@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 14/2
ตอนที่ 14/2 (ต่อจากวานนี้)
"ฉันคุยกับลูกฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ" ปูเป้ขอร้องแม่อย่าดุพ่อเลย ปูเป้ผิดเอง ทีหลังไม่ทำอีก แม่สั่งให้ลูกรีบเข้าไปอาบน้ำ แม่จะคุยกับพ่อแป๊บเดียว...ปูเป้ถอดเหรียญทองจากคอให้พ่ออนุชา ขอบคุณที่มาเชียร์ แล้วบ๊ายบายก่อนเข้าบ้านไป...
จากนั้นโสภิตากับอนุชาหรือคุณเล็กเกิดซักถามกัน จึงรู้ว่าตอนที่อนุชาไปหาลูกนั้น พสุยังไม่มา...อนุชาถามทันทีว่า ทำไมโสภิตาไม่บอกเขาว่ารู้จักกับครูสอนทำอาหารของคุณอลิน แล้วรู้จักกันมานานหรือยัง สนิทกันแค่ไหน?
"ตาจะรู้จักดินนานแค่ไหน สนิทมากหรือไม่ มันไม่ เกี่ยวกับคุณ คุณรู้ไว้แค่ว่าดินเป็นคนดี จริงใจ และดูแลตามาตลอด ก่อนที่ตาจะรู้จักคุณด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่ตาต้องการใครสักคน ดินคือคนที่อยู่ข้างๆตามาตลอด เขาไม่เคยทอดทิ้งหรือทำให้ตาต้องโดดเดี่ยว"
"ถ้าดีขนาดนั้น ทำไมถึงไม่เลือกแต่งงานกับเขา มาแต่งกับผมทำไม" ถามแบบนี้ โสภิตาถึงสะอึก
"เพราะตาเลือกผิดไง" ทั้งๆที่ใจอยากบอกว่า เพราะฉันรักคุณไง? "ถ้าวันนี้ตาเลือกใหม่ได้ ตาคงเลือกสิ่งที่ถูกต้อง จะได้ไม่ผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมา"
"ถ้าคุณรู้ตัวผมก็ดีใจด้วย และขอให้โชคดี"
"ตอนนี้เราสองคนได้เจอคนที่เหมาะสมกันแล้ว ตากับดิน คุณเล็กกับคุณอลิน...ตาขออวยพรให้คุณโชคดีเช่นกัน" โสภิตาหันหลังกลับเข้าร้าน...อนุชาระบายลมหึงออกไป แล้วนิ่งทำใจอดทนเข้าไว้
โสภิตากลับเข้าร้าน ปูเป้รออยู่แล้ว บอกแม่อย่างผู้ใหญ่ จนแม่แปลกใจว่า แม่ไม่ต้องห่วง ปูเป้เข้าใจ รู้ว่าพ่อแม่เข้ากันไม่ได้ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วเลิกกัน แม่ถามว่าไปเอาคำพูดนี้ มาจากไหน ลูกสาวบอกฉอดๆว่า ที่โรงเรียนมีพ่อแม่เพื่อนหลายคนเขาเลิกกัน จะมีปูเป้อีกคนก็ไม่เป็นไร...โสภิตาน้ำตาพรู กอดลูกไว้ด้วยความเวทนาสัตว์ผู้ยากตัวน้อยๆที่ไร้ความผิด... ปูเป้กลับปลอบแม่
อย่าร้องไห้ เดี๋ยวน้ำท่วมโลก ไม่มีบ้านอยู่ ปูเป้จำที่แม่เคยเล่าให้ฟัง...
