@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่องสูตรเสน่หา
@^@..อ่านเรื่องย่อละครเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 6
ตอนที่ 6 (ต่อจากวานนี้)
เมื่อปฏิคมหอบอาหารมาเพียบตามอลินสั่งมาให้ถึงห้องในคอนโดฯ จะรีบไปทำงานแต่อลินสั่งเลื่อนงาน เอาของใส่จานแล้วมากินด้วยกัน และให้ไวๆด้วย...ไม่นาน อาหารในจานมาเต็มโต๊ะ
"นี่นายตัวเปี๊ยก ฉันถามหน่อย ครูกุ๊กเป็นเกย์รึเปล่า" นายเปี๊ยกฟังแล้วสำลัก รีบขอโทษ อลินย้ำว่าที่ถามเพราะปากจัด แฟนเฟินไม่พูดถึง มีกับเขารึเปล่า?
เปี๊ยกรีบบอกไม่มีเลย ชักแม่น้ำทั้งห้าสายว่าไม่เคยมีแฟน ทำแต่งาน ไม่เคยเป็นเกย์ แล้วย้อนถามว่าคุณลินถามทำไม? อลินจึงเล่าได้ยินเสียงเสียงผู้หญิงดังเข้าโทรศัพท์เขาเมื่อคืน เขาบอกว่าเป็นเพื่อน แต่ไม่น่าเชื่อ เพื่อนอะไรมาอยู่กันดึกๆ
"อ้าว ไอ้ดินมันจะอยู่กับเพื่อน กับแฟน หรือกับเมีย มันเรื่องอะไรของคุณลิน...ล่ะคร้าบ..."
"ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของฉัน ในเมื่อ...ฉันยังไม่มีแฟน... แล้วครูกุ๊กจะมีแฟนได้ยังไง"
"อ้าว...ผมก็ยังไม่มีแฟน คุณลินไม่เห็นเป็นไรเลย" ปฏิคมงง เมื่ออลินหัวเราะเหงือกแดง
"โฮ้ยยย....ฉันจะบอกให้นะ ที่นายไม่มีเพราะฉันแช่งไว้ นายไม่มีแฟนได้แต่งงานก่อนฉันเด็ดขาด ฉันจึงไม่กลัว ถ้านายขัดใจฉันเมื่อไหร่ ฉันแช่งนายเป็นโสดขึ้นคานไปเลย" เจ้าเปี๊ยกครางหงิงทันที "ส่วนครูกุ๊กจะมีแฟนก็ได้ แต่ต้องหลังฉันแต่งกับคุณเล็ก ตอนนี้ห้ามขาด มันสะเทือนใจ..." นายเปี๊ยกแหยมเสียงเบาว่า...อิจฉา อลินตาพอง ยอมรับ "
ใช่... อิจฉา...แต่ถ้าฉันลงเอยกับคุณเล็ก ครูกุ๊กจะมีใคร ฉันไม่สน" อลินพูดไป ไม่รู้ว่าแง้มประตูหัวใจให้เห็นแล้ว ไอ้เปี๊ยกคิดหัวแทบแตกก็ยังไม่เข้าใจว่าอลินจะแต่งงาน จะมาห้ามนายดินมีแฟนทีหลังเธออีตรงไหนหว่า...
พอไอ้คนตัวเปี๊ยกเอาข่าวอลินตั้งกฎพิสดารให้พสุเดินแล้ว เล่าให้เขาฟังทางโทรศัพท์ พสุรู้ทันทีว่า เขารู้แต่เมื่อคืน ตอนโทรศัพท์ เธอซักเขาเรื่องเสียงผู้หญิงแล้ว ที่แท้ก็อิจฉานี่เอง เปี๊ยกถามพสุว่า แล้วตกลงแกจะอยู่กับใคร?
"อยู่กับตา...เธอมีปัญหานิดหน่อย จะเล่าให้ฟังทีหลัง"
พสุขนของไปสอนอลินใส่รถเสร็จ นั่งที่คนขับแล้ว ยังพูดมือถือต่อไปว่า ที่คุณลินถามแกก็ดีแล้ว พอไปสอนเธอจะได้รู้ เพราะเธอคงซักไม่รอราแน่ๆ นายเปี๊ยกฟังว่าพสุจะสอนอลินตอนเที่ยงแล้วถามว่า จะอยู่กันจนเย็นใช่ไหม พสุจึงบอกไม่อยู่ถึงเย็น เพราะอลินจะไปกินข้าวกับชายในฝันและแม่ของเขา...พสุหูแทบดับ เมื่อเจ้าเปี๊ยกตะโกนลั่น.."เย็นนี้..."
ooooooo
คุณหญิงอมราเอ็ดอนุชาที่ไปนัดอลินมาทานข้าวที่บ้านตอนเย็น แล้วจะมีเวลาเม้าท์กับอลินได้ไม่นาน จึงสั่งลูกชายโทร.ไปนัดอลินตอนเที่ยง จะได้กล่อมว่า
ที่สะไภ้ถึงกลางคืนไปเลย สั่งให้อนุชาโทร.ไปเร่งอลินให้มาทานกลางวันกันเลย...แล้วยังสำทับเรื่องไปตัดขาดแม่โสภิตากับลูกหรือยัง อนุชาบอกว่าไปแล้ว พร้อมกับบอกว่า เอาเงินให้เขาไว้ก้อนหนึ่ง แม่ว้ากใส่ คาดคั้นถามว่าให้ไปเท่าไหร่?
