@^@..อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่ 15

@^@..อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่ 15
.อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค ตอนที่ 15
ตอนที่ 15 (ต่อจากวานนี้)

ชัคพยักหน้าแล้วนั่งลงกินข้าว แต่คนชวนกลับนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาเหมือนมีอะไรในใจ กระทั่งชัคถามเธอว่ามี เรื่องอะไรไม่สบายใจ ตะวันฉายอึกๆอักๆนิดหน่อยอย่างลังเล

"คือ...ฉัน...ฉันคิดว่าอยากจะย้ายออกไปอยู่คอนโดฯใกล้ๆที่ทำงาน"

"ทำไม"

"ก็ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรน่ะสิคะ" เธอมองหน้าเขาอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ เขากลับย้อนถามหน้าตาเฉย

"แล้วจะไปเมื่อไหร่"

ตะวันฉายผิดหวังอย่างแรง ตอบทันที "พรุ่งนี้ค่ะ พอดีพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ฉันอยากจะจัดการให้เรียบร้อยเลย"

"มันถึงเวลาแล้วสินะที่คุณต้องไป ถ้าอยากออกไปอยู่ ข้างนอกจริงๆ ก็ตามใจคุณก็แล้วกัน"

ชัคกินข้าวต่อด้วยท่าทางนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร ในขณะที่ตะวันฉายมองชัคอย่างน้อยใจที่เขาไม่ห้ามหรือเหนี่ยวรั้งเธอเลยสักคำ หลังอาหารมือนี้ต่างคนเลยต่างเก็บตัวเงียบในห้อง

"คุณคงไม่อยากให้ฉันอยู่ คุณเลยไม่ห้ามฉันซักคำ" ตะวันฉายรำพึงหน้าเศร้า

ส่วนชัคนอนก่ายหน้าผากบ่นอย่างกลุ้มใจ "คุณคงไม่มีความสุขที่จะอยู่บ้านหลังนี้แล้ว คุณน่าจะรอให้ผมให้ของขวัญวันเกิดคุณซักนิดนะตะวันฉาย"

ooooooo

วันที่ตะวันฉายย้ายออกจากบ้านชัคเพื่อไปอยู่ คอนโดฯใกล้ที่ทำงาน ชัคอาสาไปส่ง แต่แล้วชัคกลับพาตะวันฉายไปยังบ้านของราญ ซึ่งยังคงสภาพเดิมทุกอย่าง สร้างความแปลกใจให้ตะวันฉายอย่างมาก แล้วก็ยิ่งงุนงงไปกันใหญ่เมื่อชัคยื่นโฉนดบ้านมาให้

"นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ไหนว่าบ้านหลังนี้ขายทอดตลาดไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"ใช่...ขายแล้ว และผมนี่แหละที่เป็นคนซื้อมันเอาไว้เอง ตอนแรกผมตั้งใจจะซื้อมันเก็บเอาไว้ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของคุณกับดนตร์ แต่ผมคิดว่าตอนนี้คุณจำเป็นต้องใช้มันมากกว่า"

"แล้วถ้าฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณดนตร์ คุณจะทำยังไง"

"มันก็เป็นเรื่องของอนาคต แต่ปัจจุบันคุณต้องการที่อยู่ เป็นส่วนตัว และมันก็คงจะดีถ้าคุณได้กลับมาอยู่ในที่ที่คุณรักและผูกพันกับมัน แค่คุณไปเซ็นชื่อ บ้านหลังนี้ก็เป็นของคุณ"

"แล้วฉันจะทำงานหาเงินมาใช้คืนคุณนะคะ"

"ไม่จำเป็น ผมไม่ได้จะขายบ้านให้คุณ แต่ผมยกให้ คุณเป็นของขวัญวันเกิด"

