@^@..อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 15-16
อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 15
หน้าทางเข้าสวนรถไฟ รปภ.เปิดไม้กั้นให้รถออก รถของโป้งแล่นสวนเข้าไปทันที รปภ.ร้องเรียกให้รับบัตรก่อน ไม่ทันไร รถตำรวจแล่นตามเข้ามา รปภ.ถึงกับยืนเกาหัวด้วยความงง...
โป้งจอดรถให้ต้อมพาวีสี่ลงไปกับวีสามก่อน เขากับลิซ่าจะไปสกัดรถตำรวจไว้ ลิซ่ามองไปเห็นหัวฉีดดับเพลิงแถวนั้นจึงคิดอะไรได้
ต้อมกับวีสามประคองวีสี่มุ่งหน้าหาลานกว้าง เผอิญเจอสำเริง สิน และอ๊อดกำลังเดินหาวีสี่อยู่พอดี
"ป๊า พวกมันอยู่นั่น" สินชี้บอกสำเริง
"ไอ้ต้อม ส่งตัววีสี่มาให้ข้าเดี๋ยวนี้"
"อ๊อดจัดการเองครับเสี่ย" อ๊อดคว้าไม้แถวนั้นวิ่งเข้าไป จะทำร้ายต้อม
วีสามใช้พลังจากฝ่ามือซัดร่างอ๊อดกระเด็นไป แล้วบอกต้อมให้พาวีสี่หนีไปก่อน สำเริงกับสินช่วยประคองอ๊อดให้ลุกขึ้น สินถามสำเริงว่าจะทำอย่างไร สำเริงบอกให้ลุยทั้งสามคนดาหน้าเข้าหาวีสาม วีสามใช้พลังซัดทั้งสามคนกระเด็นไปพร้อมกัน
ด้านรถตำรวจที่แล่นตามมา เห็นรถของโป้งจอดอยู่ จ่ารีบรายงาน "มันต้องเข้าไปในอาคารแล้วแน่ๆเลยครับสารวัตร"
สารวัตรวินัยพยักหน้าเชิงว่าให้ลงจากรถ พลันโป้งกับลิซ่าที่ซุ่มอยู่ เอาหัวฉีดดับเพลิงมาช่วยกันฉีดใส่ตำรวจ ทั้ง สารวัตรและจ่าไม่ทันตั้งตัวหงายล้มกลับเข้าไปในรถ สองคนฉีดกันอย่างเมามัน
"ฮ่าๆๆๆให้มันรู้ซะบ้าง เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกับไอ้โป้ง เก่งจริงก็ออกมาจากรถสิวะ ออกมาเลย"
"อุ๊ย สนุกดีเหมือนกันนะโป้ง"
"ใช่ลิซ่า ตอนเด็กๆอยากเล่นแบบนี้มานานแล้ว
ฮ่าๆๆๆ"
อารามเมามัน โป้งดึงจนสายยางหลุดจากขั้ว เขาร้องเฮ้ย! เป็นโอกาสให้สารวัตรและจ่าออกมาจากรถได้ โป้งกับลิซ่าทิ้งของวิ่งหนีไปทันที...
