อ่านละครย่อเรื่อง สาวใช้ไฮเทค ตอนที่ 17
ทานอาหารเสร็จ เรืองรินหิ้วถุงอาหารเดินตาม นลมาที่ห้องทำงานของนิยา เพราะว่านิยาไม่ไปตามนัด นลยังเอ็ดตะโรใส่เรืองรินให้บอกความจริงมาทุกเรื่องที่โกหกเขา
เรืองรินโอดโอย "รินทำไปเพราะความจำเป็นนะคะคุณนล"
"ยอมรับแล้วสิว่าเธอโกหกฉันมาตลอด"
"ก็บอกแล้วไงคะว่ารินจำเป็น"
"แล้วเรื่องนายศักดิ์ชัย เธอจำเป็นอะไรที่ต้องไปคบมัน"
เรืองรินตกใจที่นลเห็นว่าศักดิ์ชัยมาส่งเธอเมื่อคืน แต่ก็ถือว่าดี "ดีแล้วล่ะค่ะ รินกำลังอยากถามคุณนลอยู่เลยว่าคุณคบเค้ามานานแล้วเหรอคะ"
"เพื่อนสมัยเรียน ถามทำไม?"
เรืองรินทำหน้าไม่อยากเชื่อ นลเข้าใจไปว่าเรืองรินสนใจศักดิ์ชัยถึงขั้นมาถามประวัติกับเขา เรืองรินไม่ทันคิดพูดออกไปว่า "ค่ะ สนใจมากๆเลยล่ะ"
"ทีงี้ล่ะพูดความจริงเชียวนะ เพลย์บอยอย่างไอ้ศักดิ์ชัยน่ะ อย่างมากมันก็เห็นเธอเป็นของเล่น รู้ไว้ซะด้วยยัยสาวใช้" นลหึงตบโต๊ะเปรี้ยงแล้วเดินงอนออกไป
"โห...ด่าเป็นชุดแล้วเดินหนี ไม่เจ๋งนี่หว่า" เรืองรินไม่เข้าใจ ยังครุ่นคิดเรื่องของศักดิ์ชัย...
เมื่อเห็นดนุเดินหน้าเครียดออกมาจากร้านอาหาร
นิยาจึงเดินตามไปตลอดทางจนเห็นว่าเขาอารมณ์ดีขึ้น จึงถาม "คุณดนุสบายใจขึ้นรึยัง"
"ชาแล้วมังครับ" ดนุยิ้มเนือยๆก่อนจะถามว่าวันนี้นิยา มาแปลก
นิยางงว่าแปลกตรงไหน ดนุจึงตอบว่า วันนี้นิยาไม่ เกลี้ยกล่อมให้เขาคืนดีกับเรืองรินเหมือนทุกครั้ง นิยาทำหน้าเหยเกยอมรับ "หมดหนุกน่ะค่ะ...มันก็จริงนี่คะ คนอื่นเค้าชักแม่น้ำทั้งห้า แต่นิเนี่ยชักมาจะพันแล้ว...หมดแรงค่ะ"
ดนุหัวเราะท่าทางนิยา "ถ้าผมไม่มีคุณนิยา ผมจะเป็นยังไงเนี่ย..."
"ขอบคุณนะครับ" นิยาชิงพูดขึ้นก่อน "นิรู้ค่ะว่าคุณจะพูดคำนี้ แต่วันนี้นิขอไม่รับคำขอบคุณนะคะ เปลี่ยนเป็นพานิไปช็อปปิ้ง"
"ช็อปปิ้งเนี่ยนะ!"
"ไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าผู้หญิงเนี่ยเวลาเครียดๆแล้วได้ช็อปปิ้ง อาการเครียดก็จะหายวับไปเลย"
"แล้วตกลง ผมหรือว่าคุณนิยาที่เครียด?" ดนุชักไม่แน่ใจ
"คุณดนุเครียด แต่นิอยากช็อป ไปค่ะ...ถ้าไม่หายเครียด นิให้เตะก้นพี่นล"
ดนุหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขึ้น นิยาควงแขนเขาไป เธอพาเขาเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ลองเสื้อผ้าหลากหลาย ดูทั้งสองสนิทสนมรู้ใจกันมากขึ้น
ooooooo
อดทนจนวันใหม่ รมณีหวังว่าเกสรคงไปพ้นจากบ้านเธอแล้ว แต่ที่ไหนได้ ทั้งสองกลับนอนใกล้ชิดกันมากขึ้น จนเธอต้องเอาน้ำมาสาดไล่ให้ทั้งสองคนตื่นขึ้นมา เกสรตาลีตาเหลือกกลับไป...ขณะที่รมณีนั่งรถศักดิ์ชัยมาด้วยกัน เธอยังต่อว่าเขาเรื่องเกสรไม่หยุด ศักดิ์ชัยอธิบายแล้วว่าเจอกันโดยบังเอิญ และเกสรเมาหลับ เขาไม่รู้จักบ้านจึงพามานอนที่นี่
"โฮ้ย รำคาญจริงๆเลย เลิกพูดเรื่องนี้ซะทีได้มั้ย มาช่วยกันคิดดีกว่า ว่าวันนี้จะหาเงินส่งดอกไอ้เฮียแมนมันยังไง"
รมณีให้ขอเลื่อนไปสองสามวัน แต่ศักดิ์ชัยเห็นแหวนที่นิ้วรมณี จำได้ว่าเป็นแหวนที่นลซื้อให้สมัยยังเรียนกันอยู่ จึงบอกให้เธอเอาไปขายเอาเงินมาจ่ายดอกเบี้ยก่อน รมณีลังเลเพราะที่เธอใส่เพื่อให้นลเห็น แต่ศักดิ์ชัยต้องการเงิน จึงแกล้งทำเป็นหึงที่เห็นเธอยังใส่แหวนของนล...ศักดิ์ชัยมาจอดรถที่หน้าร้านทองให้รมณีลงไปขายแหวน รมณีอิดออด ศักดิ์ชัยจึงยื้อถอดแหวนจากนิ้ว แหวนหล่นกลิ้งไปกลางถนน รมณีวิ่งตามไปเก็บ พอดีมีมอเตอร์ไซค์วิ่งมาด้วยความเร็ว จึงเฉี่ยวเธอล้มกลิ้งขณะที่เธอก้มเก็บแหวน...
พอช็อปปิ้งกันจนเหนื่อย ดนุกับนิยาก็มานั่งทานไอศกรีมด้วยกัน ดนุยอมรับว่าใครอยู่ใกล้นิยาแล้วหายเครียด นิยาทำหน้าฉงน "อ้าว ตกลงที่นิหอบแฮกๆพาคุณเข้าร้านนี้ออกร้านโน้นเนี่ยไม่เกี่ยวเลยงั้นสิ หึม...เสียเวลานะเนี่ย"
ดนุถอนใจ "ตราบใดที่รินยังเป็นสาวใช้ของคุณนล ผมก็ต้องเห็นภาพที่ผมไม่ชอบอยู่วันยังค่ำ ทางเดียวที่จะแก้ปัญหา ผมว่า...ผมควรจะอยู่ห่างเรื่องวุ่นๆทั้งหมด"
"นิได้ยินว่าคุณจะยกเลิกสัญญากับดราก้อนมอลล์...หนีปัญหาไปแล้วได้อะไรล่ะคะ"
"อย่าเรียกว่าหนีเลยครับ ผมละอายใจมากกว่า ที่เคย
ทำไม่ดีไว้กับคุณนล เพราะความหึงหวงแท้ๆ"
"แต่แปลกนะคะ นิกลับไม่เคยเห็นพี่นลพูดถึงคุณดนุไม่ดีเลย แสดงว่าพี่นลไม่ได้ติดใจอะไรหรอกค่ะ"
ดนุฟังอย่างประหลาดใจ นิยาบอกอีกว่าถึงนลจะดูขวางๆแต่จริงๆแล้ว นลเป็นคนเข้าใจคนอย่างสุดยอด ดุขนาดไหนลูกน้องก็รักทุกคน ดนุเองก็รู้สึกเช่นกัน จึงรู้สึกผิดมากขึ้น นิยาแนะนำให้ไปปรับความเข้าใจกับนล...
