@^@..อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 5

@^@..อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 5
ตอนที่ 5 (ต่อจากวานนี้)

ต้อมขับรถพาวีสี่มาที่สนามกีฬา ช่วยกันยกร่างเธอมาวางกลางสนามที่มีแดดจ้า สวมแว่นดำให้เธอ ต้อมเรียก "วีสี่ได้ยินฉันรึเปล่า พวกเราพยายามช่วยเธอ เธอต้องหายนะ"

"นี่ไอ้นาฬิกา ตกลงต้องใช้เวลาเท่าไหร่วะ วีสี่ถึงจะฟื้น" ตาชื่นร้อนใจ

"ถ้าแดดขนาดนี้ คิดว่าคงอีกไม่นานครับ"

ทุกคนยิ้มโล่งอกที่วีสี่รอดแล้ว ทันใดเกิดเมฆดำมืดมิด เหมือนฝนกำลังจะตก ต้อมรีบถามวีสี่ชาร์จพลังเต็มหรือยัง เกล็ดน้ำแข็งเริ่มละลาย แต่พอไหลมาโดนต้นหญ้ามันกลับกลายเป็นน้ำแข็งไปด้วย ตั้มเริ่มร้องไห้ ตาชื่นสังเวชใจ "โธ่สี่เอ๊ย ไปสู่ที่ชอบๆเถอะ"

"คุณตา..." เสียงวีสี่คราง ต้อมได้ยินรีบถาม

"วีสี่ ตะกี้เธอพูดกับพวกเรารึเปล่า"

"ใช่ ฉันกำลังสื่อสารกับทุกคนด้วยคลื่นโทรจิต"

แต้มลืมตัวถามวีสี่ด้วยความเป็นห่วงว่าทำไมถึงป่วย ได้แบบนี้ วีสี่ตอบว่าเธอใช้พลังงานสะสมช่วยชีวิตคนไปถึง 90% ทำให้ภูมิคุ้มกันเธออ่อนแอ แล้ววีสี่เล่าถึงก่อนที่เธอจะเดินทางมายังโลกมนุษย์ เธอกับสหายทุกคนได้รับการปลูกถ่ายไมโครชิพวัคซีนที่ทำหน้าที่ปกป้องร่างกายจากเชื้อไวรัสและแบคทีเรียต่างๆ ความสามารถของไมโครชิพก็คือ เมื่อมันพบว่าสภาพร่างกายของ ผู้ใช้อ่อนแอเกินกว่าที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้ มันก็จะดึงเอาความชื้น ในชั้นบรรยากาศมาผลิตเป็นน้ำแข็งปกคลุมร่างกายของผู้ใช้ เอาไว้ เพื่อถนอมสภาพร่างกายต่อไปจนกว่าจะมีแพทย์มาเยียวยา

"โอ้โห ไฮเทคมากๆ คิดได้ยังไงเนี่ย" ตาชื่นทึ่ง

"เพราะชีวิตของชาว GEN45 นั้นแสนสั้น วันเวลาของพวกเราไม่ได้มีเหลือใช้เหมือนชาวโลก ทุกครั้งที่พวกเราเห็นพวกคุณมีชีวิตอยู่อย่างไร้ค่า พวกเรารู้สึกสะเทือนใจมากที่พวกคุณมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร พวกคุณตอบสนองกิเลสของตัวเองด้วยการทำลายตัวเอง ทำลายคนรอบข้าง ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ ราวกับว่าความสุขของคุณคือความหายนะ มีวันไหนบ้างมั้ยที่พวกคุณลืมตาขึ้นมาพร้อมกับคำว่าให้ ผู้อื่น...ฉันเคยรู้สึกเกลียดชังชาวโลก แต่พอเดินทางมาถึง จึงพบว่าชาวโลกมีข้อดีอยู่หลายข้อ และหนึ่งในนั้นก็คือ พวกคุณมีความรักให้กัน"

