@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่อง น้ำผึ้งขม ตอนที่ 17-18/1
ตอนที่ 17 (ต่อจากวานนี้)
"นี่คุณเห็นผมเป็นแค่คนขับรถจริงๆเหรอเนี่ย...โห เชื่อเลย"
แสงดาวอมยิ้มขำๆ หลังจากสันทัดกลับไป แสงดาวก็เข้าไปเจอกังสดาลกำลังร้องไห้ กังสดาลออกปากขอร้องแสงดาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ให้บอกปุริมว่าเธออยู่ที่นี่ แต่แสงดาวท้วงติงว่าความลับไม่มีในโลก
"นุ้ยไม่อยากเจอหน้าเขา ได้โปรดเถอะนะคะ"
"เขาจะอยู่ที่นี่ต่ออีกหลายวัน วันนี้เขาไม่เจอนุ้ย พรุ่งนี้เขาอาจจะเจอ เพราะเขาจะเข้ามาที่นี่อีก แล้วพี่ก็ห้ามเขาไม่ได้ด้วย"
กังสดาลทรุดตัวลงนั่งน้ำตาไหลพราก...ไม่มีทางที่เธอจะหนีผู้ชายคนนี้พ้นเลยหรือ แสงดาวจับทางกังสดาล อยากจะรู้ว่าจริงๆแล้วหญิงสาวรู้สึกอะไรในใจ
"ถ้าให้พี่เดา ปัญหาระหว่างนุ้ยกับคุณปุริมคงไม่ใช่เรื่องธรรมดา ไม่งั้นคุณปุริมเขาไม่ต้องการเจอนุ้ยขนาดนี้หรอก จริงมั้ย"
"แต่นุ้ยไม่อยากเจอเขา ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก"
"การหนี...เป็นการหลบเพื่อไม่ให้เห็นหน้ากันชั่วคราว แต่การคุยกันจะเป็นการจบปัญหาที่ทำให้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีกตลอดชีวิตได้ ถ้านุ้ยหนี นุ้ยต้องหนีตลอด ที่สำคัญนุ้ยทำผิดอะไร ทำไมต้องหนี"
กังสดาลคิดตาม อึดใจเดียวก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง "นั่นสิ ทำไมต้องหนี"
ooooooo
กังสดาลเดินดุ่ยไปเผชิญหน้าปุริมถึงบ้านพักของเขา ซึ่งสันทัดก็อยู่ด้วย แต่เมื่อได้ยินกังสดาลประกาศว่าเธอจะไม่หนีปุริมอีกต่อไปแล้ว เขามีเรื่องอะไรจะตกลงกับเธอให้ว่ามา สันทัดก็รีบฉีกตัวออกไป ทิ้งปุริมยืนใจเต้นโครมคราม จะสรรหาคำพูดใดมาเริ่มต้นดี
แล้วปุริมก็เริ่มต้นด้วยการขอโทษกังสดาลสำหรับทุกๆเรื่องที่ผ่านมา เขาพร้อมจะคืนอิสระให้เธอได้อยู่กับคนที่รัก โดยที่เธอไม่ต้องมาใช้หนี้สินอะไรเขาทั้งนั้น แต่กังสดาลซึ่งบัดนี้รักปุริมเข้าแล้วเต็มใจ กลับคิดว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อจะผลักไสเธอไป แล้วเขาจะได้อยู่กับจวงจันทน์อย่างเปิดเผย หญิงสาวจึงปฏิเสธ อ้างว่าไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร พูดจบก็เดินหนีออกมาเพราะกลัวจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ปุริมก้าวตามมาเว้าวอนและสารภาพรักเธอเป็นครั้งแรก กังสดาลชะงักทำตัวไม่ถูก ที่สุดก็วิ่งจากมา ทิ้งปุริมยืนเศร้า เข้าใจว่ากังสดาลไม่ได้รักเขาเลยแม้แต่นิด ทว่าแสงดาวที่เฝ้าสังเกตการณ์กลับมองอะไรทะลุ รีบตามกังสดาลกลับไปที่รีสอร์ตของตนเอง แล้วก็เห็นกังสดาลเอาแต่ร้องไห้ นั่นยิ่งทำให้ แสงดาวรู้ทันอารมณ์ของกังสดาลว่ามีใจกับปุริมมากเพียงใด ติดแค่ปากแข็งเท่านั้นเอง
หลังจากนั้นในตอนค่ำ แสงดาวก็ไปปรากฏตัวที่บ้านพักของปุริม ซึ่งสันทัดก็ยังอยู่ แสงดาวตัดสินใจบอกทั้งคู่ว่ากังสดาลพักอยู่ที่รีสอร์ตของเธอ แต่ตอนแรกที่ไม่บอก เพราะ กังสดาลขอร้องไว้
"ขอบคุณครับ ถึงรู้ผมก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ทุกอย่างมันสายไปแล้ว กังสดาลเขารักนายไก่มาก ผมไม่มีสิทธิ์เข้าไปวุ่นวายกับความรักของเขา" ปุริมพูดปลงๆ
"ถ้านุ้ยรักคุณไก่จริงๆก็คงไม่มีปัญหา แต่ถ้าไม่..."
