@^@..อ่านละครเรื่องธิดาวานร 2 ตอนที่ 5 [5/2]
ตอนที่ 5/2 (ต่อจากวานนี้)
ใต้พื้นดินมีเสียงร้องไห้ของชายหญิงดังระงมขึ้นมา ลีกอเอาหูแนบฟัง บุราณหยุดอ่านแต่เขาไม่ได้ยิน ลีกอพยายามทุบพื้นดินตรงนั้น เมื่อหยุดอ่านลมก็สงบฟ้าโปร่ง ลีกอได้ยินเสียงเหมือนลมพัดผสมเสียงกังสดาล "ผมมั่นใจว่าใต้ดินแห่งนี้มีอะไรที่ไม่ปกติแน่นอน"
แต่อย่างไรบุราณก็ไม่ได้ยิน ลีกอจึงชวนบุราณลงไปพิสูจน์ใต้ลำธาร "เพราะผมมีสัมผัสพิเศษอะไรบางอย่างเสมอ ลุงพรานเส็งบอกว่าสัมผัสนี้มาจากพ่อของผม"
"พ่อของลีกอหรือว่าพ่อมด"
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละครับ แม่ผมชื่อศรีไพร สวยมาก..." ลีกอเล่าอดีตเท่าที่เขารู้
เมื่อยี่สิบปีก่อน ศรีไพรกำลังเก็บของป่า ถูกสะมะแอ จับตัวไป โดยบอกว่าต้องทำลูกชายให้เขา ลูกชายที่เขาใฝ่หามาร่วมร้อยปีแล้ว ศรีไพรไม่ยอมดิ้นรนจะหนี จึงโดนสะมะแอใช้อาวุธลับปาใส่ที่แขน ศรีไพรจึงหมดสติ "แม่ของผมเป็นน้องลุงพรานเส็ง แม่ถูกคนลึกลับจับไปไว้ในป่าต้องห้ามห่างออกไปฟากโน้น ในที่สุดแม่ก็ให้ลูกชายกับเขาคือผม หลังจากมีผม เขาก็มีลูกชายอีกคนจากภรรยาขี้อิจฉาคนแรกของเขา แม่บอกว่าลูกเมียหลวง แต่เกิดมาทีหลังลูกเมียน้อยคือลูกอิจฉา"
"แสดงว่าลีกอมีน้องชายต่างแม่"
"ครับ พ่อรักเขามากกว่าผม เพราะเขามีเชื้อสายเดียวกับพ่อ แต่พ่อก็ยังหวงแหนผม แม่ผมใจเด็ดมาก หอบผมหนีออกมาทั้งที่โดนอาวุธลับอาบยาพิษจากพ่อตอนหนี แม่ยังเอาผมมามอบให้ลุงจนได้ก่อนตาย เพราะทนพิษไม่ไหว"
"ลีกอจำหน้าพ่อกับน้องชายและแม่เลี้ยงได้ไหม"
"จำไม่ได้หรอกครับ ผมจำแผลเป็นดาวห้าแฉกบน ต้นแขนของแม่ได้ ว่าเป็นชนิดเดียวกับอาวุธลับที่นายโดนขว้างใส่วันก่อน"
และนี่คือเหตุผลที่ลีกออยากติดตามบุราณเข้าป่าเพื่อตามหาพ่อ บุราณสงสัยว่าป่านนี้พ่อของลีกออายุเป็นร้อยปียังไม่ตายอีกหรือ ลีกอเล่าว่าพ่อสามารถทำยาพิษและยาอายุวัฒนะ บุราณตื่นเต้นที่รมยนครมีจริง และยังบันทึกเรื่องยาพิษและยาอายุวัฒนะไว้ด้วย
"ผมดีใจที่นายมา เหมือนฟ้าบันดาลสุดๆ นายจะลุยไปทางไหน ผมจะไปเคียงข้างนายทุกที่ครับ ผมสัญญา" บุราณ แปลกใจ ลีกอบอกว่าเพราะเขาสัมผัสได้ว่าบุราณจะทำให้เขาได้พบพ่อ บุราณยื่นมือให้ลีกอจับสัญญาอย่างลูกผู้ชาย
ooooooo