วีสี่ยังพูดถึงบ้าน บ้านคือหัวใจของการเป็นมนุษย์ ครอบครัวคืออารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ วีสี่พูดกับแต้มว่า เธอเสียใจที่มาเป็นส่วนเกินในบ้านของแต้ม เธอรู้ว่าแต้มเกลียดเธอแต่นั่นเป็นเพราะแต้มห่วงคนในบ้าน ไม่ได้เกลียดเพราะตัวเอง แต้มไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว ทุกคนหันมามองแต้มซึ่งน้ำตาคลอ วีสี่บอกตั้มอย่าเสียใจถ้าเธอจากไป วีสี่ลาต้อมกับตาชื่น ต้อม ไม่ยอม ทวงสัญญาที่ให้วีสี่ท่องไว้ข้อสามว่าจะเชื่อฟังเขา ทุกอย่าง เขาไม่ให้เธอเป็นอะไรไป

"สัญญาแล้วก็ต้องทำให้ได้ เธอต้องเชื่อฟังฉัน อย่าทำให้ฉันไม่พอใจ" ต้อมเสียงสั่น

นาฬิกาไฟกะพริบถี่ๆ สัญญาณชีวิตอ่อนมาก เวลาใกล้หมดแล้ว ต้อมใจหายร้องไห้ออกมา ขอร้องไม่ให้วีสี่

จากไป วีสี่เปล่งเสียงออกมาอีกครั้งว่าเธอโอเคมากๆที่ได้เป็นสหายกับต้อม นาฬิกาเตือนพลังงานที่เหลืออีก 5% แต้มเผลอคร่ำครวญออกมา "ยัยต่างดาวบ้า อย่าตายแบบนี้สิ ไหนบอกว่าจะกลับบ้านไง แล้วมาตายที่โลกมนุษย์ทำไม"

ตาชื่นโอบหลานทั้งสองมากอดแต้มกับตั้มร้องไห้ ต้อม น้ำตาหยดลงที่ร่างวีสี่ เคมีน้ำตาทำให้เกิดปฏิกิริยาบางอย่างกับ น้ำแข็ง มันเริ่มละลาย ฝนหยดเม็ดลงมาชะน้ำแข็งบนร่างวีสี่ ให้ละลายอย่างรวดเร็ว นาฬิกาบอกสถานภาพ "ไม่น่าเชื่อ

น้ำฝนของชาวโลกมีสารเคมีปนเปื้อนมากมายจนไม่สามารถบริโภคได้"

"แต่ละลายน้ำแข็งได้โว้ย วู้ นังสี่รอดจนได้" ตาชื่น ร้องดีใจ

ทุกคนดีใจกระโดดโลดเต้น นาฬิกาบอกต้อมให้ทำ CPR แบบชาว GEN45 ต้อมหน้าเหวอ นาฬิกาบอกต้อม "กระตุ้นระบบทำงานของร่างกายขึ้นมาใหม่ ด้วยการถ่ายพลังงานชีวิตให้สหายวีสี่เดี๋ยวนี้ ด่วน ด่วน"

"ยังไงนะ" ต้อมงง

"จูบ...ไอ้โง่ จูบ" นาฬิกากระซิบ

ต้อมจึงประคองร่างวีสี่ขึ้นมาแนบริมฝีปากลงจุมพิตเธอ สักครู่มือของวีสี่เริ่มขยับมาโอบกอดต้อม วินาทีที่วีสี่ลืมตาขึ้นมาได้เห็นหน้าต้อมใกล้ๆ เธอเรียกสหายต้อม ต้อมดีใจถามว่าโอเคไหม วีสี่ตอบว่าโอเค ทุกคนร้องว่าพวกเขาก็โอเค ต้อมอุ้มวีสี่พากลับบ้าน