"คุณแม่ครับ..." อนุชาของขึ้นแต่สะกดไว้ "ที่ผ่านมา ชีวิตผมแทบจะเป็นของคุณแม่ทั้งหมด ผมขอเหลือเรื่องลูก เอาไว้เป็นเรื่องส่วนตัวสักเรื่อง...เผื่อว่าผมจะรู้สึกภูมิใจใน
ตัวเองขึ้นมาบ้าง" อนุชาเดินหนีไปต่อหน้า...แต่เพื่อไปทำตามคำสั่งแม่...ทั้งๆที่สายตาแม่มองตามหลัง หาได้วางใจลูกคนนี้ไม่...
ooooooo
เมื่ออนุชาโทร.มาเลื่อนนัดอลินไปทานข้าวที่บ้านกับมารดาเขา จากตอนค่ำมาเป็นตอนเที่ยง อลินดีใจจนเนื้อเต้นผางๆกลางอก จึงต้องขัดสีฉวีวรรณอย่างให้หอมกรุ่นละไมไปทั้งตัว เริ่มตั้งแต่ผสมของหอมที่ดีที่สุดลงในอ่าง ก่อนจะลงไปอาบให้กำซาบไปทั้งตัว...จากอ่างอาบน้ำขึ้นมาบรรจงประทินผิวด้วยเครื่องหอมที่แพงหูฉี่ จากเส้นผมลงไปถึงปลายเล็บ รดราดทั่วทั้งตัว จากนั้นเป็นการเลือกเสื้อผ้าแบรนด์เนม จากนักออกแบบไม่ว่าชายหญิงหรือกะเทยเกย์ที่ลือลั่น สุดท้ายไม่ลืมเลือกกระเป๋าถือที่แทบจะฝังเพชร ห่ออย่างดีไปเป็นของขวัญแก่คุณหญิงว่าที่มารดาของสวามี...ต้องเจ๋งเป้งที่สุด
ก่อนจะเยื้องย่างด้วยท่าทางละเมียดไปหาเด็ดพี่อย่างในทีวี เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น อลินละเมอออกมาทันที "คุณเล็ก..." เธอผวาไปเปิดประตูดังผลัวะ อลินประสาทแตกเพียะ เมื่อคนที่มายืนอยู่ไม่ใช่คุณเล็ก อนุชา แต่เป็นพสุครูกุ๊กในชุดธรรมดาสไตล์เชย สองมือยังหอบหิ้วของไปทำครัว
"เสียใจด้วยนะที่ผมไม่ใช่คุณเล็ก" พสุหยอดหน้าตาย
"อ้าว...ครูกุ๊ก มาทำไม" อลินถามไปแล้วจึงนึกได้ "อุ๊ย แย่แล้ว..."
"คุณลืมนัดผม...ก็ถือว่าโชคดี" พสุหันหลังกลับ อลินนึกได้ ผวามาดึงไว้
"เดี๋ยวสิครูกุ๊ก อย่าเพิ่งไป ฉันไม่ได้ลืมนัด แต่ลืมโทร.เลื่อนนัด นี่อย่าเพิ่งงอนน่า...เข้ามาก่อน"
อลินดึงพสุเข้าไปในห้อง เขาวางของ แล้วหันมาตอบโต้ว่าเธอไม่เรียน แต่ไม่ยอมให้เขากลับมันเรื่องอะไร เธอบอกว่าเดี๋ยวค่อยกลับ เพราะเขามาเลื่อนนัดกินตอนเที่ยง เธอลืมโทร.บอก จึงขอโทษอย่างแรง พสุจึงตัดฉับทันทีว่าทำไมไม่เลื่อนเขา มาเลื่อนการเรียนก็ไม่ต้องเรียนแล้ว อลินอ้อนวอนจนปากแทบแฉะขอให้เขารอ จะเพิ่มค่าเรียนให้สองเท่า...
ก่อนพสุจะแย้ง มือถืออลินดัง จึงรีบบอกพสุให้รอ เดี๋ยวเธอมา เพราะนี่คุณเล็กคงมารับแล้ว หยิบของรีบไป หันมาสั่ง มีอะไรให้หากินเอง ล้างด้วย เบื่อก็อ่านหนังสือดูทีวี...พสุร้องให้หยุดก่อน แต่อลินดิ้นตายออกไปแล้วปิดประตูปัง พสุได้แต่เหวอ....แล้วบอกตัวเองว่า...เอาวะ รอก็ได้...