ตะวันฉายน้ำตาซึม กล่าวขอบคุณเขาด้วยความซาบซึ้งใจ

ooooooo

ดนตร์ยังคงกลุ้มใจเรื่องดาลัด เขาพยายามโทร. หา แต่เธอใจแข็งไม่รับสาย เย็นนั้นดนตร์เลยโผล่ไปหาชัคที่บ้าน ตั้งใจจะสารภาพผิด ปรากฏว่าชัคไม่อยู่ สมปองบอกว่าเจ้านายไปส่งคุณตะวันฉายที่ย้ายออก เสร็จแล้วจะเลยไปงานบ้านเสี่ยเม้ง ส่วนตั้มก็กลับไปอยู่กับแม่หลายวันแล้ว

ดนตร์ตัดสินใจไปต่อที่บ้านเสี่ยเม้ง เป็นเวลาที่ทุกคนกำลังร่วมโต๊ะอาหารอย่างเบิกบานกันเอง เสี่ยเม้งเห็นดนตร์ก็รีบลุกมาโอบไหล่พาไปนั่ง แถมยังคุยอวดญาติมิตรว่าดนตร์

เหมือนลูกชายของตนอีกคน ส่วนดวงใจก็เรียกดนตร์ว่าลูกทุกคำ นั่นยิ่งทำให้ดนตร์รู้สึกผิดต่อพวกเขาอย่างมาก จากที่ตั้งใจจะ มาสารภาพกับชัคเรื่องที่ล่วงเกินดาลัด ดนตร์ก็เลยเปลี่ยนใจ เสไปถามเรื่องตะวันฉายแทน

"ฉันอยากรู้ว่าทำไมจู่ๆ คุณตะวันถึงย้ายกลับไปอยู่ บ้านของเธอล่ะ"

"เธอก็คงอึดอัดที่จะต้องอยู่กับฉัน"

"นี่คิดเองหรือได้ยินเธอพูด"

"เรื่องบางอย่างไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้ ว่าแต่มาหาฉันถึงที่นี่เพื่อถามแค่เรื่องนี้น่ะเหรอ"

ดนตร์อ้ำอึ้ง ก่อนจะขอร้องให้ชัคช่วยชกเขาที ชัคถามด้วยความสงสัย แต่ดนตร์ไม่พูดอะไร นอกจากเร่งเร้าให้ ชัคชกแรงๆ ชัคเลยเดาเอาเองว่าดนตร์คงเสียใจที่เคยชกตน แต่ก็น่าจะหายกันแล้ว แลกกับการที่ดนตร์เข้าใจตนผิด

จนแล้วจนรอดชัคก็ไม่ชก ดนตร์ยิ่งกลุ้มหนัก ที่สุดเขาก็ตัดสินใจไประบายความอึดอัดกลัดกลุ้มนี้กับตะวันฉาย

"อะไรนะคะ คุณกับน้องดา..." ตะวันฉายตะลึง พูดไม่ออก

"ครับ แต่ตอนนั้นผมเมามากและผมก็กำลังโมโหเรื่องคุณกับไอ้ชัคอยู่ด้วย ผมก็เลยทำอะไรแย่ๆลงไป ผมเกลียด

ตัวเองเหลือเกิน ผมอยากขอโอกาสแก้ตัวกับน้องดา แต่น้องดาก็ไม่ยอม หนำซ้ำยังแกล้งบอกว่ามีแฟนแล้วเพื่อไล่ผมให้ไปไกลๆจากเธอด้วย ตอนแรกวันนี้ผมตั้งใจจะไปบอกทุกคนที่บ้านไอ้ชัคให้รู้เรื่องไปซะเลย น้องดาจะได้เห็นว่าผมจริงใจจริงๆ"

"แล้วคุณได้บอกใครหรือยังคะ"

"ยัง แค่ผมเห็นหน้าเตี่ย หน้าน้าดวงใจที่รักผมเหมือนลูกคนหนึ่ง ผมก็ไม่กล้าพูดกับพวกเขาเลยว่าผมรังแกลูกสาวคนเดียวของพวกเขาตอนเมา"

"ดีแล้วล่ะค่ะที่คุณยังไม่ได้บอกใคร"

"ทำไมล่ะครับ"

