วนิดาน้ำตารื้น หันหลังเดินออกไป ประจักษ์ได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก....วนิดาเข้ามาในห้องเห็นป้าทองกับจวงนอนบนพื้น วนิดาเปิดสมุดหยิบดอกกุหลาบที่ประจักษ์ให้ออกมาดู ร้องไห้ด้วยความเสียใจ เจ็บปวด เงียบ ๆ คนเดียว---@@@---
วนิดากำลังเล่นไวโอลินให้อำไพฟัง อำไพฟังด้วยความซาบซึ้ง พอจบเพลง อำไพปรบมือ
“คุณนิดเล่นได้เพราะมากเลยค่ะ แต่เพลงมันฟังดูเศร้าจังเลยนะคะ”
“คุณย่าของนิดท่านชอบให้นิดเล่นเพลงนี้ให้ฟังค่ะ”
“คุณหญิงมณฑาน่ะเหรอคะ”
“คุณอำไพรู้จักคุณย่าของนิดด้วย เหรอคะ”
“แม่ของจี๊ดเคยรับใช้คุณหญิงมณฑาค่ะ จี๊ดไม่เคยบอกคุณนิดเหรอคะ”
“ไม่เคยค่ะ”
“อ้าวตายจริง จี๊ดลืมเล่าได้ยังไงเนี่ย คุณแม่ของจี๊ดท่านอยู่กับคุณหญิงมณฑามานาน...แม่จี๊ดบอกว่าท่านเจ้าคุณรักคุณหญิงมาก สมัยที่ท่านเจ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ คุณนายน้อมไม่ได้มีอำนาจอย่างทุกวันนี้หรอกค่ะ อะไร ๆ ก็ต้องแล้วแต่คุณหญิง คุณนายน้อมจึงริษยาคุณหญิงมากแม่ของจี๊ดเคยเตือนให้คุณหญิงระวังตัว แต่คุณหญิงเป็นคนซื่อไม่สงสัยอะไร....จนกระทั่ง คุณหญิงถูกกล่าวหาว่ามีชู้ แม่บอกว่าคุณหญิงถูกใส่ความ และคนนั้นคือคุณนาย... หลังจากคุณหญิงออกไปแล้ว ท่านเจ้าคุณก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องกับขวดเหล้า คุณนายน้อมก็เลยตั้งตัวเองเป็นผู้มีอำนาจสิทธิขาดในบ้านมหศักดิ์เพียงคนเดียว จนกระทั่งท่านเจ้าคุณล้มเจ็บหนัก และเสียชีวิต”
วนิดาฟังเรื่องของย่าแล้วก็นิ่งไป อยาก รู้ความจริงว่าน้อมเป็นคนใส่ร้ายคุณย่าจริงหรือเปล่า?
---@@@---
น้อมสั่งให้ถมเอารูปของท่านเจ้าคุณไปไว้ที่ห้องเก็บของ แต่ประจักษ์ไม่ยอม ค่อย ๆ ยกกรอบรูปเจ้าคุณเดินลงมา แต่รูปหนักมาก จริง ๆ มือหลุดจากกรอบไม้ เลื่อนลงบันได มาด้วยความรวดเร็ว ป้าทองตกใจร้อง ว้าย!! วนิดาเข้ามาเห็นรีบพุ่งสวนขึ้นไปจะรับ แต่พลาดโดนมุมกรอบรูปกระแทกหัวเต็ม ๆ
วนิดากลิ้งตกบันไดลงมา ประจักษ์รีบคว้ากรอบรูปไว้แน่น มองวนิดาด้วยความตกใจ ป้าทองรีบมาดูวนิดา พลิกตัวขึ้นมาเห็นเลือดออกที่หัว
“คุณพระช่วย คุณนิด!! คุณนิดตายแล้ว คุณนิด”
ประจักษ์ยกรูปมาไว้ตรงที่พักระหว่างบันได รีบลงมาประคองวนิดาต่อจากป้าทอง
“อย่าเพิ่งร้องไห้สิป้า นิดยังไม่ตาย”
น้อมกับพิสมัยได้ยินเสียง รีบร้อนลงจากบันได เห็นวนิดาเลือดอาบก็ตกใจ
“คุณพี่ไปประคองมันทำไมคะ เดี๋ยวเนื้อตัวก็เปื้อนเลือดหมดหรอก”
ประจักษ์ตวาด “พิสมัย!! หยุดซักทีได้มั้ย!! นิด นิด”
วนิดาแน่นิ่ง ประจักษ์หน้าไม่ดีเป็นห่วงวนิดาสุด ๆ
“คุณแม่ช่วยโทรฯตามหมอมาทีเถอะ”
“แม่ไม่โทรฯ”
ประจักษ์ถึงกับอึ้ง หันไปมองพิสมัย
“น้องก็ไม่โทรฯค่ะ”
ประจักษ์มองพิสมัยเสียความรู้สึก อย่างแรง
“อีฉันโทรฯเองค่ะคุณใหญ่”
ป้าทองรีบเดินออกไป ประจักษ์อุ้มวนิดาพาขึ้นบันได พิสมัยน้อยเนื้อต่ำใจประจักษ์สุด ๆ
---@@@---
ประจักษ์วางวนิดาลงบนเตียง เอาผ้ามาซับเลือดให้วนิดา สีหน้าเป็นห่วงสุด ๆ
“วนิดาทำใจดี ๆ ไว้ ฉันมีเรื่องที่ยัง ไม่ได้บอกเธอ เธออย่าทิ้งฉันไปนะนิด อย่า ทิ้งฉัน”
ประจักษ์จับมือวนิดาแน่น รู้ได้ในทันทีว่าเค้าไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้รักวนิดา ประจักษ์ลูบหัววนิดาแผ่วเบา ระหว่างนั้นป้าทองเข้ามา
