@^@..อ่านละครย่อเรื่องกุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 14

@^@..อ่านละครย่อเรื่องกุหลาบเหนือเมฆ
ตอนที่ 14 (ต่อจากวานนี้)
อาทรกวาดตามองไปบนโต๊ะอาหารอย่างโล่งใจ เผลอพูดว่าค่อยยังชั่วที่เย็นวันนี้เมนูเปลี่ยนจากอาหารเกาหลีมาเป็นอาหารไทย บุปผาเคืองจัด ถ้าพูดแบบนี้ ไปหย่าให้รู้แล้วรู้รอดเสียดีกว่า อาทรรับคำท้า วินลุกพรวดขึ้น

"นั่นจะไปไหนคุณลูก ยังไม่ได้รับประทานอาหารสักคำ"

"ผมไม่อยากได้ยินคุณพ่อคุณแม่ทะเลาะกันครับ" วินเดินหนีขึ้นข้างบน อาทรกับบุปผาได้แต่มองตาม

"ตาวินกำลังจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา"

"นั่นคุณยังว่ามันเป็นเด็กอีกเรอะ...ตัวมันใหญ่กว่าผมอีก"

"ถึงจะตัวใหญ่ แต่หัวใจยังเป็นเด็กอยู่ค่ะ" บุปผาตักข้าวกินด้วยสีหน้าเป็นกังวล...

วินยังไม่ทันจะเปิดประตูห้องนอน วิทวัสโทร.มาบอกว่าพรุ่งนี้จะขอลาออกจากตำแหน่งรองประธานบริษัท เพราะนับตั้งแต่ได้รับตำแหน่งนี้มา ชีวิตของเขาไม่เคยได้พบกับความสุข

"ถ้าจะลาออก...นายก็ต้องลาออกจากงาน ไม่ใช่ตำแหน่งรองประธาน"

"งั้น...งั้นก็หมายความว่า..."

"นายต้องเลือกเอาระหว่างออกจากบริษัทกับรับตำแหน่งรองประธานต่อ" วินวางสาย ขณะวิทวัสเซ็งสุดๆ...

ด้านบุปผานั่งกินข้าวอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ มีขลุ่ยว่า พรุ่งนี้เธอจะไปหาฤกษ์หมั้นให้วิน ไม่อย่างนั้นลูกก็จะทำเฉื่อยชาเป็นทองไม่รู้ร้อน อาทรชะงัก บอกว่าเพิ่งปฏิเสธเจ้าสัวเจริญไปเมื่อตอนสายที่ผ่านมานี่เอง บุปผาทำเสียงสูงปรี๊ด ถามว่าเรื่องอะไร

"เจ้าสัวเจริญเขาพูดประมาณว่าจะให้ตาวินไปสู่ขอหนูลูกน้ำ แต่ผมบอกไปว่าควรให้เด็กเขาพูดคุยกันเอง"

บุปผาต่อว่าอาทรว่าช่างไม่รู้ใจลูกชายตัวเอง เจ้าสัวเจริญอุตส่าห์เปิดช่องให้ เขาควรต้องรีบรับ นี่ถ้าวินรู้ว่าพ่อปฏิเสธเรื่องจะสู่ขอหนูลูกน้ำคงเสียใจ อาทรท้วงว่าวินเป็นคนบอกให้เขาพูดอย่างนั้น บุปผาไม่เชื่อ ขึ้นไปถามวินทันที วินรับว่าเป็นอย่างพ่อว่าจริงๆ และเขาเคยบอกแม่แล้วว่า ไม่ได้รักอรนุชอย่างคู่รัก

"ลูกวิน...นี่ลูกจะตามใจแม่สักครั้งไม่ได้เชียวหรือลูก"

"ชีวิตผมทั้งชีวิตเชียวนะครับ"

"วินลูกรัก...อย่าโง่สิลูก...อย่าโง่"

"มันไม่ได้เกี่ยวกับโง่หรือฉลาดหรอกครับ แต่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่รักเท่านั้นเอง"

"หนูทำให้แม่เสียใจมากๆ อนาวิน" บุปผาเดินออกจากห้องวินด้วยความน้อยอกน้อยใจอย่างยิ่ง วินมองตามแม่กลุ้มๆ...

