@^@..อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 19/3

@^@..อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 19/3
ตอนที่ 19/3 (ต่อจากวานนี้)

"คือหลังจากที่ทุกคนออกมางานศพกันแล้ว คุณผู้หญิงร้องไห้ตลอดเลยค่ะ หนูก็เลยถามว่าอยากไปด้วยหรือคะ...คุณผู้หญิงก็เงียบ หนูเลยโทร.แจ้งคุณหินให้ช่วยมารับหน่อยคะ"

เดชพยักหน้า เอมิกาโผกอดแม่ด้วยความสงสาร จังหวะนั้นปารมีเดินเข้ามาพร้อมกับเชน อรปรียาเห็นหน้าเชนแล้วตาเบิกกว้าง หวาดกลัวสุดขีด พยายามส่งเสียงร้องจนเหนื่อยหอบ เอมิกาตกใจร้องเรียกหมอซันลั่น ทุกคนกรูกันเข้ามาดูอาการอรปรียา เชนรีบถอยฉากออกมา ลอบยิ้มอย่างสะใจ

หลังจากเกิดเรื่องที่วัด เดชเตือนคุณพยาบาลว่าทีหลังอย่าตัดสินใจทำอะไรโดยพลการอีก และห้ามพาคุณผู้หญิงออกไปไหนโดยที่เขาไม่ได้สั่งเด็ดขาด...

เชนกลับถึงห้องพักอย่างสบายอารมณ์ พลางคิดว่าจะจัดการใครในครอบครัวของเดชเป็นรายต่อไป เดินเข้าไปในห้องนอน เปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงจะหยิบกล่องดำมาเปิดดูรูปถ่ายของศัตรู แต่หากล่องดำไม่เจอ ค้นในลิ้นชักจนทั่วก็ไม่เห็น นึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นฝีมือของนังนิตาตัวแสบ เชนขบกรามแน่นด้วยความแค้น...

ฝ่ายนิตาเดินถือถุงก๋วยเตี๋ยวมาตามถนนในซอยเปลี่ยว ทางเข้าอพาร์ตเมนต์ที่พัก รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามจึงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น คนร้ายก็เร่งฝีเท้าตาม นิตากลัวมากเปลี่ยนเป็นวิ่งหนีจนเหนื่อยหอบ ตัดสินใจหลบข้างเสาไฟ สักพักถึงโผล่หน้ามาดู ไม่เห็นมีใครขยับจะเดินต่อ คนร้ายสองคนโดดเข้ามาขวาง

"จะหนีไปไหน...หาตัวยากนักนะแก"

นิตาตกใจสุดขีด เอาถุงก๋วยเตี๋ยวฟาดหน้าคนร้ายแล้ววิ่งหนี พลางร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ สองคนร้ายตามติด อยู่ๆมีแสงไฟจากหน้ารถสว่างขึ้น นิตาหรี่ตามองเห็นรถจอดอยู่ ดีใจรีบวิ่งเข้าไปเคาะกระจกเรียกคนในรถ

"ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยฉันด้วย มันจะฆ่าฉัน"

กระจกรถค่อยๆเลื่อนลง นิตาแทบช็อกเมื่อเจอหน้าเชน "ช่วยไม่ได้หรอกนิตา...ก็เธอรนหาที่เองทำไม"

นิตาผงะถอยกรูด ขอร้องเชนอย่าทำอะไรเธอเลย เชนถอดเข็มขัดนิรภัยทำท่าจะลงจากรถ นิตาหันหลังกลับวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เชนรีบขับรถไล่ตาม นิตาถูกต้อนไปจนมุมที่ริมน้ำ ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว คนร้ายสองคนวิ่งตามมาคุมเชิงไม่ให้หนี เชนลงจากรถมายืนมอง นิตาทรุดตัวลงนั่งพนมมือไหว้ร้องขอชีวิตอย่างน่าเวทนา

"เพราะความดื้อของเธอ...นิตา ถ้าเธอไม่ดื้อกับฉัน เรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้"

