ประจักษ์กับพิสมัยพากันออกมาจากวิหาร ประจักษ์กวาดตามองหาวนิดา จนเห็นร่างวนิดาล้มลงอยู่ตรงกำแพงวิหารรีบวิ่งไปดูวนิดาด้วยความเป็นห่วงใย “นิด เธอเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ทันใดนั้น เลือดก็ไหลซึมลงมาที่หน้าผากวนิดา ประจักษ์ตกใจ “เธอหัวแตก”
“คงโดนประตูกระแทกแรงไปน่ะค่ะ”
ประจักษ์รีบใช้ผ้าเช็ดหน้านั้น เช็ดเลือดให้ทันที
“โธ่ นิดของฉัน ฉันทำให้เธอเจ็บตัวอีกจนได้”
วนิดามองประจักษ์ดีใจลึก ๆ ในคำพูดของเขา ขณะที่พิสมัยยืนดูอย่างสมน้ำหน้า ก่อนจะรีบวิ่งไปที่เรือ โดยไม่รั้งรอใคร วนิดาขยับตัวจะลุกขึ้นเดินตาม แต่ก็ลุกไม่ไหว ขาเจ็บแปล๊บขึ้นมา แล้วเซล้มลงไปกับพื้น ประจักษ์เข้ามาอุ้มวนิดากลับมาที่เรือ
---@@@---
ประจักษ์อุ้มวนิดาเข้ามาในบ้าน พิสมัยกับไปล่ตามเข้ามา น้อมถึงกับอึ้ง ป้าทองกับจวงรีบออกมารับด้วยความตกใจ
“คุณนิดเป็นอะไรคะ”
“ฉันหกล้มน่ะป้า ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“ไม่เป็นอะไรมาก แล้วทำไมถึงเดินเองไม่ได้”
“ผมขอตัวพานิดไปทำแผลก่อนนะครับ”
ประจักษ์ตัดบทพาวนิดาเดินเข้าไปเลย ป้าทอง จวง ไปล่รีบตาม...น้อมหันไปมองตามด้วยความโมโห ก่อนจะหันมาทางพิสมัยที่ยืนตาแดงก่ำ น้ำตารื้นด้วยความโกรธ
“มันเกิดอะไรขึ้น?”
พิสมัยกัดกรามแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้น...ประจักษ์อุ้มวนิดาขึ้นไปบนห้องและทำแผลให้วนิดาจนเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาจากห้องเจอน้อมยืนรออยู่
“นึกยังไงถึงไปที่วิหาร”
“ก็ไม่นึกอะไรนี่ครับ”
น้อมฉุนทันที “พ่อใหญ่!! เราอย่ามากวน แม่นะ ในนั้นมีแต่กระดูกผี มันน่าสำราญตรงไหนฮะ!!”
“มันไม่น่าสำราญหรอกครับ แต่ในนั้นเป็นที่เก็บกระดูกคุณปู่คุณย่าคุณลุงบรรพบุรุษของเรา การที่ผมจะไปเคารพพวกท่าน มันน่าแปลกตรงไหน คุณแม่ต่างหากล่ะครับที่แปลก...ทำไมคุณแม่ถึงไม่ยอมไปที่นั่น หรือว่าคุณแม่กลัวอะไร”
ประจักษ์มองแม่อย่างจับผิด น้อมชะงัก ก่อนจะพูดเสียงแข็ง “ทำไมแม่ต้องกลัว?!!”
“ไม่รู้สิครับ ผมก็พูดไปเรื่อย”
ประจักษ์จะเดินออกไป น้อมเรียกไว้
“จะไปไหน แม่ยังพูดไม่จบ นับวันเราชักเหลวไหลใหญ่ ทำอะไรไม่ไว้ตัว ไปอุ้มชูนังวนิดามันทำไม นังนั่นมันมารยาทำตัวน่าสงสาร พ่อใหญ่ดูไม่ออกเหรอไง”
ประจักษ์สุดทนหันมาทางน้อม “คนที่ผมดูไม่ออก คือคุณแม่ต่างหาก”
น้อมงงมองประจักษ์งง ๆ ไม่เข้าใจ
“พูดอย่างนี้ หมายความว่ายังไง”
“คุณแม่แน่ใจเหรอครับว่าป้ามณฑามีชู้ และล้างผลาญสมบัติของคุณลุงจริง”
น้อมหน้าถอดสี ประจักษ์มองหน้าแม่เย้ยหยัน ก่อนจะเดินออกไป
“พ่อใหญ่ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน พ่อใหญ่!!”
น้อมงงกับที่ประจักษ์พูด นิ่วหน้าด้วยความสงสัย...