ขณะเดียวกัน ไอริณเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด ในที่สุดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.สั่งวิทวัสให้มาพบเธอที่ออฟฟิศพรุ่งนี้เช้า

"แล้วถ้าคุณวินถามล่ะครับ"

"ก็ไม่ต้องตอบ เท่านี้แหละ" ไอริณวางสาย สีหน้ามาดหมาย พรุ่งนี้เธอมีแผนจะป่วนวินให้หัวหมุนเล่น

ooooooo

เช้าวันใหม่ วิทวัสมาพบไอริณที่ออฟฟิศตามสั่ง พอเจอหน้ากัน วิทวัสยกมือไหว้สวัสดี ไอริณรับไหว้ แล้วบอกให้นั่งลง วิทวัสประหม่าจนนั่งผิดตกจากเก้าอี้ ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งใหม่ ไอริณท้วงว่าทีหลังไม่ต้องไหว้ เธอก็ได้

"แต่ผมเคารพคุณไอริณครับ"

ไอริณนัยน์ตาเป็นประกายแวบหนึ่ง "ถ้าเคารพฉัน ก็ต้องเชื่อฟังฉัน...เข้าใจ๊..."

"เข้าใจครับ" วิทวัสตอบอย่างกระตือรือร้น

"ดี...ฟังให้ดีนะ ข้อแรกที่ฉันจะให้คุณทำคือ...ไปขอเงินเดือนขึ้น...จะทำได้มั้ย"

วิทวัสสะดุ้งโหยงจนตกเก้าอี้อีก ปฏิเสธว่าทำไม่ได้ ไอริณข่มขู่ว่าต้องได้ วิทวัสยังยืนยันว่าทำไม่ได้ แม้เขาจะเคารพไอริณขนาดไหน แต่เขาก็กลัวคุณวินมากเช่นกัน ไอริณ จ้องหน้าวิทวัสเขม็งอย่างเอาเรื่อง...ครู่ต่อมา วิทวัสมาถึงบริษัท ไนท์ อาร์คิเทค พูดกับวินตามที่ไอริณสั่ง วินมองหน้าวิทวัสตาไม่กะพริบ

"จะให้ฉันเข้าใจว่ายังไง...นายมาทำงานสาย แล้วมาขอเงินเดือนขึ้น"

"ก็...ก็คงยังงั้นแหละครับ"

"ใครสั่งใครสอน"

"ผม...ผม...สั่งสอนเองครับ...คือ...คือ...ทุกวันนี้...ผมเครียด...เครียดมาก...เครียดจน..."

วิทวัสพูดยังไม่ทันจบประโยค วินชิงรับข้อเสนอของเขาก่อน วิทวัสหยุดกึก คาดไม่ถึงว่าจะง่ายขนาดนี้ แต่วินมีข้อแม้ว่า เขาต้องรับตำแหน่งรองประธานบริษัทต่อ วิทวัสถอนหายใจโล่งอกเป็นอย่างมาก...

ในเวลาเดียวกัน ขณะบุปผากำลังนั่งดูหนังเกาหลีด้วยความซาบซึ้ง อรอุมาเคาะประตูห้องเรียก บุปผาเดินมาเปิดประตูด้วยความหงุดหงิด สั่งนักสั่งหนาว่าเวลาเธอดูหนังเกาหลี ห้ามใครมารบกวน

"อรทราบค่ะ...แต่คุณลูกน้ำเธอตาแดงๆ"

"ไหน...หนูลูกน้ำมาเรอะ" บุปผารีบไปที่ห้องรับแขก เห็นอรนุชนั่งหันหลังให้ ร้องเรียก "หนูลูกน้ำ" ด้วยความดีใจ อรนุชสะดุ้งรีบเก็บยาหม่องที่เอามาแตะหัวตาใส่กระเป๋า แล้วหันมาด้วยน้ำตานองหน้า เพราะแสบตาจากยาหม่อง บุปผาโผเข้าไปปลอบใจ อรนุชแกล้งร้องไห้สะอึกสะอื้น

"น้ำ...น้ำเสียใจค่ะ...ทั้งเสียใจแล้วก็เสียหน้าด้วย...น้ำถูกพี่วินปฏิเสธค่ะ"

"แม่รู้แล้วค่ะลูก...แม่เองก็เสียหน้าเหมือนกัน...ตาวินหักหน้าแม่" บุปผาลูบหลังอรนุชปลอบใจ