ระหว่างทาง ตั้มถามแต้มว่าตกลงจะไล่วีสี่ออกจากบ้านอีกหรือเปล่า แต้มสบตาวีสี่แล้วทำหน้าเชิดๆตอบว่า เธอนิยมความเป็นประชาธิปไตย ใครอยากให้วีสี่ออกไปจากบ้านให้ยกมือขึ้น เมื่อไม่มีใครยกก็หมายความว่าอยู่ต่อไปได้ แต้มทำเป็นพูดว่านี่เธอไม่ได้เปลี่ยนใจแต่เห็นแก่ส่วนรวม วีสี่ยิ้มเชิงขอบใจแต้ม

ooooooo

ในขณะเดียวกัน รัชนีกับสนธยาเข้ามาค้นหา ร่องรอยหรือหลักฐานไม่ว่าจะเป็นเส้นผมหรือขี้เล็บสักก้อนเพื่อไปพิสูจน์ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย ทั้งสองกำลังมุดช่องโหว่เพื่อจะกลับ แต่ต้อมขับรถกลับมาถึงและได้เห็นสองคนเข้าพอดี "อุ๊ยต๊ายคุณต้อม กลับมาแล้วเหรอคะ"

"ครับ ว่าแต่ครูรัชนีมาทำอะไรที่บ้านผมครับเนี่ย"

"บ้านคุณต้อม?? อ๊อ...ใช่ค่ะ คือเห็นคุณต้อมบอกว่าวีสี่ไม่สบาย นีก็เลยพาอาจารย์สนธยามาเยี่ยม"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับครูสนธยาด้วยล่ะคะอาจารย์" แต้มไม่เข้าใจ

รัชนีอึกอักตอบไม่ถูก สนธยาจึงตอบแต้มเองว่าเพราะเขาเป็นครูสอนวิทยาศาสตร์ วิทยาศาสตร์กับการแพทย์มันคล้ายกัน แต้มกับตั้มมองกันงงๆ วีสี่ตัดบทขอบใจทั้งสองคนที่มาเยี่ยมเธอ และตอนนี้เธอก็หายดีแล้ว

"อ้อเหรอจ๊ะ ดีจังเลย ฉันนึกแล้วเชียวว่ามนุษย์ต่างดาว เอ๊ย...คนดีๆอย่างวีสี่จะต้องปลอดภัย" รัชนีพูดไปปัดฝุ่นออกจากผมจากเสื้อผ้า ฝุ่นเข้าจมูกวีสี่ เธอจึงจามใส่หน้ารัชนี

น้ำลายเต็มหน้ารัชนี วีสี่รีบขอโทษที่เธอปิดปากไม่ทัน รัชนีเคืองชวนสนธยากลับ ตาชื่นมองตามงงๆ บอกต้อมว่ารัชนีท่าทางพิลึก ต้อมย้อนถามว่าเพิ่งรู้หรือ วีสี่แอบมองต้อมยิ้มๆ

ตลอดคืนวีสี่นอนไม่หลับพลิกไปพลิกมา อุปกรณ์นำร่อง จับได้ว่าชีพจรวีสี่เต้นผิดปกติจึงถาม "ดึกมากแล้ว สหายวีสี่ ทำไมไม่พักผ่อน หัวใจเต้นแรงมาก ไม่ทราบคิดอะไรอยู่"

"ฉันคิดเรื่องที่นายต้อมช่วยฉันเอาไว้ ฉันรู้สึกดีมากอยากคุยกับนายต้อม อยากอยู่ใกล้กับนายต้อมตลอดเวลา"

อุปกรณ์นำร่องส่งเสียงปรี๊ดๆเหมือนหัวเราะ "สหายวีสี่ คุณกำลังมีความรัก"

"ไม่จริง ชาว GEN45 ไม่ต้องการความรัก ความรัก เป็นเรื่องของคนอ่อนแอ แล้วที่สำคัญ...ฉันจะรักกับนายต้อม ได้ยังไง ก็ในเมื่อฉันมีสหายวีห้าเป็นคู่หมั้นอยู่ทั้งคน"

นาฬิกาหรืออุปกรณ์นำร่องนิ่งไปสักพักแล้วเปิดเพลงบุพเพสันนิวาสของชาวโลกให้วีสี่ฟัง เธอยิ่งสับสน "ความรักเป็นเรื่องของความต้องการไม่ใช่เหรออุปกรณ์นำร่อง มันไม่ใช่ ความบังเอิญซะหน่อย"

"บางครั้งหัวใจก็ถูกกำหนดไว้ด้วยโชคชะตาและผลบุญที่ทำมาแต่ชาติปางก่อน ชาวโลกมีความเชื่อเช่นนั้น"

