@^@..อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่4
ตอนที่ 4 (ต่อจากวานนี้)
แต่พอกลับถึงบ้านเจอดนตร์กลับมาแล้ว
ชัคเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วงในวันต่อมาว่า คิดว่าราญกำลังขายตะวันฉายให้ใครคนหนึ่ง แต่เขาไม่กล้าบอกว่าเป็นใคร ขอให้ดนตร์ตัดใจเสียเถิด ดนตร์ไม่ยอม เชื่อว่าตะวันฉายมีใจให้ตน ไม่ยอมให้ใครมาแย่งไปได้แล้วลุกไปเลย
ดนตร์ไปหาตะวันฉายที่บ้านปรากฏว่าเธอยังไม่กลับ เขาขอนั่งรอ ระหว่างนั้นราญกลับมาพอดี พอเห็นดนตร์เท่านั้น อารมณ์ลุกเป็นไฟทันที ทั้งด่าทั้งไล่เขาออกจากบ้าน จนดนตร์ สงสัยว่าเขาหงุดหงิดอะไรมา
เมื่อตะวันฉายกลับมารู้ว่าพ่อกลับจากมาเก๊าแล้วและดนตร์มาหาเธอแต่ถูกไล่กลับไป เธอฟังพรสาวใช้เล่าอย่างไม่สบายใจ แต่ก็ดีใจที่พ่อกลับมารีบขึ้นไปหาที่ห้อง เห็นสีหน้าพ่อไม่สบายใจ พอถามเขาก็บอกว่าเหนื่อยนิดหน่อย แล้วดุแกมต่อว่าลูกสาวที่ห้ามคบกับดนตร์แล้วไม่ฟัง ถ้าดนตร์ดีจริงทำไมอารยะถึงห้ามดนตร์คบกับเธอ สุดท้ายยื่นไม้ตายว่า
"ถ้าตะวันยังรักพ่อ ตะวันต้องเชื่อในสิ่งที่พ่อพูด อย่าไปยุ่งกับนายดนตร์อีก"
"ค่ะพ่อ" ตะวันรับคำเสียงแผ่ว อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพ่อถึงอารมณ์เสียมากมายขนาดนี้
ooooooo
ดนตร์กลับไปขอร้องชัคอีกครั้งให้ช่วยเอานาฬิกาไปขอโทษตะวันฉายแทนตนด้วย ชัคทนเพื่อนอ้อนวอนไม่ได้จึงช่วยเอานาฬิกาไปที่บ้านราญ ตะวันฉายเข้าไปทำอาหารให้ราญในครัว ชัคจึงฝากพรไว้ แต่ขณะกำลังจะกลับราญลงมาเจอพอดี เขาดีใจมากชวนชัคนั่งคุยกันก่อน
ตะวันฉายได้รับกล่องนาฬิกา พอเห็นในการ์ดว่าดนตร์ ฝากมาก็รีบออกมาคิดว่าเขายังนั่งรออยู่ ไปถึงหน้าห้องรับแขกได้ยินเสียงราญคุยกับชัคเลยแอบฟัง
ราญกำลังเซ้าซี้ขอกู้เงินจากชัคอีก ชัคไม่ให้กู้แต่จะยกหนี้ห้าล้านที่ค้างอยู่ให้ ราญไม่เอาเพราะต้องการกู้ใหม่ ชัคพูดอย่างอ่อนใจว่า
"คุณราญครับ คุณราญเที่ยวกู้เงินคนอื่นไปทั่วเพื่อเอาไปผลาญกับการพนันจนหมดตัว จนตอนนี้รายชื่อเจ้าหนี้ของคุณราญยาวเป็นหางว่าวแล้ว ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหมครับว่าคุณต้องรู้จักคำว่าหยุด ก่อนที่คุณจะไม่เหลืออะไรเลย"
"เสี่ยไม่ต้องมาสอนผม! ผมแก่กว่าเสี่ยหลายปีอยู่นะ!" ราญตวาด
"แต่วัยไม่ได้ทำให้คุณราญรู้ผิดชอบชั่วดีมากกว่าผมหรอกครับ ทุกวันนี้คุณยังใช้ชีวิตเหมือนเด็กหนุ่มที่ไม่มีความรับผิดชอบ งานการไม่สนใจจะทำ คุณราญเคยหยุดคิดบ้างไหมครับว่า ถ้าสักวันหนึ่งคุณราญหมุนเงินไม่ทันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น!"
