@^@..อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่ 18
ตอนที่ 18 (ต่อจากวานนี้)
หลังปรับความเข้าใจกับดาลัดได้ไม่นาน ดนตร์ ก็ตัดสินใจพาดาลัดไปพบเตี่ยกับแม่ของเธอที่ร้านอาหารจีน ซึ่งดนตร์นัดท่านไว้โดยไม่บอกดาลัดให้รู้ตัว ส่วนเสี่ยเม้งกับดวงใจก็ไม่รู้ล่วงหน้าเหมือนกันว่าจะได้เจอลูกสาวของตนที่นี่
เมื่อดนตร์จูงมือดาลัดเข้ามาเผชิญหน้ากัน ดาลัดตื่นตระหนกตกใจ เสี่ยเม้งกับดวงใจก็เช่นกัน
"อ้าว อาดา ลื้อมากับอาดนตร์ได้ยังไง ลื้อต้องอยู่ที่ เชียงใหม่ไม่ใช่เหรอ"
ดาลัดไม่ตอบ แต่หันขวับไปมองดนตร์อย่างไม่พอใจ
"ทำไมพี่ดนตร์ทำอย่างนี้"
"ถึงเวลาแล้วดา ที่ทุกคนจะต้องรู้ความจริง" ดนตร์กระชับมือดาลัดแน่นอย่างให้กำลังใจ แต่ดาลัดก็ยังกลัวอยู่ดี
"เฮ้ย...อาดนตร์ลื้อเดินจับมืออาดาอย่างนี้ได้ยังไง เดี๋ยวใครเห็นเข้าเขาจะมองอาดาไม่ดีรู้ไหม"
"ไม่เป็นไรหรอกครับเตี่ย เพราะผมตั้งใจจะมาสู่ขอน้องดากับเตี่ยกับคุณแม่อยู่แล้ว"
"สู่ขอ?" เสี่ยเม้งกับดวงใจอุทานเป็นเสียงเดียว พอตั้งสติได้ ดวงใจก็ถามดนตร์ว่านึกยังไงขึ้นมา ถึงจะมาสู่ขอน้องดา
"ผมกับน้องดาเรากำลังจะมีลูกด้วยกันครับ"
เสี่ยเม้งกับดวงใจตกใจสุดขีด ดนตร์รีบวิงวอนอย่างสำนึกผิด
"เตี่ยครับ คุณแม่ครับ ผมขอโทษ แต่ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง"
ขาดคำ เสี่ยเม้งก็ลุกขึ้นคว้าแขนดาลัดลากออกไปเลย ดนตร์รีบก้าวตามไปขวางหน้า
"เตี่ยฟังผมก่อนสิครับ"
"อั๊วไม่ฟังอะไรจากคนที่มันหยามเกียรติอั๊วทั้งนั้น อาดากลับบ้านเดี๋ยวนี้" เสี่ยเม้งลากดาลัดต่อไป ดวงใจจ้องมองดนตร์ด้วยแววตาผิดหวังแล้วก้าวตามสามีกับลูก ดนตร์ หน้าซีดจัด เดินตามไปอย่างเร่งร้อน
ooooooo
ครู่ต่อมา ดวงใจตามติดเสี่ยเม้งที่ลากดาลัดซึ่งร้องไห้น้ำตานองหน้าเข้ามาในบ้าน
"เตี่ยปล่อยดานะ ดาไม่ไปไหนกับเตี่ยทั้งนั้น"
เสี่ยเม้งตบหน้าดาลัดผัวะอย่างโกรธจัด ดวงใจอึ้งตกใจ
"ลื้อนี่มันดื้อไม่เลิก ถ้าลื้อหัดฟังที่อั๊วบอกบ้างว่าไม่ต้องดิ้นรนออกไปอยู่ไกลหูไกลตาอั๊ว ลื้อคงไม่ต้องโง่ท้องป่อง อย่างนี้หรอก"
"ก็เพราะว่าดาเชื่อฟังเตี่ยมาตลอดไงคะ ดาถึงได้โง่ ไม่ทันคนอย่างนี้"
"นี่ลื้อโทษว่าเป็นความผิดอั๊วเรอะ" เสี่ยเม้งกระหน่ำฟาดดาลัดด้วยมือ ดาลัดร้องไห้โฮ ดวงใจพยายามจะห้ามสามี แต่เขาโกรธจนไม่ยอมหยุด ตีลูกไปน้ำตาก็ไหลไป ดนตร์ตามมาถึงรีบวิ่งเข้ามาห้าม และดึงดาลัดมากอดอย่างปกป้อง
"เตี่ย...อย่าตีน้องดาครับ"
"ลื้อเข้ามาในบ้านอั๊วทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้!"
