ตอนที่ 19 (ต่อจากวานนี้)
ไมยาดินยังตามตื๊อกัญญาภัคจะให้เธอออกจากวังไปอยู่กับเขา กัญญาภัคย้ำด้วยความรำคาญว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไมยาดินจึงย้อนอย่างมีอารมณ์
"แล้วเธอเป็นอะไรกับราเชนทระ ถึงต้องไปหามันถึงนิราษิณ"
"ฉันไม่ได้ไปเพราะตัณหา กามารมณ์เหมือนที่เธอคิด เหตุผลของฉันมันดีกว่าที่เธอจะนึกได้"
"แล้วที่เธอบอกให้เราทำทุกอย่างเพื่อเธอ"
"ทุกอย่างที่เราสั่ง ฟังเรานะไมยาดิน โกญจนาทยืมมือนิราษิณมาฆ่าเธอ"
"ไม่จริง"
"เรารู้ว่าเธอเสียใจ เราก็เสียใจที่กลายเป็นเหยื่อให้พ่อเลี้ยงเอาชีวิตของเราไปยกให้นิราษิณ เราไม่ต่างกันเลยนะไมยาดิน ศัตรูคนเดียวของเรา คือศัตรูของแผ่นดิน" กัญญาภัคเสียงอ่อนลง ไมยาดินนิ่งคิด...
ส่วนในบ้านโกญจนาท ราเชนทระที่เพิ่งมาถึงกำลังหงุดหงิด หัวเสียเพราะกว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ได้ต้องเจอด่านตรวจหลายแหล่งจนต้องเปลี่ยนรถไม่รู้กี่คัน โกญจนาทเลยโยนความผิดให้ทีฑายุทันที
"เป็นความคิดของทีฑายุที่ไม่ต้องการให้โลกภายนอกรู้ว่าปัญจารัตน์ปกครองอย่างไม่ชอบธรรม พวกเขาใช้อำนาจทหารควบคุมองค์กษัตริย์ไว้"
"ปัญจารัตน์กำลังถอยหลังลงคลอง"
"เกล้ากระหม่อมถึงอยากให้พระองค์ช่วยเปลี่ยนแปลง"
"เราคิดว่าท่านจะพูดเรื่องดินแดนที่เรายกให้หนูกัญญาภัค"
"มิได้พระเจ้าค่ะ สมบัติของลูก เกล้ากระหม่อมก็ไม่คิดจะแย่งชิง แต่ที่อยากจะทูลคือธุรกิจของเกล้ากระหม่อมที่จะขอลงทุนกับนิราษิณ"
"ธุรกิจอะไร"
"นิราษิณต้องซื้อกระแสไฟจากปัญจารัตน์มานาน แต่ เกล้ากระหม่อมกำลังจะทำให้ปัญจารัตน์ต้องซื้อกระแสไฟจากเขื่อนตัวเอง"
"เท่ากับท่านกำลังจะขายชาติ ขายบ้านเมือง"
"เรียกว่าความเปลี่ยนแปลงและการพัฒนาให้ปัญจารัตน์เจริญขึ้นดีกว่า"
"เรื่องนี้เราขอคิดอีกที แต่ตอนนี้เราอยากเจอหนูกัญญาภัค หนูกัญญาภัคอยู่ไหน ให้คนไปตามหรือยัง" ราเชนทระหันหลังอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะที่โกญจนาทนิ่งคิดหนักใจ
ครู่ต่อมา สินาตีถูกโกญจนาทบังคับเคี่ยวเข็ญให้ไปตามกัญญาภัคที่วังกลับมาบ้าน สินาตีเนื้อตัวยังบอบช้ำไม่หาย กลัวจะถูกเขาทำร้ายอีกจึงลนลานไปขอร้องกัญญาภัคให้กลับไปพบราเชนทระ แต่กัญญภัคไม่ยอม และขอให้แม่อยู่ที่นี่ ทีฑายุ จะปกป้องเราแม่ลูก
"ไม่ ฉันเกลียดไอ้ลูกชายนังนารียา ฉันเกลียดที่ท่านโกญจนาทเคยรักนังนารียา ฉันเกลียดไอ้ทีฑายุ" สินาตีขึ้นเสียง กัญญาภัคเหนื่อยใจ เหลือบเห็นไมยาดินยืนอยู่หน้าห้อง พอ
ไมยาดินขยับออก กัญญาภัครีบผละจากแม่วิ่งตามไปถาม
ไมยาดินว่า จะไปหาราเชนทระใช่ไหม?