"แล้วคุณแม่ยังรักคุณพ่ออยู่หรือเปล่าคะ" โสภิตาหรือจะตอบลูกได้ จึงใช้อ้อมกอดแทนคำตอบ ปูเป้กลับถามอีก "แล้วพี่ลิน...รักคุณพ่อหรือเปล่าคะ" คำถามนี้หนักอึ้งกว่า จึงไม่มีคำตอบจากปากแม่
ooooooo
พสุหิ้วถุงใส่อาหารมายืนหน้าห้องอลิน กำลังจะกดออด ประตูห้องก็เปิดออก พสุต้องผงะ อลินเองก็สะอึก เขามองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า ใส่หมวกหลุบๆ แต่งตัวเชยๆ ใส่แว่นตาดำกรอบบานใหญ่น้องๆกระด้ง
"ทำไมคุณลินแต่งตัวแบบนี้"
"ฉัน เอ้อ..." อลินสมองหมุนติ้ว จะตอบท่าไหน เพราะเธอกำลังจะแอบไปไหว้พระตรีมูรติ "คือฉันกำลังจะไปถ่ายละครน่ะ แล้วนี่ครูกุ๊กมาทำไม...เฮ้ย!" อลินร้องตกใจ เพราะพสุไม่เชื่อเห็นกระดาษในมือ จึงดึงมาอ่าน
"ทางไปไหว้พระตรีมูรติ...นี่คุณลิน..."
"ไม่ต้องพูด...ฉันจะไป ครูกุ๊กก็ไม่ต้องมาห้าม เอามานี่" อลินตามแย่ง เขาหลบ
"ผมไม่ได้ห้าม แต่มาคุยให้รู้เรื่องก่อน" พสุเดินเข้าห้องไป อลินบ่นอู้ อะไรกันจ๊ะนายคนนี้ ยุ่งเป็นลุงถิงแก้แห พสุสั่งให้หยุดบ่น แล้วมานั่งคุยกันด่วน เดี๋ยวนี้เลย...อลินสุดแสนจะเซ็ง เดินมาหลังเหวี่ยงประตูปิดโครมเบ้อเร่อ จ้องตาหลบตากันพักใหญ่ พสุจึงแย็บใส่ก่อน
"แค่โดนผู้ชายเลิกนัดกินข้าว ถึงจิตตกต้องวิ่งไปขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเลยเหรอเนี่ย"
"ครูกุ๊กรู้ได้ไงว่าคุณเล็กเบี้ยวนัดฉัน ฉันยังไม่ได้บอกสักหน่อย"
"ก็เดาเอา...ปกติเดตมาปุ๊บ ก็ต้องรีบโทร.มารายงานปั๊บ วันนี้เห็นเงียบหายไป ก็เดาว่าคงแห้ว"
"ชะ...อย่าพูดแห้วได้ไหม มันเป็นลางไม่ดี ถ้าไม่นึกว่ามีบุญคุณ จะแช่งให้ครูกุ๊กแห้ว...แห้วๆๆๆๆ"
"นี่คุณนาย อย่าเพิ่งของขึ้น โทร.มาไม่รับ นึกว่าแอบของขึ้นผีเข้ากัดลิ้นตัวเองตาย เลยรีบทำของอร่อยๆมาให้กิน แต่สงสัยจะไม่มีกะจิตกะใจจะกิน"
"ใช่...ในสภาพแบบนี้ใครจะกินลง นี่ครูกุ๊ก จะคุยก็รีบคุย ฉันจะรีบไป"
"เฮอะ นี่คิดจะไปจริงๆเหรอ"
"จริง...ท่านศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะ ใครไปไหว้ได้หมดเลย ที่มีอุปสรรคก็จะหมด ได้แต่งงานในสามวัน ศักดิ์สิทธิ์มั่กๆเลย"
"ตั้งใจขนาดนั้น...รู้ไหมเขาเอาอะไรไปไหว้มั่ง" อลินส่ายหัวดิกๆ "เขาต้องมีของเซ่นไหว้ มีฤกษ์มียาม พวงมาลัยกุหลาบ ดาวเรืองสีแดง เอ๊ยไม่ใช่ กุหลาบสีแดงทั้งธูปเทียน...