ส่วนอลินลงไปเห็นอนุชายืนเท่ระเบิดอยู่ใกล้รถคันงาม เธอร้องเรียกแล้วค่อยๆเร่งฝีเท้าไปหา ในลีลานุ่มเหมือนลอยไปบนทางสายไหม...แล้วทั้งสองก็เผชิญหน้ากัน...โคตรซึ้งขณะทักทาย...
อลินก็ได้ซึ้งอีกทีเมื่อไปถึงบ้านคุณหญิง ลงรถอนุชา แล้วสะอิ้งร่างไปไหว้ พร้อมเสียงทักทายสวัสดีคุณหญิง แต่คุณหญิงนั้นสุดจะปลื้ม รับไหว้แล้วห้ามอลินเรียกคุณหญิง...ให้เรียกคุณหญิงแม่ เหมือนที่ลูกเล็กเรียก อลินจึงไหว้ใหม่ในท่าเก๋กว่า พนมมือไหว้ด้วยหัวใจ แล้วบอกว่าเอาของมาฝาก คุณหญิงรับมาทำปากจิ๊กจั๊ก แล้วร้องลั่นดีใจที่ได้กระเป๋า ยี่ห้อดังคับโลก ทั้งสองต่างลำดับราคาแพงลิ่วๆ อีกฝ่ายก็ชมเชยน้ำใจไมตรีที่ล้นเหลือ...แล้วก็แทบจะอุ้มกันไปที่โต๊ะอาหาร...อลินเดินตามคุณหญิง และนำหน้าอนุชา...สูดอากาศเต็มปอด...ยิ้มไปเหมือนเดินไปสู่ประตูสวรรค์...เหมือนแว่วเสียงเสียงระฆังหง่างๆ...ในคืนสวรรค์วันแต่งงานของสุเทพ...โฮ้ย โรแมนติก กลางวันแสกๆโดยแท้...
ในเวลาเดียวกันนั้น...ที่ห้องพักอลิน...พสุเปิดทีวีดูแก้เซ็ง ก็ได้เห็นละครตอนอลินในชุดแต่งงาน ควงคู่กับพระเอก เดินสู่พิธีแต่งงาน ทั้งสองหวานฉ่ำด้วยความสุข แล้วตัวหนังสือ "จบบริบูรณ์" ขึ้นปิดท้าย...พสุกดปิดด้วยความรู้สึกโคตรเซ็ง... ถามลอยๆ
"ทำไมละครต้องจบด้วยฉากแต่งงานทุกที ไม่เข้าใจ" แล้วดึงแผ่นออก ไปค้นหาอะไรมาดูใหม่ แล้วก็เห็นแต่ละครของอลินแสดงนำเป็นตั้ง...ได้แต่ถามลมแล้งว่า...มีแต่ละครของตัวเอง ไม่คิดดูของคนอื่นเลยนะเนี่ย...หันไปหยิบหนังสือ ก็มีแต่หน้าปกรูปอลิน....พสุถึงกับโยนทิ้ง "หลงตัวเองขนาดหนัก" โยนเข้าที่เดิม...แล้วเห็นสมุดบันทึกเล่มใหญ่...จึงพลิกดูอย่างสนใจ...
ทางคุณหญิงอมราที่โต๊ะอาหารได้กล่อมอลิน ชม
เธอจนล้นสองบ้องหูว่าสวยเด่นดีและแสนงาม แล้วยังส่อเสียดด่าไปถึงคนไร้สกุลและมารยาทอย่างโสภิตา พอให้เล็กไปตามคนให้เอาของหวานมาเสิร์ฟ จึงอยู่กันสองคน คุณหญิงยิงตรงเป้าทันทีถามว่า อลินเห็นเล็กของแม่เป็นอย่างไร อลินเขินจนหน้าขวิดไปมา แล้วก็ชมคุณเล็กว่าแสนดีสารพัด โดยเฉพาะเป็นนายที่น่ารัก
"ถ้าไม่คิดอย่างเจ้านายลูกน้อง...ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตน่ะ หนูลินคิดว่าตาเล็กเป็นยังไง...เอางี้ ถ้าให้คะแนนเต็มร้อย...หนูลินให้ตาเล็กเท่าไหร่" อลินฟังถึงกับอึ้ง...
คำตอบนี้กลับอยู่ในสมุดบันทึกของอลินที่พสุกำลังเปิดมาเห็น อลินเขียนถึง "การจัดเรตติ้งผู้ชายในฝัน" เธอบันทึกไว้ว่า... "ลินเป็นคนไม่คิดอะไรในเชิงเปรียบเทียบ แล้วลินก็ไม่เคยให้คะแนนใครด้วย คิดว่ามันไม่เหมาะที่จะประเมินคนด้วยตัวเลข" พสุพลิกไปดูตารางที่เธอทำไว้เปรียบเทียบผู้ชายหลายคน เช่น แบรด พิทท์ หลิวเต๋อหัว จูจีฮุน ดองฮุค ทาเกชิ... เธอให้คะแนนไปทุกคน แต่พอถึงอนุชาหรือคุณเล็ก อลินตัดสินทันทีว่าเธอไม่กล้าให้คะแนนคุณเล็ก กลัวว่าจะไม่สมควร...