ครอบครัวอิยะวดีนั่งคุยกัน บัวบานถามความเห็นของอิยะวดีที่จะให้พวงมาลีกับแสงแก้วมาอยู่ที่ร้าน อิยะวดีเห็นดีด้วย แต่ละเอคัดค้าน "เราเคยมีบทเรียนสองแม่ลูกนาถยากับเอมฤดีมาแล้ว อย่าให้ประวัติศาสตร์ อันตรายมาซ้ำรอยเดิมสิคะ"
"ละเอเอาอีกแล้ว คุณพ่อคุณแม่ขา ละเอหาว่าพวงมาลีหน้าตาดีแต่หัวใจเลวค่ะ"
"ละเอขอให้เจอหน้าแม่เด็กคนนั้นอีกคน ละเอจะทั้งฟันธงและคอนเฟิร์มแบบไม่มีแคนเซิลเลยค่ะ ควรรับหรือไม่ ควรรับสองคนนั่นเข้าพักที่ร้านผ้าไหมบัวบานค่ะ ฟังละเอบ้างสิคะ จิ้งจกทักยังต้องฟัง นี่ละเอนะคะ ฟังสักนิดนะคะ"
บัวบานกับดำรงทำหน้าไม่เชื่อ ละเอหงุดหงิดไม่มีใครฟัง...
ด้านพวงมาลีเล่าเรื่องในวันนี้ให้แสงแก้วกับส่างหม่อง ฟังด้วยความโมโหที่ละเอดูออก ส่างหม่องปลอบว่าไม่ต้องโกรธ เข้าไปอยู่ที่ร้านสักพักค่อยหาทางเข้าไปอยู่ในบ้าน แล้วส่างหม่องก็หันมาชมแสงแก้วที่ในวันนี้ตีบทแตก แสดงได้น่าสงสารมาก แสงแก้วยิ้มแต่ยังแค้นที่ต้องกราบไหว้บัวบาน
ooooooo
พออาการดีขึ้นแต่ยังไม่หายดี สะมะแอก็รู้ตัวว่า คงอยู่ได้อีกไม่นาน จึงขอร้องแสนไทให้ตามหาพี่ชาย แสนไทถามว่าให้ทำตามคำสั่งของแม่ คือให้หยิบยื่นความตายให้ หรือเพราะตามกฎของตระกูล คือลูกชายคนโตย่อมได้รับตราสัญลักษณ์ประจำตระกูล ไม่ใช่ตัวเขา
"พ่อห้ามความคิดของเจ้าไม่ได้ แต่พ่อต้องห้ามการกระทำของเจ้าได้"
แสนไทแปลกใจว่าพ่อจะห้ามอะไร สะมะแอจึงบอกว่า ที่รมยนครล่มสลายหายไปจากแผนที่โลก เพราะผู้มีอำนาจฆ่าน้อง ฟ้องนาย และขายเพื่อน ทรยศหักหลังกันเอง จึงทำให้โดดเดี่ยวไร้เพื่อน ไร้พี่น้องเหมือนเช่นทุกวันนี้ สะมะเเอขอร้องแสนไท
"เจ้าจงตามหาพี่ชายของเจ้าให้พบ และยื่นไมตรีให้เขา ช่วยกันค้นหารมยนครที่สาบสูญให้พบ เพื่อริบเอาอัญมณีของเจ้าหญิงดารารายเทวีมาให้หมดแล้วแบ่งปันกัน ตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลจะมีความหมายอะไรถ้าพี่น้องแตกสามัคคี"
"มันคงยากเย็นแสนเข็ญหนักหนา ข้าจะรับปากท่านพ่อ แต่ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อถึงมาสั่งข้าเอาตอนนี้"
"เจ็บป่วยครั้งนี้หนักหนานัก เพราะไอ้นกนรกตัวนั้นทำแสบ พ่ออายุร้อยยี่สิบปีแล้ว เจ้าอย่าลืม" และเพราะโดนพิษของตัวเอง เขาถึงทำยาอายุวัฒนะยืดอายุอีกไม่ได้แล้ว ฉะนั้น เขาจึงอยากเห็นลูกทั้งสองจับมือกันสักครั้ง มันคือความสุขสุดยอดของเขา
แสนไทลำบากใจมากแต่จำต้องพยักหน้ายินยอม ทั้งที่ถูกปลูกฝังมาให้ฆ่าพี่ให้ได้...