มีหรือยัง"
"ไม่มี แล้วครูกุ๊กรู้ได้ไง" อลินพยายามจับผิด...พสุจึงบอกว่า แม่เคยให้ไปไหว้ แต่เขาไม่ไป แต่จำได้ว่ามีของอะไรบ้าง อลินรีบมาเกาะแขนเอาใจยกใหญ่ จะให้ช่วยไปหาของไปเซ่นไหว้
"ไม่ต้องเลย...ผมไม่พาคุณไปซื้อของเด็ดขาด...ไม่มีทาง"
อลินเหล่ แล้วก็ทำเง้างอดเอะอะมะเทิ่งพอเป็นพิธี ยอมหุบปากคอยที ในที่สุดพสุก็ยอมตามลงไปที่รถ ขับให้ อลินนั่งยิ้มพิมพ์ใจที่ใช้พสุได้เหมือนเดิม
จุดแรกที่พสุต้องลงไปช่วยขนดอกไม้คือที่ปากคลองตลาด อลินสั่งซื้อดอกไม้ไปเซ่นไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วยังต้องซื้อกลับบ้านด้วย พสุจึงต้องหอบไปใส่รถจนแน่นเบาะหลัง อลินแอบเห็นพสุไม่ขัดคอ จึงดูอ่อนโยนน่ารักขึ้นเป็นกองสองกอง...บางครั้งอลินถึงตะลึง เพราะเพิ่งเห็นมุมใหม่ของพสุที่ไม่เคยสนใจมาก่อน...ส่วนพสุ หลังจากได้ดอกไม้แล้วขับรถเดินทางต่อ แต่เห็นดอกไม้
กองเป็นภูเขาแล้วอดยิ้มขำไม่ได้....
เมื่อไปถึงศาลพระตรีมูรติ มีคนทั้งไทยและต่างชาติ มากราบไหว้บูชาไม่มากนัก พสุบอกเธอว่า เขาไม่ไหว้ขออะไรเลย เขาต้องการตามธรรมชาติ อลินจึงขอตัวไป แต่อดหันมาถามไม่ได้
"ครูกุ๊ก...ถ้าฉันขอแล้วจะได้แต่งงานกับคุณเล็กเลยรึเปล่า" พสุบอกดุ่ยไปว่า ก็ลองดูแล้วกัน อลินยิ้ม เดินไปเริ่มทำตามพิธีที่เขาแนะนำมา ขณะกำลังจะจุดธูปเทียนไหว้ ป้าคนหนึ่งเดินมาบอก
"ถ้ามาขอคู่...วันนี้ไม่ได้หรอกนะ...วันนี้วันจันทร์ จะมาขอเรื่องความรักต้องมาวันพฤหัส"
อลินชะงักมองป้า ทวนวันพฤหัส...มองพสุที่ยืนยิ้มแห้งๆให้ อลินบ่นเสียใจและผิดหวังที่จะทำอะไรนัดใครมันล้วนผิดหวัง
"หรือว่า...ฉันกับคุณเล็กจะไม่ใช่คู่กันจริงๆ" อลินบ่นงึมงำ พสุติงว่าฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว กลับไปอาบน้ำนอน ตื่นมาเดี๋ยวก็ลืม
"กะอีแค่ผู้ชายนัดกินข้าวแล้วเบี้ยว...ไม่ถึงตายหรอกน่า" อลินเหมือนไม่ได้ยิน ยืนซื่อบื้อท้อแท้ "ไม่ต้องมายืนโอดกาเหว่า ทำเศร้าดราม่า...ไปกลับบ้าน" พสุดึงตัวเดิน อลินตามเหมือนซากความเซ็ง
อลินนั่งซึมในรถ พสุขับไป...พาเดินห้างยามดึก อาการ อลินไม่ดีขึ้น จึงขับรถไปเปิดเพลงไป ไม่ดีขึ้นอีก จึงหมุนไปหาเพลงที่ถูกใจ แล้วอลินก็ปัดมือเขา บอกให้หยุดตรงเพลงที่เธอชอบ...เสียงเพลงทำให้อลินหน้าตื่นชื่นบานขึ้นมาทันที