“ใจเย็น ๆ นะคะคุณใหญ่ คุณนิดเป็นคนดี เธอต้องไม่เป็นอะไรค่ะ”
ประจักษ์ค่อย ๆ สงบสติ เข้าไปจับมือวนิดา มองด้วยความเป็นห่วง...หมอทำแผลให้วนิดาเสร็จหันมาบอกประจักษ์ว่าไม่มีอันตรายอะไรแล้ว ประจักษ์ ป้าทอง จวงโล่งอก
---@@@---
ประจักษ์เฝ้าดูแลวนิดาด้วยความเป็นห่วงไม่ยอมห่าง ไม่ยอมกินข้าวกินปลา วนิดาตัวร้อนเป็นไข้ และเพ้อ ประจักษ์รีบเอาผ้าห่มมาห่มให้ วนิดายังตัวสั่น เขาตัดสินใจประคองวนิดาขึ้นมา ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียง ให้วนิดานอนบนตัวเขา และกอดวนิดาไว้ในอ้อมกอดเพื่อให้ความอบอุ่น
เช้าวันต่อมา วนิดาค่อย ๆ ประคองตัวลุกขึ้นยืนแต่ยังมึนมาก กำลังจะล้ม ประจักษ์เข้ามาเห็นรีบเข้ามารับ ถามว่าจะไปไหน พอรู้ว่าเธอจะไปห้องน้ำ
“ฉันจะพาไปเอง”
“ไม่ต้อง”
ประจักษ์ไม่ฟัง อุ้มวนิดาขึ้นมา วนิดาตกใจแต่รู้สึกดี....เวลาต่อมา ประจักษ์อุ้มวนิดามานอนบนเตียงห่มผ้าให้ ดูแลเอาใจใส่อย่างดี
“จริงสิ ฉันยังไม่ได้โทรฯบอกพ่อของเธอ”
“ไม่ต้องบอกคุณพ่อหรอกค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณพ่อเป็นห่วง คุณประจักษ์คะ ฉันจะกลับไปนอนที่ห้อง”
“ห้องนั้นทั้งเล็กทั้งอึดอัด มันไม่สบาย อยู่ที่นี่ ฉันจะดูแลเธอเอง ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วหลายวันที่ผ่านมา ฉันทำอะไรโง่ๆ ฉันฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ฉัน...”ประจักษ์อยากจะพูดคำว่า “รัก” แต่ไม่กล้า “ฉันขอโทษที่ทำร้ายจิตใจเธอ”
“ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ”
“ขอบใจมากนะนิด เธออยากให้ฉันอ่านหนังสือให้ฟังมั้ย”
วนิดาพยักหน้า ประจักษ์เดินไปหยิบหนังสือบนชั้นหยิบพระราชนิพนธ์เรื่องเงาะป่า ประจักษ์นั่งข้างเตียงเปิดหนังสืออ่านให้วนิดาฟัง
“โอ้ว่าชมพลาของเมียเอ๋ย ไฉนเลยมาสั่งดังนี้ได้ พ่อเดาจิตเมียผิดจึงพ้นไป ด้วยคิดว่าวิสัยนารี..”
ประจักษ์เงยหน้ามองวนิดา ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ความรู้สึกดี ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง !!
---@@@---
ตอนที่ 18
อำไพมาเยี่ยมดูอาการของวนิดา ตอน กลับก็เดินบ่นกับป้าทองถึงความแล้งน้ำใจ ของน้อม
“แต่ก็ยังโชคดีนะคะที่มีคุณใหญ่ คุณใหญ่เธอเป็นห่วงคุณนิดมาก เสื้อกางเกงเปื้อนเลือดทั้งตัวแกก็ไม่สนใจ ตั้งแต่เมื่อวานคุณใหญ่ยังไม่ได้นอนเลยนะคะ”
อำไพยกมือไหว้ท่วมหัว “เจ้าประคู้ณณณณ ขอให้ใครที่มันคิดชั่ว คิดไม่ดีกับ คุณนิด จงตกนรกหมกไหม้ ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด” ระหว่างนั้นป้าทองเห็นน้อมเดินออกมา รีบสะกิดอำไพ
“เดี๋ยวสิป้า ฉันยังแช่งไม่เสร็จ ชาติหน้าขอให้เกิดเป็นคางคก!! โอมเพี้ยง” อำไพหลับตาเป่าลมปากออกไป พอลืมตาก็เห็นน้อมมายืนตรงหน้า อำไพสะดุ้งโหยง
“แกนั่นแหละที่ต้องเกิดเป็นคางคก มีอย่างที่ไหนมาด่าเจ้าของบ้านปาว ๆ ในบ้านของเค้า”
อำไพทำหน้าตาย “ตกลงคุณนายยอมรับเหรอคะว่าคิดชั่วคิดร้ายกับคุณนิด เพราะเมื่อตะกี้ดิฉันไม่ได้เอ่ยชื่อใคร”
น้อมปรี๊ดขึ้นทันที “นังอำไพ!!”
อำไพรีบยกมือไหว้ “ลาล่ะค่ะ” อำไพรีบจ้ำเดินออกไป น้อมหัวเสีย หันไปมองป้าทอง
“มองอะไรนังทอง!!”
ที่มา เดลินิวส์