เพราะความที่แสงแก้วกับพวงมาลีไม่อยากพักอาศัยในร้าน อยากอยู่บ้านใหญ่โต ส่างหม่องจึงวางแผนจะก่อวินาศกรรมที่ร้านบัวบาน จึงเตือนว่าอย่าอยู่ในห้องคืนพรุ่งนี้ และในคืนนี้ควรจะไปเดินปรากฏตัวให้ใครๆเห็นว่าอยู่ที่ไหนสักแห่งก่อน แล้วมารอเขาที่แถวตลาดนี่....
ooooooo
ตอนที่ 6
และในคืนนี้ อิยะวดีอยากออกไปเที่ยวตลาดไนต์บาซาร์ แต่รู้ว่าละเอต้องห้ามจึงวางยานอนหลับละเอ ดำรงมีประชุมสมาคมสินค้าส่งออก อิยะวดีจึงแอบกระโดดเกาะหลังคารถออกไปด้วย...พนาบอกอรุณีว่าจะออกไปสืบหาเจ้าของทับทิมจึงนัดมะขิ่นไว้ และเขาจะไปโดยนั่งรถสองแถวเพื่อความปลอดภัย ขณะเดียวกันแสงแก้วกับพวงมาลีไม่อยากเดินเล่นจึงคิดไปทำผีหลอกบัวบานกับอิยะวดีที่บ้าน
เผอิญแสนไทมาตามหาพี่ชายต่างแม่ตามที่สะมะแอสั่ง เขายืนจังก้าบนที่สูง มองผู้คนที่เดินตลาดยามค่ำคืน มีนักท่องเที่ยวมากมาย "ผู้คนมากมายแล้วไอ้คนไหนกันจะเป็นพี่ชายตัวมารของเรา มันชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไงไม่อาจรู้ได้ แล้วจะหามันได้ที่ไหน"
พลันแสนไทมองไปเห็นอิยะวดีเดินเริงร่าปะปนกับผู้คน หัวใจเขาพองโตแล้วต้องตะลึงยืนค้าง เพราะอิยะวดีเดินขึ้นมาทางเขา ใกล้เข้ามาๆ แสนไทเผลอเรียกชื่ออิยะวดี
"ทำไมเรียกชื่ออิยะวดีถูก" อิยะวดีหันขวับมาจ้องแสนไท
แสนไทรู้ว่าตัวเองพลาด พอดีมะขิ่นเดินผ่านมา แสนไทแกล้งผลักมะขิ่นหวังให้ชนอิยะวดีหงายหล่น แล้วเขาจะเข้าไปช่วยรับไว้ แต่อิยะวดีกลับตีลังกาม้วนตัวลงมายืนอย่างสวยงาม ทำให้มะขิ่นล้มกลิ้งหลุนๆลงมาฟุบที่พื้นล่าง
"แย่แล้ว อุอุ๊อิอิ๊รีบไปช่วยเขาเร็วๆ" อิยะวดีร้องตกใจ
แสนไทได้ยิน เหลียวหาคนที่อิยะวดีเรียกไม่เห็นมี เขาจึงผวาไปช่วยอิยะวดีประคองมะขิ่น...พนามาถึงหน้าตลาดโทร.หามะขิ่นแต่ไม่รับสาย พนาแปลกใจจึงเดินลุยเข้าไปมองหา มะขิ่นได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดัง พยายามบอกอิยะวดีให้ช่วยรับให้ "ผมนัดคุณพนาไว้"
แต่อิยะวดีฟังภาษามะขิ่นไม่ออก จึงถามแสนไทว่ามะขิ่นพูดอะไร แสนไทไม่พอใจที่มะขิ่นรู้จักกับพนา จึงแกล้งบอกอิยะวดีว่าเขาบอกให้ไปส่งบ้าน