"ฉันจำได้...เพลงนี้ฉันเต้นเป็น เคยซ้อมออกรายการทีวีเมื่อหลายปีก่อน" พสุล้อคำว่าหลายปีเสียงยาว อลินเหล่ สะบัด เสียงใส่ว่า มันไม่นานหลายปีขนาดนั้น "เดี๋ยวฉันเต้นให้ดู รับรองวันเดอร์เกิร์ลอาย"
อลินขยับ พอถึงท่อนมันๆ "พูดอีกที... พูดอีกที...พูดอีกที...ได้รึเปล่า" พสุร้องบอกว่าได้เลย เอ้า...อลินขยับเนื้อตัวเข้าจังหวะ สะบัดบนที่นั่งเต็มเหนี่ยว ปากก็ร้องไปด้วย พอรถติดไฟแดง อลินยังไม่หยุด พสุเตือนว่ารถไม่ได้ติดฟิล์มทึบ คนเขาจะหาว่าเพี้ยน ทั้งกระเซ้าเข้าให้
"แหม โยกได้เป๊ะทุกสเต็ป...บ่งบอกถึงอาการบั้นเอวไฟในวัยที่ผ่านๆมา"
"ครูกุ๊กก็วัยเดียวกับฉันนั่นแหละ ทำมาแกว่งเม้าท์... ห้ามเอ่ยคำว่าคานทองเด็ดขาด"
พสุหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อลินก็ร้องเพลงคลอตาม สนุกต่อ...
มอเตอร์ไซค์มาจอดเทียบ ไอ้หนุ่มมองอลินแล้วยิ้มร่า ยังตบมือให้ด้วย พสุส่ายหัวไปมา อะไรจะมีความสุขปานฉะนี้... ว่าแล้วออกรถไปทันที
อลินเองก็รู้สึกว่าเวลาผ่านมาถึงตอนนี้ มันช่างเป็นคืนที่น่าสนุกอย่างไม่คาดฝันโดยแท้
ooooooo
เมื่อกลับถึงที่พัก พสุขนดอกไม้ขึ้นไปให้บนห้องหลายเที่ยว อลินเข้าห้องน้ำฮัมเพลงหงิงๆ แต่เมื่อออกมามองเห็นดอกไม้ที่เพิ่งซื้อมามากมายถูกจัดใส่แจกัน กระถาง ใส่ถ้วย ใส่ถาด แต่จัดวางตบแต่งไว้อย่างสวยงาม อลินร้องเรียก
"ครูกุ๊ก..." ตามเรียกอยู่หลายคำ กลับไม่มีเสียแล้ว...
อลินเดินไปที่ตู้เย็น เห็นกระดาษติดไว้ จึงหยิบมาอ่าน
"ผมไม่อยากทิ้งดอกไม้ไว้ข้ามคืน เลยจัดใส่ไว้ให้ ถ้าการวางไม่ถูกหลักวิชาก็เชิญจัดใหม่เอาเอง...ถ้าหิว ผมทำซุปกับสลัดไว้ให้แล้ว" อลินมองไปที่โต๊ะ เห็นถ้วยซุปและจานสลัดวางไว้ "แต่ถ้าคืนนี้ไม่กิน อย่าลืมเอาเข้าตู้เย็น"
"เจ้าค่ะ" อลินยิ้ม...ถ้ายังอยู่จะต่อว่าที่เจ้ากี้เจ้าการสั่งดีนัก...แล้วอ่านต่อ "สุดท้ายนี้...ขอให้คุณได้เจอผู้ชายที่ดี ที่จริงใจ และเข้าใจคุณอย่างแท้จริง...จาก ครูกุ๊ก"
อลินยิ้มกว้าง สีหน้าสดใส ไม่รู้สึกทุกข์ระทมเหมือนตอนจะให้พสุไปไหว้วอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์
"ครูกุ๊กนี่ก็แอบกุ๊กกิ๊กกับเขาเป็นเหมือนกันนะเนี่ย" อลินติดกระดาษไว้ที่เดิม ยิ้มอย่างมีความสุข
ooooooo
@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 14/2
(อ่านต่อพรุ่งนี้)