@^@..อ่านละครเรื่องธิดาวานร ตอนที่ 8
ตอนที่ 8 (ต่อจากวานนี้)
อิยะวดีทึ่งที่ดารารายเทวีเป็นถึงเจ้าหญิง พนาเห็นเป็นเรื่องเหลวไหล พลันลมพัดกระโชกเข้ามา ฟ้าผ่าเปรี้ยง ข้าวของปลิวว่อน ทุกคนตกใจเชื่อว่าเป็นอาถรรพ์ แต่พนากลับไม่เชื่อหาว่าบังเอิญ บุราณจึงขอพนาไม่เชื่ออย่าลบหลู่ "แกมีอคติ ทำไมแกไม่สงสัยบ้างว่า จู่ๆอิยะวดีจะฝันถึงเจ้าหญิงหน้ากากทองกับเจ้าหญิงดารารายเทวีได้ยังไง แกรู้มั้ยว่าสองคนนี่เกี่ยวข้องกัน"
พนาส่ายหัว "เอาเข้าไป งมงายกันให้พอ ฉันขอไปนอนก่อนล่ะ กู๊ดไนต์อิยะวดี กู๊ดไนต์อุอุ๊อิอิ๊"
"อิยะวดี อุอุ๊อิอิ๊ไม่กู๊ดไนต์พนา" อิยะวดีค้อนขวับมองพนาเดินไป
บุราณชวนอิยะวดีออกไปอ่านหนังสือกับลีกออีกคน เพราะลีกอมีสัมผัสพิเศษ ไม่มีอคติ บุราณจูงมืออิยะวดีออกไป พนาหันมามองอย่างไม่พอใจ
พอมาเจอ ลีกอมองหน้าบุราณกับอิยะวดีแล้วถามว่า เมื่อสักครู่เขาได้ยินเสียงฟ้าผ่าโดยไม่มีฝนไม่มีเมฆตั้งเค้า บุราณ บอกอิยะวดีว่าทุกครั้งที่เขาอ่านหนังสือเล่มนี้ จะมีลมพัดแรงแต่ไม่เคยมีฟ้าผ่า อิยะวดีคิดว่าเพราะพนาลบหลู่เรื่องนี้
"ผมไม่ทราบ แต่ผมจำได้ว่าวันที่แม่พาผมออกมาจากป่า มีฟ้าผ่าทั้งที่ไม่มีฝนอย่างนี้ นี่คือสิ่งเดียวที่ผมจำได้" ลีกอเล่าให้ฟัง
อิยะวดีนึกได้ว่าฟ้าผ่าเปิดทางให้เธอรู้จักกับเจ้าหญิงดารารายเทวีเช่นกัน ห่างออกมา พนามายืนแอบฟังรู้สึกทึ่ง...
ขณะเดียวกัน ที่คุ้มสะมะแอในห้องลับ แสนไทย่องเข้ามาค้นหาบางอย่าง สะมะแอเข้ามาเจอเอาตะขอไม้เท้าเกี่ยวข้อมือแสนไทไว้ "เจ้าพยายามหาอะไร แสนไท"
แสนไทตกใจอึกอักตอบว่า เขาอยากรู้ประวัติของพี่ชาย สะมะแอมองหน้าแสนไทไม่ค่อยเชื่อ แต่ถามกลับไปว่าเรื่องแค่นี้ทำไมไม่ถาม "...พ่อจะเล่าให้ฟังเผื่อจะพบเขาง่ายขึ้น"
สะมะแอเล่าเรื่องราวที่เขาจับศรีไพรมา "พ่อไม่รู้หรอกว่าแม่ของพี่ชายเจ้าคือใคร และเขาก็ไม่เคยบอกพ่อว่าเขาคือใคร"
แสนไทรู้เพียงว่าแม่ของเขาบังคับให้นางเป็นทาส สะมะแอว่าแม่ของแสนไทถือตัวว่าเป็นเจ้านางของพ่อ แสนไทจำได้ว่าแม่เล่าว่าศรีไพรอุ้มลูกหนีไปและโดนอาวุธลับไปด้วย ป่านนี้น่าจะตายแล้ว หรือว่า...ที่ให้เขาตามหาเพราะรู้ว่ายังไม่ตาย สะมะแอสลดลงขอโทษ