ดนตร์คุกเข่าลงตรงหน้าเสี่ยเม้งทันที
"ถ้าเตี่ยจะทำโทษน้องดา เตี่ยทำโทษผมเถอะครับ เพราะคนที่ผิดคือผมไม่ใช่น้องดา เตี่ยตีผมเลยครับ ตีให้พอใจกับสิ่งที่ผมทำให้เตี่ยเสียใจ" ดนตร์จับมือเสี่ยเม้งมาฟาดที่หัวตัวเองไม่ยั้ง เสี่ยเม้งยืนนิ่ง แววตาที่มองดนตร์อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
"พอแล้วดนตร์...พอแล้ว" ดวงใจเข้ามาจับมือดนตร์ไว้ ดนตร์น้ำตาร่วง ก้มกราบแทบเท้าท่านทั้งสอง
"เตี่ยครับ แม่ครับ ผมขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป แต่ผมอยากขอโอกาสให้ผมดูแลน้องดากับลูกเถอะนะครับ"
"คนอย่างลื้อยังดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วลื้อจะมาดูแลลูกสาวอั๊วได้ยังไง ลื้อมันเลวมากนะที่ทำกับอั๊วอย่างงี้ แต่ก็ยังดีที่ลื้อมันมีความเป็นลูกผู้ชาย ถ้าอั๊วรู้ด้วยตัวของอั๊วเอง อั๊วลากปืนไปยิงลื้อถึงบ้านแล้ว"
"ผมรู้นะว่าผมเป็นคนไม่เอาไหน แต่ผมขอสัญญาว่าผมจะพิสูจน์ตัวเอง ผมจะเป็นคนใหม่ ดูแลดาและลูกเอง"
"ลื้อรู้ไหมว่าสิ่งที่ลื้อทำมันหยามเกียรติอั๊วแค่ไหน แต่ถ้าลื้อรักอั๊วเหมือนอย่างที่อั๊วรักลื้อเหมือนหลานนะ อย่าทำลายโอกาสที่อั๊วจะให้ลื้อพิสูจน์ตัวเองเด็ดขาดนะ"
"ขอบคุณมากครับเตี่ย ขอโทษครับเตี่ย" ดนตร์ยิ้มทั้งน้ำตา
"อาดามานี่ซิ นั่งลงสิ จะยืนค้ำหัวผัวทำไมล่ะ ต่อไปนี้นะ เตี่ยก็ถือว่าลื้อโตแล้ว เตี่ยจะให้ลื้อเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวของลื้อเอง เตี่ยกับแม่คงจะได้ดูแลลื้ออย่างห่างๆเท่านั้น แต่อั๊วจะบอกไว้อย่างนะ ที่เตี่ยจู้จี้จุกจิกกับลื้อเนี่ย เตี่ยรักลื้อนะ"
"ค่ะเตี่ย ดาเข้าใจค่ะ ดาขอโทษเตี่ยนะคะ ที่ดาเคยดื้อ หรือที่ดาเคยเถียง ดาก็รักเตี่ยเหมือนกันนะคะ" ดาลัดกอดเตี่ยกับแม่...สะอื้นตัวโยน
ooooooo
หลังจากนั้นดนตร์กลับมาเก็บเสื้อผ้าข้าวของของดาลัดที่บ้านตะวันฉาย พร้อมกันนี้ดนตร์ก็ขอบคุณตะวันฉายสำหรับความช่วยเหลือทุกอย่างที่ทำให้เขากับดาลัดลงเอยกันได้ด้วยดีมีความสุข
"ไม่ใช่เพราะฉันหรอก แต่เป็นเพราะความจริงใจของคุณต่างหาก ถึงทำให้พ่อแม่ของน้องดาใจอ่อน คุณนี่กล้าจริงๆเลยนะ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะทำอย่างนี้ แล้วนี่คุณชัครู้เรื่องหรือยังคะ"
"ยังครับ แต่ผมคิดว่าจะบอกมันด้วยตัวผมเอง"