ooooooo
บริเวณทางเดินในสวน ต้อมแบกร่างวีสี่หนีมา โดยวีสามคอยระวังหลัง สำเริง สิน และอ๊อดยังคงตามมาห่างๆ วีสามถามต้อมว่าอีกไกลไหมกว่าจะถึงลานกว้าง ต้อมตอบว่าไม่เกินสิบเมตร สินเห็นต้อมกับพวกวิ่งห่างออกไปทุกที จึงถามสำเริงว่าจะทำอย่างไรดี
"ไม่สนใจแล้วโว้ย วันนี้เป็นไงเป็นกันข้าขอสู้ตายเพื่อเรดาร์เรคคอร์ด พวกเราต้องแย่งตัววีสี่กลับมาให้ได้" สำเริงร้องสั่ง
"จะลุยอีกเหรอเสี่ย จะไหวเหรอครับ" อ๊อดชักหวั่น
"ลุยไม่ได้ก็ใช้เครื่องทุ่นแรงสิวะ" สำเริงคว้าก้อนหินปาใส่พวกต้อมทันที
วีสามจึงหันมาใช้พลังสกัดก้อนหินกระเด็นกลับไปใส่สำเริงถึงกับหงายหลังตูม สำเริงร้องลั่น สินกับอ๊อดรีบเข้าประคอง วีสามกับต้อมพาวีสี่หนีต่อเพราะใกล้จะถึงที่หมายเข้าไปทุกที
บนยานอวกาศ วีหนึ่งและวีสองติดต่อวีสามว่าอีกไม่เกินสิบนาทีจะถึงที่หมาย วีสามตอบกลับว่าเขาก็ใกล้ถึงจุดนัดพบเช่นกัน
"เร่งมือด้วย ตอนนี้สหายวีสี่อาการสาหัสมาก" วีสามรายงานไปที่ยานแม่
วีสี่ซึ่งอยู่บนหลังต้อมค่อยๆอ่อนแรงลงทุกที แขนเธอร่วงลงข้างตัว ต้อมตกใจ
"วีสี่เป็นอะไรรึเปล่า วีสี่"
"วีสี่โอเคพี่ต้อม วีสี่...โอเค" วีสี่คราง
ต้อมใจหาย พอดีวีสามชี้ไปที่ทางเข้าว่ามีแม่กุญแจอันใหญ่คล้องอยู่ ทันใดเสียงคนวิ่งตามมา พวกต้อมสะดุ้งหันไปมอง โชคดีที่เป็นโป้งกับลิซ่า โป้งถามต้อมว่ารออะไรอยู่ ต้อมชี้ที่ประตูให้ดูว่ามันถูกล็อก
ลิซ่าร้องลั่น "ตาเถร ทำไงดีฮะเนี่ย อ้อมไปอีกทางคงไม่ทันแน่ๆเลยฮ่ะ"
"ทุกคนหลีกไป เดี๋ยวผมจัดการเอง" วีสามให้ทุกคนถอยออกห่างเพื่อใช้พลัง
แต่แล้วพลังของวีสามอ่อนลง จึงทำให้แม่กุญแจแค่ แกว่งไปมาเท่านั้น โป้งจึงรีบไปหาอะไรมางัด
ooooooo
ขณะที่อ๊อดกับสินปฐมพยาบาลสำเริงอยู่ สารวัตรกับจ่าวิ่งมา จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น สำเริงโยนความผิดให้ต้อมว่าเป็นคนทำร้ายเขาแล้วพาวีสี่หนีไปอีก ตำรวจจึงรีบวิ่งตามไป สินบอกอ๊อดให้รีบตามไปดู จึงลืมสำเริงทิ้งโครมลงกับพื้น สำเริงร้องลั่นให้พาเขาไปด้วย
เมื่อโป้งใช้ก้อนหินทุบแม่กุญแจจนพัง ต้อมรีบแบกวีสี่เข้าไปในลานอเนกประสงค์ วีสามแจ้งให้ยานแม่ทราบ "ยานแม่ พวกคุณอยู่ที่ไหน ตอนนี้เรามาถึงจุดนัดแล้ว"
"ขณะนี้ยานแม่กำลังรีบเดินทาง จะถึงที่หมายในอีกห้านาที...สหายวีสองเร่งเครื่องเต็มกำลัง" วีหนึ่งสั่งวีสอง
"สหายหัวหน้าครับ ถ้าเกิดชาวโลกเห็นยานของพวกเรา..."
"ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น มาถึงขั้นนี้แล้วต้องช่วยสหายวีสามกับวีสี่กลับมาให้ได้"...