คำตอบในสมุดของอลินมาเป็นคำตอบแก่คุณหญิงอมราที่โต๊ะอาหาร คุณหญิงกลับพยายามต่อไป...ให้อลินตอบเล่นๆก็ได้ แล้วเร่งให้เธอให้คะแนนเล็กต่อ....แต่ที่อลินบันทึกไว้ในสมุดนั้น เธอให้ชื่ออนุชาไพเราะใช้ได้นามสกุล โสพัฒน์ ก็น่าใช้ ชื่ออลิน โสพัฒน์ เพอร์เฟกต์...ให้คะแนน 9 ในเต็ม 10...พสุจ้องคะแนนนั้น...อ้าปากค้างไปทันที
จากนั้นทั้งคะแนนจากสมุดบันทึกที่พสุอ่าน และจากคำถามตอบของคุณหญิง และว่าด้วยรูปร่างหน้าตาของอนุชา ได้ 8ใน 10 เท่ากับกิริยามารยาท ชาติตระกูลได้ 9.5 การศึกษาปริญญาโท เอาไป 8 ได้ด็อกเตอร์จึงจะได้ 9...การดูแลเอาใจใส่ ได้ 7 เต็ม 10 ภาพที่ดีต่อสังคมได้ 9.5
ข้อสุดท้าย ความรักเอาไป 9 จากเต็ม 10...คะแนนรวมทั้งหมดได้ 86 จากเต็ม 100
เมื่อคุณหญิงอมรานั่งสะระตะอยู่ครู่หนึ่ง จึงเน้นย้ำอีกครั้ง ให้อลินใช้หัวใจประเมินอนุชาให้ฟังอีกครั้ง อลินบอกได้ทันทีว่าคุณเล็กผ่านมาตรฐานของอลินอยู่แล้ว...คุณหญิงอมรา ยิ้มแป้นแล้นหุบไม่ลง แล้วทั้งสองฝ่ายต่างขอบคุณกันและกันที่มาร่วมวงอาหารวันนี้...ทั้งสองฝ่ายยิ้มหวาน ปากหวาน และสาดยาหอมใส่กันไม่ยั้ง...อนุชาเห็นแล้วพลอย
เป็นสุขไปด้วย....
ooooooo
อลินพาเอาความสดชื่นระรื่นทรวงกลับมาที่พัก เปิดประตูแล้วร้องเรียกครูกุ๊กด้วยเสียงเหมือนเพลงกล่อมหอ...แต่แล้วยืนเซ่อ เมื่อมองหาครูกุ๊กตากลับไปมาก็ไร้ วี่แวว เหลือบไปเห็นกระดาษเสียบถุงของจึงหยิบมาอ่าน
"ผมจดรายการอาหารและขั้นตอนการทำไว้ให้แล้ว ถ้าอยากทำก็ทำเอง หรือถ้าอยากเรียนก็โทร.มานัดอีกที แต่ถ้านัดแล้วเลื่อนอีกครั้งก็ดูแลตัวเอง"
อลินยืนเซ็ง เห็นวิธีทำยาวยืด ร้องว่าใครจะทำได้ นี่แค่ 5 โมงเย็นเท่านั้น รอหน่อยไม่ได้
พสุเอาความเซ็งไปเล่าให้ปฏิคมฟังในร้านเบียร์แห่งหนึ่ง หลังหนีกลับจากห้องพักของอลินแล้ว โดยเอาบันทึกของอลินที่ให้คะแนนนายอนุชาถึง 86 ใน 100 มาเล่า ชี้ว่าไม่น่าเป็นไปได้ แล้วอลินนี่ก็เพี้ยน ว่างมากจนเอาผู้ชายมาให้คะแนน ปฏิคมหรือนายเปี๊ยกรีบบอกทันทีว่า อลินถูกองค์คุณป้าใหญ่ เข้าสิง ชอบเอาคนบนโลกมาเปรียบเทียบให้คะแนน เปี๊ยกเองยังโดนป้าใหญ่ให้คะแนน แต่ในฐานะ "บริวาร"
"เมื่ออนุชาได้คะแนนท่วมท้นแบบนี้ อีกไม่นาน แกได้ไปงานแต่งเจ้านายแกแน่" พสุปลง
"เรื่องอนุชาบอกเลิกโสภิตา แล้วปูเป้ล่ะ...ตกลงเราควรบอกคุณลินว่าอนุชามีเมียมีลูกแล้วไหม"
"บอกไปก็ไม่ได้เรื่อง" พสุบอกเพื่อน "ดีไม่ดีตากับเป้อาจซวยก็ได้ โทษฐานจะมาแย่งชายในฝัน"
"แกนี่เข้าใจคุณลินจริงๆ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าคุณลินเขาจะให้คะแนนแกเท่าไหร่"
"ถ้าให้ในหมวดบริวารก็โอเค อย่าเอาไปไว้หมวดชายในฝันก็แล้วกัน" พสุเริ่มหวาดๆ
"ถ้าคุณลินเอาแกไว้หมวดชายในฝัน แต่คะแนนติดลบ แกจะรู้สึกยังไงวะ" พสุหยุดกึก...มึนตึ้บ
ooooooo
ความเป็นศัตรูของนายลมหรือวายุกับนายดิน พสุยิ่งนับวันยิ่งเข้มข้น ยิ่งเมื่อพี่ฟ้าจะลงทุนให้ดินทำร้านอาหารก็ยิ่งแค้นหนัก วารินพี่สาวตำหนิน้องชายว่าทำธุรกิจเจ๊งซ้ำซาก จึงเสียฐานะน้องรักของพี่ฟ้า
ไปให้แก่นายดินที่ทำงานเงินเดือนหลายหมื่น นายลมจึงประกาศจะกดหัวมันลงให้ได้ จะได้เลิกจองหองเสียที...