"ใช่ หน้าไหนมันจะแย่งเธอไปจากฉันไม่ได้ ต่อให้ใหญ่ คับฟ้าก็ฆ่าได้"
"อยากตายหรือไง"
"ก็ดีกว่าต้องทนเห็นเธอเข้าไปหา...ทุกครั้งที่มันเอ่ยปาก"
"อดทนไว้สิ อดทนแล้วใช้สมองให้มากกว่าอารมณ์ เธอแค่คนเดียวจะสู้กับทหารทั้งกองทัพนิราษิณได้ยังไง เห็นหรือยังที่เราเคยบอกให้เธอมีกำลังของตัวเองไว้ปกป้องเรา"
"ไม่ต้องไปหาราเชนทระ" ไมยาดินสั่งเฉียบ แต่สินาตีเดินออกมาบีบน้ำตาขอร้องกัญญาภัคอีก ทำเอากัญญาภัค
ลังเลเพราะสงสารแม่
แต่เวลานี้ราเชนทระรอไม่ไหวแล้ว เริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิด บ่นหลายคำก่อนจะสรุปเรื่องธุรกิจที่โกญจนาทเสนอมาว่าเขาคงต้องใช้เวลาคิดนานขึ้น แล้วอย่าลืมให้กัญญาภัค ไปหาเขาด้วย...โกญจนาทขัดใจเป็นที่สุด แล้วตัดสินใจเข้าไปตามสองแม่ลูกถึงในวังด้วยตัวเอง เป็นเวลาที่ทีฑายุหัวเสียกลับมาจากศิศิราที่ไม่ยอมพูดจากับเขา แต่อารมณ์ดีปักผ้า เช็ดหน้าให้มาณสิงห์
เมื่อเผชิญหน้ากับโกญจนาทที่มีทหารคุมตัว กัญญาภัคแสดงท่าทีหวาดกลัวโผเข้าเกาะทีฑายุเป็นที่พึ่ง ฟ้องว่าโกญจนาทจะเอาเธอไปถวายให้เป็นของเล่นกษัตริย์ราเชนทระให้ได้
"ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ปล่อยให้กัญญาตกไปเป็นเครื่องมือให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น"
สันธิคาดไม่ถึงว่าโกญจนาทจะกล้าเหยียบเข้ามาในวัง ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ถ้าไม่มีรับสั่งเรียกตัวเข้าพบ โกญจนาทอธิบายว่าตนมาในฐานะคนเป็นหัวหน้าครอบครัว เพื่อมารับลูกสาวกับเมียที่มีคนที่นี่กักตัวไว้ ทีฑายุสวนทันทีว่า ไม่มีการกักตัวกัญญาภัค กัญญาภัคเต็มใจจะอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นที่ที่ปลอดภัยและอบอุ่นกว่าบ้าน
"พี่ชายที่แสนดี" โกญจนาทแดกดัน...กัญญาภัคยืนกรานไม่ยอมกลับบ้าน รวมทั้งแม่ของเธอด้วย โกญจนาทไม่เชื่อว่าสินาตีคิดเช่นนั้น จะขอถามความสมัครใจของสินาตีก่อน แต่กัญญาภัคไม่ยอมให้พบ จู่ๆสินาตีโผล่เข้ามายืนข้างโกญจนาท แล้วบังคับกัญญาภัคกลับไปกับแม่
"อย่าบังคับลูกเลย ถ้ากัญญาภัคจะอยู่ที่นี่ เพราะกำลังสนุกที่ได้เป็นตัวแทนเจ้าหญิง"