ราญตอบไม่ได้ เอาแต่ส่ายหน้าหลบตาชัค ตะวันฉายช็อกน้ำตาไหลพรากแล้ววิ่งเตลิดไปเลย...
ooooooo
@^@..อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่ 5
ตอนที่ 5
ตะวันฉายวิ่งร้องไห้ไปด้วยความเสียใจสะเทือนใจเมื่อรู้ความจริงว่าพ่อเป็นหนี้ชัคมากมายขนาดนั้นเพราะเอาเงินไปเล่นการพนัน เธอเอากล่องนาฬิกาขึ้นมาดู คิดอะไรบางอย่าง พึมพำกับตัวเอง
"คุณกล้าดูถูกฉัน หาว่าฉันไปหลอกคุณดนตร์เพื่อหวังปอกลอก เพราะว่าพ่อฉันเป็นหนี้ท่วมหัวใช่ไหม!"
ตะวันฉายเดินย้อนกลับไปทางห้องนั้นอีกที เจอชัคเดินออกมาพอดี เธอเรียกเขา แล้วตรงเข้าไปหา พยายามกลั้นน้ำตาทั้งที่ดวงตาแดงช้ำ ส่งกล่องนาฬิกาให้ชัค
"ฉันฝากคืนให้คุณดนตร์ด้วย"
"บอกเหตุผลด้วยได้ไหม เพราะไม่งั้นดนตร์คงเซ้าซี้ให้ผมมาถามคุณอีกจนได้" ชัคถามเรียบๆ
"บอกคุณดนตร์ว่า ของชิ้นนี้มันมีค่ามากเกินกว่าที่ฉันจะรับมัน เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูถูกได้อีก ที่ผ่านมาฉันถูกหยามศักดิ์ศรีโดยไม่รู้ตัวมามากพอแล้ว แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายศักดิ์ศรีของฉันอีก"
พูดเสร็จ เธอเดินกลับเข้าบ้านอย่างไม่สนใจ เขามองตามงงๆก่อนเดินออกไป
ooooooo
ตะวันฉายตรงไปหาราญที่ห้องเดิม ราญกำลังเครียดหนัก แต่พอเห็นลูกสาวเข้ามา เขาพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติถามว่าเสี่ยชัคมาหาเจอกันหรือเปล่า
"เจอค่ะ เจอตอนที่พ่อกำลังคุยเรื่องหนี้อยู่กับเขา" ตะวันฉายไม่อ้อมค้อมน้ำตาไหลพราก ราญอึ้งสนิทมองลูกตะลึงงัน ตะวันฉายกลั้นสะอื้นถามพ่อว่า "ทำไมพ่อถึงมีหนี้สินมากมายขนาดนั้นคะ"
ราญอึกอักก่อนที่จะแก้ตัวโกหกว่าตนกู้เงินมาใช้ในบริษัท ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ยอดจองทัวร์ลดน้อยลง จึงต้องหาเงินมาหมุนให้บริษัทอยู่ได้
"แล้วเรื่องที่คุณชัคเขาว่าพ่อหมดเงินไปกับการพนันล่ะคะ มันจริงรึเปล่าคะ"
เจอคำถามแทงใจดำอย่างจังเข้า ราญปั้นหน้าเศร้าโกหกเป็นตุเป็นตะว่า
"มันไม่จริงทั้งหมดหรอกลูก พ่อเล่นก็เพราะเราต้องทำธุรกิจ เดี๋ยวนี้ธุรกิจกับการพนันมันแยกกันไม่ออกแล้วล่ะ ไม่เล่นกอล์ฟกับเขา เขาก็ไม่คบ ไม่เล่นไพ่กับเขา เขาก็ไม่คุยงานด้วย แล้วคนแก่อย่างพ่อจะไปสู้อะไรกับเสี่ยหนุ่มๆได้ล่ะลูก"