กลับมานั่งทำงานที่โต๊ะ ดนุตรวจงานในโน้ตบุ๊ก พบว่าเอกสารรับประกันถูกส่งไปให้ลูกค้าแล้ว ทั้งที่เขายังเขียนสเปกงานไม่ครบ ลูกน้องรายงานว่า
"ลูกค้าช่วยเขียนให้ แล้วก็เซ็นรับเองเรียบร้อยครับ"
"ลูกค้า!" ดนุงงว่าใคร
"คุณนล...ท่านประธานน่ะครับพี่ เห็นหน้าแกดุๆแต่กลายเป็นใจดี ช่วยแก้งานให้เราเฉยเลย" ลูกน้องชมนลเปาะ
ดนุฟังแล้วนิ่งอึ้ง พอดีเห็นนลเดินดูงานอยู่ จึงตัดสินใจตรงไปหานล พอนลเห็นดนุกลับชวนคุยเรื่องงาน "ผมว่าตรงนี้ถ้าเป็นงานไม้น่าจะดูวอร์มกว่านะ หรือคุณดนุว่าไงครับ"
"อ๋อครับ...ทีแรกผมก็เสนอไปอย่างนั้น แต่คุณนิยาเธอขอมาน่ะครับ ว่าอยากได้สีสันของอะคริลิก"
"อืม...งั้นเหรอ รสนิยมผมคงแก่ไป หึ...หึ..."
ดนุอึดอัดใจจนทนไม่ไหว ต้องขอบคุณนลที่ช่วยเขียนข้อมูลในเอกสารแทนเขา นลนึกอยู่สักพักจึงนึกได้แล้วบอกดนุว่ามันก็เป็นงานของเขาเหมือนกัน ดนุเห็นแววตาที่จริงใจของนล
ทั้งสองหันมานั่งดื่มกาแฟคุยกันอย่างเคย นลถามดนุว่าผ่อนคลายขึ้นบ้างไหม
"ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณนิยาถึงบอกว่าคุณนล
เป็นคนเข้าใจคน"
"แอบนินทาผมให้คุณฟังซะด้วย หึๆ ยัยน้องตัวดี"
"ผมเองซะอีกที่เคยมองคุณนลผิดไป"
"เรื่องยัยรินตัวแสบ ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องมันแล้ว ไปแล้ว บางทีผมนึกอิจฉายัยรินนะ ที่มีคนดีๆอย่างคุณดนุมาสนใจ ไหนจะแฟนเก่าคุณเธออีกเป็นขบวนนะ คุณเชื่อมั้ย"
"อ้าว...เม้าท์ผู้หญิงซะแล้วท่านประธานของเรา"
"ที่พูดนี่หวังดีกับคุณนะ ยัยรินน่ะ ไม่ธรรมดา ยัยนิยาของผมน่ะน่ารักกว่าตั้งเยอะ"
"อ้าว...ไหงวกไปหาคุณนิยาได้ล่ะครับ คิดจะกำจัดคู่แข่งอย่างผมน่ะ ไม่ง่ายหรอกนะครับ"
นลหัวเราะที่ดนุรู้ทัน สองหนุ่มหัวเราะเฮฮาอย่างคนเข้าใจกัน...