"กัญญาไม่ใช่ตัวแทนศิศิรา และจะไม่มีวันเป็น กัญญาคือน้อง"
กัญญาภัคมองทีฑายุด้วยแววตาน้อยใจ โกญจนาทยิ้มเยาะกัญญาภัคในหน้าแล้วหันไปชวนสินาตีกลับ อย่าอยู่ให้เขาอึดอัดเลย สินาตีก้าวตามโกญจนาททันที ทั้งคู่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอธราเทพที่มาพร้อมบัวบุศ โกญจนาททำนอบน้อมต่อธราเทพ และพูดเหมือนฟ้องว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ตนได้ออกมานอกบ้าน ครั้งแรกที่รู้สึกมีอิสรภาพจากการถูกคุมขังกักบริเวณ ธราเทพแปลกใจ
หันมาถามทีฑายุที่ยืนด้านหลังว่า ยังไม่ตัดสินความผิดอีกหรือ
"ทหารกำลังรวบรวมหลักฐาน"
"ไม่เป็นไรพระเจ้าค่ะ กระหม่อมรอได้ เสียดายก็แต่เวลาที่จะได้รับใช้บ้านเมืองต้องมาขาดช่วงไป"
"ปัญจารัตน์ก็ไม่ได้เสียหายอะไร แถมยังมีความสงบมากขึ้นด้วย" กัญญาภัคโพล่งขึ้นมา สินาตีมองค้อนลูกสาว ทีฑายุไม่รอช้าให้บัวบุศพาธราเทพกลับห้องก่อน เดี๋ยวเขาจะตามไป พอธราเทพขยับ โกญจนาทที่นั่งคุกเข่ารีบก้มลงซบแทบพื้น กัญญาภัคหมั่นไส้เหลือทน กล่าวกระทบกระเทียบหลังจากธราเทพเดินพ้นไปแล้ว
"ลุกขึ้นเถอะ ตรงนี้ไม่มีใครให้เสแสร้งปั้นหน้าว่าจงรักภักดีแล้ว"
"อย่าพยายามหาข้ออ้างเพื่อมาที่นี่อีก" ทีฑายุสำทับ
"ถ้าแกกลัวกระทั่งฉัน ก็ไม่สมควรคิดจะเป็นผู้นำปกครองบ้านเมือง" โกญจนาทยิ้มเยาะทีฑายุ ก่อนเดินนำสินาตีออกไป กัญญาภัคมองตามแม่ ขุ่นเคืองที่แม่ยังเข้าข้างโกญจนาทไม่เปลี่ยนแปลง
ooooooo
กลับถึงบ้าน สินาตีประกาศตัดหางปล่อยวัดกัญญาภัคลูกไม่รักดี เห็นผู้ชายดีกว่าแม่อย่างที่โกญจนาทว่า โกญจนาทขอบใจสินาตีที่ไม่โกรธเรื่องเขาหงุดหงิดกัญญาภัคจนลงมือลงไม้กับเธอ
"คนจะเป็นราชินีต้องอดทนให้ได้ทุกเรื่องค่ะ ยังไงฉันก็ต้องได้เป็นราชินีเคียงข้างท่าน ถึงจะมีอุปสรรคแค่ไหน ฉันก็จะไม่ทิ้งท่านค่ะ"
โกญจนาทฟังแล้วเบื่อหน่ายกับเป้าหมายของเมีย...จากนั้นโกญจนาทเรียกรามปุระกับทาอูมาพบ บอกเป้าหมายใหม่ ของตนเองที่ต้องการครอบครองตราลัญจกรเครื่องหมายแห่งราชวงศ์ที่อยู่กับธราเทพ ซึ่งเครื่องหมายนี้จะประทับกำกับทุกเอกสาร และช่วยทำให้ตนทำทุกอย่างได้ง่ายดาย