"ความจริงน้ำน่ะห้ามคุณพ่อแล้วว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้กับพี่วิน เพราะเขาปฏิเสธน้ำต่อหน้าคุณแม่มาแล้ว...แต่คุณพ่อก็เสี่ยงที่จะพูด เพราะความรักลูก...แล้วเป็นไงล่ะคะ...หน้าชาสนิทยิ่งกว่าถูกตบอีกค่ะ...ตอนนี้ต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล...คุณแม่ขา น้ำไม่รู้จะเอาหน้าหวานๆนี่ไปไว้ที่ไหนแล้วล่ะค่ะ"

"โถ...แม่คุณ ก็เอาไว้บนคอระหงของหนูนั่นแหละค่ะ"

"คุณแม่ขา...แล้วนี่น้ำจะทำยังไงต่อไปดีคะ...จะไปทำงานก็ไม่กล้า...กลัวสายตาของลูกน้อง...เนี่ย...น้ำคงออกจากบ้านไม่ได้แล้วค่ะ...อายสายตาประชาชน"

"แต่วันนี้หนูก็ออกมาแล้วนี่คะ"

อรนุชหยุดกึก "อ๋อ...พอดีน้ำมีคนขับรถ...ส่วนน้ำเองต้องนั่งหลบอยู่ข้างหลัง ใช้ผ้าคลุมหน้าด้วยค่ะ"

"โถ...แม่คุณ นี่ถ้าไม่ติดว่าหนูจะถูกนินทาว่าร้าย แม่จะชวนค้างเสียที่นี่เลย"

"ค้างได้ค่ะ ไม่เป็นไร น้ำค้างได้ไม่กลัวถูกนินทาว่าร้าย" อรนุชยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง รีบโทร.บอกน้องสาวช่วยเก็บเสื้อผ้ามาส่งที่บ้านวินด้วย อรนิชรับปากจะจัดการทันที พีรเทพสงสัยว่ามีเรื่องอะไรกัน

"พี่ลูกน้ำจะไปค้างที่บ้านพี่วินค่ะ"

พีรเทพหัวเราะชอบใจ คราวนี้คุณวินต้องเสร็จอรนุชแน่ๆ อรนิชพลอยหัวเราะขบขันไปด้วย

ooooooo

วินเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องทำงานด้วยสีหน้าครุ่นคิด โดยมีวิทวัสคอยมองตามเป็นระยะๆ วินหันมาสั่งวิทวัสให้โทร.ชวนไอริณไปกินข้าว วิทวัสอ้าปากจะพูดบางอย่าง แต่วินชิงพูดก่อน

"โทร.เดี๋ยวนี้เลย"

วิทวัสลนลาน กดโทรศัพท์หาไอริณทันที ด้านไอริณ รู้ทันว่าเจ้านายของวิทวัสสั่งให้โทร. "บอกเขาว่าฉันตกลง" แล้ววางสาย วิทวัสพาซื่อหันมาบอกวินว่า ไอริณให้บอกว่าตกลง วินงงว่าบอกใคร วิทวัสนึกขึ้นได้

"อ๋อ...บอกผมครับ"

วินเห็นวิทวัสเอาแต่ก้มหน้าคอยหลบสายตาผู้คนตลอดเวลา เลยเรียกให้เงยหน้ามองตนเอง วิทวัสค่อยๆเงยหน้ามองวิน แล้วรีบก้มหน้าเหมือนเดิม วินหงุดหงิดมาก จับหน้าวิทวัสให้เงยขึ้น วิทวัสตกใจ นึกว่าวินจะลวนลาม ผงะหนีจนเกือบตกเก้าอี้ วินพลอยตกใจไปด้วย ร้องเอะอะลั่นว่าเป็นอะไรไป วิทวัสละล่ำละลักปฏิเสธว่าเปล่า

"ฉันจะบอกนายว่า...ฉันให้นายมาอยู่กับฉันแทบจะตลอดเวลา...นายต้องซึมซับการวางตัวของฉันไว้บ้าง ไม่ใช่สะดุ้งผวาตกอกตกใจอยู่ตลอดเวลา เข้าใจมั้ย"

