริงใจ ทำไมจะทำไม่ได้...สบายมาก" อลินยืด แต่แล้วค่อยๆหลบนายเปี๊ยก เพราะเริ่มเครียดเมื่อคิดหาภาพ..."ความจริงใจ...เขาทำอีท่าไหนหว่า?"
คำตอบแรก อลินไปซื้อเค้กที่ร้าน ทักทายกับโสภิตา ที่บอกอลินว่า เธอชื่อตุ๊กตาและขอบคุณ อลินที่เคยแนะนำให้ขายแหวนแต่งงานมาแล้ว อลินบอกว่าจะซื้อเค้กไปง้อเพื่อน เพราะเธอทำคดีไว้ เลยต้องขอโทษเขา...โสภิตาจึงบอกอลินว่า เธอมีเพื่อนคนหนึ่งขี้น้อยใจ ขี้งอนเช่นกัน จึงถามอลินว่า เพื่อนอลินนิสัยยังไงเธอจะได้ง้อถูก อลินรีบสาธยาย
"เป็นคนตรง ปากร้าย ขี้บ่น จู้จี้จุกจิก ดุไร้เหตุผล แต่จริงๆไม่มีอะไร ใจดี แล้วชอบทำอาหาร"
"ตามีเพื่อนคนหนึ่ง" ว่าแล้วหัวเราะ "นิสัยแบบนี้เลย วิธีง้อง่ายมาก แค่จริงใจ พูดตรงๆง่ายๆ เขาใจดีและไม่โกรธ" โสภิตาส่งเค้กให้อลิน บอกว่าไม่คิดเงิน ตอบแทนที่แนะนำเรื่องแหวน แล้วยังอวยพรให้ง้อเพื่อนสำเร็จ...อลินขอบคุณโสภิตา มิตรภาพเล็กๆเริ่มก่อตัวระหว่างผู้หญิงสองคนโดยไม่รู้ตัว...
ooooooo
เมื่ออลินถือกล่องเค้กขึ้นรถขับออกไปจากหน้าร้านแล้ว...รถตู้คันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจอด คนขับลงมาเปิดประตู คุณหญิงอมราก้าวลงมาดั่งนางพญาเหยี่ยวกำลังคิดขย้ำลูกไก่เนื้อหวาน...โสภิตากำลังจัดขนมในตู้ เสียงคนเข้าร้านมา พร้อมสุ้มเสียงวางอำนาจ
"ไม่คิดเลยว่าฉันกับเธอต้องมาเจอกันอีก" โสภิตาเห็นคุณหญิงถึงกับอึ้ง ถามว่าคุณหญิงมีธุระอะไรไม่ทราบ คุณหญิงถามว่า ร้านนี้ตาเล็กหมดไปเท่าไหร่มิทราบ แล้วก็ประกาศ "ที่ฉันต้องลดตัวลงมาเสวนากับผู้หญิงอย่างเธอคือ...เลิกยุ่งกับตาเล็กเสียที ต่อให้หล่อนมีลูกเป็นร้อยก็จับเขาไม่ได้...เพราะฉันไม่ยอมรับหล่อนเป็นสะใภ้"
"ดิฉันไม่เคยคิดมีลูกไว้จับผู้ชายอย่างคนอื่น ดิฉันเลิกยุ่งกับคุณเล็กมานานแล้ว มีแต่ลูกชายคุณหญิงที่ชอบมาหาดิฉัน...ช่วยกลับไปบอกคุณเล็กด้วยนะคะ อย่ามาที่นี่อีก ดิฉันไม่ยินดีต้อนรับ"
"มากไปแล้วนะ" คุณหญิงเต้นผาง "หล่อนเป็นใคร กล้ามาพูดอย่างนี้กับฉัน ห่างมือเท้าไปนานใช่ไหมถึงกล้าดี... ต้องเตือนความจำสักหน่อย จะได้ไม่เหลิง"
ว่าแล้วคุณหญิงดีดมือเปาะ สมุนคุณหญิงข้างนอก ชายสกปรกกรูกันเข้ามาสามสี่คน
"พังร้านมันเดี๋ยวนี้" สิ้นคำสั่ง ชายโฉดพวกนั้นจึงกระโจนเข้าถล่มร้านอย่างไม่เกรงใคร โสภิตาร้องลั่นห้ามไว้ แต่ไม่มีใครฟัง เสียงทุบตีถล่มตู้โต๊ะพังพินาศ ขนมนมเนยแตกกระจายเลอะเทอะไปทั่วทั้งร้าน โสภิตาร้องโฮ ถึงกับวิ่งมาขอร้องคุณหญิงพร้อมขอโทษ จับแขนคุณหญิงแทบกราบกรานที่เท้า คุณหญิงสะบัดมือตบหน้าโสภิตา จนร้องลั่นลงไปเค้เก้กับพื้น ยังต้องลุกมาวิงวอนอีก
"ถ้าหล่อนไม่ยอมไปจากชีวิตลูกชายฉัน อย่าหวังเลยว่าจะอยู่อย่างเป็นสุข" พูดจบเดินย่ำขนมที่พื้นอย่างไม่สนใจออกจากร้านไป สมุนพากันตามออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ปูเป้วิ่งออกมาดู ถามแม่ว่าทำไมบ้านเราเป็นแบบนี้ แล้วยังอยากรู้ ทำไมคุณแม่ร้องไห้ โสภิตามองข้าวของพังพินาศ ได้แต่ร้องไห้ ไม่อาจบอกลูกได้...