เมื่อตั้งใจไว้แบบนี้แล้ว ออกจากบ้านตะวันฉาย ดนตร์จึงมุ่งหน้าไปบ้านชัคต่อ แต่เจอสมปองเฝ้าบ้านอยู่คนเดียวเหมือนเดิม สมปองเห็นดนตร์ร้อนใจอยากพบชัคมาก ก็เลยตัดสินใจต่อโทรศัพท์ไปที่บ้านพักตากอากาศให้พวกเขาคุยกันเอง
ดนตร์บอกชัคว่าเขามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา แต่ไม่ขอพูดทางโทรศัพท์ ให้ชัครีบกลับมาที่บ้านโดยเร็ว...แล้วชัคก็มาได้อย่างรวดเร็วทันใจดนตร์ดีแท้ แต่ดนตร์กลับยึกยักไม่กล้าพูดกับชัคตรงๆ อ้อมไปอ้อมมาเป็นนาน เหมือนเล่นเกมยี่สิบคำถาม
"ชัค...คือแก...แกเคยทำอะไรที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตแกมั้ย"
"คบแกไง"
"เอาจริงๆดิ"
"เยอะแยะไป"
"สมมตินะ สมมติว่าแกไปทำอะไรผู้หญิงโดยที่เขาไม่เต็มใจนะ แกว่าแกเลวมั้ย"
"เลว" ชัคตอบเสียงดังฟังชัดจนดนตร์ผงะเล็กน้อย
"แล้วแกจะทำยังไง"
"ก็รับผิดชอบ บอกกับพ่อแม่เขา"
"เขาคงไม่โกรธแกหรอก เพราะว่าแกเป็นคนดี แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ คนเลวอย่างฉัน...พ่อแม่เขา ฉันไม่ห่วงหรอก แต่พี่น้องเขาจะให้อภัยฉันไหมวะ"
"อยู่ที่ความจริงใจ"
"แล้วถ้าสมมติเขาท้องล่ะ"
"ยิ่งต้องรีบแสดงความรับผิดชอบใหญ่"
"แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องของแกล่ะ" เห็นชัคนิ่งเงียบ ดนตร์เลยตัดสินใจเด็ดเดี่ยว "นี่ไม่ใช่เรื่องสมมติ มันเป็นเรื่องจริง ฉันทำไม่ดีกับดาลัด ฉันทำดาลัดท้อง"
"แกก็ควรจะสารภาพกับพี่ชายเธอตั้งนานแล้วนะ ไม่ใช่ปล่อยให้นานขนาดนี้" ชัคพูดนิ่งๆ นิ่งเสียจนดนตร์เป็นงง
"แก...แกรู้แล้ว?"
"แกคิดว่าฉันไม่สนใจน้องบ้างเลยเหรอ ฉันรู้ตั้งนานแล้ว ยัยดาหายไปจากหอพักฉันก็รู้"
"แกรู้...แกเป็นพี่ภาษาอะไรวะ แกไม่ห่วงน้องแกเหรอ ปล่อยให้หายไปจากหอพักตั้งนาน"
"เฮ้ย...ผิดแล้วยังจะมาโวยวายอีก ฉันจะห่วงทำไม ในเมื่อฉันรู้ว่ายัยดาอยู่กับตะวันฉาย"
"แกรู้ว่าดาอยู่กับตะวันงั้นเหรอ"
"ก็เออน่ะสิ"
"ฉันผิดไปแล้วชัค ฉันขอโทษ แกจะฆ่าฉันให้ตายก็ได้นะ"
"ตายแล้วไง หลานฉันก็กำพร้างั้นสิ ฉันฆ่าแกแล้วเรื่องราวในอดีตจะหายไปงั้นเหรอ...ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่อดีตหรอกนะ ปัญหาที่แกจะแก้อยู่ที่ปัจจุบันต่างหากล่ะ ตอนนี้สิ่งที่แกควรจะทำก็คือทำให้ยัยดายอมรับในตัวแกให้ได้โดยเร็วที่สุด ไม่ใช่เงอะงะอย่างงี้ เข้าใจมั้ย"
"แกไม่โกรธเหรอ" ดนตร์ยังระแวง
"ที่ผ่านมาฉันเห็นว่าแกกระวนกระวายเรื่องยัยดา ฉันก็รู้ว่าแกมีสำนึกที่จะรับผิดชอบ ยิ่งแกไปบอกเตี่ยกับแม่แล้วฉันก็สบายใจแล้วล่ะ"
"แกรู้?"