"เราจะรู้ได้ยังไง" สันทัดแทรกขึ้นมา
"นั่นสิคะ คำถามนี้คุณปุริมต้องเป็นคนตอบค่ะ" แสงดาวทิ้งท้ายไว้ให้ปุริมคิด
ในเวลาต่อมา ปุริมก็จัดส่งกุหลาบขาวและการ์ดเล็กๆ ไปให้กังสดาลแทนคำขอโทษ ปรากฏว่ากังสดาลถือกุหลาบและการ์ดนั้นกลับมาโยนคืนปุริมอย่างไม่ไยดี ซ้ำยังใส่ปุริมฉอดๆที่เอากุหลาบขาวซึ่งมีความหมายกับเธอและไก่มาล้อเล่น ถือเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเราสองคน...สันทัดเห็นปุริมยืนหน้าซีดจ๋อย ก็อดเห็นใจและสงสารปุริมไม่ได้
ข้างฝ่ายจวงจันทน์ที่อาการปลอดภัย และไก่พากลับมาพักที่บ้านตั้งแต่เมื่อวาน แต่เช้าวันนี้แทนที่จวงจันทน์จะพักผ่อนอยู่กับบ้านต่อ เธอกลับดึงดังจะไปหัวหินกับไก่ด้วย เพราะรู้ว่าปุริมอยู่ที่นั่น ที่สำคัญไก่ก็เจอกังสดาลอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน
ooooooo
ตอนที่ 18
แสงดาวพยายามกรุยทางให้ปุริมได้ง้อขอโทษกังสดาล แต่ไม่ว่าวิธีไหนท่าทางก็ดูจะยากไปเสียหมด ปุริมที่สำนึกตัวว่าผิดเลยได้แต่เศร้าหมอง เพราะยังมั่นใจอยู่ตลอดว่าผู้ชายที่กังสดาลรักก็คือไก่ ดังนั้นแสงดาวกับสันทัดจึงจะร่วมมือกันพิสูจน์ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย
แล้วปุริมกับแสงดาวก็ทำทีเป็นจี๋จ๋ากันราวคนรัก โดยมีสันทัดเป็นตัวละครอีกตัวที่คอยแสดงความหึงหวงแสงดาวที่ให้ความสนิทสนมกับปุริมออกนอกหน้า เมื่อกังสดาลรู้เห็นครั้งใดก็จะแอบหม่นหมอง โดยไม่รู้ว่าทั้งสามคนนั้นคอยจับตามองอยู่ตลอด
เมื่อไก่กับจวงจันทน์มาถึงบ้านพักของปุริม ปุริมกำลังจะกลับกรุงเทพฯพอดี จึงเชิญสองแม่ลูกมาร่วมเป็นพยานในการยกเลิกสัญญาที่ทำไว้กังสดาลทั้งหมด และอวยพรให้กังสดาลได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับไก่อย่างมีความสุขตลอดไป
แทนที่กังสดาลจะซาบซึ้งและดีใจ แต่ครั้งนี้เธอกลับ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นปุริมควงแขนแสงดาวกลับกรุงเทพฯ กังสดาลก็ยิ่งร้อนรนกระวนกระวาย ถึงกับแอบลัดเลาะพุ่มไม้ยืนมองพวกเขาขึ้นรถ ซึ่งไก่แอบเห็นเต็มตา ส่วนจวงจันทน์ ที่พยายามเกาะติดปุริมก็ไม่สบอารมณ์ หมั่นไส้แสงดาวจนอยากจะกระโดดบีบคอให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อตัวเองต้องกระเด็นไปนั่งเบาะหลังคนเดียว ขณะที่แสงดาวได้นั่งเบาะหน้าคู่กับปุริม