ข้างฝ่ายกัญญาภัค หลังจากทีฑายุประกาศย้ำว่าเธอเป็นน้องสาวต่อหน้าศัตรูของเธออย่างโกญจนาท กัญญาภัคไม่พอใจและพาลโกรธศิศิราผู้หญิงที่ทีฑายุรักหมดใจ จึงไปอาละวาดศิศิราที่บ้านนารียา หาว่าศิศิรามารยาไม่ยอมพูด แกล้งป่วยการเมืองไว้ออดอ้อนออเซาะทีฑายุ นารียากับญาณีมัวง่วนทำอาหารในครัวจึงไม่รู้เห็น จนกระทั่งเห็นศิศิราร้องไห้ เข้ามาในบ้าน สองคน
ตกใจ ซักถามและปลอบใจศิศิราด้วยความสงสาร ตกกลางคืนทีฑายุมาที่บ้าน พอรู้จากแม่ว่า
กัญญาภัค มาอาละวาดที่นี่ ทีฑายุพยายามปลุกปลอบศิศิรา แต่กลับได้รับความหมางเมินเย็นชาจากเธอเหมือนเช่นเคย
ทีฑายุหงุดหงิดออกจากห้อง แล้วฝากญาณีให้บอกศิศิราด้วยว่า ถึงศิศิราจะไม่พูดกับเขา แต่เขาอยากให้เธอกลับวัง เจ้าชายธราเทพต้องการพี่สาวดูแล...หลังจากนั้นทีฑายุไปปรับทุกข์ กับจตารีด้วยเรื่องศิศิรา จตารีแนะนำให้เขาไล่กัญญาภัคออกไปก่อน เพราะไม่มีเมียคนไหนอยากกลับมานอนบนเตียงที่ผู้หญิงอื่นกำลังใช้อยู่
"เราจัดห้องใหม่ให้กัญญาภัคแล้ว"
"แค่ห้องใหม่ แต่เจ้าหญิงก็ต้องทนเห็นเธอกับกัญญาอยู่ในวัง"
"กัญญาเป็นน้อง"
"อะไรก็จะอ้างแต่น้องๆๆ น่ารำคาญ ถามจริงๆเหอะ ซื่อหรือโง่ เธอน่ะคิดว่าเขาเป็นแค่น้อง แต่น้องกำลังคิดจะให้พี่เป็นผัว...ชัดมั้ย หรือว่าต้องให้หยาบกว่านี้ถึงจะตาสว่าง" จตารีผละไปด้วยความโมโห แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นจตารีก็ไป
ปรากฏตัวที่บ้านนารียา พูดคุยกับศิศิราเรื่องทีฑายุ ระหว่าง
นี้เองกัญญาภัคโผล่มาอีกคน กัญญาภัคทั้งแขวะทั้งเหน็บศิศิรา ทำให้จตารีทนไม่ไหวออกโรงปกป้องและเถียงแทน ทั้งยังแทงใจดำเรื่องที่กัญญาภัคเสนอตัวให้ราเชนทระ กัญญาภัคโกรธจัดตบจตารีหน้าหัน จตารีทำท่าจะเอาคืน ก็พอดีทีฑายุ เข้ามาขวางไว้
ทีฑายุไม่พอใจที่จตารีดูถูกกัญญาภัคเรื่องราเชนทระ จึงจะให้จตารีขอโทษ แต่จตารีไม่ยอม ย้อนว่ากัญญาภัคต่างหากที่ต้องขอโทษที่ตบเธอก่อน แล้วก็ขอโทษที่เคยล่วงเกินเจ้าหญิงด้วย
"ไม่ต้องให้เขาขอโทษก็ได้ค่ะ คำขอโทษของผู้หญิงชั้นสวะ กัญญาไม่อยากฟังให้เสนียด ระคายหู ไปเถอะค่ะ" กัญญาภัคดึงแขนทีฑายุ จตารีมองศิศิราที่ยืนนิ่ง แล้วพูดกับทีฑายุเร็วจี๋
"มารับเจ้าหญิง ก็รีบพาไปสิ"