"ไอ้ดนตร์ ฉันคบกับแกมา ฉันรู้แกเป็นคนดี ไอ้ความเหลวแหลกทั้งหลายที่แกทำไป มันเพราะอะไรฉันก็รู้ และถ้ายายดาจะต้องมีผัวซักคน ฉันก็ควรจะเลือกคนที่ฉันรู้จักดีที่สุดไม่ใช่เหรอ เข้าใจรึยัง ไอ้น้องเขย"
"ชัค...แกเป็นเพื่อนที่ฉันกราบได้จริงๆว่ะ ขอบใจเพื่อน"
ดนตร์แทบจะกราบชัคจริงๆ แต่ชัคดึงเพื่อนมากอดและตบไหล่เบาๆอย่างเข้าใจความรู้สึก...จากนั้นชัคแยกตัวออกไปที่สวน ยืนมองดอกไม้ด้วยความคิดถึงคนจัดแต่ง ดนตร์ ตามออกมาเมียงมองอย่างรู้ทัน แต่ทำเป็นเดินบ่นเข้ามา
"อ้าว อยู่นี่เอง เดินหาให้ควั่กเลย ยืนซึมอยู่ได้ ปัญหา คนอื่นแก้ได้หมด ปัญหาตัวเองแก้ไม่ได้ล่ะสิ"
"อะไร" ชัคทำไขสือ ดนตร์เลยต้องตรงประเด็น
"กลุ้มใจเรื่องคุณตะวันล่ะสิ"
"เปล่า" ชัคยังปากแข็ง
"แกไม่ต้องมาโกหกฉันเลยไอ้ชัค ถ้าแกไม่กลุ้มใจเรื่องคุณตะวัน แกจะหายหัวขาดการติดต่อกับโลกภายนอกไปอย่างนี้ เหรอวะ แกคิดว่าจะหนีอย่างนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่ ทำไมแกไม่สู้เพื่อคนที่แกรักวะ"
"ชีวิตฉันมีอะไรต้องทำอีกมาก ฉันไม่มีเวลามานั่งตบมือข้างเดียวหรอกนะไอ้ดนตร์"
"ฉันรู้จักแกเป็นคนไม่ค่อยพูด บางเรื่อง...เป็นคนไม่ค่อยพูดมันก็ดี แต่ถ้าเรื่องความรัก แกไม่พูด อดนะเว้ย"
ชัคนิ่งเงียบไปอย่างครุ่นคิด
ooooooo
กินข้าวกลางวันเสร็จ อารยะขับรถพาตะวันฉาย มาที่บ้านของเขา พอตะวันฉายถามเขาว่า พาเธอมาที่นี่ทำไม อารยะก็ตอบยิ้มๆว่า
"เดี๋ยวก็รู้จ้ะ" ตอบแล้วอารยะจะจูงมือตะวันฉาย แต่เธอรีบยกมือข้างนั้นจับกระเป๋าอย่างไว้ตัว อารยะเลยชะงัก แล้วผายมือให้ตะวันฉายเดินเข้าบ้าน
ตะวันฉายเดินเข้ามากวาดสายตามองรอบห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหราสวยงาม
"ห้องนี้อาให้ช่างมาตกแต่งใหม่หมดเลยนะ เฟอร์นิเจอร์ ทุกอย่างสั่งมาจากเมืองนอกเลย เอาไว้ต้อนรับหนูโดยเฉพาะ เป็นยังไงจ๊ะ หนูชอบหรือเปล่า"
"ความจริงท่านไม่น่าต้องลำบากเลย ดิฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น"
"ไม่ได้หรอกจ้ะ หนูกำลังจะมาเป็นคนสำคัญที่สุดของชีวิตอา อาก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับหนู"
ตะวันฉายฝืนยิ้ม เสียงโทรศัพท์ของอารยะดังขึ้น อารยะจึงต้องปล่อยมือจากตะวันฉายอย่างแสนเสียดาย
"อาขอตัวสักครู่นะจ๊ะ"
ตะวันฉายแค่ยิ้มนิดๆ มองตามอารยะที่เดินพูดโทรศัพท์ออกไป สักครู่กรองทิพย์เดินลากกระเป๋าออกจากห้องผ่านมาเห็นตะวันฉาย กรองทิพย์ชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนเดินเข้ามาพูดขึ้นลอยๆ
