@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 19
ตอนที่ 18 (ต่อจากวานนี้)
ภาพการแถลงข่าวนี้ออกอากาศทางทีวีไปทั่วประเทศ... คุณหญิงอมรานั่งดูทีวีในบ้านเช่า เต้นผางเมื่ออลินประกาศ... ด่าอลินที่มาด่าท่านทางทีวี แล้วจำต้องฟังอลินร่ายยาวต่อไป
"สำหรับครูกุ๊ก ลินไม่ปฏิเสธข่าวที่ออกมา ลินสารภาพว่าลินกับครูกุ๊กเป็นมากกว่าครูกับลูกศิษย์จริงๆ เราสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่ค่ะ"
ทนายเปี๊ยกยืนดูอยู่ หันขวับไปมองอลินอย่างไม่คาดคิด... ส่วนพสุเองกำลังดูทีวีไป ลุ้นจนคอแห้ง ยกน้ำขึ้นดื่ม ต้องสำลักออกมาทันที...แต่รีบนั่งลงจ้องทีวีต่อ เมื่อนงพะงากับอ้อนมาสมทบ
"...โปรดเข้าใจ ครูกุ๊กไม่ใช่มือที่สามที่ทำให้ลินยกเลิกการแต่งงาน ลินไม่ปฏิเสธในฐานะครูกุ๊ก เอ่อ...ของดิน คุณแม่ของดินเป็นแม่ครัวจริง แต่ท่านเป็นคนดี น่ารัก ลินไม่เคยคิดรังเกียจดินแม้แต่น้อย ลินไม่วัดคนที่ชาติตระกูล วัดกันที่หัวใจ ความดีของดินชนะใจลินอย่างขาวสะอาด...ที่เกิดทะเลาะกันวันนี้ เพราะฮยองกึนมาดูถูกดิน ลินกล้าพูดเต็มปากว่า ที่ลินกลับมาสู่วงการ มีงานละคร มีพี่ๆนักข่าวสนใจ มีแฟนสนับสนุน ลิน กลับมาได้เพราะดิน ถ้าไม่มีดินอยู่ข้างๆ ก็ไม่มีอลินวันนี้"
นักข่าวปรบมือกันกราวนาน พอใจที่อลินเปิดใจไม่ มีเหลือ...นายตัวเปี๊ยกเองถอนใจอย่างสะใจและโล่งใจ...แต่ยังน้อยกว่าพสุ ที่ยิ้มออกมาด้วยหัวใจพองโต โดยมีนงพะงาและอ้อนลุ้นอย่างสะใจ
ooooooo
อลินกลับที่พัก...ผละจากหน้ากระจกหลังอาบน้ำแล้ว นั่งลงเอายามาทาตามตัวหลายแห่ง อันเกิดจากไปราวีกับนังเด็กเกาหลีมา แล้วอลินถึงสะดุ้งเมื่อเสียงออดดังขึ้น นึกดีใจ แล้วก็ได้ดีใจจริงๆ เมื่อครูกุ๊กเปิดประตูมายืนเต๊ะเป็นกรมเจ้าท่า อลินอุทานชื่อเขา แล้วรีบขอตัววิ่งหนีเข้าห้องไป พสุหารู้ไม่ว่า อลินตื่นเต้นรีบไปทำตัวให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำให้ครูกุ๊กรู้สึกได้
พสุยืนรออย่างไม่รู้ว่าอลินมีเรื่องอะไรนักหนาจึงหายเงียบเข้าห้องไปนาน หลายอึดใจพระพุทธ อลินจึงออกมา พสุเห็นแล้วว่าเธอออกมาในมาดใหม่ สวยเช้งไฉไล ไม่ต้องบอกใคร เขาถามทันทีว่าจะไปไหน อลินบอกว่า ก็แต่งตัวมารอรับครูกุ๊กไง พสุเล่นบทเจ้าท่า บอกเขามาแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวไปแล้ว อลินหน้าเหี่ยววูบ แอบตัดพ้อว่า ให้แต่งตัวซะสวยมาแป๊บเดียว...พสุเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ จึงบ่นว่าจะให้ยืนตรงนี้เหรอ อลินรีบโดดเหยงเชิญให้เข้าไปนั่ง แล้วแอบปิดประตูยิ้มอย่างรื่นเริงสุขสำราญเหมือนดอกไม้บานยามเช้า...
