@^@..อ่านละครย่อเรื่องมงกุฎแสงจันทร์ ตอนที่ 5
ตอนที่ 5 (ต่อจากวานนี้)
กัญญาภัคเจ็บใจสุดๆ กลับไปเล่าให้แม่ฟัง สินาตี เป็นเดือดเป็นแค้นแทนลูก จะให้คนของเราไปตบพวกมัน แต่ กัญญาภัคบอกแค่นั้นไม่พอ มันต้องวิธีของเธอถึงจะเจ็บแสบสะใจ
จากนั้นไม่นาน ทหารห้าคนที่กัญญาภัคส่งไปดักฉุดจตารีก็ลากจตารีเข้าไปยังห้องไม้เก่าทรุดโทรมเพื่อจะปล้ำข่มขืน จตารีกรีดร้องพลางดิ้นรนสุดชีวิต ทั้งเตะถีบสารพัดจนพวกทหารโมโห คนหนึ่งโดนถีบจุกแอ่ก เลยชักมีดจะจ้วงแทงจตารี
ทันใดนั้นเอง ดรัณย์ ประสันต์ และมาลข่านพังประตูเข้ามา พวกมันเลยชะงักก่อนจะกลายเป็นต่อสู้กันดุเดือด เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอม กว่าสามหนุ่มจะจัดการกับพวกทหารตายหมด ก็เล่นเอาหืดขึ้นคอ แถมยังเคล็ดขัดยอกกันไปคนละเล็กละน้อย ส่วนจตารีปลอดภัย แต่เนื้อตัวยังสั่นๆด้วยความตกใจกลัว
ooooooo
หลังจากศิศิราไข้ขึ้นสูงจนหมดสติเพราะบาดแผลที่ขาอักเสบ ทีฑายุจึงตัดสินใจแบกเธอขึ้นหลังมาส่งถึงหน้าวัง มาณสิงห์กับญาณีวิ่งนำหน้าออกมา ด้านหลังเป็นสุกฤตา ตามด้วยทหารอารักขาอีกจำนวนหนึ่ง... สุกฤตาเดินมาใกล้ทีฑายุ ตำหนิด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยอำนาจ
"เธอไม่ควรทำอย่างนี้กับศิศิรา"
"หรือจะปล่อยให้ตายกลางป่า"
"แกไม่ควรเอาตัวเจ้าหญิงไปตั้งแต่แรก" มาณสิงห์ โพล่งขึ้น
"ขนาดองครักษ์เต็มวังยังไม่มีปัญญาคุ้มกันผู้หญิงคนเดียว ปล่อยให้โดนยิงขาลาก ต้องอยู่รอให้โดนยิงซ้ำ
อีกหรือไง"
โกญจนาทกับไมยาดินเดินออกมามอง สุกฤตาหันไปเห็นโกญจนาทก็รู้สึกเสียหน้ากับภาพศิศิราบนหลังผู้ชาย และคำพูดของทีฑายุ จึงสั่งญาณีพาเจ้าหญิงออกมา ญาณีรีบเข้าไปดึงศิศิราออกจากหลังทีฑายุ และพาเข้าไปด้านใน ทีฑายุกวาดตามองทุกคน ก่อนพูดขึ้น
"ผมไม่ได้อยากเอาตัวเข้ามาขวางอำนาจที่รุมแย่งกันเหมือนกระดูกชิ้นนึง แต่ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รู้เรื่อง...ศิศิราไม่ควรเป็นเจ้าหญิงที่ต้องตายในวังของตัวเอง"
"สงสัยเจ้าหญิงคงจะได้องครักษ์คนใหม่มาแทนมาณสิงห์ สนิทชิดเชื้อถึงขั้นอุ้มกันหายไปจากวัง" โกญจนาทยิ้มเยาะ มาณสิงห์โต้ตอบอย่างเจ็บใจ
"ถ้าเจ้าหญิงไม่บาดเจ็บเพราะน้ำมือพวกชั่วช้า ทีฑายุก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องพระวรกาย"
"ถ้าสาปไพร่มันแปดเปื้อนศักดิ์ศรีเจ้าหญิง ก็เชิญขัดล้างเนื้อตัวกันให้พอใจ แต่ขอบอกให้รู้ไว้ เนื้อตัวคณิกายังน่าเสน่หากว่ากลิ่นกายเจ้าหญิง" ทีฑายุพูดจบก็เดินจ้ำออกไปทันที
โกญจนาทหัวเราะในลำคอ สุกฤตาหันมองตาขุ่น โกญจนาทยิ้มบางๆ เดินกลับเข้าไปพร้อมไมยาดิน...สุกฤตาเจ็บลึก เอ่ยขึ้นกับมาณสิงห์
"ทีฑายุช่วยศิศิราไว้ก็จริง แต่เกียรติแห่งเจ้าหญิงไม่ควรถูกทำลายเพราะบุญคุณจากชายต่ำศักดิ์...มาณสิงห์ เธอเห็นด้วยกับเราหรือไม่"
มาณสิงห์หันมองสุกฤตาที่พูดเปิดทางด้วยสายตายินดี แล้วอีกครู่ มาณสิงห์ก็พาทหารตามไปล้อมรุมทำร้ายทีฑายุนอกกำแพงวัง ทีฑายุสะบักสะบอม ถูกมาณสิงห์กรีดมีดลงบนมือจนเลือดพุ่งเลอะกำแพง แล้วมาณสิงห์ก็ปามีดลงตรงหน้าทีฑายุ
"ถ้าอยากสู้ ก็หยิบมีดขึ้นมา"
"อย่าเลยท่าน เลือดขี้ข้ามันทาสีวังได้สวยกว่าเลือดองครักษ์"
มาณสิงห์ถีบทีฑายุซ้ำจนหงายติดกำแพง ขณะที่พวกทหารก็จ่อปืนเตรียมพร้อม
"ออกไปให้ไกลเจ้าหญิง แล้วแกจะมีลมหายใจ" มาณสิงห์ จ้องเขม็ง ทีฑายุยิ้มแล้วถ่มเลือดที่กบปากใส่หน้ามาณสิงห์ เลยโดนแข้งมาณสิงห์อัดไปอีกทีจนคว่ำกับพื้นสลบเหมือด...