ต้อมประคองวีสี่นอนบนตักกลางสนามหญ้า เขาพยายามปลอบวีสี่ว่ายานแม่กำลังมา เธอจะได้กลับบ้านแล้ว แต่แล้วต้อมต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดทะลักออกจากแผลของวีสี่อย่างมาก วีสี่ดูอาการแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด
"เธอได้ยินใช่มั้ยวีสี่ อย่าเพิ่งเป็นอะไรตอนนี้นะ"
"วีสี่ไม่อยากกลับบ้านเลยพี่ต้อม วีสี่อยากตายอยู่ที่นี่" วีสี่พูดอย่างอ่อนแรง
"ไม่มีเวลาเปลี่ยนใจแล้ววีสี่ วีสี่ต้องรีบไป ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้"
"แต่เราจะไม่ได้เจอกันอีก..."
"ต้องเจอสิวีสี่ ตราบใดที่เรายังไม่ตาย ตราบนั้นเราก็ยังมีความหวัง" ต้อมกอดวีสี่ให้กำลังใจ
ในขณะที่วีสามเฝ้ามองอย่างปวดร้าว ลิซ่าเหลือบเห็นตำรวจกับพวกสำเริงมา สะกิดบอกโป้ง ทั้งสองรีบไปหาทางขวาง โป้งกับลิซ่าพยายามดันประตูไม่ให้เข้ามา สำเริงตะคอก
"ไอ้โป้ง นังลิซ่า แกถอยไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะไล่ พวกแกออก"
"ออกก็ออกครับเสี่ย คนอย่างโป้ง เสียงานแต่ไม่ยอมเสียเพื่อนหรอกครับ"
"ลิซ่าด้วยค่ะ คนอย่างลิซ่าก็ไม่ทิ้งเพื่อนเหมือนกัน"
สินสั่งอ๊อดให้ออกแรงดัน สารวัตรกับจ่าช่วยกันดันด้วย วีสามเห็นท่าไม่ดีจึงใช้พละกำลังอีกเฮือกดันประตูจนพวกสำเริงไม่สามารถเข้ามาได้ วีสามยังคงติดต่อยานแม่
"สหายหัวหน้า ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน ทางนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
"ไม่ต้องห่วงสหายวีสาม เราจะถึงเป้าหมายในอีกสามนาที" วีหนึ่งสั่งวีสองเร่งเครื่องสุดกำลัง เตรียมเครื่องขนย้ายมวลสารให้พร้อม
วีสองรับคำสั่งปฏิบัติตาม...วีสามบอกโป้งกับลิซ่าให้ อดทนอีกนิด ยานแม่ใกล้เข้ามาแล้ว
สินเกรงว่าจะเสียวีสี่ไปจึงบอกตำรวจ "โธ่เอ๊ย คุณตำรวจ เอาปืนยิงมันเลยสิครับ"
"ฮึยไม่ได้นะคุณ ใช้ความรุนแรงเกินกว่าเหตุ ตำรวจก็ติดคุกได้เหมือนกันนะ"
"แต่ว่ามันจะพาวีสี่หนีไปแล้วนะคุณตำรวจ" สำเริงกลัวเสียวีสี่ไป
"ก็ต้องให้หนีก่อนสิครับ ถึงจะมีสิทธิ์ใช้ปืน"
สำเริงกับสินฮึดฮัดขัดใจ
ooooooo
ขณะที่ต้อมพะวักพะวนระหว่างวีสี่กับพวกโป้ง เขาหันมาทางวีสี่ก็พบว่าเธอนิ่งไป ต้อมใจหายวาบ ร้องเรียกวีสี่เสียงดัง วีสี่พึมพำว่าเธอง่วงมาก
"อย่าเพิ่งหลับตอนนี้นะวีสี่ ยานแม่กำลังมาแล้ว เข้มแข็งเข้าไว้ วีสี่จะตายตอนนี้ไม่ได้นะ...วีสี่ลืมตาสิ มองหน้าฉันไว้นะวีสี่ แล้วพูดว่าโอเค พูดสิ..." วีสี่ทำท่าจะหมดสติ ต้อมเขย่าตัวเธอให้ลืมตาขึ้นมา