ระหว่างการเดินทางเข้ากรุงเทพฯ จวงจันทน์ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เพราะแสงดาวกับปุริมพูดคุยหยอกล้อกันอย่างไม่เกรงใจ ครั้นจวงจันทน์ขัดคอหรือพูดแทรกเมื่อใด แสงดาวโต้กลับได้ทุกเม็ด จนกระทั่งไปถึงบ้านปุริม จวงจันทน์ ก็เอามุกไม่สบายมาออดอ้อนปุริมเพื่อจะไม่ให้เขาไปส่งแสงดาวต่อ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถรั้งปุริมไว้ได้
เย็นนั้น ปุริมกับแสงดาวไปขอความร่วมมือจากโรสเพื่อให้ปุริมได้ลงเอยกับกังสดาล โรสที่รู้แก่ใจอยู่แล้วว่าลูกสาวรักปุริม และปุริมก็สารภาพกับโรสเองว่ารักกังสดาล แล้วอย่างนี้มีหรือโรสจะไม่ให้ความร่วมมือกับพวกเขา
พอตกค่ำสันทัดที่ยังอยู่หัวหินก็เดินแผนทันที สันทัดหน้าตาตื่นตระหนกตกใจมาบอกข่าวร้ายกังสดาลที่เดินเล่นอยู่กับไก่ว่า เมื่อครู่แสงดาวโทร.มาบอกว่าปุริมประสบอุบัติเหตุ ท่าทางอาการจะสาหัส ทั้งคู่ตกใจมาก โดยเฉพาะกังสดาลถึงกับรีบร้อนขึ้นรถและเร่งสันทัดให้รีบเดินทางเข้ากรุงเทพฯทันที
เมื่อทั้งสามคนไปถึงโรงพยาบาล แสงดาวบอกว่าปุริม อยู่ในห้องฉุกเฉินและยังไม่ฟื้น ตอนนี้คุณหมอห้ามเยี่ยมเพราะยังต้องรอดูอาการก่อน
"สาหัสมากเลยหรือครับ" ไก่ซัก
"ก็ยังไม่ทราบเลยค่ะ พี่ไม่รู้ว่าคุณไก่กับนุ้ยจะมาด้วย กว่าจะได้ย้ายห้องก็คงอีกหลายชั่วโมง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พี่ว่าคุณไก่พานุ้ยกลับไปพักที่บ้านก่อนดีมั้ยคะ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเยี่ยมก็ได้"
ไก่หันมองกังสดาลที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรเลยสักคำ แต่ แววตาที่ดูกังวลนั้นเป็นมากยิ่งกว่าคำพูดเป็นล้านคำ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพูดแทนใจหญิงสาว
"ผมอยู่รอดูอาการคุณปุ๊ที่นี่ดีกว่าครับ จะได้แน่ใจว่าคุณปุ๊พ้นขีดอันตรายแล้ว ถ้ากลับไปก็คงนอนไม่หลับอยู่ดี ยังไงคุณปุ๊ก็มีพระคุณกับเราสองคนมาก จริงมั้ยนุ้ย"
กังสดาลยังนิ่งไม่พูดไม่จา เพราะจิตใจมัวแต่ว้าวุ่นเป็นห่วงปุริม...อีกครู่ถัดมา สันทัดกับแสงดาวก็พากันเข้าไปที่ห้องพักคนไข้วีไอพีซึ่งปุริมนอนยิ้มสบายอยู่บนเตียง
"ผมไม่คิดเลยว่าคุณนุ้ยจะเป็นห่วงพี่ปุ๊ขนาดนี้ พอผมขยายความเสร็จเธอก็กระโดดขึ้นรถตามผมมาทันที"
"พร้อมกับคุณไก่" แสงดาวแทรกขึ้น