ooooooo
หลังร้านอาหารอิตาเลียนปิดแล้ว อลินมาหาพสุพร้อมกับยื่นกล่องเค้กให้ แล้วเอ่ยคำขอโทษเขา...เขาจึงถามว่าเรื่องอะไร อลินบอกว่าเพิ่งรู้เรื่องครอบครัวเขา จึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีเลย จึงมาขอโทษ แล้วปลอบอย่าน้อยใจในโชคชะตาตัวเองเลย ลูกแม่ครัว ลูกคนใช้ เป็นพระเอกมีมากมาย
พสุบอกไม่น้อยใจเลย...อลินขอโทษเขาจนได้ที่เธอทำให้เขาเดือดร้อน และเธอเอาแต่ใจตัวเอง หาเรื่องซวยๆมาให้เขาอยู่เรื่อย พสุรับว่าเขาไม่พอใจ แต่ทำไงได้ เธอเป็นลูกศิษย์เขา แล้วพูดเล่นๆว่า เวลาเขาโกรธ เธอซื้อเค้กมาให้ แล้วเขาก็ชอบเค้กและของฟรีมากด้วย...
"เอาละ ตอนนี้ผมช่วยคุณไม่ได้แล้ว จะทำยังไงต่อไป"
"ฉันจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ฉันจะบอกความจริงทุกอย่าง...เรื่องทำอาหารไม่เป็น เรื่องจ้างครูกุ๊กมาสอน เรื่องล้วงข้อมูลคุณเล็ก...จะให้เขาได้ยินจากเธอดีกว่าให้ยายหมิง มาแฉ...พรุ่งนี้เที่ยง นัดพบกินข้าวกัน เขาจะบอกเรื่องสำคัญกับฉัน ฉันก็จะบอกเรื่องสำคัญกับเขา...เขาฟังแล้วคงไม่เกลียดฉัน คนน่ารักอย่างฉันมีคนเกลียดด้วยเหรอ" พสุบอกทันทีว่า มีคนเกลียดแน่ "แต่ต้องไม่ใช่คุณเล็ก ฉันจะสารภาพโดยที่ไม่ให้คุณเล็กเกลียดฉัน"
พสุถามวิธีที่ไม่ให้คุณเล็กเกลียดเธอคืออะไร อลิน บอกเธอมีวิธี แต่ไม่บอกเขา...
แล้ววิธีของอลินก็เริ่มขึ้น เมื่อเธอกลับมายังที่พัก...อลินวางพวงมาลัยสี่พวงไว้ที่รูปคุณป้าทั้งสาม คือป้าใหญ่ ป้ากลาง ป้าเล็ก และรูปคุณแม่น้อยของเธอ...อลินนั่งนิ่งรำลึกถึงพระคุณท่าน กราบงามๆบนบานศาลกล่าวเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ขอท่านได้โปรดช่วยลินด้วย พรุ่งนี้ลินต้องสารภาพความผิดกับคุณอนุชา ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ขอคุณเล็กอย่าโกรธอย่าเกลียดลินด้วยเถิด...ถ้าคนนี้หลุดมือไป ลินแย่แน่ๆ จะหาคนเพอร์เฟกต์อย่างคุณอนุชา ไม่รู้ว่าต้องรออีกกี่ชาติ ไม่ว่ายังไง ลินต้องแต่งงานในปีสองปีนี้ให้ได้ ป้าๆทั้งสามและแม่น้อยช่วยลินด้วยนะคะ...สาธุ" อลินพนมมือแต้ แล้วยังกราบกรานเอาพรจากท่านป้าทั้งสามและแม่น้อย มาตบกบาลตัวเองอีกสามที...แล้วนั่งนิ่งคิด หวั่นใจว่าพรุ่งนี้ผลจะเป็นยังไงก็ไม่รู้...
