@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 16/3-17

@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 16/3-17
ตอนที่ 16/3 (ต่อจากวานนี้)

ในที่สุดถึงตอนเลือกขนมเค้ก อลินไม่อยากขัดใจกันมากจึงให้เขาเลือก โดยให้เหตุผลว่า เธอจะทำเค้กเอง ถ่ายเทปเก็บไว้เอามาออกรายการ อนุชาจึงตกลงเลือกแบบขนมเค้กทันที

เมื่ออลินไปถึงที่พักเห็นแบบเค้กที่อนุชาเลือกแล้วนึกถึงตอนที่เธอจะตัดเค้ก อลินถึงกับบ่นดังๆ ทำไมคุณเล็กของเธอถึงชอบแบบนี้ เธอไม่น่าให้เขาเลือกเลย...ทนายเปี๊ยกเดินมาเปรยขึ้น

"ถึงมันจะเป็นโลกเพ้อฝันในสายตาคนอื่น แต่ฉันมีความสุข ฉันไม่สน"

"นายเปี๊ยก..." อลินหันมาตาเขียวใส่เปี๊ยกที่เอาคำพูดของเธอมาย้อน "ประชดเรอะ...ไม่ ฉันไม่โกรธ กำลังจะเป็นเจ้าสาว ต้องอารมณ์ดี ต้องสวย" อลินยิ้มร่าหน้าแฉ่ง "นี่นายเปี๊ยก ฉันถามอะไรหน่อยสิ...เวลานายกับฉันชอบอะไรไม่เหมือนกัน นายต้องยอมฉันทุกครั้ง นายเบื่อฉันรึเปล่า" เปี๊ยกร้องดังว่า เบื่อ... อลินถามต่อ "แล้วที่คุณเล็กเขายอมฉัน ถ้ามันบ่อยๆ เขาจะเบื่อฉันรึเปล่า"

"เบื่อ...ชัวร์ป้าบ" เปี๊ยกใส่ไม่ยั้ง

"อ้าว...แล้วเขาจะยอมฉันทำไม ถ้าเขาไม่ชอบไม่เห็นด้วย เขาต้องอธิบายให้ฉันเข้าใจ ไม่ใช่ทำเป็นยอมจนฉันเคยตัว พอแก่ๆไปแล้วค่อยบอกว่าเบื่อ"

"โธ่ คุณลินครับ คนที่รู้จักคุณลิน ไม่มีใครไม่ยอมคุณลินหรอกครับ"

"มี...ครูกุ๊กไง" อลินโพล่งแล้วชะงัก เมื่อเกิดคำถามว่า ทำไมเธอคิดถึงครูกุ๊ก...ปฏิคมถึงกับอึ้ง แล้วหาทางเลี่ยงออกไป... ส่งรายการอาหารที่ทางโรงแรมให้มาเลือก พรุ่งนี้เขาจะมารับ แล้วเปี๊ยกก็รีบลากลับ...มองอลินครั้งสุดท้าย ยังเห็นยืนนิ่งเป็นหุ่นไล่กา...จากนั้นเธอค่อยๆนั่งลง แล้วไม่คิดมาก่อน ทำไมเธอคิดถึงครูกุ๊กขึ้นมาจับใจ...เธอรู้ว่าถ้าเขามาอยู่ข้างๆเธอตอนนี้ มันคงจะดีมาก
อลินได้แต่มองรูปพสุกับเธอที่หน้าปกหนังสือ... หยิบมาดู นึกถึงการอยู่ร่วม ทั้งยิ้มให้กันและยามทะเลาะกัน นึกถึงคำพูดที่ตัดพ้อต่อว่า นึกถึงคำพูดตัดขาดไม่ยอมมาสอนเธอทำอาหารอีกต่อไป...

อลินไม่รู้ว่า...จากข่าวจะแต่งงานของอลินกับอนุชาทำให้พสุที่อยู่ในครัวร้านอิตาเลียนคืนนี้ ได้ยินพวกลูกน้องเม้าท์กัน โดยไม่รู้ว่าพสุแอบได้ยินอยู่อีกทาง...เม้าท์ถึงทีแรกพวกเขาเข้าใจผิด คิดว่าอลินเป็นแฟนกับเชฟของเรา บางคนบ่นว่าเสียดายมาก เพราะเชฟเราน่ารักแล้วยังเท่อีกต่างหาก