"เป็นอย่างที่เขาว่ากันเลยนะคะ ว่าถ้าคิดจะมีเมียเด็ก ก็ต้องหมั่นเอาใจ"
ตะวันฉายไม่ชอบใจนัก แต่ก็ยกมือไหว้กรองทิพย์ ตามมารยาท
"ยังไงอาก็ต้องขอแสดงความยินดีกับหนูล่วงหน้าด้วยนะคะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"แต่อาขอกระซิบบอกอะไรหนูไว้อย่างนะ ตอนนี้ ที่คุณอารยะกำลังหลงหนู หนูต้องกอบโกยให้มากๆเอาไว้ รู้ไหม ต่อไปพอคุณอารยะเบื่อหนูแล้ว หนูจะได้ไม่ลำบาก"
"ดิฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณอารยะเพราะจุดประสงค์ อย่างที่คุณอาคิด"
"งั้นหนูจะบอกว่าหนูรักคุณอารยะงั้นเหรอ" ตะวันฉาย อึ้ง เถียงไม่ออก "เอาเถอะค่ะ ไม่มีใครว่าอะไรหนูหรอกนะคะ ถ้าหนูจะเป็นหนูตกถังข้าวสาร เพราะมีผู้หญิงอีกมากมายที่เขาอยากเป็นเหมือนหนู แต่ก็ไม่มีใครมีความสามารถเท่าหนูเลยสักคน"
ตะวันฉายเม้มปากแน่นอย่างอดทนต่อการดูถูกเหยียดหยามของกรองทิพย์
"อาไปก่อนดีกว่า ไม่อยากอยู่เป็น กขค แต่ยังไง อาก็ต้องขอต้อนรับหนูสู่คฤหาสน์แสนสุขหลังนี้นะคะ คุณผู้หญิงคนใหม่"
กรองทิพย์เชิดหน้าลากกระเป๋าออกไปแล้ว ทิ้งตะวันฉายยืนหน้าตึงอย่างโกรธจัด แล้วเธอก็ตัดสินใจกลับออกมาจากบ้านอารยะโดยไม่รอเจอเขา
ขณะเธอเดินอยู่ในซอยนั่นเอง ดนตร์ขับรถสวนเข้ามาเห็นตะวันฉาย ชายหนุ่มรีบจอดรถทักถามอย่างแปลกใจ
"ทำไมมาเดินคนเดียวแถวนี้ครับ คุณตะวัน"
"คุณอารยะพาฉันมาเที่ยวบ้านคุณน่ะค่ะ"
"แล้วนี่พ่อไปไหนล่ะครับ ทำไมถึงปล่อยให้คุณมาเดินอยู่คนเดียวอย่างนี้"
"พ่อคุณยังไม่ทราบหรอกค่ะว่าฉันออกมา"
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ"
"ไม่มีค่ะ" ปากเธอตอบปฏิเสธ แต่สีหน้ามีแววเศร้าหม่นจนดนตร์ไม่สบายใจ แต่เขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่ซักไซ้ให้เธอลำบากใจ
"คุณจะกลับบ้านใช่ไหมครับ ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมไปส่ง"
พอดนตร์ลงมาเปิดประตูให้ ตะวันฉายกลับโพล่งขึ้นมาว่า
"เราไปหาอะไรดื่มกันไหมคะคุณดนตร์"
ดนตร์มองหน้าที่กำลังเบื่อหน่ายของตะวันฉายอย่างเข้าใจ
"ชวนถูกคนแล้วล่ะครับ เชิญครับ"
ตะวันฉายขึ้นรถ ดนตร์ใช้จังหวะที่เดินอ้อมกลับมาด้านคนขับแอบกดมือถือส่งข้อความไปถึงใครคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว
ส่วนอารยะเมื่อกลับเข้ามาไม่เห็นตะวันฉาย เขาเรียกคนรับใช้มาสอบถามก็ได้คำตอบที่ทำให้เขาหงุดหงิดเหลือหลาย
"เธอออกไปข้างนอกเมื่อกี๊นี้เองค่ะ"
ooooooo
เมื่อเห็นข้อความของดนตร์ที่ชวนออกมาดื่มเป็นเพื่อนที่ร้านเดิม ชัคแปลกใจแต่ก็เตรียมตัวออกจากบ้านในทันที