"ท่านพ่อมอบอำนาจพิเศษนั่นให้มัน แทนที่จะมอบให้ข้า ข้าเกลียดท่านพ่อ ท่านพ่อรักลูกทาสมากกว่าข้า"
"พ่อไม่ได้ตั้งใจ พ่อไม่คิดว่าแม่เจ้าจะให้ลูกชายแก่พ่อได้"
แสนไทโกรธแค้นต่อว่าสะมะแอ "ท่านพ่อคือผู้ก่อความหายนะให้กับรมยนคร ผู้สืบทอดเชื้อสายรมยนครรุ่นสุดท้ายกำลังจะถูกไพร่กลืนกิน ท่านพ่อรู้ไหมว่าข้าพบเจออะไรมา"
สะมะแอตกใจว่าลูกเจออะไร แสนไทเล่าว่าเขาพบเจ้าหญิงหน้ากากทองที่แม่เล่าว่าสวยงดงามมาก สะมะแอก็รู้ เช่นนั้น แต่แสนไทว่าไม่จริงเลย หน้าตาเละมีแต่หนอน สะมะแอ ตกใจซวนเซแทบล้ม เงยหน้าพนมมือร้องตะโกน
"คำสาป คำสาปกำลังจะเป็นจริงแล้วหรือนี่ ดารารายเทวีกำลังจะกลับมาทวงคืนสมบัติของนาง ไม่นะ ไม่ ไม่นะ" พลันฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา สองพ่อลูกตกใจ
ตรงที่บุราณกำลังอ่านหนังสือกับอิยะวดีและลีกอ ลมพัดแรงขึ้นๆ บุราณอ่านถึงตอนที่รมยนครประสบหายนะเพราะเจ้ารมยนครร่วมมือกับขุนนางโฉดต้องการครอบครองทุกอย่างไว้เพียงผู้เดียว ถึงขั้นทุบตีพระมารดา ควักลูกตาพระมารดา พาไปปล่อยให้หนอนชอนไชกินดวงตาของรมยเทวี...ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาเสียงดังสนั่น ทุกคนวิ่งมารวมตัวกับกลุ่มบุราณ แต่โดนกระแสลมพัดล้มลุกคลุกคลาน พนาร้องเรียกอิยะวดี ว่าเขาอยู่นี่และให้บุราณหยุดอ่าน ลีกอตะโกนเหมือนลืมตัวขึ้นมาว่า "ทำร้ายแม่ตัวเองมันต้องรับกรรม มันเป็นคนบาป"
พนาวิ่งมากอดอิยะวดีไว้ บุราณหยุดอ่าน ทุกอย่างเงียบสงบ เข้าสู่ภาวะปกติ ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจระคนแปลกใจ
ooooooo
ถึงแม้ความโลภจะครอบงำแสนไท สะมะแอก็พยายามจะอธิบายให้แสนไทรู้ว่า ผู้ใดที่ทำร้ายบุพการีไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือแม่ มันผู้นั้นต้องประสบแต่หายนะ ต้องคำสาปไปจนชั่วลูกชั่วหลาน แสนไทแย้งว่าต้นตระกูลทำตามคำสั่งเจ้ารมยนคร แต่สะมะแอเห็นแล้วว่ามันไม่ถูกต้อง เพราะความร่วมมือทำให้ต้องคำสาปไปด้วย
"แต่ถ้าไม่ทำก็ต้องพบหายนะเช่นเดียวกับต้นตระกูลของมะเมี๊ยะโดนโยนบ่อจระเข้"
