ตอนที่ 13 (ต่อจากวานนี้)
พสุฟังคำว่า "ครูกุ๊กของฉัน" ด้วยหัวใจพองวาบๆ แอบหันหนีไปอมยิ้ม อลินถามทันทีเป็นอะไร เขาหันมาถามว่ากินข้าวรึยัง อลินจึงย้อนถามว่า ถามแบบนี้ผิดปกติ ไข้กินรึเปล่า เขาย้อนว่าปกติทุกอย่าง อลินไม่ยอม
"คิดอะไรอยู่รึเปล่าเนี่ย"
"เฮ่ย...บ้าแล้ว ผมจะคิดอะไร ผมก็ถามเรื่อยเปื่อย อย่าจับผิดกันน่า ถ้าไม่กินอะไรก็รีบกลับ ผมจะรีบกลับเหมือนกัน"
"เอ้อ ค่อยปกติ อ้อเกือบลืม ขอบคุณนะที่หอบหิ้วฉันกลับบ้าน ฉันเมา ทำอะไรทุเรศๆรึเปล่า" เมื่อพสุบอกปกติ อลินถอนใจโล่ง "ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว...เอ้อ ฉันมีของขวัญพิเศษที่จะให้ ครูกุ๊ก ตอบแทนที่พาฉันกลับบ้าน" อลินบอกแล้วขึ้นรถกลับไป...
วันต่อมา นงพะงากับอ้อนก็ตื่นเต้นวิ่งกันพล่าน ดีใจจนตั้งสติไม่ได้ เมื่อเห็นอลินเดินมาหาถึงบ้านนงพะงา ทั้งบ้านจึงต้อนรับอย่างดีใจ...อลินมาทักทาย โดยมีพสุหิ้วของมาด้วย อลินอ้างพสุว่าคุณแม่ชอบผลไม้จึงเอามาฝาก แม่รีบบอกว่าขอบคุณ มาแต่ตัวก็บุญแล้ว ติดใจดาราอย่างอลินมานาน...อลินยังเอาซีดีละครมาฝากอีก แม่นงพะงาเนื้อเต้น บอกอ้อนว่าจะเปิดดูคืนนี้เลย แม่รีบให้อ้อนไปเอากล้องมาถ่ายรูปอลินไว้ อ้อนทำหน้าที่ถ่าย ดึงพสุมาถ่ายกับอลินด้วย อลินสนุก พัวพันพสุหมดทุกท่า แล้วยังดึงตัวมาแนบชิด ซุกหน้าเห็นปลายจมูกรำไร... จนยังไม่รู้ว่าหัวใจจะหลุดออกไปนอกโลกตอนไหน?
แม้ตอนพสุนอนจนค่อนดึกแล้วก็ยังอดคิดไม่ได้ ภาพการถ่ายรูปไว้กับอลินทำให้พสุยิ้มคนเดียว แล้วต้องปลอบใจตัวเองว่า "ไอ้ดินเอ๋ย...แกต้องทำใจให้ได้นะ"
ooooooo
นายลมหรือวายุแต่งตัวงามสง่าพร้อมกล่องของขวัญ ขับรถมุ่งไปกองถ่าย พร้อมติดต่อมือถือไปยังวารินพี่สาว ที่ได้รายงานมาว่านายดินยังลับมีดอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ไปที่ตลาดนัดกองถ่ายของอลิน นายลม ถึงเบาใจ
วารินมองพสุอยู่ห่างๆ แต่พอหันมา นงพะงาเดินมาเห็น ทักว่าวารินไม่ได้ไปกองถ่ายตามรายการที่ให้หรือ วารินแก้ตัวว่า ให้วายุไปแทน...แล้วทั้งสองก็หันมาเห็นพสุที่กำลังถาม
"คุณลมไปไหนนะครับ" คำถามพสุทำให้นงพะงาและวารินชะงักพูดไม่ออก เพราะพสุได้ยินแล้วเริ่มรู้ และอยากจะรู้แน่ว่าพวกนี้กำลังจะเล่นตลกอะไร เขานึกถึงอลินขึ้นมาทันที...