"ได้สิ อิยะวดีก็มีส่วนปล่อยให้เขาตกลงไปเหมือนกัน อิยะวดีเสียใจ ไม่น่าหลบเอาตัวรอดเลย" อิยะวดีช่วยแสนไทประคองมะขิ่นเดินไป
พนามองมาเห็นอิยะวดีแวบหนึ่ง เขาแปลกใจว่าอิยะวดีมาทำอะไรที่นี่ เขาพยายามจะเดินไปหาอิยะวดี แต่ผู้คนมากมาย แสนไทเห็นพนาแหวกผู้คนมา จึงรีบควักเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋าแล้วฉีดเข้าที่ขามะขิ่นโดยไม่มีใครเห็น มะขิ่นชักกระตุกตาเหลือก แสนไทปล่อยมะขิ่นล้มลง แล้วบอกอิยะวดีว่ามะขิ่นตายแล้ว อิยะวดีตกใจกลัว "อิยะวดีไม่ได้ทำนะ"
"ไม่มีใครเชื่อ หนี รีบหนี" แสนไทดึงอิยะวดีวิ่งหวังหลบพนา
ฝูงคนมุงเข้ามาจนพนาไม่เห็นอิยะวดี พอเขาแหวกผู้คนเข้ามาก็เห็นมะขิ่นนอนตายอยู่ คนที่มุงพูดกันว่ามะขิ่นตกบันไดลงมา มีสองผัวเมียพยายามจะช่วย แต่พอเห็นว่าตายก็หนีไป พนารีบกดโทรศัพท์แจ้งตำรวจมาจัดการ
แสนไทดึงลากอิยะวดีออกมานอกตลาด อิยะวดีสะบัด มือออก แสนไทจ้องมองอย่างหลงใหล อิยะวดีรู้สึกไม่สบายใจที่ทิ้งคนตายไว้อย่างนั้น จะวกกลับไป แสนไทรั้งไว้
"ช่วยยังไงเขาก็ไม่ฟื้น เขาตายแล้ว และเขาจะทำให้ ทุกคนเข้าใจว่าเอ้อ อิยะวดีฆ่าเขา"
"ทำไมเรียกชื่ออิยะวดีถูก เราไม่รู้จักกัน ไม่เคยเห็นด้วย"
แสนไทอึกอัก รีบหาข้อแก้ตัวว่าเขาเคยเห็นเธอในความ ฝัน อิยะวดีอึ้ง "อิยะวดีจะกลับบ้าน อุอุ๊กับอิอิ๊ไม่สนุกแล้ว"
"ผมอยากชวนไปเดินเล่น"
"อิยะวดีไม่เดินเล่นกับใคร นอกจากพนา"
ได้ยินแล้วยิ่งแค้น แสนไทจึงขอไปส่งบ้าน อิยะวดีปฏิเสธเพราะถูกสอนมาว่ารู้หน้าไม่รู้ใจ ใจมนุษย์ลึกล้ำ ว่าแล้วอิยะวดีก็กระโจนขึ้นโหนเถาวัลย์ และยังเอากิ่งไม้ปาใส่แสนไทไม่ให้ตามเธอ...พนาลองโทรศัพท์เข้าไปที่บ้าน
บัวบาน ไม่มีคนรับสายทั้งที่ยังไม่ดึกเท่าไหร่ เขาจึงแน่ใจว่าอิยะวดีไม่อยู่บ้าน พนาวิ่งร้องเรียกอิยะวดี อิยะวดีดีใจกระโดดลงมาขี่หลังพนาพอดี พนาดีใจ แต่ตำหนิอิยะวดีว่าหนีเที่ยวต้องโดนทำโทษ พนาเหวี่ยงอิยะวดีลง แต่เธอดึงพนาล้มไปด้วยกัน ทั้งสองสบตากันปิ๊งปั๊ง
(อ่านต่อพรุ่งนี้)