พสุรีบเดินหนีกลับบ้านดีที่สุด....เขาเดินหงอยๆมาที่รถ กำลังจะเปิดประตู มีกระดาษปึกหนึ่งยื่นมาตรงหน้า เขามองไล่ไปตามมือและแขน

"คุณลิน..." พสุอุทานตื่นเต้น อลินออกคำสั่งตามเคย

"ไม่ต้องหนีฉันอีกแล้วนะ เพราะวันนี้ฉันไม่ได้มาตามตื๊อให้ครูกุ๊กมาสอนฉัน แต่ฉันมาขอความช่วยเหลือ" พสุหันไปมองเต็มตา ไม่อยากจะช่วย แต่อีกใจหนึ่งก็เกิดห่วง แต่ ยังคงน้ำเสียงกระด้างไว้

"ช่วยอะไร"

"เอ่อ...ครูกุ๊กรู้เรื่องที่ฉันจะแต่งงานกับคุณเล็กแล้วใช่ไหม" เสียงอ่อนลง พสุกลับเสียงเย็นชา

"อื้อ...แล้วไง" พสุมองหน้า อลินจึงพยายามอธิบาย ทั้งส่งรายการอาหารมามากมายที่จะเลี้ยงแขก เธออ่านไม่ออก ไม่ค่อยจะรู้ อยากให้เขาช่วยเลือกด้วย...อลินพูดจบ เขาตอกกลับทันที

"ทำไมผมต้องช่วยคุณ"

"เมื่อก่อนมีอะไรครูกุ๊กก็ช่วยฉันมาตลอด ตอนนี้ฉันจะแต่งงาน...ช่วยอีกสักทีไม่เห็นเป็นไรเลย"

"เมื่อก่อนผมช่วยในฐานะเป็นลูกศิษย์ แล้วตอนนี้จะให้ผมช่วยคุณในฐานะอะไร"

"ก็...เพื่อนไง ครูกุ๊กเป็นเพื่อนฉัน เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนไม่ใช่เหรอ"

"คุณลิน งานนี้เป็นงานหมั้นของคุณ คุณควรให้คู่หมั้นของคุณเป็นคนช่วย ไม่ใช่ผม...และผมขอโทษ ผมเป็นเพื่อนกับคุณไม่ได้" อลินฟังตัวชาวาบ...พสุก้มหน้าทำท่าจะเปิดประตูรถ อลินจึงตัดสินใจถามอย่างเอาเรื่อง

"ทำไมครูกุ๊กถึงเป็นเพื่อนกับฉันไม่ได้" พสุไม่ตอบ เปิดประตูรถขึ้นนั่ง อลินไม่หยุด "ถ้าครูกุ๊กโกรธที่ฉันให้คะแนนน้อย ฉันขอโทษจริงๆ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันขอโทษ" พสุสตาร์ตรถ "ครูกุ๊ก..."

พสุขับรถต่อไป ไม่ยอมรับรู้ อลินเดินตามร้องเรียกเสียงแหบแห้ง...อลินหยุดยืนนิ่ง มือไม้อ่อนล้า รายการอาหารปลิวกระจายไปตามพื้นที่บางแห่งมีน้ำขังจนเลอะ...อลินผู้จองหองไม่ยี่หระผู้ใด ถูกทิ้งอย่างไม่ไยดีเป็นครั้งแรก...พสุมองกระจกหลังเห็นสภาพอลินน่าสงสารมาก พสุกัดฟันสั่งสอนตัวเองให้ใจแข็งเข้าไว้ เธอจะแต่งงานแล้ว...

อลินโผเผกลับถึงคอนโดฯ ยืนกลางห้องมองข้าวของประกอบการแต่งงานวางเรียงราย เธอมองมันเป็นเพียงอากาศธาตุ มองอย่างไม่ช่วยให้สิ่งที่ทับถมในใจเธอยามนี้เบาลงได้แม้แต่น้อย... อลินนั่งลง ไม่มีน้ำตาสักหยด ทุกสิ่งล้วนเย็นชาไร้ความรู้สึกเกือบหมดแล้ว...