ส่วนดนตร์กับตะวันฉายที่ไปถึงร้านแล้ว ดนตร์แน่ใจว่าตะวันฉายมีเรื่องไม่สบายใจ ถึงได้สั่งเหล้ามาดื่ม ทั้งที่เขาจะสั่งน้ำส้มมาให้ ครั้นพอชัคตามมาถึง ดนตร์จึงปล่อยให้ พวกเขาอยู่กันตามลำพัง แต่พอดนตร์ลุกออกไป ตะวันฉายก็ลุกขึ้นทำท่าจะกลับ
"คุณจะกลับแล้วเหรอ นัดใครเอาไว้"
"เปล่า"
"งั้นอยู่ต่อก่อนได้หรือเปล่า"
ตะวันฉายไม่ตอบ แต่ลงนั่งตามเดิม ชัคไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง จึงแสดงความยินดีเรื่องแต่งงานที่เขาเห็นข่าวแล้วในหนังสือพิมพ์ ตะวันฉายนิ่งไม่ตอบ ชัคเริ่มสังเกตและเห็นว่าตะวันฉายเมา แต่พอเขาถาม เธอกลับปฏิเสธ
"คนเมาก็พูดอย่างนี้ทุกคน แล้วทำไมคุณอารยะถึงปล่อยคุณมาคนเดียวได้"
"ฉันขอมาเพื่อฉลองสละโสดก่อนที่จะเป็นภรรยาที่น่ารักของเขา"
"ขอแสดงความยินดีอีกครั้ง"
"ฉันก็เหมือนกัน ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าของคุณกับคุณลินจง"
ทั้งคู่นิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง แล้วตะวันฉายก็เป็นฝ่ายถามเขาว่า
"คุณมีความสุขดีไหมคะ คุณชัค"
"มีสิ คุณเองก็มีความสุขเหมือนกันไม่ใช่เหรอ เพราะคุณได้ทุกสิ่งที่คุณปรารถนาแล้ว"
"คุณคงไม่รู้จักฉันดีพอ ฉันเป็นคนโลภมากคนนึง ขนาดฉันได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการแล้วแต่ฉันยังรู้สึกเหมือนตัวเองต้องรอคอยอะไรซักอย่าง"
"หากคุณเรียนรู้ที่จะรอคอย บางทีคุณอาจจะไม่ต้องเหนื่อยดิ้นรนไขว่คว้าหาสิ่งที่คุณต้องการ"
เสียงมือถือชัคดังขึ้น ลินจงโทร.มานั่นเอง เธอมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับชัค ขอร้องให้เขามาพบที่บ้าน เธอไม่อยากคุยทางโทรศัพท์ ชัคลังเลเพราะห่วงตะวันฉาย แต่ก็รับปากเธอไป แล้วตั้งใจจะไปส่งตะวันฉายที่บ้านก่อน แต่ถูกตะวันฉายปฏิเสธ
ooooooo
ลินจงรอต้อนรับชัคอยู่อย่างกระวนกระวายไม่ สบายใจเอาเสียเลย พอชัคมาถึงเห็นท่าทีลินจงก็พอจะรู้ว่าธุระของเธอต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีแน่
"ขอบคุณนะคะที่เสี่ยกรุณาแวะมาเสี่ยคะ ลินมีเรื่องจะบอกเสี่ย คือว่าจริงๆแล้วลิน...ลินกำลังคบกับใครบางคนอยู่ค่ะ"
"แล้วทำไมคุณไม่บอกผมตอนที่ผมขอแต่งงานกับคุณ" เขาพูดเรียบๆ
"ลินเกรงใจเสี่ยนะคะ เสี่ยมีบุญคุณกับลินเรื่องที่เรา แกล้งหมั้นกัน วันนั้นพอเสี่ยเอ่ยปากขอแต่งงาน ลินเลยตั้งตัวไม่ทัน แต่ลินบอกตรงๆนะคะ ถ้าเราแต่งงานกันโดยไม่ได้มาจากความรัก มันจะเป็นทุกข์นะคะ"
