@^@..อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนอวสาน
ตอนอวสาน (ต่อจากวานนี้)
ปารมีมาทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เชน แล้วเอาดอกไม้มาเคารพอัฐิของเขาที่เก็บไว้เคียงข้างพ่อกับแม่ โดยมีหินคอยตามไม่ห่าง ครอบครัว "รัชตะไตรพงศ์" ได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง จากนั้นทั้งสองคนเข้าไปนั่งฟังธรรมจากหลวงพ่อ
"อันว่า "บ่วง" ทั้งหลายนั้น ก็ตัวเรานั้นแลที่เป็นผู้สร้างขึ้น ด้วยว่ายอมให้รัก โลภ โกรธ หลง มันผูกมัดรัดเราไว้ หากเรารู้จักมีสติ ปล่อยวาง และรู้จักให้อภัย ไม่อาฆาตแค้น ก็จะช่วยให้เราไม่ต้องตกและวนเวียนอยู่ใน "บ่วงร้าย" นั้นได้ ด้วยประการฉะนี้" ปารมีและหินก้มกราบหลวงพ่อ...
หลายวันต่อมา เต้มาหาปารมีที่บ้านพร้อมกับช่อดอกไม้ ปารมีสงสัยว่าให้ดอกไม้เนื่องในโอกาสอะไร เต้แค่อยากให้เธอสดชื่นขึ้น แล้วถามอย่างไม่อ้อมค้อมว่าเราสองคนเป็นได้มากกว่าเพื่อนไหม ปารมีอึกอักพูดไม่ออก
"ไม่เป็นไรครับ จริงๆผมก็รู้คำตอบอยู่แล้ว...โอเค...ครับ เพื่อนก็เพื่อน...แค่เพื่อนก็ยังดีครับ"
เต้ยิ้ม กางแขนออก ปารมีมองเต้อย่างซึ้งใจ โผเข้ากอดอย่างเพื่อนจริงๆ แต่หินลอบมองภาพนั้นอย่างช้ำใจ คิดว่าเต้กับปารมีคงจะตกลงปลงใจคบหากันต่อ ทนเห็นหญิงที่ตนเองรักเป็นของคนอื่นไม่ไหวขอลากลับไปทำใจที่บ้านต่างจังหวัด กว่าปารมีจะรู้ว่าหินกลับบ้านก็เป็นวันรุ่งขึ้น ได้แต่งงๆเพราะเขาไม่บอกอะไรสักคำ...
ฝ่ายหินเพิ่งกลับมาถึงบ้านที่ชุมชนหอยใหญ่เมื่อเช้า พอตอนบ่ายนิดหน่อยยกขบวนกลองยาวพร้อมด้วยชาวบ้านพากันร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน แห่มาจากตลาดแล้วมาหยุดหน้าบ้านหิน หิน ไฟ ลุงปุ๋ยกับป้านาง โผล่หน้าออกมาจากระเบียงบ้าน
"นังนิดหน่อย...ไอ้หินมันเพิ่งจะกลับมาก็ให้มันพักผ่อนก่อนสิ นี่อาไร้...แห่มาขอมันแต่หัววันเลย"
"ต๊าย...นางเพื่อนรัก ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เพื่อนก็อยากจะมาขอน้องหินทำผัวอยู่หรอกนะ แต่...แต่..."