ส่วนนายดินพสุ เย็นนี้กำลังจัดของลงกระเป๋า อลินโทร.มา เขารีบบอกวันนี้ไม่ว่าง แต่อลินกลับบอกว่า วันนี้พสุเริ่มงานกุ๊กที่ร้านวันแรก พสุแปลกใจที่อลินจำได้ อลินรีบบอกอย่างภาคภูมิ
"ในชีวิตฉัน มีคนไม่กี่คนที่ฉันจำเรื่องสำคัญๆของเขาได้หมดแหละ" คำพูดของอลินทำให้พสุทึ่ง เริ่มจุกที่คอเพราะดีใจ อลินบอกโทร.มาอวยพรให้เริ่มงานใหม่อย่างมีความสุข ทำอาหารให้อร่อย ว่างๆเธอจะไปกิน ถ้ามีลูกค้ามากเรื่อง ใส่มันไปเลย แต่ยกเว้นเธอ ห้ามด่าเธอต่อหน้าคนอื่นเป็นอันขาด เธอรับไม่ได้ มีอะไรไม่พอใจ มาด่ากันลับหลังคนอื่น...พสุรีบรับ ครับคุณนายยยย...อลินย้ำ
"อ้อ...แล้วอีกอย่าง ฉันให้นายตัวเปี๊ยกส่งของขวัญพิเศษให้ครูกุ๊กที่บ้าน รับรองว่าถูกใจแน่ๆ แต่ยังไม่ต้องขอบคุณตอนนี้นะ เอาไว้ค่อยขอบคุณงามๆตอนเจอกัน ฉันอยากเห็นกับตา" อลินตัดสายไป
จากนั้น ทั้งนงพะงากับอ้อนก็บอกพสุว่า ปฏิคมให้คนส่งของมาให้ พสุจึงช่วยแกะกล่องออกดู เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างดีวางเป็นตั้งถึง 6 ตัว เอามาชูดู มันเป็นเสื้อที่ตัดเย็บหรูหราราคาแพง ขาวสะอาดกว่าชุดเชฟที่พสุมีแขวนๆไว้...พสุเปิดอีกกล่อง เป็นชุดทำครัว ยี่ห้อเวอร์ซาเช่ ราคาแพงหูฉี่...ราคาหลักแสนบาท แม่ถามว่า นายเปี๊ยกส่งมาให้เขาทำไม จึงได้รู้ว่า ส่งมาตามที่นายที่เป็นศิษย์ดินสั่ง...
แล้วยังมีจดหมายมาด้วย...อลินเขียนมาว่า ชุดเชฟมันน่าเบื่อ เธอจึงให้ดีไซเนอร์ส่วนตัวออกแบบให้ครูกุ๊ก รับรองไม่เหมือนใคร เท่ระเบิดแน่ แล้วห้ามลืมปากกาที่เธอให้ไว้ก่อน ถึงจะไม่ได้เขียน แต่ใส่เป็นเครื่องรางของขลังจากเธอ แล้วลงท้ายด้วยการอวยพรให้โชคดีอีกด้วย...
