อ่านละครย่อเรื่อง วนิดา ตอนที่ 12
วนิดาจะออกไปตามหาประจักษ์ แต่ถูกอำพันธ์ กับอำไพห้ามไว้เกรงเธอเองจะได้รับอันตราย เธอจึงได้แต่เฝ้ามองที่หน้าต่างมองฝ่าสายฝนออกไปด้วยความหวังว่าจะได้เห็น ประจักษ์ขี่ม้ากลับมา...
จนเช้ามืด วนิดาตื่นขึ้นมาฝนเพิ่งหยุดตกไปไม่นาน เสียงน้ำค้างหลังคายังเปาะแปะอยู่ เธอมองไปรอบตัวเห็นอำพันธ์ อำไพ และจวงบ้างฟุบหลับ บ้างเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ด้วย ความอ่อนเพลียจากการรอคอยประจักษ์มาทั้งคืน วนิดาตัดสินใจย่องออกจากบ้านเพื่อไปตามหาประจักษ์ด้วยตัวเองคนเดียว
เธอไปถึงป่าริมหาดร้องเรียกประจักษ์ไปตลอดทาง จนเจอม้าของเขายืนเล็มหญ้าอยู่ไม่เห็นตัวเขาก็ยิ่งใจเสีย เดินดุ่มเข้าไปในป่า ไปถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ เห็นประจักษ์นอนหมดสติอยู่ เธอถลาเข้าประคองเขาพบว่าตัวร้อนราวกับไฟ เธอยิ่งร้อนรุ่มทำอะไรไม่ถูก
จนเมื่ออำพันธ์กับอำไพช่วยกันไปเอาตัวประจักษ์กลับมาที่บ้านพัก ตามหมอมาตรวจหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากก็พากันโล่งใจ
"ค่ะ โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บภายนอกรุนแรง มีแค่รอยฟกช้ำดำเขียวนิดหน่อย นี่ถ้าคุณประจักษ์เป็นอะไร นิดคงไม่ให้ อภัยตัวเอง ขอบคุณคุณอำพันธ์กับคุณจี๊ดมากนะคะที่ช่วยพาคุณประจักษ์กลับมา แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้หมดสนุก"
สองพี่น้องพูดให้เธอสบายใจว่าไม่เป็นไรอย่าคิดแบบนั้นมีอะไรช่วยกันได้ตนทั้งสองก็ยินดี
"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ถ้าอย่างนั้นนิดขอตัวไปดูคุณประจักษ์ ก่อนนะคะ"
วนิดาลุกเดินเข้าไปดูประจักษ์ในห้อง อำพันธ์มองตามเศร้าๆเซ็งๆ ส่วนอำไพมองพี่ชายด้วยความเห็นใจ
เมื่อเข้าไปนั่งข้างเตียงประจักษ์ วนิดากุมมือเขาขึ้นมาแนบแก้ม พูดเสียงเครือสะท้าน
"ฉันขอโทษนะคะ..."
ooooooo
พิสมัย ทนรอประจักษ์อยู่ที่บ้านมหศักดิ์ไม่ไหว บอกคุณนายน้อมว่าจะไปตามเขาที่ชะอำ คุณนายท้วงติงว่าจะไปหาที่ไหนชะอำไม่ใช่เล็กๆ บอกพิสมัยว่าคนเดียวที่รู้ว่าประจักษ์อยู่ที่ไหนคือนายดาว แต่นายดาวคงไม่บอกเราง่ายๆนอกจากต้องมีอะไรมาง้างปาก
"ดิฉันรู้แล้วค่ะว่าจะใช้อะไรง้างปากไอ้ดาว" พิสมัยดีใจที่คิดแผนการออก
แผน ของพิสมัยคือไปแจ้งความว่าประจักษ์หายและเกี่ยวพันกับนายดาว แล้วพาตำรวจไปหานายดาวที่บ้าน ครู่ใหญ่ตำรวจก็ไปที่บ้านนายดาว แนะนำตัวเองว่า
"ผม ร.ต.อ.พิชัย จงใจหาญ" นายดาวชะงักนิดหนึ่งเมื่อได้ยินนามสกุล "ผมได้รับแจ้งจากคุณนายน้อมว่าคุณประจักษ์หายตัวไปตั้งแต่เมื่อวาน และก่อนที่คุณประจักษ์จะหายไปคุณประจักษ์ได้มาพบคุณที่นี่"
นายดาว ชะงัก นึกรู้ทันทีว่าพวกนี้คงไม่ใช่มาเรื่องประจักษ์หายตัวไป บอกว่ารอเดี๋ยวแล้วลุกเดินเข้าข้างใน คุณนายกับปราณีกระซิบกระซาบกันว่านายดาวคงจะกลัวตำรวจเลยเข้าไปทำใจ นับว่าแผนของเราได้ผลเกินคาด ส่วนพิสมัยกระหยิ่มยิ้มอย่างมั่นใจว่าแผนนี้ต้องสำเร็จ
แต่ที่ไหนได้ นายดาวออกมาพร้อมกับสมุดลูกหนี้ มองหน้าตำรวจถามเพื่อความแน่ใจอีกทีว่านามสกุลอะไร พอตำรวจบอกว่า "จงใจหาญ" นายดาวร้องอย่างดีใจ