นิดหน่อยสะอื้นฮั่กๆ ไฟ หิน ป้านาง กับลุงปุ๋ยชวนกันเดินลงมาหานิดหน่อยข้างล่าง ป้านางรำคาญที่นิดหน่อยมัวแต่ ลีลามาก ถามว่าถ้าไม่ได้มาขอหินทำผัวแล้วยกขบวนแห่มาทำไม นิดหน่อยแค่จะมาบอกลาหินเท่านั้น
"จะลาไปไหนเหรอจ๊ะ...พี่นิดหน่อย"
นิดหน่อยถือโอกาสโดดซบหิน "หินจ๋า...อย่าเสียใจไปนะจ๊ะ ชาติหน้ามีจริงขอให้เราเกิดมาคู่กัน แต่ชาตินี้พี่นิดหน่อยถูกคำสั่งสวรรค์บัญชาให้เกิดมากู้ชาติ"
"กู้ชาติ...อะไรของเจ๊อ่ะ?" ไฟแทรกขึ้นทันที
"พ่อหมอดูดวงเจ๊ แล้วบอกว่าเจ๊น่ะเป็นนางฟ้า ถูกส่งให้มาดูแลชุมชนหอยใหญ่แห่งนี้ แต่ถึงจะเป็นนางฟ้าสวรรค์
ก็ดันส่งคำสาปแนบมาด้วย หากนางฟ้าได้ผัวหนุ่มจะทำให้ชุมชนของเราล่มจม ดังนั้น ชาตินี้จึงต้องมีผัวแก่สถานเดียว ชุมชนหอยใหญ่จึงจะเจริญรุ่งเรืองสมบูรณ์พูนสุข"
ชาวบ้านส่งเสียงฮือฮา ลุงปุ๋ยสงสัยว่าทำไมต้องมาบอกลาด้วย นิดหน่อยเคือง หันไปกัดป้านางว่าผัวใครช่างโง่จริงๆ เธอจะมาลาหินไปแต่งงานกับผัวแก่เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของชุมชน ลุงปุ๋ยสงสัยอีกว่าใครคือผัวแก่ นิดหน่อยหันไปสบตากับแจ๋ แจ๋พยักหน้ารับคำสั่ง ประกาศเปิดตัวผัวแก่ ของนิดหน่อยทันที
เสียงกลองยาวรับกันกระหึ่ม จากนั้นขบวนแห่ค่อยๆเปิดเป็นช่องให้ผัวแก่เดินเข้ามา เขาคนนั้นคือ "พ่อหมอ" ประจำชุมชนหอยใหญ่นั่นเอง หิน ไฟกับป้านางและลุงปุ๋ยต่างตกตะลึงร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า "เฮ้ย"
ooooooo
ที่บ้านของเดช เต้กับเตยมากราบลาเดชกับอรปรียาไปดูงานบริษัทที่สาขานิวยอร์ก ปารมีนั่งหน้าเศร้าถามว่าจะไปกันนานแค่ไหน เต้คิดว่าน่าจะประมาณ 2 ปี เตยชวนแคทไปเรียนดีไซน์ต่อที่นั่นด้วยกัน แคทต้องกลับไปขอพ่อก่อน ถ้าท่านอนุญาตก็จะ
ตามไปทันที ปารมีน้อยใจที่ทุกคนจะทิ้งเธอกันหมด เตยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ใครว่าล่ะคะ...ยังมีคนเขารอคุณปารมีอยู่ทั้งคนนะคะ"
"ใช่...ว่าแต่เมื่อไหร่แกจะไปหาเขาซะทีล่ะ"
ปารมีงง ไม่เข้าใจว่าแคทกับเตยหมายถึงใคร หันไปมองเต้ที่นั่งยิ้ม ขณะที่เตยกับแคทหัวเราะกันคิกคัก...