"การทำตามคำสั่งมีสองแบบ ทำด้วยความเต็มใจกับการทำด้วยความไม่เต็มใจ ถ้าทำด้วยการถูกบังคับ หายนะมันก็จะจบแค่ตัวเขาเอง ไม่ติดตามไปชั่วลูกชั่วหลาน"
แสนไทถามว่าต้นตระกูลเราเป็นแบบไหน สะมะแอตอบว่าขโมยทับทิม มันยิ่งกว่าสมรู้ร่วมคิด แสนไทตกใจ แสดงว่าคำสาปกำลังมาเยือน สะมะแอเสียใจที่ลบล้างอดีตไม่ได้
"อย่าบอกนะว่าจู่ๆท่านพ่อก็สำนึกผิดแทนบรรพบุรุษของเราขึ้นมา"
"พ่อสำนึกในความเป็นพ่อ ตัวพ่อคงไม่พ้นคำสาป แต่พ่ออยากให้ลูกๆพ้นคำสาป"
แสนไททำหน้างง สะมะแอจึงบอกว่า "ล้มเลิกการติดตามทวงอัญมณีนั่น ล้มเลิกการค้นหารมยนคร เพราะถ้าอิยะวดีคือดาราราย ก็หมายความว่านางได้ทับทิมของนางคืนไปแล้ว หายนะและคำสาปเป็นอันสิ้นสุด"
"ท่านพ่อกลับคำพูดเพราะต้องการให้ไอ้ลูกทาสได้ ทับทิมนั่น ตัดขาดการเป็นพ่อลูกกับข้ายังง่ายกว่าให้ข้าฟังคำหลอกลวงของท่านพ่อ ฟังนะ ทั้งทับทิมและดารารายต้องเป็นของข้า" แสนไทตาวาวด้วยความโกรธ สะมะแอนิ่งไปพูดไม่ออก
จากนั้นแสนไทก็เดินออกจากคุ้ม ลอดน้ำตกปากถ้ำ สะมะแอมาดักรอ ถามว่าจะออกไปฆ่าใคร แสนไทย้อนถามว่า ทุกครั้งพ่อจะยุให้เขาออกไปฆ่าคน ทำไมวันนี้มาขวาง หรือกลัวเขาจะไปฆ่าพี่ชาย จึงมอบอำนาจพิเศษให้ไป แล้วคนที่จะโดนฆ่าก็ต้องเป็นเขา
"เจ้าเข้าใจผิด ข้ารักเจ้าที่สุดกว่าใดๆในโลกนี้ ข้าจึงไม่อยากให้บั้นปลายของเจ้าเป็นเหมือนต้นตระกูลของเราและผู้สืบทอดที่ผ่านมา"
"ชักแม่น้ำทั้งห้ามาเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่สำเร็จ หลีกทางให้ข้าออกไป อย่าทำให้ข้าต้องลดความเคารพพ่อของตัวเองน้อยลงไปเรื่อยๆดีกว่า"
สะมะแอถอนใจหลีกทางให้ แสนไทเดินออกไปอย่างไม่พอใจ สะมะแอรู้ว่าความหายนะกำลังมาเยือนเพราะคำสาปกำลังเป็นจริง พี่น้องจะฆ่ากันตาย สะมะแอเสียใจ
ooooooo
พอทุกอย่างสงบลง ทุกคนเห็นพนาจึงรู้ว่ามาแอบฟังอยู่ด้วย ต่างล้อพนาสนุกปาก พนาขอโทษที่ลบหลู่ความเชื่อ แอนโตนิโอพลอยรุมล้อพนาด้วย ลีกอนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบบอกบุราณว่าเขาจำได้รางเลือน ตอนเขาประมาณสามขวบ แม่อุ้มเขามาหาพรานเส็ง แม่โดนพิษจากอาวุธลับ รู้ตัวดีว่ากำลังจะตาย เพราะพิษนั่นคือยาพิษปลิดวิญ-ญาณ พรานเส็งร้องไห้โฮขึ้นมา ใช่ ศรีไพรโดนยาพิษปลิด วิญญาณ อิยะวดีกับบุราณแปลกใจที่ทำไมไม่มีผลต่อลีกอ