อลินมากับรถตู้ จอดแถวตลาดนัด จัดการแต่งเติมเสริมสวยอยู่ในรถเตรียมเข้าฉาก...เพรียวมารายงานว่าแม่ค้าที่จะมาเข้าฉากพร้อมแล้ว...เพรียวหันไปเห็นวายุเดินมาพร้อมกล่องของขวัญจึงมองอย่างตกใจ เพราะรู้ว่าวายุคือแฟนของหมิง แล้วมาทำไมที่นี่ หมิงก็เข้าฉากที่สตูดิโอ เพรียวจึงคิดจะให้มันสนุกยิ่งขึ้น
ส่วนพสุเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงโดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ รับจ้างมุ่งหน้ามายังตลาดนัดแล้วติดต่อเปี๊ยก บอกว่าโทร.หาคุณลินก็ไม่รับสาย แต่นายลมน้องชายเขากำลังไปที่กองถ่าย เปี๊ยกจึงบอกเดี๋ยวจะตามพสุไป แต่เปี๊ยกยังคิดไม่ตก ทำไมน้องนายดินแฟน
ยายหมิงถึงจะไปหาคุณลินที่กองถ่ายตลาดนัด?
แน่นอน ยายหมิงกำลังเข้าฉาก พอรู้จากเพรียวว่านายลมมาทำอะไรที่กองถ่ายตลาดนัด ถือกล่องของขวัญมาด้วย... หมิงหน้าบูด มือไม้ค่อยๆสั่นเมื่อคิดมาก...แล้วหมิงไม่ยอมเปลี่ยนชุด เอาหัวใจนำหน้าไปโลด ตัวเองผวาตามให้ถึงตัววายุ และนังอลินให้เร็วที่สุด...
ooooooo
ตอนที่ 14
เมื่อสำรวจตัวเองว่าพร้อมแล้ว อลินก็ก้าวลงจากรถตู้ พร้อมที่จะเริ่มการถ่ายรายการในตลาดนัด แล้วจู่ๆ ก็มีกล่องของขวัญยื่นมาตรงหน้า...อุทานอย่างตกใจ
"สวัสดีครับคุณอลิน" วายุหรือนายลมยิ้มหน้าระรื่น เห็นอลินติดอ่าง เขาจึงบรรจงถ้อยคำออกมาอีก "ผมชื่อวายุ หรือเรียกว่าลมเฉยๆก็ได้ ผมเป็นน้องชาย...พี่ดินครับ" วายุเกือบเรียกไอ้ดิน อลินจึงทวนคำ นึกออกว่าเป็นน้องชายครูกุ๊ก...แล้วก็นึกได้ว่าเจ้าหมอนี่เป็นแฟนยายหมิงนี่ จึงเปลี่ยนเสียงบอกไปว่า ยินดีที่ได้รู้จัก และไม่ทราบว่ามาทำอะไรแถวนี้?
"คือ...ผมมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาฝากคุณลินครับ เพื่อทำความรู้จักกันเบื้องต้น พี่ดินพูดให้ผมฟังบ่อยๆ บอกว่าเราสองคนมีอะไรเหมือนๆกัน อยากให้ทำความรู้จักกันเอาไว้" อลินฟัง ได้แต่เลิกคิ้วเฉย "ผมเลยเลือกสร้อยที่แพงที่สุดในร้านผมมาให้ คุณลินรับไว้เถอะครับ"
อลินมองกล่อง ยังไม่ตัดสินใจว่าจะรับ...ทันใดกล่องถูกกระชากไปทันที หมิงจับกล่องยืนจังก้า ตวาดเรียก "ลม" เสียงดัง...นายลมเองก็อุทานเสียงแตกพร่า ยาหยีหมิง...อลินเห็นหมิงแล้วยิ้มขึงตึงตัวพร้อมรับมือทันที...ตอนนี้อลินไม่รู้ว่าพสุกำลังสั่งมอเตอร์ไซค์ให้เลี้ยวลัดตัดทางมาตลาดนัดให้เร็วที่สุด
"ลม...นี่มันอะไรกันหา...ลมเอามาให้มันทำไม" หมิง ตวัดสายตาไปหาอลิน "อย่าบอกนะว่าแกคิดจะแย่งแฟนฉัน"