วิทวัสรับคำ ขณะที่วินส่ายหน้าอย่างเอือมระอา...พอ ได้เวลาตามนัด วินหรือนายกาแฟกับวิทวัสมาถึงร้านอาหารหรู แห่งหนึ่ง เห็นไอริณกำลังนั่งคุยอยู่กับคุณหญิงป้า คุณหญิงป้าสะกิดไอริณ

"โน่นไง...มากันแล้ว...นี่ถ้าบอกว่านายกาแฟเป็นเจ้านาย... คุณอนาวินเป็นลูกน้อง...คุณหญิงป้าก็เชื่อ"

ทั้งสองหนุ่มเดินเข้ามาหา ยกมือไหว้ไอริณกับคุณหญิงป้า วินเหยียบเท้าวิทวัส เมื่อเห็นเขาไหว้ไอริณ ไอริณสงสัยว่าทำไมต้องเหยียบเท้ากันด้วย

"คุณอนาวินท่านชอบเมื่อยเท้าครับ...พอนึกได้ก็เลยต้องคอยเหยียบ"

คุณหญิงป้าออกปากว่าเจ้านายกับลูกน้องคู่นี้มีอะไรแปลกๆ วินกุลีกุจอเลื่อนเก้าอี้ให้วิทวัส พร้อมกับเชิญให้นั่ง วิทวัส ขยับจะยกมือไหว้ วินเหยียบเท้าเขาอีก ไอริณกับคุณหญิงป้า จ้องมองวินเขม็ง

"เห็นมั้ยครับ...ต้องเหยียบอีกแล้ว" วินหันไปถามวิทวัสว่าดีขึ้นไหมท่าน วิทวัสยิ้มแหย พยักหน้าหงึกๆ

วินนั่งลงข้างๆ บริกรเอาเมนูมาส่งให้สองหนุ่ม วิทวัสเปิดดู ถึงกับตาเหลือกที่เห็นเป็นเมนูภาษาอังกฤษ ยิ่งถูกคุณหญิงป้าถามว่าจะกินอะไร วิทวัสยิ่งหน้าตาตื่น หันไปมองวินอย่างขอความช่วยเหลือ วินรู้งาน อาสาจะเลือกอาหารให้ ไอริณซึ่งคอยจ้องจับผิดอยู่ตลอด แกล้งถามว่าแค่จะกินข้าวทำไมต้องให้นายกาแฟเลือกอาหารให้

"นั่นสิ...หน้าตาก็เลยเยาวชนไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยังต้องให้นายกาแฟเลือกอาหารการกินให้อีก"

"คือ...เจ้านายผมท่านเป็นคุณหนูน่ะครับ..."

ไอริณสั่งวินให้เงียบ แล้วหันไปถามวิทวัสว่าจะกินอะไร วินรีบชิงบอกเมนูอาหารขึ้นก่อน อ้างว่าเจ้านายของเขาชื่นชอบ วิทวัสไม่รู้ว่าที่วินสั่งให้เป็นอะไร แต่รีบพยักหน้ารับ

"ใช่ครับ...ผมเอาไอ้นั่นแหละครับ..." วิทวัสถอนใจเฮือก

ไอริณจ้องวินเขม็ง แต่วินทำไม่รู้ไม่ชี้ รีบเปลี่ยนเรื่องพูด "คุณหญิงสบายดีหรือครับ...พบกันทีไร คุณหญิงก็ยิ่งสวยสง่าขึ้นทุกที"

คุณหญิงป้ายิ้มเป็นปลื้มสุดๆ...

วินยังคงสวมบทเป็นลูกน้องที่ดี คอยบริการวิทวัสตลอดเวลาที่อยู่ในร้านอาหาร ไม่ระแคะระคายว่าไอริณรู้แผนการของเขาแล้ว วิทวัสก้มลงดูดเส้นสปาเกตตีเสียงดังอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร คิดว่าเป็นบะหมี่ ผู้คนในร้านหันมองเป็นตาเดียวกัน วินสะกิดวิทวัส พยักพเยิดไปที่จานสปาเกตตีเป็นเชิงเตือน วิทวัสกลับเข้าใจผิด

"อ๋อ...อร่อยมากครับ"