พสุวางห่อของแล้วหันมาฟื้นฝอยหาตะเข็บ เรื่องเมื่อกลางวันไปประกาศอะไร เป็นผู้หญิงไปพูดเรื่องคบผู้ชาย ทั้งๆที่ผู้ชายยังไม่พูดสักคำ ไม่อายเหรอ เธอโต้ว่าพูดความจริง มีอะไรไหม?
"หาว่าดูใจกับผม ผมยังไม่เห็นรู้เรื่องเลย" อลินเถียงว่า เธอพูดคนเดียวก็ได้ "นี่แม่คุณ การคบหากัน มันต้องทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่โมเมเอาเอง"
"ตอนนี้ครูกุ๊กรับรู้แล้ว ฉันไม่โมเม ถ้าฉันไม่รู้ครูกุ๊กมีใจ ฉันไม่กล้าทำหรอกน่า"
"คิดไปเอง...ผมยืนคำพูดเดิมว่ายังไม่ไว้ใจคุณ ไม่คิดจะคบกับคุณ เลิกให้ข่าวคบกับผม ก่อนจะหน้าแตกกว่านี้" มองถุงกระดาษ "แล้วนี่ น้ำใบบัวบก แม่ผมฝากมาให้" อลิน มองไม่เชื่อ พสุจึงท้าให้ไปถามแม่เขาเอง...
ตกกลางคืน อลินโทร.ไปหาแม่นงพะงา แม่รีบบอกดินต้มเองกรองเอง แล้วทำไมไปบอกว่าแม่ทำ แล้วยังบอกว่าดินเขาห่วงลินมาก อลินยิ้ม รู้ว่าดินปากแข็ง...ยิ้มอย่างพอใจ อีกไม่นานครูกุ๊กจะมาเป็นเจ้าบ่าวให้เธออย่างแน่นอน...ชัวร์ป้าบ
อลินไม่รู้ความจริง เพราะเมื่ออ้อนมาต่อว่านงพะงาว่าโกหก เพราะคุณนงเป็นคนต้มน้ำบัวบกเอง แล้วบังคับให้คุณดินเอาไปให้คุณลิน...แม่นงพะงายอมรับ
"ฉันก็แค่พูดบิดเบือนความจริงเล็กน้อยเท่านั้น...แล้วเธอก็อย่าปากมากไปบอกคุณดินล่ะ"
อ้อน สาวใช้ยอดสาระแนเห็นด้วยทันที ไม่ทำแบบนี้พระเอกนางเอกจะคืนดีกันได้หรือ?
ooooooo
ตอนที่ 19
ทั้งอลินกับพสุต่างก็กลับไปสู้ความคิดตัดสินใจ พสุฟังคำสารภาพของอลินที่ให้สัมภาษณ์เปิดใจว่า ความดีของดินชนะใจลินได้อย่างขาวสะอาด...พสุยังสงสัยว่าจะเชื่ออลินดีหรือไม่ ส่วนอลินนั้น นงพะงายืนยันว่า ดินเขาห่วงอลินมาก ตอนอลินให้สัมภาษณ์ ตอนกลางวัน พสุดูไปยิ้มไป นั่นทำให้อลินยิ้มคนเดียวด้วยความหวังที่เรืองรองผ่องอำไพ...
พสุเอาความแคลงใจไประบายกับโสภิตาว่า ความรักของเขากับอลินคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเราต่างกันมากเกินไป... โสภิตาจึงให้พสุตัดสินใจเองว่าเขาจะรับโอกาสดีๆอย่างนี้หรือไม่ ถ้าเขาปฏิเสธก็อย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกัน...