"คุณไม่ต้องหนักใจหรอกครับ ถ้าคุณจะไปแต่งงานกับเขา ส่วนเรื่องของเราผมจะคุยกับเตี่ยให้เอง"
"เสี่ยไม่โกรธลินใช่ไหมคะ"
"ผมไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นหรอกครับ ยังไงผมก็ต้องแสดงความยินดีกับคุณลินล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน"
"ขอบคุณเสี่ยมากค่ะที่เข้าใจลิน และขอบคุณจริงๆ สำหรับความช่วยเหลือของเสี่ย ต่อไปถ้าเสี่ยมีอะไรให้ลินช่วย เสี่ยบอกลินได้เลยนะคะ เอ่อ...เสี่ยคะ ลินเองก็อยากให้เสี่ยได้แต่งงานกับคนที่เสี่ยรักนะคะ แล้วเสี่ยจะรู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหน"
ลินจงทิ้งท้ายด้วยความปรารถนาดีจริงๆ ชัคไม่พูดอะไร นอกจากยิ้มรับอย่างเข้าใจ
ooooooo
แท็กซี่แล่นมาจอดหน้าบ้าน พอตะวันฉายก้าวลงมา อารยะซึ่งยืนพิงรถคอยอยู่ก็ปราดเข้าไปหาเธอทันที
"หนูตะวันฉาย หนูไปไหนมา"
"ดิฉันไปหาอะไรดื่มมาค่ะ"
"นี่หนูเมานี่ เข้าไปในบ้านก่อนเถอะจ้ะ"
อารยะประคองตะวันฉายเข้าไปในบ้าน ระหว่างนี้ชัคขับเข้ามาจอด ชัคมองตามทั้งคู่หน้าเศร้า แล้วตัดใจขับรถออกไป...อารยะพาตะวันฉายเข้ามานั่งที่โซฟา และซักถามด้วยความห่วงใย
"ตะวัน...หนูเป็นอะไรไป ใครทำอะไรหนูบอกอาสิ อาจะไปจัดการให้"
"ไม่มีใครทำหรอกค่ะ ดิฉันทำตัวเองทั้งนั้น...ท่านคะ ดิฉันอยากขออะไรท่านสักอย่างได้ไหมคะ"
"สำหรับหนู อาให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว"
"ดิฉันต้องการเลื่อนการแต่งงานขึ้นมาให้เร็วที่สุด จะ เป็นวันนี้พรุ่งนี้เลยก็ได้ ดิฉันพร้อมเสมอ"
อารยะอึ้งไปอย่างไม่คาดคิด ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจสุดๆ
ooooooo
"อะไรนะ ลื้อจะยกเลิกการแต่งงาน!" เสี่ยเม้งอุทาน หลังฟังชัคบอกข่าวในเช้าวันรุ่งขึ้น ดวงใจกับดาลัดที่นั่งอยู่ด้วยก็พลอยเลิ่กลั่กไม่เข้าใจ
"ครับ เพราะผมกับคุณลินเราไม่ได้รักกัน แต่ที่ผ่านมาผมกับคุณลินต้องแกล้งทำเป็นว่ารักกัน เพราะคุณลินเธอไม่อยากถูกพ่อของเธอจับคลุมถุงชนกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก"
"แล้วทำไมไม่แกล้งทำเป็นรักกันต่อไปให้ตลอดล่ะ ลื้อสองคนจะได้แต่งงานสมใจอั๊ว"
"คุณลินเธอมีคนรักอยู่แล้ว เธอคงจะมีความสุขกว่าที่ได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก"
"ใช่ การแต่งงานคือความสุขนะ ถ้าลื้อมีความสุข ลื้อก็แต่ง ถ้าลื้อไม่มีความสุขลื้อก็ไม่ต้องแต่ง ลื้อโตแล้วนะ
อาชัค ลื้อตัดสินใจเองได้แล้ว" เสี่ยเม้งยอมรับอย่างปลงๆ ทั้งที่ลึกๆก็เสียใจไม่น้อยเลย
อ่านละครย่อเรื่อหัวใจสองภาคง ตอนที่ 18