หรือโชคชะตาบุญกรรมแต่ชาติปางก่อนจะกำหนดให้เธอต้องรักต้อม วีสี่รู้สึกวาบหวามในใจ ซึ้งไปกับบทเพลงตลอดทั้งคืน...ขณะเดียวกัน ต้อมเองก็นอนไม่หลับ ครุ่นคิดถึงวีสี่แล้วรำพึงกับตัวเองว่าเขามีดุจดาวอยู่แล้วทั้งคน แล้วจะไปคิดถึงวีสี่ทำไม เขาควรจะฝันถึงดุจดาวมากกว่า

แต่แล้วในเช้าวันรุ่งขึ้น ที่ริมถนนหน้าคอนโดฯหรู ลิซ่าเดินแทะปาท่องโก๋ อีกมือถืออาหารเช้าจะมากินที่ห้องพัก ต้องตกใจเมื่อเห็นรถของสินเลี้ยวผ่านหน้า ที่สำคัญเห็นดุจดาวนั่งคู่มาด้วย ลิซ่ารีบแฝงตัวเข้าไปแอบดู สองคนมาที่สำนักงานขายเลือกห้องชุดหรู

ดุจดาวกระมิดกระเมี้ยนถามว่ามันไม่หรูเกินไปหรือ สินตอบว่าเหมาะสมกับศิลปินหมายเลขหนึ่งของเรดาร์เรคคอร์ดดุจดาวทำเป็นกังวลว่าจะผ่อนไม่ไหว สินโอบปลอบว่าไม่ต้องห่วง เขาจัดการเรื่องนี้เอง สินโอบเอวดุจดาวไปชมห้องตัวอย่าง ลิซ่ารีบคลานตามไปดู เห็นสองคนนัวเนียใกล้ชิดกันจนน่าเกลียด ลิซ่าครุ่นคิดว่าควรบอกเรื่องนี้กับต้อมดีหรือไม่

ลิซ่าเอาเรื่องนี้มาเล่าให้โป้งฟัง โป้งร้อง "ฮ้า! จริงเหรอวะนังลิซ่า"

"จริงสิฮะ ลิซ่าเห็นกับตาว่าคุณสินพาน้องดุจดาวไปดูคอนโดฯ ใหญ่โตรโหฐานด้วยกัน แถมยังจ๊วบปากกันอีกต่างปาก

โป้งพยายามคิดไปในทางที่ดีว่าอาจเป็นการทักทายแบบฝรั่ง แต่ลิซ่าไม่คิดอย่างนั้น

ooooooo

พอค่อยยังชั่ว วีสี่ก็ออกมาเดินเล่นกับตั้ม เธอพยายามมองหาข้อมูลที่จะทำให้เธอหาทางกลับบ้านได้ ก่อนที่จะล้มป่วยอีก "ว่าแต่แหล่งข้อมูลที่สหายตั้มพูดถึงมันอยู่ที่ไหนเหรอ"

"โน่นไงครับเจ๊สี่ รับรองว่ามีทุกอย่างให้ค้นหา" ตั้มชี้ไปที่ร้านอินเตอร์เน็ต

ทั้งสองเข้าไปนั่ง ตั้มถามว่าต้องการหาอะไร วีสี่พูดเสียงดังว่า จะออกไปนอกโลกต้องทำอย่างไร ทุกคนในร้านหันมามองกันเลิ่กลั่ก ตั้มรีบพูดให้ใหม่ว่า

"เอ่อ เอาเป็นว่าท่องอวกาศละกันนะครับ" ตั้มพิมพ์คำว่าท่องอวกาศลงไป

ออกมาเป็นข่าวการท่องอวกาศของพวกมหาเศรษฐี โดยเสียค่าใช้จ่ายจำนวนหลายร้อยล้านบาท วีสี่ชูมือดีใจ "ไชโยๆทัวร์อวกาศ โลกมนุษย์มีทัวร์อวกาศ เรามีทางกลับบ้านแล้ว"


อ่านละครย่อเรื่องหวานใจยัยต่างดาว ตอนที่ 5
(อ่านต่อพรุ่งนี้)