ทีฑายุหันมองศิศิรา แต่ศิศิราเชิดหน้าไม่มองเขาเลย ทีฑายุจึงปฏิเสธไม่ได้มารับ แค่แวะมาดูว่าเจ้าหญิงยังมีลมหายใจ ศิศิราไม่อยากทนฟังคำประชดประชันวิ่งหนีออกไปทันที
"ตามไปทำหน้าที่เพื่อนสิ เผื่อวันนึงเจ้าหญิงระลึกถึงบุญคุณนางโลมขึ้นมาบ้าง"
"พอแล้ว...กัญญา" ทีฑายุปรามเสียงขุ่น กัญญาภัคสงบคำ ดึงทีฑายุออกไป จตารีสุดเจ็บใจ แล้วตามมาต่อว่าศิศิราอย่างไม่เข้าใจ
"เจ้าหญิงควรจะพูดอะไรบ้าง ไม่ใช่คิดจะเอาชนะด้วยความอดกลั้น หรือว่าจะยอมเป็นคนแพ้"
"เราไม่ต้องการชนะเรื่องนี้" ศิศิราเน้นย้ำ จตารีก็ย้ำเช่นกันว่าทีฑายุรักเจ้าหญิง "เราไม่เชื่อ"
"งั้นก็เชิญเงียบ นิ่ง อดทนให้ถึงที่สุด ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าต้องดีแสนดีแค่ไหน ถึงจะเอาชนะผู้หญิงร้ายกาจอย่างกัญญาภัค" จตารีหันหลังเดินออกไปอีกคน ศิศิรามองตามเศร้าๆที่ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกที่ต้องอดทนกับทุกอย่าง
กลับถึงในวัง กัญญาภัคออเซาะทีฑายุ อยากให้เตือนจตารีให้รู้เสียบ้างว่าเธออยู่สูงกว่าจตารีแค่ไหน ทีฑายุไม่ชอบใจ ชี้แจงว่าตนคบจตารีเป็นเพื่อน เพราะเราคุยกันได้ทุกเรื่องแบบไม่มีชั้นวรรณะ
"ก็เลยให้มันยืนด่ากัญญาว่าเป็นผู้หญิงอาชีพเดียวกับมัน"
"พี่ขอนะ เลิกไปที่บ้านนั้นสักที ถ้ากัญญาไม่อยากมีเรื่อง ก็ต้องอยู่แต่ในวัง"
ทีฑายุผละไป กัญญาภัคไม่พอใจ พลันก็ปั้นยิ้มเมื่อไมยาดินก้าวเข้ามาสอบถามเรื่องกัญญาภัคถูกจตารีด่า กัญญาภัคได้ทีกระหน่ำจตารีไม่ยั้ง ทำให้ไมยาดินเจ็บแค้นแทนถึงกับไปตบตีจตารีจนเลือดกบปาก ทั้งสำทับด้วยว่า ถ้าเรื่องนี้ถึงหูทีฑายุ ทุกคนที่นี่จะตายเป็นซากตอตะโกอยู่ในนี้
ooooooo
โกญจนาทสบโอกาสเหมาะเมื่อธราเทพตามตัวให้มาสอนยิงธนู โกญจนาทพยายามหว่านล้อมธราเทพให้เห็นถึงความไม่ซื่อของทีฑายุที่ไม่ยอมให้ ศิศิรากลับวัง เอาตัวไปกักขังเพราะหวังควบคุมทุกอย่างในวังนี้ด้วยตัวเองเพียงคนเดียว
"แต่เราก็ได้เจอพี่หญิง พี่หญิงไม่เห็นพูดเรื่องนี้เลย"
"เพราะทีฑายุขู่ไว้...ชีวิตแลกกับชีวิต"
ธราเทพหน้าเสีย โกญจนาทยิ่งได้ทีฉกฉวยสถานการณ์ ใส่ไฟ