จากนั้นพสุก็หอบของออกจากบ้านจะไปขึ้นรถไปทำงาน นายลมมาขวางหาเรื่อง พสุบอกเขาจะรีบไปทำงาน ลมกลับสั่ง
"ฉันยังไม่ให้ไป แกกับฉันมีเรื่องต้องคุยกัน" พสุขอร้อง เอาไว้คุยทีหลัง "ฉันสั่ง...แกไม่มีสิทธิ์แย้ง ต้องทำตามเท่านั้น" พสุเดินหนีถูกตวาดใส่ ถามย้ำแกจะไปไหน พสุกะจะเดินหนีให้พ้นๆ ลมตามกระชากไว้ ฐานหยิ่งไม่ฟังเสียงเขา พสุหมุนไปตามแรง ลมเห็นปากกาทองที่เสื้อจะหยิบมาดู ถามว่า ไปรวยมาจากไหน พสุไม่ให้ ลมตวาดจะดึงมาจึงเกิดแย่งกัน ถุงของจึงหลุดกระเด็นของหล่นกระจาย
ลมเห็นของถึงตะลึง หาว่าไปไถเงินพี่ฟ้ามาซื้อของแพงๆราคาเป็นแสน แล้วยังปากกาอีก พสุบอกตามตรงว่าลูกศิษย์เขาให้มา ลมจึงย้อนทันทีว่าไปสอนอะไรแน่ถึงได้ของแพงๆมาขนาดนี้ พสุเตือนอย่าพูดถึงลูกศิษย์เขาแบบนี้ เธอจะเสียหาย ลมจึงรู้ว่าเป็นผู้หญิง
"นึกแล้วว่าต้องเป็นผู้หญิง แกคงจัดคอร์สพิเศษ สอนกันถึงอกถึงใจ ลูกศิษย์ถึงประเคนของให้แบบนี้ ฉันว่าแกเลิกสอนทำครัวดีกว่า แล้วไปเป็นไอ้ตัวท่าทางจะรุ่งกว่า" พสุกัดฟันกรอด กำมือแน่น
"ลม...พูดแรงเกินไปแล้วนะ" เสียงพี่ฟ้าดัง ทำเอาลมหยุดหน้าจ๋อยไป...พสุได้แต่ก้มหน้าเซ็ง
คุณนภา พี่ฟ้าของทุกคนพาไปชำระความในบ้าน บอกทุกคนว่าเธอเบื่อ ไม่รู้ว่ามาชำระความเรื่องไม่เป็นเรื่องกี่หนแล้ว "เมื่อไหร่ลมจะเลิกหาเรื่องดินสักที"
ลมรู้ว่าถูกตำหนิจึงตัดพ้อว่า พี่ฟ้ายังไม่ถามเขา แล้วลำเอียงตัดสิน วารินวิ่งมาเตือนน้องชายให้ใจเย็นๆ แล้วให้ลมเล่าความจริงให้พี่ฟ้าฟัง ลมจึงบอกว่าเขาสงสัยว่าดินสอนแม่บุญทุ่มทำอาหารแบบไหน ถึงได้พิศวาสให้ของราคาแสน ปากกาทองอีก เมฆามาถึงก็ถามว่าเป็นกิ๊กกันรึเปล่า?
"เอาละ ลูกศิษย์ดิน จะให้เป็นแสนเป็นล้าน มันเรื่องของดิน ลมไม่เกี่ยว ไม่ควรไปวิพากษ์คนอื่น เอาเวลาไปดูแลกิจการของเราดีกว่า" แล้วพี่ฟ้ายังหันไปสั่งพสุไปทำงานได้แล้ว...จากนั้นจึงสั่งลม
"พี่จะคอยห้ามเธอกับดินเป็นครั้งสุดท้าย คราวหน้าพี่จะใช้วิธีหักเงินลมจนหมดแล้ว แต่ยังก่อเรื่องอีก พี่ก็จะหักในส่วนของพี่ๆคนอื่นแทน" นภาหยุดครู่หนึ่ง เสียงสมาชิกทั้งสี่คนร้องอู้ไม่เห็นด้วย นภาสำทับต่อ "ฉะนั้น ช่วยกันคุมความประพฤติน้องชายให้ดี ก่อนจะหมดตัว"
หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็ไปสุมหัว ต่างก็ไม่ยอมตามที่พี่ฟ้าวางกฎเหล็ก นายลมกร้าวประกาศไม่กลัว...แต่หลายคนขอให้กลัวไว้ เพราะพี่ฟ้าเอาจริง จากนั้นทั้งสี่คนจึงสรุปว่า ขอให้อ่อนเข้าให้พี่ฟ้าไว้ เมฆาอาวุโสกว่าจึงสรุป
"อย่าไปหาเรื่องดิน เราหันมาเอาใจพี่ฟ้าจะดีกว่า พี่ฟ้าใจอ่อนจะตาย ประจบนิดหน่อย อยากได้อะไร พี่ฟ้าก็ให้หมดแหละ"
"เอาใจพี่ฟ้า..." วายุหรือนายลมเริ่มคิด...