"โฮ้ย...บ้าแล้ว ฉันอยู่ของฉันดีๆ แฟนแกก็เอาของขวัญมาให้ฉันเอง เธอยังมีหน้ามาใส่ร้ายว่าฉันแย่งแฟนเธอ" หมิง เถียง ไม่เชื่อว่าลมจะมาหาแกเอง วางแผนให้เขามาหาเพื่อเอาชนะเพื่อแก้แค้นหมิง อลินโต้ทันที "น้ำเน่า...ฉันไม่ไร้สาระอย่างนั้น ถามแฟนแกเองก็แล้วกัน...บางทีเขาอาจจะเบื่อของเก่า ถึงจะอึ๋มก็ใกล้ถุงกาแฟไปมาก คงอยากได้ของเร้าใจใหม่ๆซะบ้าง"
หมิงโต้ด้วยเสียงกรี๊ดยาว แล้วหันมากระชากไหล่ อลินมาแล้วฟาดฝ่ามือใส่หน้าอลินดังเพียะ ลมตกใจจะช่วยอลิน หมิงขวางทันที ตะคอกใส่อลิน
"ชดใช้ที่แกตบฉันคราวก่อน ถ้ายังมายุ่งกับลมอีก จะเจอยิ่งกว่านี้"
"เธอนั่นแหละจะเจอ" อลินสะบัดฝ่ามือตอบทันที หมิง ตาแทบหลุด...ยังตบอีกข้าง หน้าหันไปหันมา หมิงส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ด่านังจิ้งจอกพันหน้าใส่คะแนนไม่ทัน แล้วสงครามขนมที่ใกล้มือต่างละเลงใส่หัวหู ขยี้กันไปตามจังหวะ ล้มลุก คลุกคลาน ลมเข้าช่วยอลิน หมิงเอาขนมยัดปากให้ เอาถาดฟาดซ้ำร้องลั่นตลาด ไทยมุงต่างส่งเสียงเชียร์ล้อมหน้าล้อม หลัง...ทีมงานตาเหลือกไม่รู้จะแก้ไขยังไง
ลูกเป็ดแนะเพรียว จึงได้ร้องบอกไทยมุงว่า ตอนนี้เรากำลังถ่ายละคร จะจบฉากแล้ว เอ้าบอกให้แยกกันที...แล้วย้ำ เรากำลังถ่ายละครฉากสำคัญ ถอยออกไป...แต่ไม่มีใครฟัง
พสุลงจากรถรับจ้าง เดินเข้ามาได้ยินเสียงการลงมือและการด่าแย่งแฟนกัน ภาพตรงหน้าทำให้เขาถลันเข้าไปจับมือหมิงก่อนจะตบอลินอีก พร้อมสั่งให้หยุด
"หยุดนะ...คุณลินไม่รู้เรื่องแฟนคุณ อยากรู้ว่าแฟนคุณมาที่นี่ได้ไง มาถามผม...ผมจะบอกความจริงทั้งหมด" ทั้งสองคนหยุดมือ ไทยมุงหันมามองพสุ หมิงถามพสุว่าความจริงอะไร พอพสุจะบอก ลมเห็นท่าไม่ดีจึงร้องสั่งหมิงว่า พอได้แล้ว กลับไปเดี๋ยวนี้...ลมฉุดแขนหมิง แต่หมิงไม่ยอมไป
"เดี๋ยว หมิงยังไม่รู้ว่าความจริงมันยังไง ลมปล่อยหมิง นะ" แต่ลมบอกไม่ต้องรู้ ไปเลย...ลมหยิบกล่องของขวัญแล้วลากหมิงหนีอย่างรวดเร็ว
เพรียวจึงรีบประกาศว่าการถ่ายทำฉากนี้จบลงแล้ว ขอบคุณ พี่น้องทุกท่านที่มาเข้าฉากด้วย ขอบคุณอีกครั้ง แล้วแยกย้ายกันไปทำมาหากินต่อได้แล้ว...ไทยมุงทั้งหลายเริ่มทยอยกันไปซื้อหาข้าวของต่อ...พสุประคองอลินที่เนื้อตัวมอมแมมฟกช้ำ ดำเขียวไปทั้งตัว
สิ่งที่อลินได้พบครั้งนี้คือได้พบแววตาอ่อนละมุน อบอุ่นและห่วงใยที่พสุมีต่อเธออย่างไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน...แม้หลังเขาหายามาทาให้ ทั้งขอโทษแทนแม่ของเขาที่ทำให้อลินเป็นเหยื่อ แบบนี้ อลินรู้ว่าแม่ของพสุไม่รู้เรื่องแน่ ท่านจึงไม่ผิด แล้วอย่าไปเล่าให้ท่านฟัง ท่านจะเสียใจ พสุชมว่าแม้ตัวจะเจ็บแต่อลินยังคิดถึงคนอื่น