"ผมก็อยากรู้เหมือนกันครับนาย ว่าทำไม"
พนาถามพรานเส็งว่ารู้ไหมว่าศรีไพรหายไปไหนเกือบสี่ปี พรานเส็งไม่รู้ รู้แต่ว่าศรีไพรหายไปตรงรอยต่อของป่า ตรงจุด ที่คำรณโดนระเบิดตัวเองตาย...อิยะวดีสนใจป่าลึกลับนั้นมาก เธอสงสัยว่าแม่มาจะหายไปตรงนั้นเช่นกัน ตกกลางคืนจึงลอบออกไป กับนาตาลี โดยแต่งตัวด้วยชุดพรางแนวทหาร ติดหนวดคาดตาเดียว ทั้งนาตาลีด้วย อิยะวดีเปิดวิทยุหลอกพนาว่าเธอนอนแล้ว
ขณะนั้นแสนไทกับทาสใบ้สี่คนพร้อมอาวุธลับครบครัน แสนไทสั่งทาสใบ้ให้คอยฟังคำสั่งของเขา ปาอาวุธลับใส่ศัตรูทันที แสนไทกับพวกทาสใบ้อยู่บนยอดไม้จ้องมองไปที่บ้านของพนา "นั่นบ้านศัตรูของข้า มันมารวมตัวกันอยู่"
ดึกแล้ว บุราณจะไปนอน เขาบอกพรานเส็งกับลีกอว่าพรุ่งนี้จะมาอ่านหนังสือต่อ เขาอยากสืบหาพ่อของลีกอ ลีกอ เองก็อยากสืบหาพ่อ พอบุราณไปแล้ว ลีกอถามพรานเส็ง
"ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยบอกผมสักครั้งว่าแม่ผมหายไปจากตรงไหน"
"เพราะลุงไม่อยากเสียหลานไปอีกคน ขืนบอกแกก็ต้องอยากไปที่นั่น"
แต่ตอนนี้ลีกอรู้แล้วเขาต้องไปที่นั่น ถึงแม้จะอันตรายอย่างไร แต่เขาสัมผัสได้ว่าไม่อันตรายสำหรับเขา พลันลีกอรู้สึกว่ามีอะไรผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่พรานเส็งไม่เห็น ลีกอจึงพนมมือเงยหน้ามองฟ้า อธิษฐานขอสาบานว่าจะตามหาพ่อให้พบเพื่อถามว่าทำกับแม่ของเขาทำไม ลีกอตะโกนดังลั่นถามว่าทำแม่ของเขาทำไม แสนไทได้ยิน
"ไอ้บ้านั่นมันแหกปากตะโกนร้องถามทำไม เพื่ออะไร ดี ฉันตอบคำถามของแกเอง" แสนไทชี้ให้พวกทาสใบ้ดูไว้ว่าคนนี้คือศัตรูของเขา
พรานเส็งปรามลีกอให้หยุดตะโกน ท้องฟ้าสว่างวาบขึ้นเหมือนรับรู้คำถามของลีกอ...สะมะแออยู่หน้าถ้ำ เขาเห็นฟ้าแลบสว่างขึ้นเหนือหัว เขารีบยกมือไหว้ฟ้าดิน "ข้าแต่ฟ้าดินโปรดให้ข้าได้พบลูกชายที่หายสาบสูญไปด้วยเถิด ข้าสัญญาว่าจะล้มเลิกการตามหารมยนคร ข้าขอพบเขาสักครั้งเพื่อขอโทษในสิ่งที่ทำกับเขาและแม่เขาอย่างโหดร้ายทารุณ" ฟ้าแลบขึ้นอีกครั้งเหมือนรับคำ สะมะแอคุกเข่าลงกราบฟ้าดิน...