"กระหม่อมรู้แผนการชั่วของทีฑายุ เขาถึงกีดกันกระหม่อมให้ห่างพระองค์ แต่ด้วยความจงรักภักดีเหนืออื่นใด ขอให้ทรงเชื่อกระหม่อมสักครั้ง เสด็จออกจากปัญจารัตน์ กระหม่อมจะหาประเทศให้พระองค์ทรงไปศึกษาต่อ เพื่อความปลอดภัยของพระองค์และเจ้าหญิง ส่วนเรื่องราชการทั้งหมด ขอให้ทรงไว้ใจมอบตราลัญจกรให้กระหม่อมทำงานแทน"
ธราเทพนิ่วหน้าไม่แน่ใจ โกญจนาทคุกเข่าลงตรงหน้า บัวบุศร้อนใจเมื่อเห็นภาพนั้น ตัดสินใจออกจากห้องเพื่อไปตาม ทีฑายุ
"กระหม่อมสัญญาว่าจะใช้เครื่องหมายแห่งพระองค์เพื่อประโยชน์ของประชาชนทั้งหมด หากพระองค์อยากอยู่ใกล้ชิดพี่หญิงเหมือนแต่ก่อน ขอให้ทรงแต่งตั้งและมอบตราประทับกับกระหม่อม ต่อหน้าทุกคนอย่างเร็วที่สุดเถิดพระเจ้าค่ะ"
โกญจนาทรุกเร่ง ขณะเดียวกันทีฑายุกับบัวบุศก็กำลังรีบมาที่ห้อง แต่ก็ช้ากว่าโกญจนาทที่กลับออกไปพร้อมตราลัญจกร ทีฑายุเข้ามาไม่เห็นตราประจำพระองค์ก็ใจหาย สอบถาม ธราเทพก็ได้คำตอบว่า เราเก็บไว้ในที่ที่ปลอดภัย และเราต้องการพบพี่หญิง พาพี่หญิงมาหาเราด้วย
เวลาเดียวกันนี้มาณสิงห์อยู่ในห้องศิศิรา มาณสิงห์ตั้งใจมาไล่กัญญาภัคออกจากห้องเจ้าหญิง แต่กลับต้องมาเจอจริตมารยากัญญาภัคจนเกือบเผลอใจ ถ้ารักเร่ไม่ผลักประตูเข้ามาเสียก่อน รักเร่ทำตามแผนของกัญญาภัคร้องวี้ดว้ายหวาดเสียวกับภาพนัวเนียของทั้งคู่บนเตียง มาณสิงห์หน้าเสียรู้สึกผิด กัญญาภัครีบกำชับรักเร่ห้ามพูดเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น แล้วไล่ ให้ออกไป ก่อนสัญญา
กับมาณสิงห์ว่า เรื่องนี้ถือเป็นความลับของเราสองคน
"ยังไงเธอก็รีบออกไปจากห้องนี้ซะ" มาณสิงห์ฮึดฮัดออกไป กัญญาภัคแสยะยิ้ม พึมพำตามหลัง
"อย่ามาไล่ให้ยากเลย มาณสิงห์ ยังไงฉันก็ถือไพ่เหนือกว่า"
แต่พอตกเย็น กัญญาภัคก็ถูกทีฑายุบอกให้เตรียมเก็บของออกจากห้องศิศิราไปอยู่ห้องใหม่ที่จัดไว้ให้แล้ว กัญญาภัคไม่พอใจที่ทีฑายุทั้งหวงและห่วงแม้แต่ห้องศิศิรา แต่ก็ไม่กล้าโวยวายใดๆ ส่วนมาณสิงห์เมื่อกลับไปที่บ้านนารียา เขาถูกญาณีคาดคั้นจนรู้ว่ากัญญาภัคยังอยู่ห้องเจ้าหญิง ญาณีตำหนิมาณสิงห์ไปหลายคำ ก่อนพูดรู้ทันมาณสิงห์มีส่วนได้ ส่วนเสียกับเรื่องนี้ ยิ่งเจ้า
หญิงห่างทีฑายุมากเท่าไหร่ โอกาสของมาณสิงห์ก็มีมากขึ้น