วินเห็นสายตาไอริณกับคุณหญิงป้าที่มองมา รีบแก้ตัวแทนเจ้านาย "คุณอนาวินท่านเป็นคนขี้เล่นน่ะครับ"

ooooooo

หลังกินอาหารเสร็จ ไอริณพาคุณหญิงป้าแวะมาเอาของที่ออฟฟิศ คุณหญิงป้าอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณอนาวินคนนี้เป็นรองประธานบริษัทไนท์อาร์คิเทคจริงๆหรือเปล่า

"เห็นเขาว่าอย่างนั้นนี่คะ" ไอริณตอบเลี่ยงๆยังไม่อยากบอกความจริงเรื่องนี้กับท่าน

"ถ้าอย่างนั้นคุณหญิงป้าชักจะไม่อยากให้เขาซ่อมบ้านให้แล้วล่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ...ที่บริษัทเขามีพนักงานเยอะ"

"เอาเถอะ...หลานจ๋าว่ายังไง คุณหญิงป้าก็ว่ายังงั้นแหละ... คุณหญิงป้ากลับบ้านละนะ เมื่อเช้าได้ของแต่งบ้านมาเยอะแยะ" คุณหญิงป้าเดินนวยนาดออกไป

ไอริณทรุดตัวลงนั่ง สีหน้ามุ่งมั่น คิดหาหนทางให้วิน ยอมจำนนต่อหลักฐานให้ได้...

ด้านวินกลับถึงบริษัท สอนวิทวัสว่ากินสปาเกตตีต้องไม่กินแบบเดียวกับบะหมี่ วิทวัสเถียงว่ามันเป็นเส้นเหมือนกัน จังหวะนั้นบุปผาโทร.มาบอกวินให้กลับบ้านเร็วๆ มีอะไรจะเซอร์ไพรส์เขา

"เซอร์ไพรส์อะไรหรือครับ"

"หนูลูกน้ำจ้ะ...หนูลูกน้ำมาค้างกับเราที่บ้านจ้ะ" บุปผาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

วินตกใจสะดุ้งเฮือก วิทวัสได้ยินทุกอย่างรีบออกไปโทร. บอกไอริณทันที ไอริณขอบใจเขามากไม่เสียแรงที่แนะให้เขาขอเงินเดือนขึ้นจากวิน

"แค่นี้ก่อนนะครับ...เดี๋ยวท่านจะสงสัย" วิทวัสรีบกลับเข้าห้อง

ไอริณวางสาย นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงโทร.หาเรวัติเพื่อขอความช่วยเหลือ...พอเรวัติวางสายจากไอริณรีบตรงไปหาวินที่บริษัท บอกว่าไอริณต้องการให้เขาพาไปบ้านวินเย็นนี้ วิน บอกปัดว่าไปไม่ได้เด็ดขาด

"ทำไมจะไม่ได้...เราก็ใช้วิธีเดิม...ให้วิทวัสไปต้อนรับที่เรือนคุณย่าของแก แล้วแกก็คอยหลบอยู่ที่เรือนใหญ่"

"น้องลูกน้ำจะมาค้างที่บ้าน"

เรวัติตกใจถึงกับร้องเฮ้ย วินคิดว่าแม่ของเขาต้องให้อรนุชพักที่เรือนคุณย่าเพื่อกันข้อครหา เรวัติชักสงสัยว่าเรื่องที่ไอริณ ต้องการให้เขาพาไปบ้านวินคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียแล้ว เหมือนกับมีใครคาบข่าวอรนุชไปบอก วิทวัสซึ่งคอยเงี่ยหูฟังอยู่ตลอด สะดุ้งโหยง วินแค้นใจมาก ถ้ารู้ว่าใครเป็นคนทำจะจับแล่เนื้อเอาเกลือทาให้เข็ด

"แล้วเรื่องนี้มีใครรู้มั้ง"

วิทวิสฟังเรวัติพูดแล้วสั่นไปทั้งตัว จนทำปากกาตกจากมือ แถมปัดแฟ้มงานหล่นพื้น วินหันขวับมามองอย่างรำคาญสุดๆ ตะโกนเรียกวิทวัสลั่น วิทวัสทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คิดว่าโดนจับได้

"นายเลิกทำซุ่มซ่ามทำไอ้โน่นตก ไอ้นี่หล่นเสียทีได้มั้ย"