ooooooo
เย็นวันนี้ เรืองรินซื้อคุกกี้เจ้าอร่อยมาเป็นอาหารว่างให้ยายชื่นและทุกคน ต่างชมว่าอร่อยยกเว้นกนกวรรณที่ไม่ยอมกิน เรืองรินลืมตัวพูดไปว่าขนมเจ้าอร่อยนี้เธอซื้อเป็นประจำตั้งแต่สมัยเรียน นิยากับยายชื่นรีบกระแอมให้เรืองรินรู้ตัว นลสะดุดหูรีบถามว่าเรียนที่ไหน เรืองรินหน้าเหยรู้ตัวว่าหลุดปาก นิยารีบช่วยพูดขึ้นว่าเธอชอบขนมนี่ วันหลังให้ซื้อมาอีกไม่ต้องเสียเวลาทำยายชื่น เห็นด้วย
นลมองเรืองรินอย่างจับผิด จึงแอบกดข้อความส่งเข้ามือถือเธอ...เรืองรินเห็นกนกวรรณเอาแต่จิบชาจึงแกล้งถามว่าจะรับอย่างอื่นไหม กนกวรรณสะดุ้งเผลอพูดไปว่าไม่กล้ากิน นลจึงถามว่ากลัวอะไร อ่อนแกล้งพูดว่ารับรองขนมไม่มียาพิษ เธอชิมแล้ว
"รู้ได้ไงยะว่าฉันกลัวนังรินมันใส่ยาพิษ อุ๊บ!" กนกวรรณรับเอามือปิดปาก
"เฮ้อ...หาเรื่องเอาชนักมาติดหลังแท้ๆ" ยายชื่นแกล้งเปรย
กนกวรรณมองยายชื่นงอนๆ เรืองรินเอาใจจะไปให้
ป้าบัวทำอย่างอื่นมาให้ กนกวรรณทำเชิดหน้าแต่ไม่ปฏิเสธ พอเรืองรินจะเดินออกไป มือถือเธอสั่น เรืองรินกดดูเห็นข้อความจากนลว่าให้ไปเจอที่โรงรถ จึงหันมาถามนล "คุณนลจะให้รินไปเจอที่โรงรถเหรอคะ"
นลสำลักน้ำชา เรืองรินทำหน้าเด๋อด๋าชี้นิ้วไปทางโรงรถ นลโบกมือไล่...
บนถนนกลางกรุง นลขับรถไม่พูดไม่จาพาเรืองรินออกมา เรืองรินมองหน้าเขามาตลอดทางแล้วบ่นที่ไม่พูดอะไรสักคำ นลหันมาถามว่าว่าอะไรเขา เรืองรินสะดุ้งส่ายหน้าไม่มีอะไร
จู่ๆนลก็หันมาพูดกับเธอว่า "โก๊ะ เบ๊อะอย่างเธอนี่มีผู้ชายมาชอบได้ไงนะ"
"จะหาเรื่องอะไรรินอีกล่ะคะ"
"ไม่แล้วล่ะ...ต่อให้ฉันอยากรู้ให้ตายว่าเธอเป็นใคร เธอก็โกหกฉันอยู่ดี"
"มาไม้ไหนคะเนี่ย"
"คุณดนุ ไอ้ศักดิ์ชัยเพื่อนฉัน แล้วก็เจ้านายร้านซักแห้งของเธอ ถ้าต้องเลือกซักคน เธอจะเลือกใคร" นลหันมาถามยิ้มๆ
"โห...พูดยังกับรินสวยเลือกได้งั้นเหอะค่ะ"
"เธอก็ไม่ขี้เหร่นี่
"คุณนลชมรินสวยเหรอคะ!" เรืองรินตื่นเต้นดีใจ แต่นลสวนมาว่าฝันไปเถอะ เขาต้องการรู้แค่ว่าเธอจะเลือกใคร เรืองรินทำท่าคิด
นลหวังว่าเธอจะตอบว่าเลือกเขา แต่เรืองรินกลับบอกว่า เธอเลือกทั้งหมด นลเคืองแกล้งเหยียบเร่งเครื่องเร็วปรี๊ดจนเรืองรินตกใจต้องเกาะเบาะแน่น...
ขณะเดียวกัน รมณีฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาลพบว่ามีบาดแผลถลอกที่ใบหน้าและแขนขาจึงร้องไห้โฮ ศักดิ์ชัยยืนมอง อย่างหงุดหงิด ต่อว่ารมณีที่บ้าวิ่งไปเก็บแหวนจนเกิดเรื่อง เขายื่นแหวนคืนให้ รมณีโวยว่าเอามาคืนทำไม ให้เอาไปขายมาจ่ายค่าโรงพยาบาล พลันศักดิ์ชัยนึกอะไรเลวๆขึ้นมาได้ "...ฮึๆแหวนนี้จะทำให้ไอ้นลมันเชื่อว่าคุณยังรักมันอยู่..."