ฟังแล้วตะวันฉายสงสารพ่อจับใจ ถามว่าแล้วทำไมไม่บอกความจริงกับตนก่อนหน้านี้ แล้วก็ยิ่งสงสารและรักเมื่อพ่อบอกว่า ไม่อยากให้ลูกต้องมาทุกข์ใจไปกับพ่อด้วย
ตะวันฉายโผเข้ากอดพ่อร้องไห้ พูดด้วยความสะเทือน ใจว่า
"แต่ตะวันเป็นลูกของพ่อนะคะ อย่าลืมสิคะ ว่าเรามีกันอยู่แค่สองคน แล้วตะวันจะเห็นแก่ตัวปล่อยให้พ่อทุกข์ใจอยู่คนเดียวได้ยังไง พ่อขา...ตะวันไม่อยากได้ยินใครมาพูดจาดูถูกพ่ออีก พ่อให้ตะวันช่วยพ่อแบ่งเบาภาระบ้างนะคะ อย่างน้อยตะวันขอเป็นที่ปรึกษาหรือที่ระบายทุกข์ให้พ่อบ้างก็ยังดี นะคะพ่อ"
"ขอบใจมากลูก...ขอบใจ" ราญกอดตะวันฉายไว้ด้วยความสะเทือนใจ แต่แววตากังวลเพราะโกหกลูกไปเต็มๆ
คำพูดของราญที่บอกว่า "คนแก่อย่างพ่อจะไปสู้คนหนุ่มๆได้ยังไง" ทำให้ตะวันฉายเข้าใจว่าพ่อหมายถึงชัค เธอพึมพำอย่างเจ็บใจว่า "นายชัค นายหลอกพ่อฉัน"
ooooooo
ชัคกลับถึงบ้านเจอดนตร์กำลังกระวนกระวายใจที่โทร.ไปแล้วตะวันฉายไม่รับสาย และเฝ้ารอลุ้นอยู่ว่า ขอให้ตะวันฉายรับนาฬิกาที่ฝากชัคไปให้เป็นการขอโทษด้วยเถิด แต่พอชัคเอามาคืนให้ ดนตร์ถามอย่างตกใจว่า "ทำไมวะ"
"เขาให้เอามาคืน" ชัคบอก ดนตร์ถามว่าไม่ถูกใจเธอหรือ "ไม่รู้ เธอให้เอามาคืน"
"แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะเนี่ย โทร.ไปก็ไม่รับสาย จะไปหาก็ถูกคุณราญด่ากลับมา โธ่เว้ย!"
ดนตร์ลุกพรวดพราด ชัคถามว่าจะไปไหน เขาตอบอย่างไม่ตั้งใจว่าจะไปหาอะไรทำแก้เซ็ง แล้วเดินดุ่มออกไปเลย ชัคมองตามพึมพำอย่างเข้าใจยากว่า
"อะไรวะ แค่ผู้หญิงคนเดียว"
เรื่องที่ดนตร์ไปทำแก้เซ็งคือการเข้าบ่อน บังเอิญไปบ่อนเดียวกับอารยะผู้เป็นพ่อ สองพ่อลูกมองกันอย่างแปลกใจ ดนตร์ถามว่า "วันนี้โต๊ะประจำปิดกิจการหรือไงครับ พ่อถึงได้มาที่นี่ได้"
อารยะบอกว่าแค่อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศดู เห็นเพื่อนๆบอกว่าที่นี่บรรยากาศดี แล้วถามดนตร์ว่าเป็นไง ได้ข่าวว่ามีสปอนเซอร์ให้เงินซื้อของไปง้อผู้หญิงหรือ แล้วได้ผลไหม
"พ่อไม่ใช่คนที่เป็นสปอนเซอร์ให้ผม ทำไมผมต้องบอกพ่อด้วย"