ผิดกับแสนไทที่สาบานว่า เขาไม่มีวันยอมให้ลีกอ ได้เจอพ่อของเขา แสนไทสั่งพวกทาสใบ้เตรียมปาอาวุธลับใส่ลีกอ แต่แล้วเขาต้องชะงักเมื่อเห็นอิยะวดีกับนาตาลีกำลังไต่ต้นไม้ แสนไทจ้องมองอิยะวดีอย่างหลงใหล พวกทาสใบ้เห็นสายตาที่มองไปทางอิยะวดีก็เข้าใจว่านั่นคือศัตรู จึงปาอาวุธลับใส่ แสนไทตกใจ ใช้เหล็กแหลมในมือฟาดอาวุธลับตกลงพื้น
"หยุดนะ ไม่ใช่นาง อย่าทำร้ายนาง ตามนางคนนั้นกับลิงไป"
อิยะวดีกับนาตาลีโหนต้นไม้เหวี่ยงตัวไป ลีกอรู้สึกอะไรวืดวาดผ่านไปมองไม่ทัน แต่เห็นอาวุธลับร่วงหล่นลงมา ลีกอตกใจมีผู้บุกรุก พรานเส็งกับมะสังวิ่งมาถามมันอยู่ไหน ลีกอรีบไต่ต้นไม้อย่างรวดเร็วไปสำรวจ
ooooooo
ไม่วายที่แสงแก้วกับพวงมาลีจะได้พักผ่อนนอนหลับในโรงพยาบาลอย่างสบาย ก็มีเสียงเรียกให้ตื่น ทวงใบหน้าคืน แต่คราวนี้เป็นรมยเทวีกับดารา-รายเทวี สองคนแต่งกายโบราณ สวมหน้ากากทองยืนที่ปลายเตียง สองแม่ลูกตกใจตื่นกลัวลาน
"ข้าคือรมยเทวี ดูหน้าข้าสิ ว่าใช่ใบหน้าที่เจ้าปล้นเอามาเป็นของตัวเองใช่หรือไม่" รมยเทวีดึงหน้ากากออก หน้าของเธอเหมือนแสงจิ่ง แสงแก้วตกใจร้องลั่น
"ข้าคือดารารายเทวี เจ้าขโมยใบหน้าของเอมะเทวีพี่เลี้ยงข้าไป" ดารารายเทวีซึ่งหน้าเหมือนอิยะวดีหิ้วหัวขึ้นมาให้พวงมาลีดูว่าเป็นหน้าของจันสม พวงมาลีร้องกรี๊ด
ทั้งสองทวงใบหน้าคืน แสงแก้วกับพวงมาลีกรีดร้อง มือตะกุยหน้าตัวเอง ร้องให้เอาหน้าคืนไป พยาบาลวิ่งเข้ามาพร้อมกับส่างหม่อง ตกใจเมื่อเห็นสองแม่ลูกตะกุยหน้าตัวเองเลือดอาบ ส่างหม่องแปลกใจว่าสองแม่ลูกเสียสติหรือโดนผีหลอกจริง แต่พอสองแม่ลูกชี้ไปที่ปลายเตียง ส่างหม่องก็เห็นภาพรางเลือน พอจับเค้าได้ว่าเป็นอิยะวดี
พอหมอทำแผลให้สองแม่ลูกแล้วเอาผ้าพันหน้าไว้ ส่างหม่องมาสอบถาม สองแม่ลูกบอกเป็นผีดารารายเทวีกับรมยเทวี ส่างหม่องตกใจ เพราะมีในหนังสือของบุราณที่เขาได้อ่าน ส่างหม่องหาพระมาห้อยคอให้แสงแก้วกับพวงมาลีและสั่งย้ำว่า
"คุณสองคนฟังผม เมื่อได้เข้าไปอยู่ในบ้านดำรงแล้ว อย่าผลีผลามไปแย่งสามีหรือแฟนคนอื่นแบบตะกละตะกลาม ค่อยๆกำจัดทีละคน"
สองแม่ลูกจะกำจัดละเอเป็นคนแรก ส่างหม่องบอกเรื่องดารารายเทวีกับรมยเทวีมีจริงในหนังสือรมยนคร แสดงว่าสมบัติต้องมีจริง ฉะนั้น คนที่จะพาพวกเราไปได้คืออิยะวดี หรือดารารายเทวี สองแม่ลูกตื่นเต้นจนลืมเจ็บ
ooooooo
ใจตรงกันระหว่างพนากับบุราณ ที่นึกเป็นห่วงอิยะ-วดีจึงเดินมาที่หน้าห้องอิยะวดี บุราณย้ำให้พนาเชื่อเรื่องรมย- นครและป่าลึกลับ พลันพรานเส็งวิ่งมาบอกว่ามีคนบุกรุกเข้ามา พนาเป็นห่วงอิยะวดี รีบดันประตูเข้าไปในห้องอิยะวดีทันที ไม่มี อิยะวดี พนากับบุราณเข้าใจว่าอิยะวดีโดนจับตัวไป รีบมาสมทบกับพวกลีกอ แต่ลีกอเชื่อว่าอิยะวดีไม่ได้โดนจับตัวไป