นลขับรถมาจอดบนถนนที่มีไฟประดับสวยงาม เรืองริน มองอย่างตื่นตาตื่นใจ ต้องหันมามองนลอย่างสงสัยเมื่อนลพูดขึ้นมาว่า "จริงๆวันนี้ฉันมีเรื่องดีๆจะบอกเธอ...ถามจริงเหอะ เธอจะเป็นคนใช้ไปตลอดชาติเลยเหรอ"
เรืองรินเป่าปากเรียกสติ "คิดตั้งนาน ถามเรื่องแค่เนี้ยเหรอคะ"
นลชวนเรืองรินไปช่วยงานเขาที่ดราก้อนมอลล์ เรืองริน อ้างว่าเธอจบแค่ประถมจะทำอะไรได้ นลไม่เชื่อ แต่ไม่สนใจคำตอบ เขาสั่งให้เธอไปเริ่มงานวันพรุ่งนี้ เขาไม่อยากเห็นเธอ เป็นแค่คนใช้ เรืองรินฟังแล้วขัดหูจึงถามว่าเขาดูถูกงานของเธอหรือ นลย้อนว่าเขายังไม่ได้พูดสักคำ นลดึงเรืองรินลงจากรถมายืนดูไฟที่รายล้อมรอบตัว นลดูยิ้มอย่างมีความสุข
"วันนี้ฉันจะเลิกสงสัยเธอ...หนึ่งวัน"
เรืองรินเห็นว่าก็ยังดี นลจูงมือเรืองรินเดินดูไฟ พลันมือถือนลดังขึ้น เรืองรินดึงมือกลับอย่างรู้งาน นลดึงมือถือมาดูแล้วกดพูด "โอ้โห...โทร.มาเหมือนรู้เวลาเลยว่ะไอ้ชัย"
พลันสีหน้านลหุบยิ้ม ฟังศักดิ์ชัยพูดจนจบ เก็บมือถือ แล้วบอกเรืองรินให้กลับขึ้นรถท่าทางเครียดอย่างเห็นได้ชัด...
ในห้องคนไข้ นลยืนมองรมณีอย่างสงสาร ฟังศักดิ์ชัย พูดเรื่องที่เกิดขึ้น "คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า ณีวิ่งออกไปกลางถนน ใครๆก็คิดว่าจะฆ่าตัวตาย แต่ที่ไหนได้..."
ศักดิ์ชัยพยักพเยิดให้นลดูแหวนในถาดของโรงพยาบาล "แหวนนั่น ใช่ที่แกให้เป็นของขวัญวันเกิดณีตอนเราอยู่ปีสามรึเปล่า ฉันคุ้นๆ..."