จากนาทีนั้น นายลมวายุกิ๊กติดหนึบของหมิงดาราเจ้าบทบาท จึงไปเสนอให้หมิงช่วยเพราะพี่ฟ้าเป็นคนคุมมรดก แต่กลับเอาใจลูกคนใช้ทั้งๆ ที่เป็นแค่กุ๊กฝรั่ง เขาจะดึงพี่ฟ้ากลับมา หมิง เป็นสิ่งที่เขาภูมิใจที่สุด เลยจะพาไปโชว์ตัว เรียกเรตติ้งคืน...แล้วหมิงจะได้เจอไอ้กุ๊กลูกคนใช้แน่นอน
ooooooo
วันนี้อลินไปบริษัทอวตาน ในที่ประชุมชมเชยผลงานของอลินจนเรตติ้งพุ่งพรวดๆ ลูกค้าชอบมาก เรื่องที่มีนักข่าวมาแจม จนควรขอบคุณหมิงที่พานักข่าวไป อนุชาเสนอ ต่อไปให้เปลี่ยนแขกรับเชิญไปเรื่อยๆ
"ลูกค้าระบุเทปหน้า แขกรับเชิญให้เป็นรายการเด็ก อายุราว 5-6 ขวบ" อลินร้องอย่างลืมตัว อนุชาถามว่ามีปัญหาอะไรไหม อลินตั้งหลักได้บอกทันที
"ไม่มีค่ะ ลินดีใจนะคะ ได้ทำงานกับเด็ก มันร่าเริงสดใส ลินช้อบชอบ คือว่า...ลินรัก..เด็กน่ะค่ะ" ว่าแล้วรีบเสกหน้าตัวเองให้ยิ้มแป้นแล้นให้เห็นจะจะ...
พอออกจากห้องประชุม อลินก็ดิ้นพราดโทร.ไปหาพสุ ให้ไปดูใจเธอที่คอนโดฯทันที แล้วพสุก็ได้ฟังเรื่องลับคับอกของอลิน ที่ดันไปบอกที่ประชุมว่าเธอรักเด็ก อลินสั่นหัวไปมา บอกว่าเธอไม่ชอบเด็ก เอาแต่ใจตัวเอง พูดไม่ฟัง อยากได้อะไรก็ร้องกรี๊ดๆ พสุฟังแล้วอดขำไม่ได้ เขาบอกเธอว่า น่าจะจับไปอยู่กับเด็กให้เข็ด แล้วพสุตั้งคำถามขึ้น
"ถ้าคุณเกิดแต่งงาน นายอนุชาสามีคุณเขาอยากมีลูก คุณจะทำยังไง"
"จะมีทำไม คุณเล็กมีฉันคนเดียวก็มีความสุขพอแล้ว"
"แล้วถ้าบังเอิญเขามีลูกติดมาด้วยล่ะ" อลินอ้าปากจะแย้ง พสุรีบต่อ "คุณคงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ผมแค่สมมติน่ะ คุณจะทำยังไง"
"ไม่ทำ ส่งไปอยู่เมืองนอกไกลๆ จากฉันกับคุณเล็กด้วย เด็กๆไม่ว่าเป็นลูกใคร ฉันก็ไม่ชอบทั้งนั้น"
"ผมเข้าใจ...เทปต่อไปจะมีเด็กมา ผมจะไปเตรียมอาหารเด็ก แต่สิ่งที่คุณต้องเรียนรู้คือ เด็กไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดเสมอไป ผมจะเปลี่ยนทัศนคติที่คุณมีต่อเด็ก ฉะนั้น การสอนครั้งหน้า ผมต้องมีผู้ช่วยเพิ่มหนึ่งคน"
"ผู้ช่วย...ใคร" อลินหันมามองพสุ...เหมือนจะถามว่า จะเอาไงอีกล่ะครูจอมกวนคนนี้?
ooooooo
เช้าวันนี้โสภิตาเดินมาหน้าร้าน แล้วหันไปดูข้าวของที่จะทำขนมแล้วเริ่มสะท้อนใจ เพราะของหลายอย่างร่อยหรอ จะต้องซื้ออีกมากมาย หยิบเงินมาดูเหลือแค่สองพันบาท
หันไปทางปฏิทินเขียนไว้เตือน จ่ายเงินเดือนเรียม...จ่ายค่าเช่าบ้าน จากเงินสองพัน เธอเหลือบเห็นเช็คที่อนุชาให้ไว้ เธอตัดใจฉีกมันทิ้งลงตะกร้า...จะเปิดกระเป๋าเห็นกล่องแหวนแต่งงาน นึกถึงคำพูดของอลิน ให้เอาขายซื้อเครื่องสำอางโปะหน้าให้สวย หาผู้ชายคนใหม่สะใจกว่า...
