อ่านละครย่อเรื่อง วนิดา วันที่ 29 กันยายน 2553

อ่านละครย่อเรื่อง วนิดา วันที่ 29 กันยายน 2553
ประจักษ์กับพิสมัยพากันออกมาจากวิหาร ประจักษ์กวาดตามองหาวนิดา จนเห็นร่างวนิดาล้มลงอยู่ตรงกำแพงวิหารรีบวิ่งไปดูวนิดาด้วยความเป็นห่วงใย

“นิด เธอเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ทันใดนั้น เลือดก็ไหลซึมลงมาที่หน้าผากวนิดา ประจักษ์ตกใจ “เธอหัวแตก”

“คงโดนประตูกระแทกแรงไปน่ะค่ะ”

ประจักษ์รีบใช้ผ้าเช็ดหน้านั้น เช็ดเลือดให้ทันที

“โธ่ นิดของฉัน ฉันทำให้เธอเจ็บตัวอีกจนได้”

วนิดามองประจักษ์ดีใจลึก ๆ ในคำพูดของเขา ขณะที่พิสมัยยืนดูอย่างสมน้ำหน้า ก่อนจะรีบวิ่งไปที่เรือ โดยไม่รั้งรอใคร วนิดาขยับตัวจะลุกขึ้นเดินตาม แต่ก็ลุกไม่ไหว ขาเจ็บแปล๊บขึ้นมา แล้วเซล้มลงไปกับพื้น ประจักษ์เข้ามาอุ้มวนิดากลับมาที่เรือ

---@@@---

ประจักษ์อุ้มวนิดาเข้ามาในบ้าน พิสมัยกับไปล่ตามเข้ามา น้อมถึงกับอึ้ง ป้าทองกับจวงรีบออกมารับด้วยความตกใจ

“คุณนิดเป็นอะไรคะ”

“ฉันหกล้มน่ะป้า ไม่เป็นอะไรมากหรอก”

“ไม่เป็นอะไรมาก แล้วทำไมถึงเดินเองไม่ได้”

“ผมขอตัวพานิดไปทำแผลก่อนนะครับ”

ประจักษ์ตัดบทพาวนิดาเดินเข้าไปเลย ป้าทอง จวง ไปล่รีบตาม...น้อมหันไปมองตามด้วยความโมโห ก่อนจะหันมาทางพิสมัยที่ยืนตาแดงก่ำ น้ำตารื้นด้วยความโกรธ

“มันเกิดอะไรขึ้น?”

พิสมัยกัดกรามแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้น...ประจักษ์อุ้มวนิดาขึ้นไปบนห้องและทำแผลให้วนิดาจนเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาจากห้องเจอน้อมยืนรออยู่

“นึกยังไงถึงไปที่วิหาร”

“ก็ไม่นึกอะไรนี่ครับ”

น้อมฉุนทันที “พ่อใหญ่!! เราอย่ามากวน แม่นะ ในนั้นมีแต่กระดูกผี มันน่าสำราญตรงไหนฮะ!!”

“มันไม่น่าสำราญหรอกครับ แต่ในนั้นเป็นที่เก็บกระดูกคุณปู่คุณย่าคุณลุงบรรพบุรุษของเรา การที่ผมจะไปเคารพพวกท่าน มันน่าแปลกตรงไหน คุณแม่ต่างหากล่ะครับที่แปลก...ทำไมคุณแม่ถึงไม่ยอมไปที่นั่น หรือว่าคุณแม่กลัวอะไร”

ประจักษ์มองแม่อย่างจับผิด น้อมชะงัก ก่อนจะพูดเสียงแข็ง “ทำไมแม่ต้องกลัว?!!”

“ไม่รู้สิครับ ผมก็พูดไปเรื่อย”

ประจักษ์จะเดินออกไป น้อมเรียกไว้

“จะไปไหน แม่ยังพูดไม่จบ นับวันเราชักเหลวไหลใหญ่ ทำอะไรไม่ไว้ตัว ไปอุ้มชูนังวนิดามันทำไม นังนั่นมันมารยาทำตัวน่าสงสาร พ่อใหญ่ดูไม่ออกเหรอไง”

ประจักษ์สุดทนหันมาทางน้อม “คนที่ผมดูไม่ออก คือคุณแม่ต่างหาก”

น้อมงงมองประจักษ์งง ๆ ไม่เข้าใจ

“พูดอย่างนี้ หมายความว่ายังไง”

“คุณแม่แน่ใจเหรอครับว่าป้ามณฑามีชู้ และล้างผลาญสมบัติของคุณลุงจริง”

น้อมหน้าถอดสี ประจักษ์มองหน้าแม่เย้ยหยัน ก่อนจะเดินออกไป

“พ่อใหญ่ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน พ่อใหญ่!!”

น้อมงงกับที่ประจักษ์พูด นิ่วหน้าด้วยความสงสัย...