วันรุ่งขึ้นที่กองถ่าย...อลินกลายเป็นคนละคน จากคนขี้วีนกลายเป็นคนชาชืดไร้ความรู้สึก แม้คนแต่งหน้าทำพลาดแป้งโรยใส่หัวหู กลับไม่เล่นงานคนทำ เพียงแต่ให้เอาผ้ามาเช็ดให้ แล้วแต่งให้ใหม่...แปลกใจกันทั้งกองถ่าย โดยเฉพาะเพรียวยอดสอพลอ ถึงกับเห็นอลินเปลี่ยนจากนางพญามาร กลายเป็นแม่ชีเทเรซ่าไปแล้ว

หลังการถ่ายทำรายการอาหารของเธอ พอคัตสุดท้ายเลิกกองถ่าย อลินก็กลายเป็นคนพูดน้อย เคร่งขรึม จนอนุชาเองต้องรีบมาซักถามอย่างเอาใจว่า อลินเป็นอะไรไป มีเรื่องกังวลหรือเปล่า อลินแก้ตัวว่างานหนัก ทั้งงานถ่ายรายการ ละคร แล้วงานหมั้นงานแต่ง มันก็เป็นแบบนี้ อนุชาเห็นใจแนะว่า เราจัดงานให้มันเล็กลงจะได้ไม่เหนื่อย...อลินกลับมองมืออนุชาที่จับมือเธอ ทำไมมันไม่
รู้สึกดีอย่างที่เขาเคยห่วงใยเหมือนเมื่อก่อน อลินกลับขอบคุณที่เขาเป็นห่วง แต่เธอรับมือได้

"ลินขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีนัดเรียนเรียนทำอาหารกับครูคนใหม่ เรียนเสร็จจะโทร.หาคุณเล็ก เราค่อยคุยกันต่อนะคะ" อลินดึงมือเธอกลับอย่างมีมารยาท แต่อนุชาเริ่มรู้สึกในความชืดชาและสิ่งที่เริ่มแปรเปลี่ยนไปนั้นบ้างแล้ว

ooooooo

หมิงโยนหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวอลินจะแต่งงานกับอนุชาลงตรงหน้าวายุหรือนายลมที่หวังจะตกถังข้าวสารอลิน หมิงแสดงความเสียใจเยาะเย้ยลมที่ถูกหนุ่มไฮโซยกถังข้าวสารไปกินเสียแล้ว ลมกลับด่าหมิง ว่าโง่ ที่ไม่มาช่วยเขาให้ตกถังข้าวสารอลิน ซ้ำยังช่วยถล่มให้พังเสียอีก

หมิงกับลมต่างโทษกันไปมา ลมช้ำกว่าใครเพราะตอนนี้หนี้สินท่วมหัว ต้องหาเงินมาจ่ายอย่างน้อย 6 ล้านบาท ต้องหาเงินมาใช้หนี้ภายในอาทิตย์นี้ ไม่งั้นถูกฟ้องยึดทรัพย์...

ทั้งลมและหมิงก็จำต้องคิดให้หัวสมองแตก ก็ต้องหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้

ในที่สุด หมิงกับลมก็มาอยู่ต่อหน้านายทุนเงินกู้นอกระบบถึงบ้านของพวกเขา...เงินสดกองตรงหน้า ลมเอากุญแจรถ บัตรเอทีเอ็ม บัญชีเงินฝากมาวาง

"เจ็ดล้าน ดอกเบี้ย 20% เดือนแรกต้องจ่ายคืนทั้งหมด... อีก 30 วัน ถ้าเงินไม่มาคุณรู้ใช่ไหมอะไรจะเกิดขึ้น" เจ้าหนี้คำราม ลมพยักหน้าพร้อมๆกับหมิง ก่อนจะรวบเงินกลับไป...

ooooooo

ตอนที่ 17

ขณะที่อนุชาเริ่มสัมผัสกับความเย็นชาของอลินมาหยกๆ พอตกเย็นเริ่มคิดถึงโสภิตาและปูเป้ลูกสาวน่ารัก ยิ่งคิดถึงเรื่องแต่งงานก็ยิ่งคิดถึงโสภิตากับลูกสาว แต่พอหยิบมือถือขึ้นมาจะกดโทร.หา แต่แล้วกลับลังเล และเปลี่ยนใจเก็บมือถือแล้วครุ่นคิดอย่างหนักต่อไป...