"โอกาสของเราไม่จำเป็นต้องรอให้เจ้าหญิงมาอยู่ที่บ้านทีฑายุ"
"ขอโทษที่ฉันมองผิด ก็เห็นเธอเอาแต่ทำหน้าระทมขมใจ ไม่สมหวังในรักซะเหลือเกิน ยังไงก็ช่วยทำให้เจ้าหญิงได้กลับไปสู่ฐานะที่แท้จริงในวังหน่อย ไม่ใช่ให้ครอบครัวโกญจนาทเป็นเงาปีศาจคอยหลอกหลอนเจ้าหญิงอยู่อย่างนี้" ญาณีประชดเสร็จก็เดินเข้าบ้านไปหาศิศิรา ทิ้งมาณสิงห์ยืนอึ้ง อึดอัดใจ
ooooooo
รามปุระกับทาอูได้เห็นตราลัญจกรเต็มๆตาเมื่อโกญจนาทนำมาโชว์ และยิ้มย่องหัวเราะก้องอย่างมีความสุข
"ตราลัญจกรคือที่สุดของอำนาจ และมันก็ตกมาอยู่ในเงื้อมมือของฉัน มดปลวกที่คิดจำกัดพญาราชสีห์อย่างฉัน มันต้องไม่เหลือกระทั่งซากชีวิต"
"แม้กษัตริย์ธราเทพก็ยังไม่กล้ามีปากมีเสียง"
"เท่ากับว่าปัญจารัตน์คือแผ่นดินของท่านโกญจนาทแต่เพียงผู้เดียว"
โกญจนาทหัวเราะชอบใจกับคำยกยอของสองลูกน้อง พอไมยาดินเยี่ยมหน้าเข้ามา โกญจนาทรีบดักคอไมยาดินจะมาสอดแนมแล้วไปบอกกัญญาภัค ไมยาดินจึงยื่นมีดให้ โกญจนาท ถ้าคิดว่าตนเป็นนกสองหัวก็ฆ่าตนเสียเดี๋ยวนี้เลย โกญจนาทกลับปั้นยิ้ม บอกว่าตนจะฆ่าทาสผู้ซื่อสัตย์ได้ยังไง
จากนั้นไม่นาน กัญญาภัคเกิดร้อนใจหลังฟังไมยาดินรายงานเรื่องตราลัญจกร เธอคิดอย่างเดียวว่าต้องแย่งมาจากโกญจนาทให้ได้ ก่อนบ้านเมืองจะพังพินาศเพราะไอ้คนกาลีบ้านกาลีเมือง แต่ไมยาดินเตือนว่าทำอย่างนั้นเท่ากับเดินไปหาความตาย ทีฑายุเองพอรู้ก็อดเตือนกัญญาภัคไม่ได้ว่ามันเสี่ยงมาก ถ้าตราลัญจกรที่โกญจนาทมีเป็นของปลอม...กัญญาภัคฟังแล้วชะงักกึก
"บางทีตราลัญจกรของจริงอาจจะยังอยู่ที่องค์ธราเทพ พี่จะไปดูที่ห้องเจ้าชาย"
"ระวังตัวด้วยนะคะ"
"กัญญาเองก็ต้องระวังเหมือนกัน บ้านโกญจนาททุกตารางนิ้วไม่ปลอดภัยสำหรับน้องอีกต่อไปแล้ว"
"กัญญาโตมาที่นั่น ทุกตารางนิ้วไม่เคยรอดหูรอดตากัญญาต่างหากค่ะ"
เมื่อสองคนแยกกันไปหาตราลัญจกร กัญญาภัคแอบเข้าบ้านโกญจนาทค้นหาในห้องทำงานไม่พบ ขณะที่ทีฑายุก็ได้รับความร่วมมือจากบัวบุศเข้าห้องธราเทพ และเจอตรานี้ ถูกเก็บในตู้ ทีฑายุจึงนำออกมาแล้วรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