"ฉันขอพูดตรงๆนะคะ แค่นี้คุณก็ทำร้ายจิตใจน้องดามากพออยู่แล้ว ถ้าขืนคุณเอาเรื่องนี้ไปบอกครอบครัวของเธอโดยพลการ แล้วเธอก็อาจจะถูกครอบครัวตำหนิ น้องดาก็จะยิ่งแย่นะคะ"

"นั่นสินะ ผมลืมคิดไปเลย แล้วผมควรจะทำยังไงดีล่ะคุณตะวัน ผมคิดไม่ออก คิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว"

"คุณต้องใจเย็นๆ ลองปล่อยให้เวลาช่วยรักษาแผลใจที่น้องดามีต่อคุณไปก่อนดีกว่าค่ะ ถ้าวันหนึ่งน้องดาใจเย็นลงแล้ว และเห็นว่าคุณสำนึกผิดจริงๆ ฉันเชื่อว่าน้องดาจะให้ โอกาสคุณค่ะ"

"ผมก็หวังอย่างงั้นเหมือนกัน" ดนตร์พยักหน้ารับ มองตะวันฉายด้วยแววตาขอบคุณ

ooooooo

ดนตร์ได้รับคำแนะนำและกำลังใจจากตะวันฉายทำให้เขารู้สึกมีความหวัง แต่ยามนี้ดาลัดที่เชียงใหม่ กำลังทุกข์หนัก เมื่อเธอแน่ใจว่าตัวเองท้อง ครั้นปรึกษากับเพื่อนก็ไม่รู้จะคิดอ่านอย่างไรกัน แต่สิ่งเดียวที่เพื่อนไม่สนับสนุนก็คือการเอาเด็กออก

ดาลัดร้องไห้หนักอย่างไม่มีทางออก จะบอกเตี่ย แม่ และพี่ชายก็ไม่ได้ พวกเขาต้องผิดหวังในตัวเธออย่างแน่นอน โดยเฉพาะเตี่ยที่เคยเตือนไม่ให้ไว้ใจคนมากเกิน เดี๋ยวจะถูกผู้ชายหลอกจนเกิดท้องไม่มีพ่อขึ้นมา จะอับอายขายหน้ากันไปทั้งตระกูล

ในที่สุดคืนนั้นดาลัดก็ตัดสินใจโทร.หาตะวันฉาย พูดทั้งน้ำตาว่าเธอท้อง ตะวันฉายย้อนถามทันทีว่า กับคุณดนตร์ ใช่ไหม

"พี่ตะวันรู้..." ดาลัดเสียงแผ่ว

"ค่ะ คุณดนตร์มาปรึกษาพี่ว่าเขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไป กับน้องดา และเขาก็อยากขอโอกาสแก้ตัวกับน้องดาด้วย"

"ไม่มีวันค่ะ ดาไม่มีวันให้อภัยผู้ชายอย่างเขา แต่พี่ตะวันอย่าบอกเขาเรื่องนี้นะคะ"

"ค่ะ แล้วน้องดาคิดจะทำยังไงต่อไปคะ"

"ดาก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนนี้ดามืดแปดด้านไปหมดเลย ดากลัวเตี่ย แม่ พี่ชัคผิดหวังในตัวดา ดาควรจะทำยังไงดีคะ"

ตะวันฉายนิ่งคิดครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจให้ดาลัดหลบมาอยู่ที่บ้านของตนก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

แต่ดาลัดเดินทางมาถึงบ้านตะวันฉายได้แค่วันเดียว ชัคก็มาปรากฏตัวพร้อมขนมหนึ่งกล่อง ซึ่งดนตร์เป็นคนแนะนำ หลังจากต้อนไปต้อนมาจนรู้ว่าชัคชอบตะวันฉาย แต่ยังทำเป็นเก๊กทนคิดถึงเธออยู่ได้

ตะวันฉายกับดาลัดตกใจมากเมื่อมองออกไปหน้าบ้านเห็นชัคยืนกดกริ่งรออยู่ แล้วตะวันฉายก็ให้ดาลัดหลบขึ้นไปข้างบน ส่วนเธอเดินออกไปรับหน้าชัคซึ่งถือกล่องขนมด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย

"ทำไมไม่โทร.มาบอกก่อนล่ะคะว่าจะมา"

"เอ่อ...ผมก็ไม่ได้ตั้งใจ...ไม่สิ ผมตั้งใจจะแวะเอาขนมที่แม่ผมทำมาฝาก"

"ขอบคุณมากค่ะ ฝากขอบคุณคุณแม่คุณด้วยนะคะ"

ชัคพยักหน้ารับ และเห็นท่าทีตะวันฉายหลุกหลักพิกล

"มีอะไรเหรอ"

"ไม่ค่ะ...ไม่มีค่ะ"

ชัคเดาว่าตะวันฉายโกหก และคิดว่าอารยะอาจจะอยู่ ในบ้าน ส่วนตะวันฉายก็หนักใจ อยากจะชวนชัคเข้าบ้านแต่ทำไม่ได้ ต่างคนเลยต่างเงียบกันไปช่วงหนึ่ง แล้วทั้งคู่ก็เอ่ยปากขึ้นมาพร้อมกันโดยบังเอิญ ทำให้ชะงักกันไปอีก...

ชัคจึงให้ตะวันฉายเป็นฝ่ายพูดก่อน

"ฉันต้องขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ พอดีว่าเดี๋ยวจะต้องออกไปงานกับคุณอารยะน่ะค่ะ"

ชัคหน้าเจื่อน นิ่งขรึมไปทันที

"แล้วเมื่อตะกี้คุณจะพูดอะไรหรือคะ"

"ไม่มีอะไร เชิญคุณตามสบายเถอะ ผมไม่รบกวนแล้ว"

ว่าแล้วชัคก็เดินหงอยๆไปขึ้นรถ ตะวันฉายมองตามหน้าเศร้า ส่วนดาลัดที่แอบยืนมองพี่ชายอยู่ชั้นบน ถึงกับน้ำตารินไหล

"พี่ชัคคะ ดาคงเป็นน้องสาวที่พี่ชัคภูมิใจไม่ได้อีกต่อไปแล้ว..." ดาลัดรำพันออกมาอย่างหม่นหมอง พลางลูบท้องตัวเองแล้วทรุดลงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเดียวดาย...

ooooooo

สมปองเห็นชัคหน้าแห้งกลับมาก็พอจะเดาได้ ว่าไม่เจอตะวันฉาย แต่ไม่ทันที่สมปองจะถามอะไรเจ้านาย เสียงโทรศัพท์มือถือชัคดังขึ้นเสียก่อน ชัคเลยโบกมือไล่สมปองออกไป

กรองทิพย์โทร.มานั่นเอง เธอไม่สบายใจเรื่องดนตร์ก็เลยอยากจะปรึกษาชัค ฐานะที่เป็นเพื่อนรักกัน

"คือ...พักนี้เจ้าดนตร์เฮิร์ตถึงผู้หญิงคนหนึ่งเหลือเกินค่ะ แต่ไม่ใช่หนูตะวันฉายนะคะ เสี่ยพอจะทราบบ้างไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"

"ไม่ทราบสิครับ ดนตร์ไม่เคยพูดให้ผมฟังเลย"

"ทิพย์อยากรู้จริงๆ เพราะทิพย์ไม่เคยเห็นดนตร์เป็นแบบนี้เลย ผู้หญิงคนนี้ทำให้ดนตร์เปลี่ยนไปจริงๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนเราคงไม่ต้องมานั่งเดากันหรอกใช่ไหมคะ เฮ้อ...ทิพย์เป็นห่วงลูกเหลือเกินค่ะ กลัวจะเฮิร์ตหนักจนคิดทำอะไรบ้าๆ เสี่ยก็รู้นี่คะว่าดนตร์มันเหมือนใครที่ไหน"

(อ่านต่อพรุ่งนี้)

.อ่านละครย่อเรื่องหัวใจสองภาค