"เจอแล้ว...นี่ไงลูกหนี้คนที่ 589 นางวันดี จงใจหาญ"
ตำรวจ ตกใจบอกว่านั่นคือเมียตน นายดาวรุกทันทีว่าผัวเมียเหมือนคนคนเดียวกัน ฉะนั้นให้ใช้หนี้ตนเสีย เพราะเมียเขาเป็นหนี้อยู่ 800 บาท รวมดอกเบี้ยก็ 900 บาทพอดี ถามว่าจะจ่ายตอนนี้เลยไหมเพราะเมียเขาค้างชำระตนมาสองเดือนแล้ว
"อ้า...คือ...พอดีผมนึกได้ว่ามีราชการงานด่วน ต้องขอตัว สวัสดี" ตำรวจลุกไปเลย
คุณนายน้อมมองเหวอร้องเรียกก็ไม่หยุดบ่น "เป็นตำรวจภาษาอะไร" พอทั้งสามหันมาก็เจอนายดาวยิ้มเผล่ถามว่าจะใช้วิธีนี้กับตนหรือ คุยโวว่า
"รู้ ไว้ด้วยนะว่า นายดาวมีลูกหนี้ทั่วราชอาณาจักร กลับกันไปได้แล้ว ยังไงผมก็ไม่มีวันบอกว่าลูกสาวผมกับลูกชายคุณไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กัน ที่ไหน"
คุณนายยืนกรานไม่กลับจนกว่านายดาวจะบอกว่าประจักษ์อยู่ไหน นายดาวยื่นหน้าเข้ามายิ้มเห็นฟันเต็มปากถามว่าแน่ใจหรือ คุณนายเชิดหน้าใส่บอกว่าเป็นไงเป็นกันตายเป็นตาย!!
นายดาวร้องเรียกสมหมายมากระซิบอะไรบางอย่าง สมหมายรับคำแล้ววิ่งออกไป ครู่ใหญ่ก็กลับมาพร้อมตำรวจ นายดาวชี้ไปที่ทั้งสามคนบอกตำรวจว่า
"คุณสารวัตร ผมขอแจ้งความจับกุมผู้หญิงสามคนนี้ข้อหาบุกรุก"
ตำรวจจะเข้าจับกุม คุณนายลุกพรวดบอกว่าไม่ต้องตนกลับเอง พูดอาฆาตนายดาวว่าฝากไว้ก่อนแล้วกัน แล้วเดินจ้ำอ้าวออกไป
เดิน ไปสะดุดอะไรบางอย่างที่หน้าบ้านจะล้มเลยคว้าพิสมัยกับปราณีล้มไปด้วย ทั้งสามล้มกระแทกต้นไม้ ถูกรังมดแดงที่หล่นลงมาตกใส่ตัว มดแดงแตกรังกรูกันออกมาไต่และรุมกัดจนทั้งสามร้องกันระงม ท่ามกลางเสียงหัวเราะสะใจของนายดาว สมหมายเองก็กลั้นขำครืดๆอยู่ในคอ
ooooooo
ใน ภาวะวิกฤติที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายนั้นพิสูจน์ใจคนได้เป็นอย่างดี เช่นกัน ในยามที่ประจักษ์อยู่ในภาวะป่วยจนไม่ได้สติ ก็ทำให้วนิดาไม่อาจปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองได้ เธอเป็นห่วงเขามากเฝ้าดูแลไม่ห่าง ภาวนาให้เขาฟื้น ให้เขาหาย
เมื่อประจักษ์รู้สึกตัวขึ้นมาเห็นวนิดาฟุบหลับอยู่ข้างเตียงมือยังกุมมือเขาไว้ พอเธอตื่นเห็นเขามองอยู่ก็ดีใจ
"คุณฟื้นแล้ว...ไม่มีไข้แล้วด้วย"
"ฉันหิวน้ำ" ประจักษ์พูดเสียงอ่อนล้า เมื่อเธอเอาน้ำมาป้อนให้ น้ำหกก็เช็ดให้อย่างอ่อนโยน
ประจักษ์ทบทวนความจำได้ว่า ฝนตกฟ้าผ่ากิ่งไม้หล่นมาโดน จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้เลย
"คุณหมดสติไปค่ะ ฉัน คุณอำพันธ์ แล้วก็คุณจี๊ดเป็นคนพาคุณกลับมา ฉันขอโทษนะคะเพราะฉันเป็นต้นเหตุทำให้ คุณไม่สบาย"
"ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ เพราะฉันทำให้เธอยุ่งยากใจ"
เมื่อ ต่างฝ่ายต่างรู้สึกตัวเองผิดและขอโทษอีกฝ่าย ความรู้สึกดีๆจึงมีต่อกัน วนิดาถามว่าหิวไหมตนจะได้ทำข้าวต้มให้กิน ประจักษ์พยักหน้าด้วยความรู้สึกปลื้มปีติ ยิ่งเมื่อเธอเอาข้าวต้มมาป้อนให้อย่างตั้งอกตั้งใจ ประจักษ์
อ้าปากกินข้าวต้มแต่ตามองเธอตลอดเวลา จนวนิดาเขินถามว่าหน้าตนมีอะไรติดหรือ
อ่านละครย่อเรื่อง วนิดา ตอนที่ 12
ที่มาไทยรัฐ