"ก็แค่แหวน...ณี...ทำไมคุณต้องทำขนาดนี้..." นลยังอึ้ง กับสิ่งที่รับฟัง เขากุมมือรมณีไว้
"แลกแหวนกับชีวิต ไม่เห็นเองก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่ะ... ฉันไม่กวนละกันนะ" ศักดิ์ชัยตบไหล่นลเบาๆเดินไปพยักหน้า เรียกเรืองรินให้ออกไปด้วยกัน
เรืองรินยืนนิ่งไม่มองศักดิ์ชัยจนเขาต้องกระชากเธอออกไป...จนกระทั่งนลขับรถกลับบ้าน เรืองรินเห็นเขาเหม่อลอย จนขับรถไม่ดูไฟเขียวไฟแดง เธอต้องคอยบอก
วันรุ่งขึ้น นลออกไปหารมณีแต่เช้า เรืองรินรู้จากป้าบัว รู้สึกน้อยใจนิดๆ...นลถือช่อดอกไม้เล็กเข้ามาในโรงพยาบาล ศักดิ์ชัยแอบมองรีบโทร.บอกเกสรให้ทำตามแผน เกสรบอกรมณีว่านลมาแล้ว พอได้ยินเสียงคนเปิดประตู เกสรกับรมณี ก็เริ่มถกเถียงกัน รมณีร้องไห้ฟูมฟาย เกสรตำหนิรมณีที่เอา ชีวิตไปแลกกับแหวนวงเดียวหมอบอกว่ารมณีจงใจฆ่าตัวตาย รมณีร้องไห้โฮบอกเกสรอย่าพูดให้นลได้ยิน เพราะเธอรักเค้ามาก...พอดีคนที่เข้ามาไม่ใช่นล เพราะเผอิญนลหยุดยืนพูด โทรศัพท์เรื่องงาน คนที่เข้ามาคือพนักงานทำความสะอาด พอเกสรหันมาเห็นก็โวยวายไล่ให้ออกไป
นลเดินมาถึงหน้าห้อง พนักงานที่โดนไล่เดินออกมาบ่นกับนลว่า "อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะ อาการแบบนี้น่าจะพบจิตแพทย์นะคะ...เห็นเค้าว่าวิ่งไปเก็บแหวนแล้วถูกรถชน..."
"เอ่อ...ครับ"
พนักงานพูดอีกว่าไม่ใช่ เพราะเมื่อกี้เธอได้ยินว่าเขาฆ่าตัวตาย เพราะผู้ชายเจ้าของแหวน นลได้ฟังถึงกับตะลึงงัน... เกสรกับรมณีกำลังกระวนกระวายที่แผนผิดพลาดไปจึงให้เกสรออกไปก่อน พอดีสวนกับนลจึงทักกันประปราย รมณีพูดกับนลว่า
"คุณไม่ต้องลำบากมาเยี่ยมณีแล้วก็ได้ ณีรู้ว่าเมื่อคืนคุณก็มา..."
"คุณคิดสั้นจริงๆเหรอณี?" นลถามสวนออกไป...
นลพารมณีมานั่งคุยในสวนของโรงพยาบาล นลสับสนว้าวุ่น แต่ก็ตั้งใจมาบอกรมณีว่าเขาขอเริ่มต้นใหม่กับเธอ เพราะถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต รมณีตะลึง แต่ก็ดีใจที่ไม่ต้องวางแผนอะไรอีก
ooooooo
วันต่อมา ยายชื่นต้องเดินทางไปประเทศจีนเพราะขัดเพื่อนๆไม่ได้ แต่ก็เป็นห่วงเรืองรินจึงกำชับให้ระวังตัว กนกวรรณหมั่นไส้ประชดว่าทำไมไม่พาไปด้วยกันเสียเลย ทิ้งไว้ไม่กลัวเธอหักคอเหรอ...พอยายชื่นนั่งรถออกไปแล้ว เรืองรินหันมาแกล้งจ้องกนกวรรณ กระซิบถามว่าจะหักคอเธอเหรอ กนกวรรณขยาดคิดไปใหญ่โตว่าเรืองรินบีบคอเธอ แต่ที่แท้คิดไปเอง จนนลมาเรียกจึงรู้สึกตัว นลพารมณีมาบ้าน