เย็นวันเดียวกัน ปารมีมองความรักของพ่อกับแม่ด้วยความชื่นชม พ่อคอยเป็นห่วงเป็นใยเอาใจแม่ไม่ห่าง อดถามไม่ได้ว่าพ่อกับแม่ทำไมถึงรักกันมากขนาดนี้ เดชคิดว่าคงเป็นเพราะเราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย
"เล่าให้ปาล์มฟังมั่งสิคะ"
"กว่าเราจะรักกันได้นะไม่ใช่ธรรมดา แม่เขาเป็นดอกฟ้า ส่วนพ่อน่ะหมาวัด...แต่พ่ออาศัยว่ารักจริงหวังแต่ง เอาความดี ขยัน ซื่อสัตย์และอดทน แข่งกะพวกลูกเศรษฐีที่มาจีบแม่...พ่อก็เป็นลูกจ้างแบกข้าวสารในโรงสีของเถ้าแก่พ่อของแม่ ก็คุณตาของลูกนั่นแหละ จนสุดท้ายก็ชนะใจพ่อตาแม่ยาย ยอมยกลูกสาวให้"
"โห...สุดยอดเลยค่ะพ่อ" ปารมีตบมือลั่นโผกอดพ่อกับแม่
"เพราะฉะนั้น ลูกเขยของพ่อน่ะ...รวยจนไม่สำคัญ ขอให้เป็นคนดีและที่สำคัญขอให้เขารักลูก แล้วลูกก็รักเขาเหมือนพ่อกับแม่" เดชพูดเป็นนัย ปารมีถึงบางอ้อ ยิ้มแฉ่ง กอดพ่อกับแม่แน่น บอกว่ารักท่านทั้งคู่เช่นกัน...
คืนนั้น ปารมีหยิบการ์ดที่เอมิกาเขียนอวยพรวันเกิดให้เธอขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
"...เอมก็เชื่อว่า ของขวัญในกล่องที่เอมให้พี่ปาล์ม จะต้องทำให้พี่ปาล์มมีความสุขมากยิ่งๆขึ้น เพราะเอมรู้ว่าของชิ้นนี้ต้องมีความหมายต่อพี่ปาล์มมาก...ลองแกะดูนะคะ
แล้วก็ห้ามดื้อ ห้ามเถียงเอม ที่สำคัญ...ห้ามเถียงหัวใจตัวเองเด็ดขาด จะได้รีบแต่งงานตามเอมมาเร็วๆยังไงล่ะคะ...รักพี่สาวที่สุด...น้องเอม"
ปารมีน้ำตาคลอเบ้า ค่อยๆหยิบแหวนของหินขึ้นมาดู คิดถึงเจ้าของแหวนที่สุด
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ที่บ้านของหิน ชาวบ้านกำลังสนุกสนานเฮฮากันสุดฤทธิ์ บ้านถูกประดับประดาด้วยริ้วกระดาษสีสันแสบตา มีป้าย "ฉลองมงคลสมรส" ซึ่งอยู่หน้าบ้าน ทันใดนั้น ทุกอย่างกลับเงียบกริบราวกับอยู่ในป่าช้า ทุกคนหันไปมองปารมีกับแคทที่เพิ่งเดินเข้ามาเป็นตาเดียวกัน นิดหน่อยแถเข้ามาหาทันที
"เอ้าๆๆ...ใครเชิญมาไม่ทราบยะ นังบ้า...นังคนใช้...เออ... แต่มาก็ดีแล้ว จะได้เห็นว่าในที่สุดฉันก็ได้แต่งงานมีผัวปาดหน้าหล่อนทั้งสองไปเรียบร้อย" นิดหน่อยหัวเราะสะใจ
ปารมีคิดว่านิดหน่อยแต่งงานกับหิน เสียใจมาก ทนอยู่ไม่ไหวรีบเดินหนีออกไป แคทโวยลั่นว่าหินเพิ่งกลับบ้านไม่กี่วัน โดนนังยักษ์ปักหลั่นจับรวบหัวรวบหางแต่งงานแล้ว นิดหน่อยไม่พอใจ ปรี่จะเข้าไปเอาเรื่อง ไฟรีบเข้ามาขวาง อธิบายให้แคทฟังว่าเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่งานแต่งงานของหินกับนิดหน่อย แต่เป็นงานแต่งงานของนิดหน่อยกับพ่อหมอต่างหาก แคทถึงกับเซ่อกิน นึกขึ้นได้ หันไปหาปารมี แต่เพื่อนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ขยับจะไปตาม แต่ไฟดึงไว้
"อ๊ะๆๆปล่อยเขาไป เจ๊อย่าไป ก.ข.ค.เขา...เราจะมา จ.จ.ก.กันมั่งดีกว่า...แหม...อุตส่าห์มาหาไฟถึงนี่"
"อะไรของแก...จ.จ.ก.?"