---@@@---

ร้านตัดเสื้อสองอนงค์ มนตรีเดินไปเดินมา ชะเง้อรอวนิดา ลูกค้าที่เปิดประตูเข้ามาในร้านเกือบชนมนตรี อำไพทนไม่ไหวเดินมาหาต่อว่า

“คุณมนตรีคะ คุณเดินไปเดินมาหน้าประตูจนลูกค้าจะชนคุณหลายรอบแล้วนะคะ”

“ฉันกำลังมองว่าเมื่อไหร่คุณนิดจะมา”

“วันนี้คุณนิดยังไม่มาหรอกค่ะ เธอยังไม่กลับจากบางปะอิน”

“เธอเป็นเพื่อนภาษาอะไร ทำไมถึงไม่รู้ว่าคุณนิดจะกลับวันไหน เวลาอะไร”

มนตรีเสียงดังทำให้อำไพไม่พอใจ เพราะ เธอพูดกับเค้าดี ๆ

อำไพชักฉุนกึก “แล้วคุณเป็นเพื่อนสนิทคุณประจักษ์ภาษาอะไร ทำไมถึงไม่รู้ว่าคุณประจักษ์จะกลับวันไหน เวลาอะไร”

มนตรีถึงกับผงะ ที่โดนย้อน “ทำไมเธอต้องเสียงดังใส่ฉันด้วย”

อำไพไม่พอใจ “คุณอยากเสียงดังใส่ฉันก่อนทำไม”

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณนิดคบเธอเป็นเพื่อนได้ยังไง...คุณนิดออกจะน่ารัก อ่อนหวาน แต่เธอ...”

มนตรีมองสำรวจอำไพหัวจดเท้าสายตาดูถูก...” สวยก็ไม่สวย กิริยาก็กระโดกกระเดก ไม่มีความเป็นผู้หญิง...หาดีไม่ได้สักข้อ”

อำไพกำมือแน่นด้วยความโมโห “ออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้!!”

มนตรี จ้องหน้าอำไพ “ฉัน-ไม่-ไป!”

อำไพหยิบหมอนบนเก้าอี้ขึ้นมา ปาใส่หน้ามนตรี มนตรีผงะ

“เธอจะบ้าเหรอไง?!”

“จะออกไปมั้ย”

อำไพจ้องหน้า มนตรีเดินมาประจันหน้า “ไม่ไป”

อำไพหยิบจับอะไรได้ก็ปาใส่มนตรีไม่ยั้ง มนตรีตาเหลือกตกใจ หลบซ้าย หลบขวา หลบไปหลบมาแต่ก็ไม่พ้นโดนของปาใส่หัว เสียฟอร์มสุด ๆ มนตรีจะออกไป เจอลูกค้าเปิดประตูเข้าร้าน ประตูกระแทกหน้ามนตรีอย่างแรง อำไพตกใจ

---@@@---

ด้านประจวบตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำ เพื่อไปทำงานเหมืองซึ่งรายได้ดีกว่า ชุมศรีตกใจมากเมื่อรู้ว่าประจวบจะไปทำงานเหมือง เพราะมันอันตรายมาก เธอเป็นห่วงและกังวลสุด ๆ

“คนเราถ้าถึงที่ตาย มันก็ต้องตาย ฉันไม่กลัวหรอก”

“แต่ดิฉันกลัวค่ะ ทำไมคุณต้องเสี่ยงถึงขนาดนี้ หรือว่าคุณเบื่อ อึดอัดใจกับงานที่นี่คะ”

“ชุมศรี...ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่า ฉันมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่ที่นี่”

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะหนีไปจากที่นี่ทำไม”

“ฉันไม่ได้หนี...แต่ยิ่งฉันมีความสุขมากเท่าไหร่ ฉันก็อดนึกไม่ได้ว่าฉันกำลังเห็นแก่ตัว กำลังเอาเปรียบพี่ใหญ่ที่กำลังเดือดร้อนอยู่ ฉันควรจะรีบหาเงินไปให้เขาเร็วที่สุด”

“ถ้าคุณจะไปทำงานเหมืองจริง ๆ ดิฉันจะไปด้วย”

ประจวบถึงกับอึ้ง ชุมศรีบอกเธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าประจวบเป็นอะไรไป

“ชุมศรี ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันสัญญา”

“ไม่ค่ะ ดิฉันไม่ต้องการคำสัญญา ดิฉันต้องการเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ คุณ ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน

ขอให้ดิฉันได้คอยอยู่ช่วยเหลือดูแลคุณเถอะนะคะ”

ประจวบมองชุมศรีด้วยความรักและซึ้งใจ

---@@@---

ชุมศรีมาคุยเรื่องนี้กับชวน และขออนุญาต พี่ชายไปอยู่ที่เหมืองกับประจวบ ชวนจึงถามชุมศรีตรง ๆ ว่า รักประจวบใช่ไหม ชุมศรียอมรับ

“แล้วเขารักเธอรึเปล่า”

“รัก...มั้งคะ พี่ชวน ให้น้องไปทำงานเหมืองกับคุณประจวบเถอะนะพี่”

อ่านละครย่อเรื่อง วนิดา วันที่ 29 กันยายน 2553
ที่มา dailynews