"วีสี่...วีสี่...เสียใจ เราไม่น่ารักกันเลยพี่ต้อม" วีสี่ยกมือลูบหน้าต้อม น้ำตาไหลพราก
"ทำไม...ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะวีสี่"
"ถ้าเราไม่รักกัน เราก็คงไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้"
ต้อมกลั้นน้ำตาก่อนจะพูด "ไม่จริงหรอกวีสี่ ทุกอย่างมันคุ้มกันที่สุดแล้ว ทุกอย่างที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ พี่ไม่เคยเสียใจ...จำที่เราเคยสัญญากันได้มั้ย ที่เราเคยพูดว่าจะมีความสุขด้วยกันจนถึงวินาทีสุดท้าย"
พลันท้องฟ้ามืดครึ้ม เพราะการมาของยานอวกาศทำให้ ท้องฟ้าแปรปรวน
"พี่ต้อม..." วีสี่คราง
"พี่รักวีสี่ พี่ไม่เคยเสียใจที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับวีสี่ ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่เดือน แต่มันก็มีความหมายสำหรับพี่ไปจนชั่วชีวิต พี่จะไม่ลืมวีสี่ พี่จะรอวีสี่จนกว่าเราจะได้พบกันอีก"
ยานอวกาศเคลื่อนตัวลงต่ำ ปรากฏตัวเด่นชัดอยู่บนท้องฟ้า สำเริง สิน อ๊อด สารวัตร และจ่า รวมทั้งโป้งและลิซ่าต่างตกตะลึงอ้าปากค้าง หยุดการใช้กำลังต่อกัน วีสามรีบวิ่งมาตรงกลางลานแล้วชูมือให้สัญญาณ
"สหายวีสาม รีบพาสหายวีสี่มาประจำตำแหน่ง เครื่องขนย้ายมวลสารพร้อมแล้ว"
วีสามรับคำสั่งจากวีหนึ่ง หันไปตะโกนบอกต้อม "สหายต้อม เราต้องเดินทางแล้ว"
ต้อมสบตากับวีสี่ก่อนจะออกแรงอุ้มเธอขึ้น วีสี่ครางเรียกต้อมเป็นเชิงว่าเธอไม่อยากไป ต้อมพยายามกลั้นน้ำตาไม่มองตาวีสี่ เขาค่อยๆก้าวไปหาวีสาม ทุกย่างก้าวของต้อม เขานึกถึงตั้งแต่ที่วีสี่มาถึงโลกและที่ผ่านมา ซึ่งเขามีความสุขกับวีสี่ จนน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา
"พี่โอเควีสี่ พี่ต้อมโอเค พี่ต้อมจะอยู่รอวีสี่ที่นี่ วีสี่ต้อง กลับมานะ"
"วีสี่จะกลับมา ไม่ว่าอยู่หรือตาย วีสี่จะกลับมาหาพี่ต้อม"
ทั้งสองสบตากัน ต้อมเดินมาถึงวีสาม เขาส่งร่างวีสี่ให้กับวีสาม "ฝากดูแลวีสี่ด้วยสหายวีสาม"
วีสามพยักหน้าก่อนจะมองไปทางโป้งและลิซ่า "โชคดีนะสหายชาวโลกทุกท่าน ขอบคุณมากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง"
"โชคดีครับคุณวีสาม" โป้งโบกมือลา
"แล้วเจอกันใหม่นะ ตะเอ๊ง..." ลิซ่าจีบปากจีบคอ
"วีสี่จะไปแล้วนะป๊า" สินเตือนสำเริง
"เออ...ปล่อยเค้าไปเถอะ" สำเริงยังช็อกอยู่
"สารวัตรเห็นอย่างที่ผมเห็นรึเปล่าครับ" จ่าถาม
"เห็น เห็นเต็มๆเลยจ่า ยานอวกาศ มนุษย์ต่างดาว"
อ๊อดไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาถ่ายภาพไว้ พร้อมกับพึมพำ "กูไม่อยากเชื่อเลยจริงจริ๊ง..."