เช้าวันใหม่ โกญจนาทเข้าวังพร้อมตราลัญจกรเพื่อแสดงอำนาจเหนือใครทั้งปวง ธราเทพเองก็ยอมโกญจนาททุกอย่างหลังถูกเป่าหูมาดิบดี ธราเทพบอกทุกคนว่าตนจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ตนปรึกษาโกญจนาทแล้ว วิชัยกับสันธิคัดค้าน อยากให้ธราเทพปรึกษาเจ้าหญิงก่อน ที่สำคัญโกญจนาทเป็นกบฏจะมอบหมายราชการแทนได้อย่างไร
โกญจนาทไม่สน อ้างตราลัญจกรที่ได้รับจากธราเทพด้วยความเต็มใจ พอธราเทพจะประกาศแต่งตั้งโกญจนาททำงานทุกอย่างแทน ทีฑายุกับกัญญาภัคก็เข้ามาพร้อมตราลัญจกร อีกอัน กัญญาภัคกล่าวหาโกญจนาทบังอาจทำตราราชวงศ์ปลอม โกญจนาทจึงขอความเป็นธรรมจากธราเทพ
"ทีฑายุ ท่านได้ตรามาจากไหน ห้องเราใช่ไหม" ธราเทพถาม
"ขออภัย ที่กระหม่อมทำการไม่สมควร แต่ทั้งหมดเพื่อยับยั้งโกญจนาท"
"เป็นเหมือนที่กระหม่อมคาดการณ์ไว้มั้ยพระเจ้าค่ะ" โกญจนาทเอ่ยยิ้มๆ ทีฑายุกับกัญญาภัคเริ่มเอะใจ
"ท่านโกญจนาทบอกว่า ทีฑายุจะต้องเข้ามาขโมยในห้องเรา เราถึงได้มอบตราลัญจกรของจริงให้ท่านโกญจนาทไปดูแลรักษาไว้"
"กล้าขโมยของถึงในห้องบรรทม จงใจโยนความผิดให้กระหม่อมทุกวิถีทาง แล้วยังกีดกันเจ้าหญิงไม่ให้พบเจ้าชาย"
กัญญาภัคกับทีฑายุเจ็บใจที่ตกหลุมพรางโกญจนาท ส่วนธราเทพก็ยิ่งไว้เนื้อเชื่อใจโกญจนาท ประกาศมอบหมายอำนาจต่างๆให้โกญจนาทอย่างเป็นทางการ โดยที่ใครก็ไม่กล้าขัด แล้วสั่งทีฑายุ ถ้าบริสุทธิ์ใจก็รีบไปพาพี่หญิงกลับมา
ทันทีที่ธราเทพเดินพ้นท้องพระโรง โกญจนาทก็เย้ยหยัน ทีฑายุกับกัญญาภัคว่า ปัญญาของแกสองคนรวมกัน ยังไม่เท่าปลายเล็บของฉัน...ว่าแล้วหยิบตราลัญจกรจากพานในมือ
รามปุระก้าวขึ้นไปยืนหน้าบัลลังก์ วิชัยชักปืนออกมาเล็ง โกญจนาทยิ้มไม่สะทกสะท้าน
"จะฆ่าองค์กษัตริย์เชียวหรือ วิชัย"
สันธิมองตราลัญจกรแล้วจำต้องกดมือวิชัยลง ทันใดนั้น โกญจนาทก็สั่งให้ทหารจับทีฑายุและกัญญาภัค วิชัยไม่ยอม ร้องท้าถ้าใครจับทีฑายุ ต้องข้ามศพเขาไปก่อน
"กษัตริย์ต้องมีทศพิธราชธรรมใช่มั้ย ถือว่าเป็นความปรานีสูงสุดจากฉัน เอาทีฑายุ กัญญาภัคไปขัง ข้อหาวางแผนล้มล้างอำนาจสูงสุดแห่งแผ่นดินนี้ ซึ่งก็คือเรา...โกญจนาท"
อ่านละครย่อเรื่องมงกุฎแสงจันทร์ ตอนที่ 19
(อ่านต่อพรุ่งนี้)