วิทวัสถอนใจโล่งอก รับปากว่าได้ เรวัติถามซ้ำว่ามีใครรู้เรื่องนี้บ้าง วินแจกแจงว่ามีแม่ของเขา ตัวเขาแล้วก็อรนุช เรวัติคิดว่าอาจจะเป็นอรนุชที่ปล่อยข่าวเสียเองเพื่อเกทับไอริณ เตือนว่าเย็นนี้เตรียมตัววิ่งรอกกันอีกครั้ง วินยกมือกุมขมับปวดหัวจี๊ด นึกขึ้นได้ว่าน่าจะขอให้พ่อช่วยอีกแรง เลยชวนเรวัติไปที่ห้องทำงานของท่าน

"นะครับ...คุณพ่อช่วยผมหน่อยนะครับ บอกคุณแม่ว่าคุณพ่อส่งผมไปไซบีเรียก็ได้"

"มันต้องใช้หนามยอกเอาหนามบ่ง ไอริณอยากมาบ้านเรา เราก็ไปบ้านเขาก็สิ้นเรื่อง ดีกว่าไปไซบีเรียอีก"

วินยิ้มออกทันที ขอบคุณที่ท่านช่วยแนะนำ แล้วสรุปให้เรวัติฟังว่า เขาจะพาวิทวัสไปบ้านไอริณ และเรวัติต้องไปด้วย เรวัติขอร้องอย่าเอาเขาไปยุ่งด้วย แต่วินไม่ยอม...

ด้านวิทวัสเห็นว่าปลอดคนรีบโทร.ไปรายงานไอริณว่า วินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากอาทร ไอริณเลยสั่งวิทวัสไปสืบให้ได้ว่า อาทรจะให้วินทำอย่างไร แล้วรีบโทร.มารายงานเธอด่วน ไอริณวางสายด้วยสีหน้าหงุดหงิด


"หน็อยแน่ะ...แค่นี้ก็วิ่งโร่ไปฟ้องพ่อ...เด็กชายอนาวิน"

วิทวัสค่อยๆวางโทรศัพท์ลง พลางถอนใจ จังหวะนั้น วินกับเรวัติเปิดประตูผลัวะเข้ามา วิทวัสตกใจ รีบปฏิเสธลั่นว่าเปล่า วินถามว่าเป็นอะไรไป วิทวัสยิ้มกลบเกลื่อนว่าไม่ได้เป็นอะไร


"เย็นนี้เตรียมตัวไปบ้านคุณไอริณ"

"ไปบ้านคุณไอริณหรือครับ...ไหนว่าจะไปบ้านผม... เอ๊ย...ไปบ้านคุณอนาวิน"

เรวัติตวาดใส่ว่าไม่ต้องถาม วิทวัสมีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น วิทวัสนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขยับจะออกจากห้องวินสงสัยว่าจะไปไหน วิทวัสอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่แอบออกไปโทร. บอกสถานการณ์ล่าสุดให้ไอริณรู้ตัว แล้วเก็บโทรศัพท์ มือถือใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความภาคภูมิใจ

"เหมือนสายลับเลย สนุกดีเหมือนกัน" วิทวัสทำท่าทางแข็งขัน กลับเข้าห้องทำงาน

ooooooo

พีรเทพมาถึงหน้าห้องทำงานของไอริณพร้อมด้วยกุหลาบช่อสวย ถามจอยว่าไอริณอยู่หรือเปล่า จอยจะโทร.เข้าไปแจ้งไอริณ แต่พีรเทพไม่ต้องการให้

ไอริณรู้ กะจะมาเซอร์ไพรส์ก่อนวันเกิดของเธอ โสภิตาเหลือบเห็นพีรเทพมารีบโทร.รายงานอรนุชทันที...

ทางด้านไอริณรับช่อดอกไม้จากพีรเทพด้วยสีหน้านิ่งเงียบ ราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนจะถามว่ามีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า พีรเทพทำเป็นถอนใจ คิดอยู่หลายตลบกว่าจะตัดสินใจมาหาเธอ ไอริณยิ้มเยาะ ประชดประชันว่าถ้าเขาไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ไม่เห็นจะยากอะไรตรงไหน

"ยากสิครับ เพราะสิ่งที่พี่กำลังจะเล่าให้น้องริณฟัง มันคือการทรยศลูกนกแล้วก็ลูกน้ำ"