ooooooo
ห้องบังคับยาน วีสองรายงานวีหนึ่งว่าเครื่องขนย้ายมวลสารเริ่มทำงานแล้ว วีสามอุ้มวีสี่มายืนที่จุดกำหนด ลำแสงจากยานส่องลงมาบนร่างทั้งคู่ ทุกคนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
แม้ว่าเป็นโอกาสสุดท้าย ต้อมยังคงมองหน้าวีสี่ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของวีสาม วีสี่พยายามยกมือที่อ่อนล้าชูนิ้วให้เป็นสัญญาณว่าเธอโอเค และพยายามเปล่งเสียงบอกว่าเธอโอเค
"พี่จะรอ พี่จะรอเธอวีสี่ พี่ต้อมโอเค..." ต้อมพยักหน้ารับ
วีสี่ยิ้มให้ทั้งน้ำตา ก่อนที่ร่างเธอและวีสามจะถูกดึงขึ้นไปบนยาน แขนวีสี่ค่อยๆหมดแรงร่วงผล็อยลงข้างตัว ต้อม ตกใจรีบวิ่งเข้าไปหา โป้งกับลิซ่าตกใจ
"เฮ้ย! ไอ้ต้อมอย่าเข้าไป" โป้งกับลิซ่าช่วยกันดึงต้อมไว้
ต้อมร้องเรียกวีสี่ใจแทบขาด โป้งดึงรั้ง "ไอ้ต้อม เอ็งจะบ้าหรือไง วีสี่เค้าไปดีแล้ว ปล่อยเค้าไปเถอะ"
"อย่าทำแบบนี้สิต้อม ทำแบบนี้วีสี่เค้าจะเป็นห่วงต้อม นะ" ลิซ่าเตือนสติ
ต้อมจึงได้แต่คร่ำครวญหาวีสี่น้ำตาไหลพราก มองลำแสงที่เลือนหายไป ชั่วพริบตายานแม่ก็หายไปจากท้องฟ้า ต้อม สะเทือนใจอย่างมากที่ต่อไปนี้ไม่มีวีสี่บนโลกนี้อีกแล้ว...
บนยานอวกาศ ร่างวีสามกับวีสี่ปรากฏขึ้น วีสองรายงานวีหนึ่งว่าทั้งสองคนมาถึงเรียบร้อย วีหนึ่งจึงบอกทุกคน "เสร็จสิ้นภารกิจแค่นี้ รีบเดินทางกลับดาว"
"รับทราบ"
ในขณะที่วีสามยังคงปลอบใจวีสี่ ซึ่งยังเสียใจจากการที่ต้องจากต้อม
"เราปลอดภัยแล้วนะวีสี่ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว"
แต่ร่างวีสี่กลับแน่นิ่งไม่ไหวติง วีสามตกใจร้องเรียกวีสี่อย่างใจหาย...
ooooooo
อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 16
ตอนที่ 16
เสียงเคาะประตูของตาชื่นดังขึ้น แต้มกับตั้มสะดุ้งตื่นเพราะตาชื่นตะโกนปลุก ทั้งสองงัวเงียลุกมาเปิดประตูถามว่ามีอะไร ทำไมต้องปลุกแต่เช้าแบบนี้
"ไอ้ต้อมมันถูกตำรวจจับ ตาจะรีบไปประกันตัว เราสองคนจะไปกับตารึเปล่า"
"ฮ้า! จริงเหรอคะคุณตา"
"ไปครับไป เดี๋ยวตั้มกับพี่แต้มขอตัวไปอาบน้ำก่อนครับ"
ตาชื่นจึงลงมารอหลานข้างล่าง สองคนรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ...
พอมาถึงโรงพัก ตาชื่นมองไปทั่วว่าจะติดต่อตรงไหนดี แต้มแนะให้ไปที่ประชาสัมพันธ์ ตาชื่นพยักหน้า
"คุณตำรวจครับ ผมจะมาประกันตัวหลานชายผมที่ชื่อต้อมน่ะครับ ไม่ทราบว่าต้องติดต่อที่ไหน"
"คดีอะไรครับคุณลุง?"