เชนหันไปสบตากับคนร้าย พวกนั้นพยักหน้าเหมือนรู้กัน นิตารู้ชะตาชีวิตตัวเอง ตัดสินใจลุกขึ้นจะโดดน้ำหนีกะไปตายเอาดาบหน้าแต่ไม่ทัน คนร้ายชักปืนยิงเปรี้ยงเดียวเข้ากลางหลัง นิตาสะดุ้งเฮือก หน้าคว่ำลงในน้ำ เชนยืนมองนิตาค่อยๆจมน้ำจนไม่เหลือซาก จึงโยนซองเงินให้คนร้ายแล้วขึ้นรถขับออกไป

ooooooo

ปารมี เอมิกา กับเดช พาอรปรียาออกมาใส่บาตรหน้าบ้าน โดยมีหิน แคท ไฟ กับคุณพยาบาลยืนอยู่ใกล้ๆ หมอซันช่วยจับแขนอรปรียาตักข้าวใส่บาตร พอถึงพระองค์สุดท้าย อรปรียากลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้คิดถึงป้าอุ่น ปารมีกับเอมิกาเข้ามากอดเพื่อปลอบแม่ เอมิกาขอร้องว่าอย่าร้องไห้ ถ้าป้าอุ่นเห็นน้ำตาแม่คงไม่สบายใจ

"จริงครับ และป้าอุ่นคงจะสบายใจมากยิ่งขึ้น ถ้าคุณอรปรียากลับมาเป็นปกติเร็วๆ"

อรปรียาพยายามกลั้นน้ำตา คิดคล้อยตามที่หมอซันพูด เดชช่วยเสริมอีกแรงว่า ถ้าเธอหายดีจะได้บอกเขาว่าใครเป็นคนทำร้ายป้าอุ่น อรปรียาอยากพูดเหลือเกิน ส่งเสียงออกมาอย่างยากเย็นได้เพียงเล็กน้อย ทุกคนต่างดีใจ ยิ้มให้กันอย่างมีความหวัง...
เดชเห็นอาหารมื้อเช้าเป็นข้าวต้มทะเลทรงเครื่องฝีมือปารมี ถึงกับออกปากถามว่ามีอะไรกับข้าวต้มทะเลนักถึงได้ทำเมนูนี้ให้กินตลอด ปารมีกำลังตักข้าวต้มเข้าปากหยุดกึก เหลือบเห็นทุกคนบนโต๊ะอาหารมองมาที่เธอเป็นตาเดียวกัน เลยพูดไม่ออก แกล้งไอแค่กๆ คว้าแก้วน้ำมาจิบแก้เก้อ ทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่อ

ทางด้านแคทยังคาใจเรื่องข้าวต้มทะเล ตามมาคาดคั้นถามปารมีที่ห้องนั่งเล่นว่าทำไมถึงต้องเป็นข้าวต้มทะเล ปารมีแก้ตัวน้ำขุ่นๆ อ้างว่าทำเป็นอยู่อย่างเดียว แคทจ้องหน้าเพื่อนตาไม่กะพริบ ถามย้ำว่าจริงหรือเปล่า ปารมีทำเป็นจ้องตอบ ยืนยันว่าจริง แคทมองอย่างจับพิรุธจนแน่ใจ

"โอเค...แล้วไป...ไอ้ฉันก็นึกว่าความหลังเมื่อครั้งวันวานยังหวานอยู่"

ปารมีชะงักนิดหนึ่งก่อนจะกลบเกลื่อนเอาหมอนอิงเหวี่ยงใส่แคท ทั้งสองสาวเหวี่ยงหมอนใส่กันไปมาอย่างสนุกสนาน แคทนึกสงสัยว่าวันนี้เชนหายไปไหนไม่เห็นโทร.หาปารมีเลย ปารมีเองก็สงสัยเหมือนกัน...