"พูดอย่างนี้สงสัยกินแห้วแหงๆ แล้วนี่คุณราญก็กลับจากมาเก๊าแล้ว สงสัยแกคงต้องเพิ่มความพยายามเป็นสองเท่าแล้วล่ะ"
ดนตร์ขบกรามอย่างไม่พอใจ ตอกหน้าพ่อว่าไม่ต้องห่วง ตนจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตะวันฉายมา ไม่ว่าคุณราญหรือใครจะไม่เห็นด้วยก็ตาม พูดแล้วผละไปเลย อารยะมองตามแล้วไปกระซิบอะไรกับผู้จัดการบ่อน
ปรากฏว่าดนตร์เล่นเสียหมดอย่างรวดเร็ว เขาหันไปเรียกพนักงานมากระซิบสองสามคำ ครู่เดียว ดนตร์ก็ได้เซ็นกู้เงินเพิ่ม พอเซ็นเรียบร้อยพนักงานก็เอาชิพกองโตมาวางให้ เล่นต่อและเสียหมดอีก
ผู้จัดการจับตาดูดนตร์อยู่อย่างมาดร้าย
ooooooo
ดนตร์กลับไปนอนอย่างหมดสภาพอยู่ที่บ้านชัค เมื่อชัคลงมาเห็นเดาได้ว่ากลับมาชุดเดิมแบบนี้ไปเล่นมาอีกแล้วใช่ไหม ดนตร์ตอบประชดว่าถ้าชัคห่มชุดเหลืองมาตนก็จะบิณฑบาตต่อเลย แล้วหันไปตะโกนเรียกสมปองให้เอาเหล้ามากิน ชัคท้วงติงว่า "นี่จะกินเหล้าแต่เช้าเลยเหรอ"
"ทำไงได้วะ ก็คนมันกลุ้มนี่หว่า ง้อผู้หญิงผู้หญิงก็ไม่ยอมใจอ่อน เงินก็ไม่มีจะใช้ กลุ้มโว้ย!"
เมื่อสมปองเอาเหล้ามาให้ ดนตร์รินใส่แก้วยกดื่มรวดเดียวหมด ชัคมองเพื่อนกลุ้มๆแล้วฉุกคิดอะไรได้ เขาออกไปยังได้ยินเสียงดนตร์ร้องบอกสมปองให้เอาเหล้ามาอีก
ชัคตรงไปหาตะวันฉายที่ห้องทำงานของเธอ พอตะวันฉายเห็น เขาก็ชักสีหน้าถามว่ามีธุระอะไรกับตนหรือ ชัคพูดตรงๆว่าอยากมาคุยเรื่องดนตร์ เธอตัดบทว่าตนไม่มีอะไรจะคุย
"นี่น่ะเหรอที่บอกว่าคุณกับนายดนตร์เป็นเพื่อนกัน คุณคงไม่ค่อยมีเพื่อนสินะ ถึงไม่รู้ว่าเพื่อนที่ดีต้องมีความหวังดีให้กัน ไม่ใช่เห็นเพื่อนกำลังทุกข์ใจแล้วไม่สนใจไยดีอย่างนี้" ชัคพูดหน้าตึง
"แล้วในเมื่อคุณก็เป็นเพื่อนคุณดนตร์เหมือนกัน ทำไมคุณไม่ไปปลอบใจกันเองล่ะ"
"ทำไมผมจะไม่ทำ แต่เผอิญว่าตอนนี้เพื่อนอย่างผมทำให้ดนตร์หายทุกข์ใจไม่ได้ ผมก็เลยต้องมาทำหน้าที่ส่งข่าว บอกเพื่อนอีกคนของดนตร์ว่า ตอนนี้ดนตร์กำลังนั่งทุกข์ใจจนแทบจะเป็นบ้าอยู่ที่บ้านผม เผื่อเขาจะเห็นใจไปช่วยทำให้ ดนตร์หายทุกข์ใจบ้าง"
พูดจบชัคเดินออกไปเลย ตะวันฉายมองตามอย่างไม่ชอบใจ พูดกับตัวเองว่า
"กลัวเราจะไปหลอกคุณดนตร์นักหนาไม่ใช่เหรอ แล้วมาขอให้ไปช่วยคุณดนตร์ทำไมล่ะ จะเอายังไงกันแน่เนี่ย...