"เอ่อ รู้สึกจะเป็นคดีลักพาตัวนักร้องที่ชื่อวีสี่ค่ะ" แต้มตอบแทน
"อ๋อ ถ้างั้นไม่ต้องหรอกครับ เพราะว่าสารวัตรวินัยเพิ่งมีคำสั่งให้ปล่อยตัวเมื่อกี๊นี้เอง"
"ปล่อยตัว! ตกลงพี่ต้อมไม่ถูกดำเนินคดีเหรอครับ" ตั้มท่าทางดีใจ
สิบเวรพยักหน้ายิ้มให้อย่างเอ็นดู...ต้อม โป้ง และลิซ่าเดินออกจากกรงขังเมื่อจ่ามาเปิดประตูให้ ลิซ่าถามว่ามีคนมาประกันตัวแล้วหรือ จ่าส่ายหน้า
"เปล่า แต่สารวัตรมีคำสั่งให้ปล่อยตัวพวกคุณ"
ทั้งสามมองหน้ากันงงๆ ต้อมฉุกคิดอะไรขึ้นได้...
ขณะเดียวกัน สารวัตรวินัยกำลังหารือกับสำเริง สิน และอ๊อด "บอกตามตรงนะ ตอนนี้ผมมืดแปดด้านไม่รู้จะสรุปคดีนี้ ยังไง"
"ก็สรุปไปตามความจริงสิครับสารวัตร พวกเราทุกคนก็เห็นเหมือนๆกันหมดว่าวีสี่ไปกับมนุษย์ต่างดาว" สำเริงแนะ
"แล้วไง จะให้ผมบอกนักข่าวว่าวีสี่ถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไปงั้นเหรอ"
"เอ่อ ผมขอแก้ข่าวครับคุณตำรวจ เห็นไอ้โป้งมันบอกว่าวีสี่เค้าเป็นมนุษย์ต่างดาวครับ ที่เค้าขึ้นยานอวกาศไปก็เพราะจะหนีกลับบ้าน ไม่ได้ลักพาตัว" อ๊อดแทรกขึ้นมา
"ก็นั่นแหละ ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็บอกนักข่าวไม่ได้ อยู่ดี แล้วที่สำคัญถ้าผู้ใหญ่จี้เรื่องนี้ขึ้นมา จะให้ผมเขียนรายงานว่ายังไง"
"ตอนนี้วีสี่มีคิวออกงานยาวเป็นหางว่าวเลยนะป๊า ถ้าเราไปบอกเจ้าของงานแบบนี้รับรองต้องไม่มีใครเชื่อเราแน่" สินเป็นกังวล
"ถ้างั้นจะให้ป๊าทำยังไงวะ"
"ในเมื่อพูดความจริงไม่ได้ เราก็คงต้องโกหกแล้วล่ะป๊า โกหกยังไงก็ได้ขอให้นักข่าวเชื่อก็แล้วกัน"
และแล้ว สำเริง สิน อ๊อด และสารวัตรวินัยพร้อมด้วยจ่าคนสนิท ก็ยืนแถลงข่าวต่อหน้านักข่าวที่กรูกันมาที่โรงพัก พวกเขาถามเรื่องที่วีสี่ถูกลักพาตัวไปตกลงเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือ
"ใช่ครับ ทางเราก็เพิ่งได้ทราบความจริงเมื่อเช้านี้เอง คือน้องวีสี่เค้าต่อสายตรงมาคุยกับ เอ่อ...กับเจ้าสินลูกชายผมเองครับ"
สินหันขวับมองหน้าพ่อทำนองว่าโยนกันแบบนี้เลยหรือ สำเริงพยักหน้าขอให้ช่วยหน่อย นักข่าวหันมาถามสินว่าวีสี่หายตัวไปไหน
"เอ่อ...พอดีตอนที่วีสี่โทร.มา ผมไปเข้าห้องน้ำครับ ก็เลยให้ผู้ช่วยผมรับสายแทน อ๊อดครับอ๊อด" สินโบ๊ยให้อ๊อดรับหน้าแทน