กนกวรรณสงสารรมณีเห็นบาดเจ็บจึงชวนให้พักที่บ้าน ช่วงที่ยายชื่นไม่อยู่ อ่อนรีบวิ่งมาบอกข่าวเรืองรินกับป้าบัว แถมโดนกำชับให้เรืองรินจัดห้องให้ด้วย อ่อนสงสารเรืองรินพยายามพูดปลอบใจ "พี่รินทำใจน้า เรามันคนใช้เค้าก็อย่างนี้ แหละ ที่คุณนลยอมก็เพราะคุณวรรณ"
ระหว่างเปลี่ยนผ้าปูที่นอน อ่อนนินทารมณีโดยไม่ทันเห็นว่าเธอมายืนฟังพิงขอบประตูอยู่นาน พอเรืองรินเห็นก็สะกิดเตือนอ่อน รมณีก้าวเข้ามาจะเอาเรื่อง เรืองรินรีบขวางแล้วไล่อ่อนไปทำอาหารว่างให้ รมณีหัวเราะเหยียดๆเรืองริน "พวกคนใช้เค้ารักกันดีอย่างนี้เองเนอะ"
"อ่อนชอบพูดเล่นคุณรมณีอย่าไปถือสาเลยค่ะ"
"ไม่ถือหรอก อีกหน่อยนังคนใช้นั่นจะรู้จักฉันดีพอ มันก็จะหุบปากบอนๆของมันเอง"
เรืองรินฟังแล้วฉุนๆ รมณีมองเรืองรินใส่ปลอกหมอนใบสุดท้ายจนเสร็จ แล้วบอกว่าเธอไม่ชอบชุดผ้าปูที่นอนสีขาวให้เปลี่ยนใหม่หมด เรืองรินมองรมณีอย่างสะกดอารมณ์แล้วจัดการเปลี่ยนให้ใหม่เป็นสีชมพู พอเสร็จ รมณีก็บอกว่าไม่ชอบอีก เรืองรินโมโหหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะกระชากผ้าปูที่นอนออกแล้วพลาดหงายหลังล้มข้อศอกกระแทกพื้นแตกเลือดซึม แต่ฝืนปูที่นอนให้ใหม่จนเสร็จ...
พอเดินออกจากห้อง เห็นนลเดินตรงมาจึงเลี้ยวไปอีกทาง นลรีบตามมาฉุดเธอไว้แล้วถามว่าแขนไปโดนอะไรมา เรืองรินหันมามองด้วยแววตาห่างเหิน
"คุณนลจะใช้อะไรรินเหรอคะ"
นลชะงักเมื่อเห็นสายตาเรืองริน จึงบอกว่าเปล่า เรืองรินขอตัวเดินไปแต่ไม่วายบ่นหมุบหมิบ
"ไม่ต้องมาทำดีด้วยเลย"
"ว่าไงนะ?" นลได้ยินตะโกนถาม เรืองรินทำหน้าเหลอหลารีบจ้ำเท้าหนีไป...
ooooooo
หน้าห้องเรืองริน อ่อนอาบน้ำเพิ่งเสร็จ เดินร้องเพลงกลับมา เห็นนลยืนด้อมๆมองๆทำท่าจะเคาะประตูจึงเรียกนลเบาๆ นลตอบโดยไม่หันไปมอง
"จะเรียกทำไม ก็เห็นอยู่ว่าเป็นฉัน"
อ่อนเกาหัวงงๆบอกนลว่านี่ห้องเธอ นลสะดุ้งนึกได้หันมามองจึงไล่อ่อนไปที่อื่นก่อน นลเข้ามาในห้อง เรืองรินกำลังพยายามดูแผลที่ข้อศอก ปากก็บ่น "ให้ฉันไม่เป็นคนใช้บ้านนี้เมื่อไหร่นะ ยัยรมณี แกน่าดู"
พอได้ยินเสียงคนเข้ามาคิดว่าเป็นอ่อนจึงใส่เป็นชุด
"เห็นรึยังอ่อน เพราะแกแท้ๆเลยไม่ยอมอยู่ช่วยพี่ ไม่รู้แขนหักรึเปล่า มาช่วยดูหน่อยสิ โอย...เจ็บๆๆๆ"
แต่พอเห็นมือที่ยื่นมาจับแขนเธอดูใหญ่กว่ามืออ่อนก็ตกใจเงยหน้ามอง