แล้วนี่คุณดนตร์เป็นยังไงมั่งเนี่ย" สุดท้ายเธอก็กังวลเป็นห่วงดนตร์ขึ้นมา
ooooooo
ดนตร์ยังกินเหล้าอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่ พลันก็ลุกพรวดขึ้นมาด้วยความดีใจสุดขีดเมื่อเห็นตะวันฉายเดินเข้ามา เขาพุ่งเข้าไปหา ร้องเหมือนไม่เชื่อตาตัวเอง
"คุณตะวันจริงๆด้วย ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย คุณมาหาผมถึงที่นี่ แสดงว่าคุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม"
ตะวันฉายบอกว่าตนไม่ได้โกรธอะไรเขา ดนตร์ไม่เชื่อเพราะถ้าไม่โกรธทำไมโทร.ไปแล้วไม่รับสาย ซ้ำยังส่งเมสเสจมาบอกว่าไม่ต้องโทร.ไปหาอีก ดนตร์พูดจริงจังทั้งยังบอกว่าตนมีหลักฐานด้วย พลางเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาเปิดให้ดู
ตะวันฉายแปลกใจมากเพราะเธอไม่เคยส่งเมสเสจให้เขาเลย เมื่อซักถามกันจนแน่ใจแล้ว ดนตร์เชื่อว่าต้องมีใครเล่นตลกกับเราแน่ๆ แต่ก็ไม่ติดใจเพราะแค่รู้ว่าเธอไม่โกรธเขาก็ดีใจสุดๆแล้ว
@^@..อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่ 5
"ฉันไม่ได้โกรธคุณ งั้นคุณก็สบายใจได้แล้วนะคะ" ตะวันฉายสรุป แต่ดนตร์ไม่ยอมจนกว่าเขาจะได้บอกอะไรกับเธอ แล้วฉุดมือพาไปที่สระว่ายน้ำ ตะวันฉายถามว่าทำไมต้องมาบอกตรงนี้ด้วย
"ผมต้องการให้ท้องฟ้าเป็นพยานน่ะสิ" พูดแล้วกุมมือเธอเข้าหาตัว "ผมเคยได้ยินแค่คนอื่นเขาพูดกันว่า เวลาเราเจอคนที่ใช่ เราจะรู้เองว่าใครคือคนคนนั้น และที่ผ่านมาผมตามหาคนคนนั้นมาตลอดเวลา แต่ผมก็ไม่เคยเจอสักที จนผมเจอคุณ แล้วยิ่งผมได้รู้จัก ได้ใกล้ชิดคุณ ผมก็ยิ่งแน่ใจว่าคุณโคตรใช่เลย คุณคือหัวใจของผม ผมรักคุณนะตะวัน"
พร่ำรำพันแล้วดนตร์ดึงเธอเข้าไปกอด ตะวันฉายอึ้งกับอารมณ์ฟุ้งซ่านของเขา
"แล้วคุณล่ะ คุณรู้สึกอย่างที่ผมรู้สึกกับคุณหรือเปล่า" ดนตร์ถามด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขมาก
ตะวันฉายนิ่งอึ้งอย่างหนักใจ ก่อนจะพูดอย่างนุ่มนวลเยือกเย็นว่า
"ฉันเองก็มีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับคุณ คุณทำให้ฉันหัวเราะ ทำให้ฉันสบายใจได้เสมอในแบบที่เพื่อนรู้สึกต่อกัน แต่ฉันขอโทษนะคุณดนตร์ ฉันคิดกับคุณแค่เพื่อนจริงๆ"