ขณะเดียวกันที่คอนโดฯที่พักของเชน เชนพุ่งตัวลงสระน้ำ พอลืมตามองในน้ำตกใจแทบช็อก เห็นนิตาหน้าซีด ผมลอยกระจายเต็มสระโผล่มาจ้องหน้าเขม็ง เชนรีบตะกายขึ้นเหนือน้ำอย่างยากเย็น แต่ในที่สุดก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมาจนได้ เชนหอบแฮ่ก มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีใครแถวนั้นสักคน สงสัยว่าตัวเองคงคิดมากไป

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เชนรีบว่ายน้ำขึ้นจากสระ คว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย ปารมีโทร.มาเตือนว่าวันนี้ อย่าลืมไปงานเผาศพป้าอุ่น เชนอึ้งไปเล็กน้อย รับปากว่าไม่ลืม...

อรปรียานั่งมองควันที่พวยพุ่งเหนือยอดเมรุด้วยน้ำตานองหน้า คิดถึงป้าอุ่น พยายามออกเสียงเรียก "อุ่น" อยู่นานสองนาน ในที่สุดก็เปล่งเสียงออกมาจนได้ เดชกับปารมีเข้าไปกอดอรปรียาด้วยความดีใจ เอมิกาดีใจมาก เผลอคว้ามือหมอซันมาจับ เชนเพิ่งจะก้าวเข้ามาที่เมรุชะงัก แอบมองเอมิกากับหมอซันอย่างไม่พอใจ

"กลับบ้านกันเถอะพวกเรา แม่เขาจะได้พักผ่อน"

"เดี๋ยวสิคะคุณพ่อ พี่เชนบอกจะมา ยังไม่เห็นมาเลย"

อรปรียาได้ยินชื่อเชน ตาเบิกกว้างด้วยความกลัว เริ่มส่งเสียงอู้อี้ในลำคอและหายใจผิดปกติ ปารมีแปลกใจว่าแม่เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังดีๆอยู่ เดชเร่งให้ทุกคนรีบกลับ เชนเริ่มหวั่นใจเรื่องอรปรียา...

พอถึงเวลานอน ไฟรีบโดดขึ้นไปนอนบนเตียงกับหินแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมหัวจนมิด หินรำคาญถีบเปรี้ยงจนไฟเกือบตกเตียง ไฟพุ่งกอดหินแน่น บ่นกลัวผีป้าอุ่น หินผลักไฟกระเด็นแถมไล่ส่ง ถ้ากลัวมากก็กลับบ้านไป

"ได้ไง...จะให้ฉันทิ้งเจ๊แคทไว้ได้ไง ประเดี๋ยวก็โดนคาบไปเหมือนคุณปารมีของพี่น่ะสิ"

"นี่...ไอ้ไฟ...หุบปาก" หินเกรงว่าใครจะได้ยิน

"แหม...พูดเรื่องจริงฟังไม่ได้...นี่พี่หิน...คนเราเกิดมาครั้งเดียวตายครั้งเดียว เพราะฉะนั้นจะมัวแต่รอทำบ้าอะไร... รักใครชอบใครมันต้องลุย"

หินฟังแล้วอึ้ง ไฟทำขึงขังหน้าตาจริงจัง ทันใดนั้น มีเสียงหมาหอนแว่วมา ไฟกลับกลัวหัวหด กระโดดกอดหินทันที หินส่ายหน้าเซ็งๆ

ooooooo

ถึงวันนัดไปดูไซต์งานที่ชลบุรี เต้มารับปารมีที่บ้านแต่เช้า เดช เอมิกา กับอรปรียาซึ่งนั่งในรถเข็น ออกมาส่งสองหนุ่มสาวหน้าบ้าน แต่รถของเต้เกิดสตาร์ตไม่ติด หินแก้ไขเครื่องยนต์รถของเต้เรียบร้อย แต่เดชไม่ค่อยไว้ใจ เกรงว่ารถอาจจะไปเสียกลางทาง แนะให้ เอารถของตนไปโดยให้หินขับให้ แต่แล้วนึกขึ้นได้ว่าเต้เมารถ

หินเสนอตัวทันที "อย่างนี้มั้ยครับ...ให้ผมนั่งไปด้วย เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน"