แล้วทั้งสองก็ชะงัก เมื่ออนุชาถือดอกไม้ช่อใหญ่มาให้โสภิตา...พสุเห็นอนุชาเขินเก้ๆกังๆจึงขอตัวกลับ...สองชายก้มหัวให้กันนิดๆ พสุรีบเดินออกจากร้านไป อนุชาส่งดอกไม้ ให้โสภิตา ตัวเขารีบวิ่งตามพสุออกไป
เมื่อสองชายเผชิญหน้า อนุชาขอบคุณพสุที่ดูแลโสภิตากับปูเป้ตลอดมา ขอโทษที่เคยเข้าใจผิดเรื่องพสุกับโสภิตา พสุดีใจด้วยที่เขากับโสภิตาปรับความเข้าใจกันได้แล้ว ถึงเขาจะรักปูเป้มากแค่ไหน ก็คงไม่เท่ากับพ่อเขาเอง แล้วอนุชาก็สารภาพสิ่งที่พสุยังไม่รู้
"ที่ผ่านมา...คุณลินไม่เคยรักผมเลย ไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม คนที่คุณลินรักและไว้ใจมากมีเพียงคนเดียว" อนุชาไม่ได้เอ่ยบอกว่าเป็นใคร แต่พสุก็พอจะรู้ว่าคนคนนั้นคือใคร...
อนุชากลับเข้ามาหาโสภิตาในร้าน รู้ว่าลูกหลับไปแล้ว จึงเริ่มกรุ้มกริ่ม...โสภิตาจึงบอกว่า เราแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว เธอมองไปทางครัว อนุชาประกาศทันที
"ผมไม่นอนในครัวเด็ดขาด" แล้วแนะว่าตอนนี้คุณลินไม่อยู่แล้ว
โสภิตาย้ำ ถ้านอนในครัวไม่ได้ เชิญไปนอนโรงแรม... อนุชาคว้าข้อมือเธอมาต่อว่า อย่าใจร้าย เขาอุตส่าห์ขัดใจแม่หอบผ้ามานอนกับเธอ จะผลักไสเขาไปไหน...โสภิตาเดินหนีไปต่อหน้า อนุชาได้แต่มองตามตาละห้อย จำต้องเข้าครัว เอากระเป๋าหนุนหัว เสื้อนอกคลุมคุดคู้
ooooooo
นายลมนอนไม่หลับ นับนิ้วไปมาหลายล้าน... ขัดใจทีวีที่พิธีกรเอาเรื่องอลินแฉการล้มงานแต่งงาน แล้วหมั่นไส้ปิดทีวีทันที พอจะล้มตัวลงนอน เสียงมือถือดังขึ้น เขารีบรับ คิดว่าหมิงจะมีข่าวดี แต่แล้วถึงกับกระอักลมก้อนโต เมื่อได้ยินเสียงดังมา
"ถ้ามึงวางโทรศัพท์ มึงตายโหง"
นายลมรีบอ้อนวอนไปว่า เขาไม่มีเงิน ให้รอไปก่อน มีแล้วจะติดต่อไปเอง มันย้ำเหมือนเดิมว่ารอไม่ได้ เจ้านายไม่ชอบ พรุ่งนี้ไม่มีเงินมาคืน ผู้หญิงคนนี้ในรูปโดนขึงถึงตาย... นายลมตกใจถามว่าผู้หญิงคนไหน...พอมันปิดมือถือ นายลมก็เริ่มเอะอะด่าเปิงอยู่คนเดียว แล้วเสียงสัญญาณดังมาอีก นายลมเปิดดู เห็นหมิงกำลังเต้นรำเฉิบๆอยู่ในผับ เหมือนไม่รู้ที่ตาย...
เวลาผ่านไป...นายลมผ่านมา กระทั่งถึงผับที่หมิงกำลังวาดลวดลายฝรั่งรำเท้าริมฟลอร์ ถึงถูกลมคว้าแขนหมับ กระชากมา หมิงตกใจ...นายลมสั่งให้กลับบ้าน หมิงหรือจะเชื่อ เธอไม่กลับ จะอยู่สนุกกับเพื่อนๆ ลมไม่ฟังเสียง สั่งให้กลับ พร้อมกับกระชากหมิงปลิวไป หมิงได้แต่ร้องให้ลมปล่อย...