เท่านั้นเอง ดนตร์ก็ผวาออก ปฏิเสธอย่างรับไม่ได้ว่าไม่จริง ผมไม่เชื่อ แล้วถามว่าถ้าเธอไม่ชอบตนแล้วมาหอมแก้มทำไม ตะวันฉายชี้แจงว่ามันก็แค่หอมขอบคุณ เพราะตนอยู่เมืองนอกมาตลอด เราทำกันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว จับแขนเขาพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า
"ฉันขอโทษนะคะ ถ้าทำให้คุณเข้าใจผิดไป แต่เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้วนะคะคุณดนตร์ เชื่อฉันเถอะค่ะ"
"ไม่! ผมไม่ได้แค่อยากเป็นเพื่อนคุณ เพราะผมรักคุณไปแล้ว และผมก็จะแต่งงานกับคุณด้วย หรือว่าคุณมีความจำเป็นอะไรหรือเปล่าที่ทำให้คุณรักผมไม่ได้ คุณบอกผมมาสิ ผมจะช่วยคุณเอง"
เมื่อตะวันฉายยืนยันว่าเธอคิดกับเขาได้แค่เพื่อนจริงๆ ดนตร์โวยวายเหมือนเด็กถูกขัดใจไม่ยอมเชื่อ บอกว่าถึงตนไม่ดีแต่ก็จริงใจกับเธอ ถ้าอยากให้ตนทำอะไร ก็ยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรัก
"ดนตร์ วันนี้เราคงพูดอะไรกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะค่ะ ฉันกลับก่อนดีกว่า เอาไว้ให้คุณหายเมาแล้วมีสติมากกว่านี้ดีกว่า เผื่อว่าคุณจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น ฉันกลับแล้วนะ"
"เดี๋ยวสิตะวันฉาย..." ดนตร์วิ่งตามแต่เพราะเมาเลยสะดุดล้ม เขานั่งทุบพื้นสบถอย่างเจ็บใจ "โธ่โว้ย!"
ooooooo
คืนนี้ ชัคเลยต้องตามหาดนตร์ที่หายไปแต่หัวค่ำอีก ตามไปเจอาที่ร้านเหล้าเจ้าประจำเพราะรู้เรื่องจากสมปอง ดนตร์บอกว่ามาก็ดีแล้วจ่ายค่าเหล้าให้ด้วยตนไม่มีเงินเลย ชัคเอาเงินวางแล้วหิ้วปีกเพื่อนกลับ
ระหว่างนั่งในรถ ดนตร์พร่ำเพ้อคร่ำครวญว่าตนคงทำให้ ผู้หญิงเสียใจไว้มากเวรกรรมถึงตามสนอง พอรักใครสักคนเข้าจริงๆเธอกลับบอกว่าคิดกับตนแค่เพื่อน พูดแล้วระเบิดคำถามอย่างเจ็บปวดว่า
"มันจะเป็นเพื่อนได้ยังไงวะ ในเมื่อคนมันรักไปแล้ว จริงไหมวะชัค เออ...ลืมไป นายไม่เคยมีความรัก นายคงไม่เข้าใจหรอก" พูดแล้วกระดกเหล้าจากขวดที่หิ้วติดมือมาเข้าปาก
"มั่งสิ" ชัคดึงขวดเหล้ามากรอกปากตัวเองบ้าง ดื่มไปอึกหนึ่งแล้วส่งคืน ดนตร์ยกดื่มอีก ชัคถามว่า "จะกินให้ ตายกันไปข้างเลยรึไง"
"เออ...ให้มันตายไปเลย ฉันจะได้ไม่ต้องฝืนใจเป็นเพื่อนกับผู้หญิงที่ฉันรักหมดหัวใจ"
ชัคถอนใจถามว่ารักผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้เลยหรือ ดนตร์ตอบเหมือนเด็กถูกขัดใจว่า
"เออสิวะ นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยรู้จักคำว่ารักมาก่อน เพราะพ่อแม่ฉันเองก็ไม่เคยสอนให้ฉันรู้จักคำคำนี้ แต่พอฉันได้มาพบคุณตะวัน ฉันถึงได้รู้ว่า รักคืออะไร"