อ๊อดหน้าเหวอโยนกันดื้อๆแบบนี้เลยหรือ สินพยักหน้าเช่นกัน อ๊อดก้มหน้ารำพึงกับตัวเอง "ซวยเลย ทั้งพ่อทั้งลูก โยนอุจจาระให้ไอ้อ๊อดอีกจนได้"
นักข่าวถามอ๊อดอีกครั้ง อ๊อดอ้ำอึ้ง "อ่า...คือว่าความจริงน้องวีสี่เป็นคนต่างประเทศครับ พอเอกสารเดินทางของเค้าหมดอายุ เค้าก็เลยต้องถูกส่งตัวกลับบ้าน"
"แล้วบ้านคุณวีสี่อยู่ที่ไหนคะคุณอ๊อด"
"อ่า...อยู่ อยู่ที่..." พอดีมองไปเห็นแม่ค้าขายกล้วยแขกหน้าโรงพัก จึงพูดออกไปว่า "อยู่ที่เนปาลครับ"
สำเริงกับสินหันขวับมองหน้าอ๊อด สารวัตรกับจ่าพลอยหันไปมองด้วย ทำไมต้องแถกไปด้วย พอนักข่าวถามว่าวีสี่จะกลับมาเมื่อไหร่ อ๊อดคิดสักพักก่อนจะตอบไปว่า
"เอ่อ...คิดว่าคงไม่กลับมาแล้วล่ะครับ เห็นว่าทางโน้นมีบริษัทหนังเค้าสนใจจะจ้างให้วีสี่เล่นหนังประกบดาราฮอลลีวูด กว่าจะปิดกล้องคงอีกหลายปี"
"หลายปีเลยเหรอคะ?"
"ครับ แบบว่าเป็นหนังไตรภาคครับ"
พอนักข่าวถามว่าหนังชื่อเรื่องอะไร อ๊อดก็อึกอักอีกครั้ง เผอิญเห็นนักข่าวคนหนึ่งใส่รองเท้าสีแดง จึงบอกไปว่าชื่อเรื่อง...เจ้าหญิงรองเท้าแดง...นักข่าวถ่ายภาพกันพรึบพรับ
ต้อม แต้ม ตั้ม ตาชื่น โป้ง และลิซ่าเบื่อที่จะฟังจึงพากันเดินออกมาจากโรงพัก ตาชื่นถามเศร้าๆว่าวีสี่จะไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม ต้อมพูดไม่ออก ลิซ่าจึงตอบแทนว่าคงจะเป็นอย่างนั้น แต่ก็ไม่แน่ เพราะวีสี่สัญญาว่าจะกลับมาหาต้อมให้ได้ ต้อมถอนใจปลงว่าคงเป็นไปไม่ได้ ทุกคนมองต้อมด้วยความสงสาร
ooooooo
เมื่อโป้งกับลิซ่าแยกกลับไป ต้อมพาทุกคนมาที่รถ ต้อมยืนซึมยังไม่ขึ้นรถ ตาชื่นปลอบใจ "ฮึย ไม่เอาน่า แต่ก่อนพวกเราก็เคยมีกันแค่นี้นี่หว่า แล้วทำไมจะอยู่แบบเดิมไม่ได้วะ"
"จริงด้วย ถึงไม่มีวีสี่ พวกเราก็อยู่กันได้นี่" แต้มทำเป็นครึกครื้น
"กลับบ้านกันเถอะ พี่อยากพักแล้วล่ะ" ต้อมพยายามตัดใจ ขึ้นนั่งประจำที่คนขับ
และในตอนกลางคืนเขาก็นอนไม่หลับ พลันต้องตกใจเมื่อเห็นแสงไฟฉายเข้ามา เขานึกว่าวีสี่กลับมา หลงดีใจแต่ กลายเป็นตาชื่นหอบหมอนมานอนเป็นเพื่อน
"ตากลัวเอ็งจะเหงา ก็เลยจะย้ายมาอยู่เป็นเพื่อน นี่ไอ้ต้อม ตาน่ะเข้าใจความรู้สึกของเอ็ง ตอนที่ยายของเอ็งเค้าเสียไป ตาก็เป็นแบบเอ็ง"
"จริงเหรอครับคุณตา"
อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 16