"แม่ครูกุ๊กเป็นคนอื่นซะที่ไหน" การเปิดใจครั้งนี้ทำให้ พสุอดยิ้มอย่างภูมิใจไม่ได้ อลินถามต่อ "ครูกุ๊กรู้ไหม น้องชายครูกุ๊กทำแบบนี้ทำไม" พสุได้แต่สั่นหัว แต่รับจะไปสอบถามให้
ขณะที่ทั้งสองกำลังช่วยพยาบาลกันใกล้ที่จอดรถตู้ กำลังจ้องตากันด้วยความอบอุ่น เสียงอนุชาเรียกชื่อคุณอลินดังมา พสุชะงัก อลินร้องทักคุณเล็กอย่างดีใจ อนุชารีบถามเจ็บมากไหม ไปหาหมอดีกว่า อลินบอกนิดหน่อยเท่านั้น อนุชาขอโทษที่มาช้า ไม่ทันได้ช่วยคุณลิน
"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีครูกุ๊กอยู่ด้วย เลยไม่โดนชุดใหญ่ โชคดีมากเลยที่ครูกุ๊กมาทันเวลา ไม่งั้นลินคงแย่กว่านี้" อนุชาฟังแล้วมองพสุที่ยิ้มนิดๆ จึงขอบคุณพสุที่ช่วยอลิน แล้วบอกว่า จากนี้เขาจะดูแลอลินเอง จะทำแผลให้คุณอลินเอง ไม่ต้องลำบากครูกุ๊ก...ว่าแล้วหันไปสำรวจซักถามอลินว่า เจ็บตรงไหนบ้าง
อลินมองคนโน้นทีคนนี้ที แล้วในที่สุดชี้บอกอนุชาว่าเจ็บตรงนี้ตรงนั้น...อนุชารีบทารีบถูให้ พสุทนไม่ไหวเดินหนีไปดื้อๆ อลินมองตามพสุ เริ่มรู้สึกว่าผิดไปเสียแล้ว...
อีกด้านหนึ่ง ปฏิคมหรือทนายเปี๊ยกเดินเร่อร่ามา พอเห็นภาพอนุชาถูทายาให้อลินถึงกับชะงัก...มองไปอีกทางเห็นพสุเดินก้มหน้างุดๆหนีไป เปี๊ยกอุทานเบาๆ "โธ่...ไอ้ดินเอ๊ย... เจ็บอีกละซี"
ooooooo
ทางด้านนายลมลากหมิงกลับไปบ้านของเธอ แล้วยังด่าว่าหมิงที่ไปวุ่นวายการทำงานของอลินที่ตลาดนัด ไม่อายใครเขาเลย หมิงด่ากลับลมว่า เมื่อก่อนด่าอลินหาว่าเป็นวัตถุโบราณ
"แล้วตอนนี้เกิดบ้าอะไร ถึงได้ตามจีบมัน"
"ไม่ได้บ้า ผมตั้งใจ เมื่อคุณให้สิ่งที่ผมต้องการไม่ได้ ผมก็ต้องหาคนที่เขาให้ผมได้ แล้วทีหลังอย่ามาทำเป็นเจ้าของ ผมไม่ชอบ" ลมโยนกระเป๋าหมิงทิ้งเพราะเกะกะลูกตา หมิง มองตาม ความแค้นกลับไปใส่อลิน "นังลิน แกกับฉันได้เห็นดีกัน...คอยดูเถอะ" หมิงสะบัดตัว ต้องร้องโอยเพราะชอกช้ำจากการพันตูกับอลินมาหยกๆ
ทนายเปี๊ยกไปแสดงความห่วงใยพสุกับโสภิตาที่ร้านของเธอ โสภิตาบอกว่า เธอพบนายดินแล้ว เขาบอกว่าเขาทำใจได้ แต่เปี๊ยกกลับเห็นว่านายดินคงทำใจไม่ได้ ใครบ้างจะทนเห็นคนที่เรารักกุ๊กกิ๊กกับผู้ชายอื่น ยิ่งนายอนุชาจริงจังกับอลินมากเท่าใด ดินหรือจะทำใจได้...แล้วเปี๊ยกรู้ตัว ขอโทษโสภิตาที่อาจสะเทือนใจเมื่อพาดพิงถึงอนุชา โสภิตาบอกเธอทำใจได้แล้ว... เปี๊ยกได้แต่ถอนใจงึมงำว่า ถ้าอนุชาจริงจังกับอลินมากกว่านี้ นายดินเพื่อนเขาจะตายอย่างเขียดหรือหาไม่?
"ขอถามหน่อย...คุณลินคิดยังไงกับดิน...จริงๆแล้วคุณลินเขาชอบใคร" โสภิตาเจาะข่าวลึกขึ้น
"อันนี้ผมไม่ทราบ คงมีแต่คุณลินคนเดียวเท่านั้นที่รู้" ทั้งสองต่างไม่รู้ อลินคิดยังไงกับนายดิน?