ทางด้านสุกฤตานั้นไม่อยากจะตำหนิศิศิราที่กำลังไม่สบาย แต่จำเป็นต้องย้ำเตือนเพราะถือว่าครั้งนี้มีสายตาของผู้อื่นรู้เห็น โดยเฉพาะศัตรูของเธออย่างโกญจนาท
"แม่เคยบอกแล้วว่า ศิศิราของแม่จะต้องเป็นดอกไม้
ที่มีแมลงมาดอมดม แต่แมลงนั้นต้องไม่ใช่ชายไร้ศักดิ์ ไร้เกียรติ มีแต่คนเหยียดหยาม ถ้าลูกจะให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษแก่ใคร แม่ก็ไม่เคยหวงห้าม เหมือนที่ลูกมีช้างทั้งปางไว้เป็นเพื่อน แต่พลายที่คู่ควรกับเจ้าหญิงศิศิรานั้นมีเชือกเดียวคือพญาน่านฟ้า ไม่ใช่ช้างบ้าน ช้างป่าที่ลูกโยนอาหารให้ อย่าลืมสิลูก บัลลังก์แสงจันทร์เป็นสิ่งที่เราต้องเทิดทูน ไม่ให้เสื่อมเกียรติ ด้อยค่า หรือว่าถูกทำให้ลดศักดิ์ศรีลงไปแม้เพียงสักนิดเดียว"
ศิศิราน้ำตาคลอ รับฟังด้วยจิตใจที่เจ็บช้ำ สุกฤตาเอื้อมมือบีบไหล่ลูกเบาๆปลอบอย่างเข้าใจความรู้สึก
"หน้าที่รักษาบัลลังก์แสงจันทร์ให้ศักดิ์สิทธิ์สมกับการเทิดทูนของราษฎร เป็นหน้าที่ของเชื้อพระวงศ์ทุกคน แม้บางครั้งเราจะต้องเฉือนเลือดเนื้อและหัวใจตัวเอง"
ศิศิราเงียบงันพยายามกลั้นน้ำตาที่เคลือบคลอ กระทั่งสุกฤตาผละไปที่ประตู แล้วปิดลง น้ำตาศิศิราที่กลั้นไว้ก็ร่วงพรูเป็นสาย...
ooooooo
ภายในท้องพระโรงในเช้าวันใหม่ สุกฤตาประชุมคณะเสนาบดีและพวกโกญจนาท เพื่อซักถามเรื่องการแจกเงินและสิ่งของให้ประชาชนว่ามาจากความคิดของใคร ซึ่งทาอูในฐานะเสนาบดีคลังต้องเป็นคนตอบ
"เราต้องการให้ประชาชนกินดีอยู่ดีพระเจ้าค่ะ"
"ถ้าอยากให้กินดีอยู่ดีก็ต้องให้ประชาชนมีอาชีพ มีผืนดินไว้ทำกินและใช้ชีวิตอย่างรู้จักพอ ไม่ใช่การแจกเงินให้คนฟุ้งเฟ้อ"
"แต่เงินซื้อความสุขได้นะพระเจ้าค่ะ"
"และเงินก็เป็นอาวุธของคนถ่อยที่คิดจะครองเมือง" สุกฤตาเข้าประเด็นอย่างก้าวหาญจนพวกเสนาบดีส่งเสียงซุบซิบ พลางเหลือบมองระหว่างองค์ราชินีและโกญจนาท
"พวกเราทั้งหมดทำเพื่อประชาชน และความมั่นคงของแคว้นที่พระองค์ทรงเป็นประมุข" โกญจนาทยืนยัน
"อย่าอ้างชาติ อ้างประชาชน อ้างบัลลังก์ เพื่อก่อการเลว"
"หากทรงคัดค้านทุกเรื่องเช่นนี้ สมควรที่องค์ธราเทพ ต้องรีบแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทน เพราะบ้านเมืองจะหยุดนิ่งไม่ได้"
"เราเห็นด้วย ปัญจารัตน์จะได้พ้นจากอำนาจชั่วที่กำลังบดบังความสุกสว่างแห่งจันทร์เสียที"
สุกฤตามองจ้องโกญจนาทไม่ลดละ ต่างฝ่ายต่างประกาศสงครามภายในที่นับวันยิ่งปะทุ
ขณะเดียวกัน ศิศิรายังคงเก็บตัวในห้อง และไม่แตะต้องอาหาร เธอรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องเร่งเผชิญหน้ากัน แม้ญาณีบอกว่าไม่มีใครโทษเจ้าหญิง แต่เธอจะไม่รอให้ใครลงโทษ เธอกำลังลงโทษตัวเองอยู่ เธอจะไม่ออกไปนอกวัง และจะไม่พบทีฑายุอีก...