ooooooo
ตอนที่ 10
อลินมาที่ร้านกาแฟตามที่นัดหมายก่อนอนุชา เธอเตรียมใจไว้อย่างหนักที่จะพูดกับเขาอย่างไร เขาถึงจะเห็นใจเธอ แต่พอซ้อมบทพูด ตั้งแต่เริ่ม...เรียกคุณเล็กคะขา อ่อนหวาน จนกระทั่งเน้น "ลินมีเรื่องสำคัญมากจะบอกคุณ...ซ้อมหลายครั้ง จนมีเสียงตอบมาจากข้างหลัง
"เรื่องอะไรครับ" เสียงอนุชา ทำเอาอลินสะดุ้งแปดกลับ ลุกพรวดขึ้น
"คุณเล็กมานานแล้วเหรอคะ" อลินยิ้มแป้นแล้นให้ เขายิ้มตอบ มานานจนได้ยินอลินจะบอกเรื่องสำคัญ...จึงย้ำถามว่า เรื่องสำคัญนั้นอะไร? อลินอายจึงเลี่ยงไปว่า เธอกำลังซ้อมละคร บังเอิญชื่อตัวละครเหมือนกันเลย...อนุชาจึงบอกว่า ถ้าเธอไม่มี เขาจะบอกเรื่องสำคัญของเขาเอง
"คุณลินครับ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่นาน แต่ผมรู้จักคุณลินมากขึ้น ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะพัฒนาความสัมพันธ์ ระหว่างเราสองคนให้เป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงาน" อลินฟังแทบสำลักน้ำลายที่กำลังจะกลืน จึงลุ้นไปไกลว่าเขาจะพัฒนาเป็นความรัก แต่เขากลับเปิดไต๋ "คือ...เป็นหุ้นส่วนในบริษัทครับ... ผมเห็นความตั้งใจและศักยภาพในตัวคุณ ถ้าเราได้ทำงานร่วมกัน คุณลินไม่ต้องเข้าออฟฟิศทุกวันมาประชุมนัดสำคัญ เซ็นหนังสือเป็นครั้งคราว ที่สำคัญคุณเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทอวตาน เราสองคนจะเดินหน้าไปพร้อมกัน ถ้าไม่ไว้ใจผม ส่งคนมาตรวจสอบได้ทุกเวลา ถ้าใครผิดก็ว่าตามผิด...ไม่ทราบว่าคุณลินจะสนใจหรือเปล่าครับ"
"โอเคค่ะ ลินสนใจเป็นหุ้นส่วนกับคุณเล็กค่ะ"
อลินดีใจจนเนื้อเต้น แม้เขาจะยังไม่พูดถึงความรักก็ตาม...
เมื่ออลินไปคุยกับปฏิคมที่สำนักทนายของเขา เล่าเรื่องที่จะเป็นหุ้นส่วนกับอนุชาให้ฟัง แล้วยืนยันว่าเธอคิดดีแล้วที่จะเป็นหุ้นส่วนบริษัทอวตานกับเขา
"แล้ว...คุณลินได้สารภาพความจริงกับนายอนุชาไปหรือยัง"
"ยัง...ถ้าฉันบอก เดี๋ยวคุณเล็กก็เปลี่ยนใจไม่ชวนฉันเข้าหุ้นน่ะสิ"
"อ้าว ถ้าเขารู้ทีหลังจากปากหมิงล่ะ"
"ตอนนั้นเขาคงทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะเป็นหุ้นส่วนบริษัทเขาแล้ว...แหม นายนี่คิดช้าจัง ฉันคิดเรื่องนี้แค่วินาทีเดียว หลังจากคุณเล็กชวนเข้าหุ้น ก็รู้ว่านี่คือทางออกที่คุณป้าทั้งสามและคุณแม่ส่งมาจากสวรรค์...จะเป็นบันไดขั้นสำคัญที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณเล็ก...วันนี้เป็นหุ้นส่วนบริษัท อีกไม่นานจะได้เป็นหุ้นส่วนชีวิต"
"ขอโทษ...แล้วคุณลินต้องจ่ายค่าพัฒนาหุ้นส่วนโซ่ทองคล้องชีวิตครั้งนี้เท่าไหร่ครับ"
"ไม่มากมายอะไร...แค่สิบล้านเท่านั้น"
นายเปี๊ยกร้องลั่น "สิบล้าน" กลายเป็นทนายหัวไม่มีเห็ดไปทันที...
ส่วนคุณหญิงแม่อมราดีใจจนตัวสั่น เมื่อจะได้เงินสิบล้านไปซื้อเสียงเลือกตั้ง แล้วยังชมความคิดตัวเองที่รู้ว่าแม่นั่นคอยจ้องจับลูกเล็กอยู่แล้ว ทั้งกำชับให้ขอเช็คเงินสด ได้แล้วรีบเอามาให้แม่ทันที
"คุณแม่ได้เช็คเมื่อไหร่ ผมจะพาลูกเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ทันที" อนุชาวางเงื่อนไขหมับ คุณแม่หุบยิ้มไม่สบอารมณ์กี๋ทันที เปรยขึ้น
"ว่าแต่นังโสภิตามันจะยอมให้ลูกมาอยู่ที่นี่เหรอ บางทีมันอาจไม่ให้ลูกมาอยู่กับเล็กก็ได้นะ"
ooooooo
(อ่านต่อพรุ่งนี้)