โสภิตาจึงรีบเอาไปขาย เอาเงินมาให้เรียม แล้วให้เอาไปจ่ายค่าเช่าร้านเดือนนี้ และจ่ายล่วงหน้าอีกเดือนด้วย...พอโสภิตาจะเข้าครัว พสุก็เข้าร้านมา ขอทำขนมช่วยอีกแรง แล้วบอกตามตรงว่าเขามีเรื่องด่วน ต้องการความช่วยเหลือ" โสภิตาหันมามองพสุ...ด้วยความอยากรู้ว่าเรื่องอะไร?
ooooooo
ตอนที่ 7
โสภิตาหันมามองพสุอย่างสนใจ เมื่อเขามาบอกว่า เขามีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือ พอพสุบอกสาระ สำคัญให้ฟังแล้ว ปูเป้มายืนฟังอยู่นาน จึงถามขึ้นเสียงแจ๋ว จะให้ปูเป้ไปช่วยสอนทำอาหารเหรอคะ พสุหันมายิ้ม บอกทันทีว่าใช่แล้ว ทั้งสองพากันไปนั่งคุย โสภิตามองตาม ได้แต่เลิกคิ้ว ชักสนุกกันใหญ่
หลังจากพสุให้ปูเป้เป็นคนชิมอาหารแล้ว ปูเป้ถามทันที
"ลูกศิษย์ลุงดินน่ากลัวรึเปล่าคะ" พสุหัวเราะก่อนบอกว่า เขามีนิสัยเหมือนเด็กมากๆ นึกว่าเขาเป็นน้องสาว ปูเป้ก็จะไม่กลัวเขาเอง ปูเป้รีบบอกว่า อยากมีน้องสาวมาก...
โสภิตาทนฟังต่อไม่ไหว จึงถามว่าศิษย์ครูดินเป็นใคร ทำไมตั้งใจสอนเสียจริง มีอะไรหรือเปล่า ใช่คนที่ดินบอกว่าเป็นดารา แล้วคุณหญิงอมราชอบหรือเปล่า พสุรีบปัดว่า ใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่เกี่ยว เพราะตากับคุณหญิงอมราไม่เกี่ยวกันแล้ว ปูเป้ฟังอยากเห็นคุณหญิงอมรา แม่จึงบอกว่า แม่เคยรู้จักนานมาแล้ว...บอกลูกแล้วโสภิตารีบหันไปจัดขนมต่อทันที ไม่อยากได้ยินชื่อคุณหญิงอมราอีกต่อไป...
แต่โชคร้ายเป็นของโสภิตาอีกตามเคย เมื่อคุณหญิงอมราผู้มีความเป็นนักการเมืองเข้ากระดูกดำ การเมืองแค่กระพี้ แต่แก่นแท้ก็คือการหาเงินจากถุงเงินงบประมาณที่จะเอาลงมาคืนราษฎร...วันนี้คุณหญิงอมราเรียกลูกชายมาปรึกษา และทำเอาอนุชาแทบโดดหัวทะลุเพดานตาย
"แม่อยากได้เงินสัก 10 ล้านน่ะลูก" ตั้งสติได้ อนุชาบอกแม่ เขาไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น "แม่ไม่ได้หมายถึงเงินเล็ก แต่แม่หมายถึงเงินของอลิน" อนุชารำพันว่าหนักใจที่จะไปยืมเงินอลิน
คุณหญิงอมราจึงขยายแผนทันทีว่า วิธีของแม่แยบยลยิ่งนัก ชวนอลินมาลงทุนบริษัทอวตาน เธอจะเลื่อนจากพิธีกรมาเป็นเจ้าของบริษัททันที ขี้คร้านอลินจะดิ้นตาย หอบเงินมากองให้ลูกแทบไม่ทัน...แต่ข้อเสนอนี้อนุชาสั่นหัวดิก
"คุณแม่ครับ ผมรู้ว่าการเลือกตั้งสำคัญกับคุณแม่มาก แต่ไม่เกี่ยวกับเงินของคุณลิน ถึงวิธีที่คุณแม่เสนอมามันจะดูดีแค่ไหน ผมก็ไม่ทำ" คุณแม่อยากเต้นผางๆ แต่ทำได้แค่มือสั่น ที่ลูกชายดื้อ "ผมโตแล้วนะครับ ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่ทำตามที่คุณแม่บอก ถ้าเห็นว่าไม่สมควร"
อนุชาเดินหนีไปต่อหน้า ไม่สนเสียงแม่สั่งให้หยุด คุณหญิงคำรามแฮ่ๆอยู่คนเดียว
"ไม่ยอมทำตามดีๆ อย่าหาว่าแม่ใจร้ายก็แล้วกัน" อนุชาไม่รู้ว่าคุณแม่มหาภัยของเขากำลังจะวกไปหาโสภิตา เพื่อกระทบถึงลูกชายให้เชื่องในมือแม่...
รูปโสภิตาสมัยก่อนที่ถ่ายกับอนุชาหน้าตาสดใสถูกส่งถึงมือนักสืบ คุณหญิงให้หาที่อยู่ของแม่คนนี้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน?...
ooooooo
เช้าวันนี้ อลินเจอหน้าปฏิคมแต่เช้า เขาหอบบทปึกใหญ่จนอลินแทบผงะว่ามันอะไร?