"คนที่เคยทรยศแล้ว ถ้าคิดทรยศอีก ริณว่าไม่ยาก" ไอริณแดกดัน

"พี่จะเล่าอะไรให้น้องริณฟัง เพื่อพิสูจน์ว่าพี่จริงใจกับน้องริณ"

ไอริณสบตาพีรเทพแล้วยิ้มนิดๆ พีรเทพเล่าเหตุการณ์ที่อรนุชสั่งให้เขากับรุทธ์วางแผนทำลายไอริณให้ฟัง ไอริณยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย

"พี่ตกใจมาก...ไม่คิดว่าลูกน้ำจะมีแผนร้ายขนาดนี้"

"จริงหรือคะ" ไอริณยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"พี่ยอมรับว่าพี่ผิดไปแล้ว...น้องริณจะยกโทษให้พี่ได้มั้ย"

"ริณจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าไม่ใช่แผนการ"

พีรเทพถึงกับสะอึก ขณะที่ไอริณยังคงมีสีหน้ายิ้มๆ... ในเวลาต่อมา พีรเทพก็กลับออกมา โดยไม่ลืมโปรยเสน่ห์ให้ พนักงานสาวๆ หันไปร่ำลาจอย แล้วบอกว่าต่อไปนี้ เราคงจะเจอหน้ากันบ่อยขึ้น...

ฝ่ายเรวัติขับรถพาวินกับวิทวัสบ่ายหน้าไปบ้านของไอริณตามแผน วิทวัสอดสงสัยไม่ได้ว่า ถ้าพวกเรามาบ้านคุณ ไอริณส่วนคุณไอริณไปบ้านคุณวิน แล้วเราจะเจอกันได้อย่างไร

"ก็ไม่เจอกันนะซิ"

วิทวัสอ้าปากจะถามอีก เรวัติรำคาญสวนขึ้นทันทีว่าทำไมถึงขี้สงสัยมากนัก วินสั่งวิทวัสให้นั่งเฉยๆแล้วทบทวนคำพูดที่เขาสอนไปพลางๆ จะได้ไม่ต้องคิดไม่ต้องพูดอะไร วิทวัสรีบทำตามคำสั่ง ไม่นานนัก ทั้งสามหนุ่มมาถึงบ้านไอริณ คุณหญิงป้ายืนจ้องทั้งหมดเขม็ง โดยมีป้าสร้อยยืนอยู่ข้างหลัง ทั้งสามคนยกมือไหว้สวัสดี

คุณหญิงป้ารับไหว้แค่ศอก "แห่กันมาทำไม"

"คือ...คุณอนาวินครับ...คุณอนาวินจะมาพบคุณไอริณ" วินกับเรวัติเอาศอกกระทุ้งวิทวัสในคราบคุณอนาวิน

คุณหญิงป้ามองคุณอนาวินเขม็งหาว่าทำตัวเป็นพระลอ ต้องมีนายแก้วกับนายขวัญคอยเป็นพี่เลี้ยง ตามขนาบข้างตลอด เวลา ก่อนหันไปต่อว่าวินกับเรวัติที่คอยตามประกบเจ้านายยังกับเป็นเด็กทารก เลยทำให้ไม่รู้จักโต

"เนี่ยหรือครับไม่โต...สูงตั้ง 180 น่าจะได้นะครับ"

คุณอนาวินรีบพยักพเยิดเป็นเชิงเห็นด้วยกับวิน คุณหญิงตอกกลับว่าไม่ขำ แล้วสั่งให้คุณอนาวินนั่งบนเก้าอี้รับแขกคนเดียว ส่วนที่เหลือนั่งที่พื้น วินหาว่าเป็นการแบ่งชั้นวรรณะ

"ใช่...ฉันต้องการเตือนสติพวกเธอว่า คุณอนาวินเขาเป็นเจ้านาย พวกเธอจะทำท่าทางข่มเขาไม่ได้"

วินกับเรวัติเลื่อนตัวลงมานั่งกับพื้น คุณอนาวินรีบเลื่อนตัวตาม วินกับเรวัติช่วยกันจับเขากระแทกให้กลับไปนั่งข้างบน คุณหญิงป้าเดินมาตีแขนวินกับเรวัติคนละที ฐานทำรุนแรงกับเจ้านาย...

อ่านละครย่อเรื่องกุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 14