"มีสี่ข้อเลือกเอา...ข้อ ก.จู๋จี๋กัน...ข้อ ข.จูจู๊บกัน... ข้อ ค.จ้ำจี้กัน หรือข้อ ง.ถูกทุกข้อ"
แคทมองหน้าลุงปุ๋ยกับป้านาง แล้วรุมตบกะโหลกไฟ พร้อมกัน...
ด้านปารมีเดินหนีมาที่ริมหาดคลื่นมรกต กวาดตามองไปรอบบริเวณด้วยความเศร้า หวนคิดถึงความหลังเมื่อครั้งมาใช้ชีวิตร่วมกับหิน แม้จะเป็นเพียงชั่วเวลาสั้นๆ แต่ ทุกอย่างยังคงติดตรึงอยู่ในหัวใจตลอดเวลา ปารมีเหม่อมองทะเลเบื้องหน้าอยู่พักใหญ่ หันกลับมาต้องตกใจ เห็นหินยืนอยู่ใกล้ๆ ต่างคนต่างนิ่งงัน
ปารมีตั้งสติได้ ขยับจะวิ่งหนี หินคว้าข้อมือไว้ ปารมีสั่งให้เขาปล่อยมือเธอเดี๋ยวนี้ หินไม่ยอมปล่อย กลับดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ ปารมีน้อยใจที่หินแต่งงานกับนิดหน่อย เลยวีนใส่ เป็นชุด หินไม่สนใจยังจับมือเธอไว้แน่น อยากรู้ว่าเธอมาที่นี่ทำไม และคิดอย่างไรกับเขา
"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาถามฉันหา...นายมันคนไม่มีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ ทีฉันยังไม่เคยถามนายเลย"
"คุณอยากรู้อะไรล่ะ...ก็ถามมาสิ"
ปารมีงอน เปลี่ยนใจไม่อยากรู้ ไม่อยากถามอะไรทั้งนั้น สะบัดหลุดจากมือหิน วิ่งหนีไปที่เพิงริมหาด หินวิ่งตามทันรวบเอวเธอไว้ ปารมีพยายามผลักเขาออก ทั้งคู่เสียหลักล้มลงบนแคร่ที่อยู่ในเพิง ส่วนที่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆเหล่ากองเชียร์ที่ประกอบด้วย แคท ไฟ ป้านาง กับลุงปุ๋ย แหวกกิ่งไม้แอบลุ้นเอาใจช่วย
ทั้งสองต่างคนต่างน้อยใจกันและกัน หินคิดเอาเองว่าปารมีจะแต่งงานกับเต้ เลยแสดงความยินดีล่วงหน้า ส่วนปารมีก็คิดว่าหินแต่งงานกับนิดหน่อยไปแล้ว ก็แสดงความยินดีกับหินเช่นกัน แต่ไม่วายเหน็บว่าทำไมปล่อยให้เมียฉลองคนเดียวที่บ้าน เขาน่าจะกลับไปฉลองกับเมีย ปารมีว่าแล้วจะลุกหนี หินกระชากให้นั่งลง
"เมื่อกี้คุณว่าผมมีเมีย?"