แม้นายดินเองก็เฝ้าแต่คิดทั้งวัน ปรุงอาหารไปคิดไป ถึงภาพที่อลินให้อนุชาช่วยประคบประหงมดูแลริ้วรอยบาดเจ็บให้...คิดตั้งแต่เช้าจนเย็นย่ำ เด็กเอาโน้ตสั้นๆของลูกค้ามาให้ เขารีบดู
"สวัสดีค่ะคุณเชฟ ดิฉันลูกค้าประจำของร้าน วันนี้เพิ่งโดนตบมา กินอะไรอร่อยไม่ได้ คุณเชฟกรุณาทำอาหารที่กินง่าย เคี้ยวคล่องสำหรับผู้บาดเจ็บให้หน่อยนะคะ...จาก...ลูกค้าสุดสวย"
นายดินเอาโน้ตมาแปะตรงหน้าอ่านซ้ำอ่านซากอีก ยิ้มฟันแห้งแล้วยังอ่านต่อ โดยเฉพาะอลินเขียนรูปหัวใจมาให้ดูด้วย มันทำให้หัวใจเป็นๆของนายดินดิ้นด๊าวด่าวอีกจนได้...
นายดินหารู้ไม่ว่า เรื่องที่เกิดตบตีกันในตลาดนัด เพรียวเล่าละเอียดยิบให้คุณหญิงอมราฟัง แล้วลงท้ายด้วยการใส่ไฟพสุว่า มีแต๊ะอั๋งคุณอลินด้วย คุณหญิงอมรานิ่งงัน แต่หัวใจที่แค้น จนคลั่งเต้นเหย็งๆในอก...เรียกอนุชาลูกชายผู้เป็นเสมือนตัวเงินตัวทองมาสัมมนา...ย้อนถามไหนว่าครูกุ๊กไม่คิดอะไรกับอลิน... แล้วยืนยันว่าจะจัดการเอง เมื่อลูกจัดการไม่ได้ อนุชาจึงเตือนแม่ว่า จะไปลงมือให้เขาถ่ายวีดิโอไว้มัดตัวเองหรือ ถ้าคุณแม่จะจัดการแบบนั้น เขาขอจัดการเอง...คุณหญิงคำรามคาดโทษ
"ก็ได้...แม่ให้โอกาสเราอีกครั้ง ถ้ากำจัดครูกุ๊กจากชีวิตอลินไม่ได้ แม่ไม่เอามันไว้แน่"
ooooooo
เมื่ออลินมาถึงร้านอิตาเลียนในตอนค่ำ เธอจึงได้ลิ้มรสอาหารตามที่เธอสั่ง โดยมีครูกุ๊กทำหน้าที่เสิร์ฟแล้วดูแลอย่างใกล้ชิด...เมื่อพูดถึงเรื่องการตบตี พสุบ่นว่า ไม่รู้ตอนนี้ข่าวออกมายังไง อลินยักไหล่ การตบกันในกองถ่ายเกิดบ่อยไป ใครถามก็บอกว่าเราซ้อมบทกันเท่านั้น ไม่ได้ตบกันแต่อย่างใด
พสุเร่งให้กิน อลินชมว่าอร่อยมากและอร่อยสุดยอด พสุบอกเขาทำเผื่อให้เอากลับไปกินที่บ้าน ใส่ใบบัวบกแก้ ฟกช้ำ...แล้วขอตัวไปทำงานต่อ อลินเรียกไว้ ขอบคุณที่ช่วยเธอตอนตบตีกัน ขอบคุณที่หายามาทำแผลให้ เขาบอกนิดหน่อย จะเอาอะไรให้บอก ยิ้มให้เธอแล้วเดินเข้าครัวไป...
อลินมองตาม เอ่ยขึ้นลอยๆ "ทำไมครูกุ๊กยิ้มแปลกๆ" แล้วเลิกคิดกินซุปต่อ เสียงมือถือดัง พอกดรับรีบยิ้มและตอบทันที "สวัสดีค่ะ...คุณเล็ก"
"วันพรุ่งนี้คุณลินว่างไหมครับ" เสียงนั้นทำให้อลินลืมโลก ยินยอมตกลงให้เขานัด เพื่อจะได้พบกันทานอาหารกันตามความพอใจของอนุชาหรือคุณเล็กของเธอทุกประการ
@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 13-14
(อ่านต่อพรุ่งนี้)