"ตามหาแม่มา ใช่แล้ว แย่แล้วถ้าอย่างนั้น จุดนี้แหละที่อาจทำให้คนร้ายเบนความสนใจไปที่อิยะวดีแทนที่จะมาเล่นงานพวกเรา" พนาเป็นกังวล
พนากับบุราณจะออกตามอิยะวดี พอดีอรุณีโทร.หาพนา เพื่อบอกเรื่องที่เธอไปเอาจดหมายตามที่คนร้ายโทร.บอก และมันให้เธอเอาอัญมณีไปฝังดินที่ป่าเฮ่วหรือป่าช้าข้างวัดศรีดอนชัยพรุ่งนี้สี่ทุ่ม พนายิ่งกลุ้มใจ บอกอรุณีให้ดูแลตัวเอง เขาต้องไปตามหาอิยะวดี
อิยะวดีมาถึงรอยต่อของป่า แสนไทตามมาด้วยความแปลกใจว่ามาที่นี่ทำไม เขาสั่งทาสใบ้ห้ามทำร้ายเธอหรือทำให้
ตกใจเด็ดขาด ไม่ทันไรมีเสือตัวใหญ่บาดเจ็บเดินเข้ามา นาตาลี ร้องผวา อิยะวดีเห็นเสือบาดเจ็บจึงไปหาสมุนไพรมาทำแผลให้ แสนไทยิ่งแปลกใจ
ทำแผลเสร็จ อิยะวดีโบกมือบ๊ายบายให้เสือกลับเข้าป่า แล้วนึกได้ส่งภาษาถามเสือว่า เมื่อยี่สิบปีก่อนเคยเห็นผู้หญิงสวยๆชื่อศรีไพรโดนใครฉุดคร่าไปตรงแถวนี้ไหม แสนไท ได้ยินจึงรู้ว่านางทาสแม่ของลีกอชื่อศรีไพร แสนไทแปลกใจที่อิยะวดีฟังภาษาเสือออก
"ขอบใจมากพี่เสือ ไม่รู้แต่พี่เสือเคยเห็นผู้หญิงบาดเจ็บพาลูกออกมาจากป่า ใช่แล้ว ตรงกับที่พรานเส็งบอก เดี๋ยวก่อนพี่เสือ เห็นแม่มาของอิยะวดีไหม แม่มาโดนอาวุธลับของคนเลวแล้วหายตัวไป" เสือคำรามตอบทำนองว่าไม่เห็น
อิยะวดีเศร้า แต่แล้วนึกได้ว่าเธอควรไปบ้านของคนที่ฉุดแม่ของลีกอจึงถามทางกับเสือ แสนไทได้ยินดีใจที่อิยะวดีจะไปที่บ้านของเขา รีบวางแผนกับทาสใบ้ทั้งสี่...
พวกพนากลุ้มใจที่จะตามหาอิยะวดีได้อย่างไร ในเมื่อ เธอโหนตัวไปตามต้นไม้ ไม่มีร่องรอยให้ตามหา มะสังนึกได้ ว่าเขาได้ยินอิยะวดีพึมพำเรื่องป่าลึกลับ พนาจึงมั่นใจว่าอิยะวดี ต้องไปที่รอยต่อของป่านั่น
ระหว่างทางเดินในป่าทึบ อิยะวดีพบพญางูใหญ่ห้าหัว ห้อยหัวลงมาจะฉกเธอ แต่แล้วกลับชะงัก งูเห็นหน้าอิยะวดีเป็น ดารารายเทวี และอิยะวดีก็ส่งภาษาของชาวรมยนครไล่งูให้หลีกทาง แสนไทยิ่งทึ่งว่าอิยะวดีพูดภาษาของเขาได้อย่างไร... แสนไทกับทาสใบ้แต่งกายปลอมตัวเป็นชาวบ้านเดินเข้ามาใกล้ นาตาลีกระโจนเข้าตบตี แสนไททำเป็นคนใบ้เหมือนพวกทาสส่งสายตาโกรธนาตาลี อิยะวดีดึงนาตาลีไว้แล้วสอบถามจะไปไหน แสนไทส่งภาษาใบ้ว่าจะกลับบ้าน พออิยะวดีถามว่าอยู่ไหน เขาก็ส่งภาษาว่าบ้านที่มีทางเข้าเป็นน้ำตก อิยะวดีดีใจเพราะเหมือนที่เสือบอกจึงขอไปด้วย ไม่ฟังคำทัดทานของนาตาลี
ooooooo
(อ่านต่อพรุ่งนี้)