พูดแล้วดนตร์ก็ทำท่าขย้อนคลื่นไส้ ชัคตกใจรีบจอดรถพาลงไปที่ถนนเลียบคลอง ดนตร์วิ่งไปอ้วกแล้วกลับมาบ่นว่า เครียดก็กิน กินแล้วก็อ้วก ชัคเลยให้สติเพื่อนว่าทำใจเสียเถอะ บางทีได้เป็นเพื่อนก็อาจจะดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่ดนตร์รับไม่ได้ กระทั่งเกลียดคำว่าเพื่อนเสียด้วยซ้ำ
แล้วจู่ๆดนตร์ก็กระโดดลงไปในคลอง ชัคตกใจกลัวเพื่อนจะเป็นตะคริวรีบลงไปช่วยดึงขึ้นมา ถามเบื่อๆขำๆว่าทำอะไร คิดว่าทำแบบนี้แล้วคุ้มหรือ
"โทษเว้ย" ดนตร์ยกมือไหว้ท่าแบกขวาน "ฉันรักตะวัน ฉันรักเธอจริงๆนะเว้ย"
ชัคพาเพื่อนกลับบ้านเปียกกๆอย่างนั้น แล้วบอกสมปองให้หาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เสียเดี๋ยวจะเป็นหวัด สมปองจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ระหว่างนั้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกๆเพราะดนตร์เด้งขึ้นมาเพ้อว่า
"คุณตะวัน...ผมรักคุณ ได้ยินไหมว่าผมรักคุณ!" สงบไปครู่หนึ่ง ก็เด้งขึ้นมาร้องอีก
"ผมไม่ต้องการคำว่าเพื่อน!"
เสร็จแล้วก็นอนต่อผล็อยไปอย่างหมดสภาพ
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น ชัคไปหาตะวันฉายที่บ้าน เธอถามเสียงเย็นชาว่าวันนี้จะมาขอให้ทำอะไรอีก ชัคเปิดฉากขึงขังว่า เพิ่งหักอกผู้ชายมา ไม่อยากรู้หรือว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไร
"ฉันไม่ได้หักอกใคร กรุณาทำความเข้าใจเสียใหม่นะคะคุณชัค"
ชัคพูดกวนๆว่าคิดแล้วว่าถ้าถึงเวลาเรื่องก็ต้องออกมาแบบนี้ ตะวันฉายยิ่งไม่พอใจถามว่า หมายความว่าอะไร ถ้าหมายถึงหนี้สินของพ่อ ตนก็บอกได้เลยว่ามันไม่เกี่ยวกัน แต่ถ้าเรื่องดนตร์ ตนยืนยันได้ว่า การที่ตนคบกับดนตร์ตนจริงใจไม่ได้คบเพื่อหวังผลประโยชน์อะไรทั้งสิ้น
"ใช่สินะ เพราะคนอื่นคงมีผลประโยชน์ให้คุณมากกว่าดนตร์เยอะเลย" ชัคประชดประชัน ตะวันจ้องหน้าเขม็งถามว่า หมายความว่ายังไง "ก็...หมายความว่า...แต่ถึงยังไงผมก็ต้องขอบคุณนะที่ไม่ปล่อยให้ดนตร์ปล่อยตัวปล่อยใจ
รักคุณมากไปกว่านี้ แต่ผมไม่โทษคุณหรอก เพราะผมเข้าใจเหตุผลของคุณดี"
พูดแล้วชัคหันหลังกลับ ตะวันฉายมองอย่างหงุดหงิด แต่ที่ระเบียงชั้นบน ราญยืนมองอยู่ เขามองหนุ่มสาวอย่างครุ่นคิด
ooooooo