"ก็ใช่น่ะสิ ความจำสั้นเหรอ เพิ่งแต่งงานก็ลืมแล้วว่ามีเมีย"
หินขำกลิ้ง ปารมีทั้งโกรธทั้งน้อยใจ ตีหินไม่ยั้ง หินปัดป้องเป็นพัลวัน รวบมือปารมีไว้ได้ อธิบายว่าเขายังไม่ได้ แต่งงาน นิดหน่อยไม่ใช่เมียของเขา แต่เป็นเมียของพ่อหมอประจำชุมชน ปารมีถึงกับเอ๋อ เสียฟอร์มสุดๆ หินเหน็บคืนว่าเธอคงไม่ต้องแสดงความยินดีกับเขาแล้ว คงเป็นเขาฝ่ายเดียวที่ต้องแสดงความยินดีกับเธอ ปารมีอมยิ้มคิดแกล้งหิน เลยหันมาขอบใจ หินตัดพ้อว่า เธอยิ้มเพราะสะใจที่เห็นเขาเสียใจใช่ไหม ปารมีย้อนถามว่าเสียใจเรื่องอะไร
"ก็เรื่องคุณกับคุณเต้รักกัน จะแต่งงานกัน"
"นายอยากให้ฉันแต่งงานกับคุณเต้มากเหรอ?"
ปารมีเห็นหินนิ่งเงียบ ถามคาดคั้นจนหินยอมเปิดปากว่าไม่อยาก ปารมีมองตาหินแล้วแกล้งถาม ถ้าไม่อยากให้เธอแต่งงานกับเต้ แล้วอยากให้แต่งกับใคร หินถึงกับใบ้กินพูดอะไรไม่ออก
"ว่าไง?" ปารมีจ้องหน้าหินเขม็ง หินตัดสินใจสารภาพความในใจ
"คุณปารมีครับ ผมกับคุณต่างกันราวฟ้ากับดิน...ผมรักคุณเหลือเกินครับ แต่คนอย่างผมมันไม่มีสิทธิ์จะ..."
หินพูดยังไม่ทันจบประโยค ปารมียื่นแหวนของหินให้ ขอร้องเขาสวมให้เธอหน่อย เธออยากใส่แหวนวงนี้ หินอ้ำๆอึ้งๆ ปารมีแหวใส่ทันทีว่าจะใส่ให้ไหม หินยังอึ้ง ปารมีรำคาญเอาแหวนยัดใส่มือหิน แล้วยื่นมือข้างซ้ายให้
"ใส่เดี๋ยวนี้ นายมนุษย์หิน...นี่เป็นคำสั่ง"
หินค่อยๆจับมือปารมีบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนาง ปารมีถามอีกว่าใส่แหวนแล้วต้องทำอย่างไรต่อ หินงง ปารมีเซ็งสุดๆสั่งว่าใส่แหวนแล้วก็ต้องคุกเข่าขอเธอแต่งงานด้วย หินยิ้มแฉ่ง นึกอะไรได้รีบโดดเข้าไปในเพิง หยิบช่อดอกไม้แห้งช่อหนึ่งติดมือออกมา ปารมีสงสัยว่าเขาจะทำอะไร
"ความจำสั้นเหรอครับ คุณเป็นคนให้ช่อดอกไม้นี้กับผมเอง บอกว่าให้เก็บไว้ให้ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย"
ปารมีฉุกคิดไปถึงวันที่เธอให้ดอกไม้ช่อนี้กับเขา หินเห็นปารมีเงียบไปถามว่าจำได้หรือยัง ปารมีสะดุ้ง กวนไม่เลิกแกล้งถามว่าจำได้แล้วยังไง หินคุกเข่าลงตรงหน้า แล้วยื่นดอกไม้ช่อนั้นให้ปารมี
"แต่งงานกับผมนะครับ"
ปารมีกับหินมองสบตากัน ก่อนโผเข้ากอดกันแน่น กองเชียร์ดีใจกระโดดกอดกันกลม แคทนึกได้ผลักหัวไฟกระเด็น ปารมีสั่งหินว่าจากนี้ไปเขาต้องเป็นบอดี้การ์ดให้เธอตลอดชีวิต
"ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ...คุณหนูจอมเหวี่ยง"
ปารมีไล่ทุบหิน ทั้งสองคนวิ่งไล่กันไปที่ทะเล เล่นน้ำกันอย่างมีความสุข
ooooooo
อ่านละครย่อเรื่องบ่วงร้ายพ่ายรัก ตอนอวสาน