ยามนี้อลินมาอยู่กับโสภิตาที่ร้าน พร้อมวางแบบขนมเค้กที่อนุชาเลือกให้ พอโสภิตาเห็นเท่านั้น เธอบอกทันทีว่า

สวยมาก เธอชอบแบบนี้ ชมว่าคุณอลินเลือกเก่ง

"ลินไม่ได้เลือกหรอกค่ะ คุณเล็ก เอ่อ แฟนลินเขาเป็นคนเลือกน่ะค่ะ" โสภิตาฟังแล้วงง...ทั้งเกิดอาการจุกเล็กๆ อลินว่าต่อ "ที่จริงลินไม่ค่อยชอบแบบนี้ แต่คุณเล็กตามใจลินทุกอย่าง ลินก็เลยให้เขาเลือกแบบเค้กเอง ลินไม่เคยคิดเลยนะคะ ว่าจะมีคนชอบเหมือนคุณเล็ก"

"คงบังเอิญน่ะค่ะ" โสภิตาคิดนาน กว่าจะบอกเสียงเบาหวิว แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง ถามว่าจะให้เธอสอนทำเค้กอันนี้เลยไหม อลินพยักหน้าตกลง...

"คุณแม่ขา" ปูเป้เดินมา...เรียมเดินตาม อลินทักปูเป้อย่างดีใจ ปูเป้เรียกพี่ลินแล้วสวัสดีอย่างคุ้นเคย โสภิตาจึงแนะนำอีก

"ปูเป้เป็นลูกตาเองค่ะ...ดินคงไม่ได้บอก"

"ลุงดินอยากให้พี่ลินเซอร์ไพรส์มั้งคะ" อลินรีบเห็นด้วย และชอบที่ปูเป้พูดจาฉอเลาะน่ารัก ยิ่งพอรู้ว่ากำลังจะไปเรียนโยคะยิ่งทึ่ง โสภิตาจึงอธิบายว่า ปูเป้เป็นโรคหอบจึงให้ไปเรียนโยคะสำหรับเด็ก เพื่อฝึกการหายใจและสมาธิด้วย...พออลิน

อยากไปเรียนด้วย ปูเป้รีบรับทันที

"ครูบอกให้ผู้ใหญ่มาเรียนด้วยก็ได้...ลุงดินก็อยากเรียน...พี่ลินไปเรียนพร้อมกับลุงดินสิคะ"

อลินรู้สึกวูบวาบอีกครั้ง ใบ้กินพูดไม่ออกทันที ปูเป้ ไม่เข้าใจ แม่จึงตัดบท

"ปูเป้คะ...คุณแม่ว่ารีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวสายนะ"

ปูเป้รับคำ หันมาโบกมือบ๊ายบายให้อลิน บอกว่าแล้วเจอกันใหม่ จากนั้นตามเรียมไปแต่พอหันมามองผู้ใหญ่อีกครั้ง ปูเป้เหมือนจะเริ่มคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเป็นกอง...

โสภิตากับอลินช่วยกันเตรียมของทำขนมเค้ก อลินชมว่าปูเป้น่ารัก ฉลาดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว โสภิตาออกตัวว่า เรามีกันสองคนแม่ลูก จึงสอนให้รู้จักดูแลตัวเองมาแต่เด็ก... อลินถามถึงพ่อเด็ก โสภิตาตั้งสติครู่หนึ่งจึงบอก

"เราเลิกกันแล้วค่ะ" อลินรู้ตัวรีบขอโทษ โสภิตาบอกอย่างมีน้ำใจว่าไม่เป็นไร อยากรู้อะไรถามได้ อลินจึงขอถามต่อ ถึงเหตุที่ต้องเลิกกัน?

"คือ...แม่ของสามีไม่ยอมรับตาน่ะค่ะ" โสภิตาบอกตามตรง

"อุ๊ย เหมือนภรรยาเก่าของคุณเล็กเลยค่ะ...คุณเล็กบอกว่าคุณหญิงแม่ไม่ยอมรับเหมือนกัน ก็เลยต้องเลิกกัน โชคดีนะคะที่ไม่ได้จดทะเบียนกัน ไม่งั้นคงวุ่นวายกว่านี้" โสภิตานิ่งอัดอั้นตันอุรา "แต่ปูเป้น่ารักขนาดนี้ พ่อเขาไม่คิดถึงบ้างเหรอคะ เขาแวะมาหาลูกบ้างหรือเปล่าคะเนี่ย"

คำถามนี้แหลมคมจนจี๊ดขึ้นสมอง จะตอบท่าไหนดี... เสียงกริ่งหน้าร้านดังขึ้นแสดงว่ามีแขกมา โสภิตาจึงได้ทีขอตัวไปรับแขกหน้าร้าน...

@^@..อ่านละครย่อเรื่องสูตรเสน่หา ตอนที่ 16/3-17
(อ่านต่อพรุ่งนี้)