ขณะที่ดนตร์กำลังอยู่ในภาวะสับสนว้าวุ่นจนแทบจะควบคุมสติตัวเองไม่ได้ กินเหล้าเมาข้ามคืนข้ามวันนั้น วันนี้ขณะเขานอนเพลียๆอยู่ ดาลัดเดินเข้ามาสะกิด ดนตร์ปรือตาที่พล่ามัว เห็นเป็นตะวันฉาย เขาพรวดขึ้นกอด พูดด้วยความดีใจสุดขีด
"คุณตะวัน...คุณกลับมาหาผมแล้ว"
ดาลัดเรียกเขาเพื่อให้ได้สติ พอดนตร์รู้ว่ากอดผิดคนก็รีบปล่อย ขอโทษดาลัดเพราะตนคิดว่าเป็นตะวันฉาย
"ดาไม่ถือคนบ้า ไม่ว่าคนเมาหรอกค่ะ พี่ดนตร์หิวไหมคะ" ดนตร์บอกว่ากินอะไรไม่ลง แล้วถามว่า
"พี่ถามอะไรหน่อยสิ ถ้าดารักใครสักคนแล้วเขาบอกไม่รักดา ดาจะทำยังไง"
"ดาก็จะรักเขาต่อไปสิคะ รักคือการให้นะคะพี่ดนตร์ ถ้าเรารักเขาเพื่อหวังให้เขามารักตอบ ดาว่ามันไม่ใช่ความรักแล้วล่ะค่ะ แต่มันเป็นความเห็นแก่ตัวมากกว่า"
ดนตร์ลุกพรวดขึ้นทันที ดาลัดถามว่าจะไปไหน เขาตอบสั้นๆว่า "ไปหาคุณตะวัน" แล้วออกไปเลย ดาลัดมองตาม พึมพำงงๆ
"ไปทั้งอย่างนี้เหรอ กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งเลย"
ooooooo
ดนตร์ขับรถไปด้วยสีหน้ามีความหวัง หัวใจพองโตพึมพำคนเดียวในรถว่า
"คุณตะวัน...ผมจะขอโอกาสกับคุณให้ผมได้พิสูจน์ ความรักที่ผมให้คุณ มันเป็นความรักที่แท้จริง"
ทันใดนั้นมีรถคันหนึ่งขับปาดหน้าแล้วจอดกึก ทำเอาดนตร์เบรกจนหัวคะมำ บ่นว่าขับรถประสาอะไรแล้วลงจากรถจะไปเคลียร์ ร้องถามฉุนๆว่า "ขับรถแบบนี้จะหาเรื่องกันรึไง"
แต่แทนที่ตัวเองจะเอาเรื่องเขา กลับถูกคนในรถที่ลงมาอย่างนักเลงตรงเข้าผลักดนตร์จนล้มลง แล้วอีกคนก็ตรงเข้ามาเหยียบอกเอาปืนเล็งใส่หน้า
ที่แท้พวกมันเป็นนักเลงทวงหนี้ พอรู้ดนตร์บอกว่าตนยังไม่มี ก็ถูกหาว่าจะเบี้ยวหายหัวไปนาน พวกตนตามมาตั้งแต่ ที่บ้านแล้ว
สัญชาตญาณเอาตัวรอด ดนตร์ถีบพวกมันล้มลงแล้วหันไปชกอีกสองคนก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถขับหนีไปอย่างเร็ว แต่ก็ถูกพวกมันรีบขึ้นรถขับจี้ตามไปติดๆ ครู่เดียวมันก็ยิงล้อรถดนตร์ จนรถเสียหลักลงข้างทาง
เมื่อเข้าตาจน ดนตร์เปิดประตูรถวิ่งหนีสุดชีวิต อารยะขับรถผ่านมาพอดี เลยเปิดประตูรถบอกให้ดนตร์ขึ้นแล้วตะบึงหนี พวกนักเลงทวงหนี้ยิงปืนไล่ตามแต่รถพุ่งหายไปแล้ว
ooooooo
อารยะพาดนตร์กลับไปที่บ้าน บ่นอย่างหงุดหงิดว่าโชคดีที่ตนกำลังจะไปบ้านราญพอดี ถามว่าคราวนี้เท่าไหร่ล่ะ
ดนตร์บอกว่าตนติดหนี้บ่อนที่ไปเจอกันวันก่อน อารยะถามว่าเท่าไร
"ยี่สิบกว่าล้าน เงินแค่นี้ทำไมถึงกับจะต้องฆ่าต้องแกงด้วยวะ" ดนตร์บ่น
(อ่านต่อพรุ่งนี้)