"เอาน่า ถึงจะมีคุณไก่มาด้วย แค่นี้พี่ปุ๊ก็ชื่นใจแล้ว แหม... แผนคุณดาวนี่เวิร์กจริงๆ แล้วแผนต่อไปว่าไงครับ กำลังสนุกเชียว"
"นี่ไม่ใช่วีดิโอเกมที่คุณจะเล่นให้มันสนุกไปวันๆนะคะ เราต้องการจะรู้ว่านุ้ยรู้สึกยังไงกับคุณปุริมเท่านั้น"
"ผมว่าคุณนุ้ยรักพี่ปุ๊ ชัวร์" สันทัดฟันธง
"แต่ถ้าไม่ล่ะ ถ้าเป็นแค่ความรู้สึกผูกพันหรือต้องการจะตอบแทนบุญคุณแค่นั้นล่ะ อย่าลืมนะว่าคุณไก่ก็เป็นคนดีและแสนดี จะว่าไปแล้ว เด็กสองคนนั่นก็เหมาะสมกัน"
"คุณก็พูดให้ต้องคิดอีกแล้ว" สันทัดติง
"ความรักไม่ใช่เรื่องฉาบฉวย แต่เป็นความรู้สึกละเอียดอ่อนที่ผู้ชายควรจะหัดคิดแล้วคิดอีกซะบ้าง อย่าลืมนะคะว่าธรรมชาติของสัตว์โลกกำหนดให้ตัวเมียเป็นฝ่ายเลือกตัวผู้ ไม่เว้นแม้แต่คน แล้วคนอย่างนุ้ยก็คงเลือกใครด้วยความรัก ไม่ใช่แค่ความผูกพัน"
ปุริมที่หัวใจเบิกบานในตอนแรกกลับเหี่ยวขึ้นมาอีก...จริงอย่างที่แสงดาวพูด กังสดาลเป็นฝ่ายเลือก ไม่ใช่เขาหรือไก่
หลังจากเตี๊ยมกันดิบดีแล้ว แสงดาวก็ออกมาบอกกังสดาลและไก่ว่าคุณหมออนุญาตให้เยี่ยมได้แล้ว ทั้งคู่จึงลุกตามแสงดาวเข้าไปข้างใน
ปุริมนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง ที่แขนมีผ้าพันและรอยขูดขีดเป็นแผลและจ้ำแดงไปทั่ว
"ปลอดภัยดีแล้วหรือครับ ทำไมหมอถึงไม่ให้เลือดหรือน้ำเกลือเลยล่ะครับ" ไก่ถามด้วยความสงสัย แสงดาวแอบส่งซิกให้สันทัดเป็นคนตอบ
"คือ...ที่ไม่ให้ก็เพราะอาการบอบช้ำภายนอกมันมีเท่าที่เห็น แต่ภายใน...พรุ่งนี้คงต้องเอกซเรย์ละเอียดอีกทีว่ากระดูกหักหรือเลือดคั่งตรงไหนบ้าง ที่สำคัญสมองได้รับความกระทบกระเทือนด้วยรึเปล่า"
"เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ"
"คุณปุริมใจลอยน่ะคุณไก่ ไม่รู้เป็นอะไร พี่เห็นนั่งเหม่อเหมือนคิดหนักหรือกังวลเรื่องอะไรสักอย่างมาตั้งแต่ออกจากรีสอร์ตแล้ว พอส่งแม่คุณไก่เสร็จ คุณปุริมก็ขับออกมาส่งพี่ที่บ้าน แต่ยังไม่ทันถึง รถก็ไปเสยเสาไฟฟ้าข้างทางซะก่อน"
"ยังดีนะครับที่คุณดาวไม่เป็นอะไร"
"เพราะคุณปุริมยังพอมีสติที่จะหักหลบให้พี่ค่ะ แต่นั่นก็ทำให้เขารับเคราะห์ไปเต็มๆ เขาต้องเจ็บตัวก็เพราะพี่ ถ้าเขาเป็นอะไร พี่คงเสียใจไปตลอดชีวิต" แสงดาวพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือปุริม...กังสดาลที่นิ่งฟังมาตลอดรู้สึกร้อนผ่าว รู้ว่าโลกของเธอกับปุริมคงไม่มีวันมาบรรจบกันได้อีกต่อไป
(อ่านต่อพรุ่งนี้)