สายวันเดียวกันดรัณย์ มาลข่าน ประสันต์ มาหาทีฑายุที่บ้าน พอเห็นสภาพทีฑายุฟกช้ำดำเขียวแทบทั้งตัวจากน้ำมือของคนในวัง ดรัณย์ท่าทีเหนื่อยใจถึงกับออกปาก ไม่รู้ว่าจะอาฆาตกันไปถึงไหน เมื่อวานจตารีก็โดนทำร้าย
"ทำร้าย" ทีฑายุทวนคำด้วยสีหน้าตกใจ
"มีคนเอาไปย่ำยี ข่มขืนทำร้าย" มาลข่านขยายความ ประสันต์เสริมว่า โชคดีที่มีกลุ่มคนดีไปช่วยเอาไว้ กัญญาภัคที่เพิ่งก้าวเข้ามาชะงักเล็กน้อย แล้วทำเป็นไก๋ไม่รู้เห็น อยากรู้ เหมือนกันว่าใครที่กลั่นแกล้งจตารี ทีฑายุเหมือนจะรู้ทัน เพราะเมื่อกัญญาภัคขยับมายืนข้างๆ เขากลับขยับหนี อ้างว่าเขาจะออกไปหาแม่ พูดจบก็เดินออกไปเลย ดรัณย์มองกัญญาภัคแล้วเดินตามทีฑายุไป พอกัญญาภัคจะก้าวตามประสันต์กับมาลข่านทำกอดอกเดินมาขวางท่าทางกวนๆ
"มาเช้ามาเย็น เห็นมาเฝ้ายิ่งกว่าเมีย" ประสันต์ว่าแสบ กัญญาภัคกรี๊ดทันที
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก"
"รำคาญ" มาลข่านไม่พูดเปล่า ก้าวเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเก่า กัญญาภัคถอยห่างเล็กน้อย พร้อมสั่งด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ
"หยุดตรงนั้น แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร"
"รู้...เธอมันก็ผู้หญิงที่สวยแต่หน้า หาดีไม่เจอ"
กัญญาโกรธจนตัวสั่น จ้องประสันต์เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ประสันต์มองเฉย ไม่สนใจ ส่วนดรัณย์ที่เดินตาม
ทีฑายุไปอีกด้าน ดรัณย์แสดงความเห็นว่าทีฑายุน่าจะไปเยี่ยมจตารี ทีฑายุรับปากว่าตนไปแน่ แต่ตอนนี้อยากรู้ว่าศิศิราเป็นยังไงบ้าง
"วังถูกสั่งปิดตาย ห้ามคนนอกเข้าออก ต้องรอให้ผ่านการแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการวันพรุ่งนี้ไปก่อน"
"แต่งตั้งผู้สำเร็จราชการเมื่อไหร่ กษัตริย์จะกลายเป็นหุ่นเชิด" ทีฑายุหน้าเครียดอย่างหวั่นวิตก
ooooooo
ตอนที่ 6
ภายในหอพระ โกญจนาทตามสุกฤตาเข้ามารุกเร่งเรื่องแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนยุวกษัตริย์ ที่เพิ่งจะประชุมไปเมื่อกลางวัน
"พระองค์ก็รู้อยู่แก่ใจว่าผู้สำเร็จราชการควรจะเป็นผู้ที่เข้มแข็ง พาปัญจารัตน์ผ่านพ้นความอดอยาก ล้าหลังไปให้ได้"
"ปัญจารัตน์ยืนยาวมานับร้อยปี เป็นเอกราชมาด้วยกษัตริย์ที่นำทัพสู้ศึก ยอมพลีชีวิตสร้างแผ่นดินเป็นปึกแผ่นชั่วลูกชั่วหลาน ท่านคิดว่านี่คือความล้าหลัง"
@^@..อ่านละครย่อเรื่องมงกุฎแสงจันทร์ ตอนที่ 6
(อ่านต่อพรุ่งนี้)