"ลมเป็นบ้าอะไรเนี่ย" หมิงมาถึงลานจอดรถ สะบัดมือตวาด "ลมไม่มีสิทธิ์มาบังคับหมิงนะ"
"อยากอยู่ให้พวกมันฆ่าก็ตามใจ" หมิงฟังแล้วชะงัก ถามถี่ยิบ ใครจะฆ่าใคร พวกมันเป็นใครกันแน่...ยังไม่มีคำตอบ มือหยาบกร้านเข้ามาตบปิดปากหมิง ลมตกใจพอกัน กำลังจะช่วย ลมต้องชะงัก เมื่อมีปืนกระบอกหนึ่งจ่อที่หัว...เสียงคลิกขึ้นไก วายร้ายเจ้าของปืนคำรามสั่ง
"เลิกปิดมือถือหรือเปลี่ยนเบอร์ ยังไงก็หนีไม่พ้น... เจ้านายให้โอกาสครั้งสุดท้าย ถ้าไม่เอาเงินมาคืน ทั้งรถทั้งบ้านพี่เละแน่...แต่ถ้าพี่ยังหนีอีก ทั้งแฟนและญาติพี่น้อง...เดือดร้อน"
ด้ามปืนหวดท้ายทอยลมดังโพละ เสียงร้องเหมือนควาย อีกคนปิดปากหมิงอยู่ ผลักหมิงกระเด็นล้มทับลม...พวกมันหนีไปแล้ว หมิงหันมาเล่นงานลมต่ออีกจนได้...
นายลมกับหมิงขับรถกลับมาบ้านบริบรรณในสภาพกลัวตายพอกัน ลมเดินลิ่วๆขึ้นบ้าน ส่วนหมิงเดินตามล้าหลังเพราะส้นสูง...พอผ่านบ้านนงพะงา ได้ยินพูดกับสาวใช้เรื่องพินัยกรรม...หมิงต้องหยุดฟังหูผึ่ง สาวใช้บอกอยากรู้คุณดินจะได้มรดกหรือเปล่า ถ้าได้จะได้หมดเสียงนินทาเสียทีว่าคุณดินเกาะคุณลิน หรือคบเพราะเห็นว่าคุณลินรวย...นงพะงายืนยันว่าดินเป็นหนึ่งในลูกเจ้าสัว จะไม่ยอมให้ใครดูถูก เมื่อถึงเวลาดินต้องได้สิ่งที่เขาควรได้
หมิงตามลมเข้าบ้านใหญ่ ไปเล่าเรื่องพินัยกรรม และดินคงมีส่วนได้ ถ้าอย่างนี้ลมควรขอให้เปิดพินัยกรรมเอาเงินมาใช้หนี้ไม่ดีหรือ ถ้ารอให้แม่ใหญ่ตาย หมิงเองมีหวังตายก่อนตามที่พวกมันอาฆาตไว้ หมิงย้ำ
"หมิงไม่มีวันยอมเดือดร้อนเพราะลม ถ้าลมหาเงินให้มันไม่ได้ หมิงจะแจ้งความแล้วบอกความจริงให้พี่ๆคุณรู้"
นายลมร้อนตัว ยืนยันว่าจะไม่บอกเรื่องหนี้สินก้อนนี้ให้พวกพี่ๆรู้เด็ดขาด...หมิงเดือดดาล
"ไม่อยากให้รู้ก็ต้องหาเงินมาใช้คืนพวกนั้น ไม่งั้นพี่ๆของคุณ รวมทั้งไอ้ลูกคนใช้ที่กำลังจะแต่งกับอลินต้องได้รู้ ฉะนั้นรีบหาเงินมาเคลียร์ด่วนที่สุด อย่ารอแม่ใหญ่ตาย กว่าจะถึงวันนั้น ไม่หมิงก็ลมคงมีใครสักคนที่ตายก่อน" หมิงสั่ง จ้องตาลุกเป็นไฟ ลมหันหนี เครียด...
ooooooo
อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 19
(อ่านต่อพรุ่งนี้)