---@@@---
ร้านตัดเสื้อสองอนงค์ มนตรีเดินไปเดินมา ชะเง้อรอวนิดา ลูกค้าที่เปิดประตูเข้ามาในร้านเกือบชนมนตรี อำไพทนไม่ไหวเดินมาหาต่อว่า
“คุณมนตรีคะ คุณเดินไปเดินมาหน้าประตูจนลูกค้าจะชนคุณหลายรอบแล้วนะคะ”
“ฉันกำลังมองว่าเมื่อไหร่คุณนิดจะมา”
“วันนี้คุณนิดยังไม่มาหรอกค่ะ เธอยังไม่กลับจากบางปะอิน”
“เธอเป็นเพื่อนภาษาอะไร ทำไมถึงไม่รู้ว่าคุณนิดจะกลับวันไหน เวลาอะไร”
มนตรีเสียงดังทำให้อำไพไม่พอใจ เพราะ เธอพูดกับเค้าดี ๆ
อำไพชักฉุนกึก “แล้วคุณเป็นเพื่อนสนิทคุณประจักษ์ภาษาอะไร ทำไมถึงไม่รู้ว่าคุณประจักษ์จะกลับวันไหน เวลาอะไร”
มนตรีถึงกับผงะ ที่โดนย้อน “ทำไมเธอต้องเสียงดังใส่ฉันด้วย”
อำไพไม่พอใจ “คุณอยากเสียงดังใส่ฉันก่อนทำไม”
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณนิดคบเธอเป็นเพื่อนได้ยังไง...คุณนิดออกจะน่ารัก อ่อนหวาน แต่เธอ...”
มนตรีมองสำรวจอำไพหัวจดเท้าสายตาดูถูก...” สวยก็ไม่สวย กิริยาก็กระโดกกระเดก ไม่มีความเป็นผู้หญิง...หาดีไม่ได้สักข้อ”
อำไพกำมือแน่นด้วยความโมโห “ออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้!!”
มนตรี จ้องหน้าอำไพ “ฉัน-ไม่-ไป!”
อำไพหยิบหมอนบนเก้าอี้ขึ้นมา ปาใส่หน้ามนตรี มนตรีผงะ
“เธอจะบ้าเหรอไง?!”
“จะออกไปมั้ย”
อำไพจ้องหน้า มนตรีเดินมาประจันหน้า “ไม่ไป”
อำไพหยิบจับอะไรได้ก็ปาใส่มนตรีไม่ยั้ง มนตรีตาเหลือกตกใจ หลบซ้าย หลบขวา หลบไปหลบมาแต่ก็ไม่พ้นโดนของปาใส่หัว เสียฟอร์มสุด ๆ มนตรีจะออกไป เจอลูกค้าเปิดประตูเข้าร้าน ประตูกระแทกหน้ามนตรีอย่างแรง อำไพตกใจ
---@@@---
ด้านประจวบตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำ เพื่อไปทำงานเหมืองซึ่งรายได้ดีกว่า ชุมศรีตกใจมากเมื่อรู้ว่าประจวบจะไปทำงานเหมือง เพราะมันอันตรายมาก เธอเป็นห่วงและกังวลสุด ๆ
“คนเราถ้าถึงที่ตาย มันก็ต้องตาย ฉันไม่กลัวหรอก”
“แต่ดิฉันกลัวค่ะ ทำไมคุณต้องเสี่ยงถึงขนาดนี้ หรือว่าคุณเบื่อ อึดอัดใจกับงานที่นี่คะ”
“ชุมศรี...ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่า ฉันมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่ที่นี่”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะหนีไปจากที่นี่ทำไม”
“ฉันไม่ได้หนี...แต่ยิ่งฉันมีความสุขมากเท่าไหร่ ฉันก็อดนึกไม่ได้ว่าฉันกำลังเห็นแก่ตัว กำลังเอาเปรียบพี่ใหญ่ที่กำลังเดือดร้อนอยู่ ฉันควรจะรีบหาเงินไปให้เขาเร็วที่สุด”
“ถ้าคุณจะไปทำงานเหมืองจริง ๆ ดิฉันจะไปด้วย”
ประจวบถึงกับอึ้ง ชุมศรีบอกเธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าประจวบเป็นอะไรไป
“ชุมศรี ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันสัญญา”
“ไม่ค่ะ ดิฉันไม่ต้องการคำสัญญา ดิฉันต้องการเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ คุณ ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน
ขอให้ดิฉันได้คอยอยู่ช่วยเหลือดูแลคุณเถอะนะคะ”
ประจวบมองชุมศรีด้วยความรักและซึ้งใจ
---@@@---
ชุมศรีมาคุยเรื่องนี้กับชวน และขออนุญาต พี่ชายไปอยู่ที่เหมืองกับประจวบ ชวนจึงถามชุมศรีตรง ๆ ว่า รักประจวบใช่ไหม ชุมศรียอมรับ
“แล้วเขารักเธอรึเปล่า”
“รัก...มั้งคะ พี่ชวน ให้น้องไปทำงานเหมืองกับคุณประจวบเถอะนะพี่”
อ่านละครย่อเรื่อง วนิดา วันที่ 29 กันยายน 2553
ที่มา dailynews