ปารมีหันขวับมองหิน แต่หินทำเฉย เดชเห็นดีด้วย เต้ติงว่ารถของตนเองคันเล็กที่นั่งด้านหลังคับแคบ มีแค่สองประตูขึ้นลงลำบาก หินจะนั่งได้หรือ หินยอมทุกอย่างขอแค่ ได้ไปเป็นก้างขวางคอ ทนนั่งอุดอู้ที่เบาะหลังได้สักพักหินเริ่มเมื่อย ขอให้เต้แวะปั๊มน้ำมันข้างทาง อ้างว่าจะเข้าห้องน้ำ ระหว่างรอหิน เต้ชวนปารมีไปซื้อของไว้กินในรถ

ขณะขับรถเต้พยายามจะเอื้อมมือหยิบน้ำมาดื่ม ปารมีเลยช่วยส่งให้ เต้ดื่มเสร็จ เธอก็รับขวดน้ำมาวาง แอบเห็นหินเหล่อยู่ นึกสนุกหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วถามเต้

"หมากฝรั่งหน่อยมั้ยคะจะได้ไม่ง่วง"

เต้พยักหน้ารับคำ ปารมีแกะหมากฝรั่งส่งให้ เต้ยื่นมือมารับ หินเหล่มือของทั้งคู่ที่สัมผัสกันชักเคืองๆ ขอหมากฝรั่งกินบ้าง ปารมีหยิบถุงขนมทั้งถุงเหวี่ยงให้หินแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ หินแอบน้อยใจ ใกล้เวลาอาหารกลางวัน เต้แวะจอดรถที่หาดบางแสน ปารมีลงรถแล้วแกล้งปิดประตู ทำเป็นยืนบิดขี้เกียจ หินมองหน้าเพราะตัวเองลงไม่ได้

ปารมีทำเป็นตกใจเปิดประตูรถให้ หินรีบมุดออกมา พูดเบาๆข้างหูเธอว่าลืมเขาแล้วหรือ ปารมีสะดุ้งทำหน้าไม่ถูก เต้ไม่รู้เรื่องอะไรเดินมาหาปารมี ชวนหาอะไรกินกันก่อน เกรงว่าเธอจะหิว ปารมีเห็นด้วยเพราะเต้เองก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า หินแอบเหล่ทั้งคู่ เต้มองหาบส้มตำแถวนั้น

"ข้าวเหนียวส้มตำไหวมั้ยครับ"

ปารมีพยักหน้า ทั้งสองคนเดินไปที่หาบส้มตำริมหาด ปารมีสั่งส้มตำเสร็จ เดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ชายหาดกับเต้ ส่วนหินตามมายืนคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ สักครู่แม่ค้าเอาส้มตำมาส่ง ปารมีออกปากชมว่าน่ากินมาก แม่ค้าส้มตำได้ทีคุยโม้ว่า ส้มตำของเธอทั้งแซบทั้งเฮี้ยน ปารมีสงสัยว่าเฮี้ยนยังไง

"ก็ควงกันมานั่งกินส้มตำป้าอย่างหนูเนี่ย สุดท้ายก็ได้ลูกหลานยั้วเยี้ย พามาอวดป้าไม่รู้กี่คู่ต่อกี่คู่แล้ว"

ปารมีชะงัก อึกๆอักๆพยายามจะอธิบาย แม่ค้ากลับคิดว่าปารมีเขินอาย เลยแถมข้าวเหนียวให้หนึ่งจาน กินแล้วจะได้มีแรงผลิตเจ้าตัวน้อย ปารมีหน้าแหย เต้ยิ้มขำๆ หินขัดใจ ตะโกนเรียกแม่ค้าส้มตำดังลั่น แม่ค้าสะดุ้งโหยงหันมาถามเสียงเขียวว่าจะเอาอะไร หินเห็นท่าทางเอาเรื่องของแม่ค้า บอกมั่วๆว่าเอาตับไก่หนึ่งไม้ ปารมีมองออกว่าหินหึง แอบยิ้มสะใจ...
@^@..อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนที่ 19/3
(อ่านต่อพรุ่งนี้)