"เมื่อกี้ทำไมไม่บอก...ให้ฉันดูซิ" นลดึงเรืองรินมาล็อกไว้ในอ้อมแขนเพื่อดูแผลที่ข้อศอก เรืองรินหัวใจเต้นโครมคราม นลบ่น "เธอข้อศอกแตกเลือดไหล นี่ไม่กลัวมั่งเหรอว่ากระดูกจะร้าวจะแตกน่ะ นั่งลง"
นลกดเรืองรินนั่งลงบนเตียง แล้วไปเอากล่องยามาทำแผลให้ เรืองรินมองหน้านลเคลิ้มๆตลอดเวลาที่เขาทำแผลให้ จนนลถามว่าจะมองเขาอีกนานไหม เธอจึงรู้สึกตัว...หน้าห้อง อ่อนกับเป็ดพยายามแอบดูตามช่องต่างๆ
คืนนั้น พอรมณีเห็นนิยากลับมาจึงเข้าไปเย้ยให้เห็นว่าเธอเข้ามาอยู่บ้านนี้ นิยาแปลกใจเล็กน้อย
"เธออย่าฝันว่าฉันจะยอมให้พี่นลกลับมาคืนดีกับผู้หญิงอย่างเธอนะรมณี ที่เธอเคยทำกับพี่ชายฉันน่ะ มันยังไม่สะใจเธออีกเหรอ"
"ยังจ้ะ ฮ่ะๆๆๆ"
นิยาโกรธเงื้อมือปราดเข้าไปตบ รมณีมองไปเห็นกนกวรรณเดินมาจึงปล่อยให้นิยาตบ กนกวรรณเห็นถลาเข้ามาเอ็ดนิยาแล้วประคองรมณีไป นิยาพูดไม่ออกไม่คิดว่ารมณีจะมาไม้นี้ จากนั้นจึงพยายามหาโอกาสจะพูดเรื่องนี้กับกนกวรรณแต่ไม่สบโอกาสสักที
ooooooo
เรืองรินต้องมาใช้สถานที่ร้านน้ำปั่นของพวกแพรวเป็นที่ติดต่อพูดคุยกับยายชื่นทางโน้ตบุ๊ก ในขณะที่รมณีวางตัวเป็นเจ้าของบ้าน ต้อนรับเกสรนั่งจิบน้ำชา จิกป้าบัวกับอ่อนให้คอยรับใช้ พอดีกิ่งกานต์ แวะมา ป้าบัวรีบเก็บของบนโต๊ะอย่างรู้งานกลัวเสียหาย
กิ่งกานต์กับรมณีประคารมกันจนถึงขั้นตบตี แต่เกสรบอกรมณีว่าอย่างกิ่งกานต์ต้องเจอกับเธอ เกสรจึงตบกับกิ่งกานต์ แทน รมณีถอยกรูดมาดันป้าบัวกับอ่อนให้ไปห้าม สะบักสะบอมกันไปทั้งคู่...
วันนี้ มีป้ายปิดหน้าร้านซักรีดของเรืองยศว่าปิด เรืองรินเอาหน้าแนบกระจกส่องดูในร้านแปลกใจว่าเรืองยศไปไหน โทร.หาก็ไม่รับ พลันเห็นศักดิ์ชัยเดินมาที่ร้านเกสร และเกสรเปิดประตูรับสีหน้าดีใจ ก็งง
"เอ๊ะ...นายศักดิ์ชัยกับรมณี แล้วนี่...ยัยเกสร! ดูสนิทสนมกันจังเลย งงแฮะ หรือว่าเราตาฝาด อีตานั่นแค่หน้าเหมือนศักดิ์ชัย"
ด้วยความแปลกใจจึงลองโทร.เข้าเครื่องศักดิ์ชัยแล้วแอบมอง เห็นศักดิ์ชัยแยกตัวจากเกสรมารับสายเธอและพูดแบบกรุ้มกริ่มกับเธอ เรืองรินจึงเห็นหน้าศักดิ์ชัยชัดเจน เธอจึงแกล้งโกหกไปว่าหาเอกสารที่เขาต้องการเจอแล้ว แล้วเธอจะติดต่อมาอีกที เรืองรินรีบตัดสาย เกสรสะพายกระเป๋าเดินมาเกาะแขนศักดิ์ชัยแล้วบอกให้รีบไป วันนี้ดวงกำลังดี ทั้งสองคุยกันทำให้เรืองรินรู้ว่ากำลังจะไปเข้าบ่อน
"ผีเน่ากับโลงผุขนานแท้...ยัยรมณีเอ๊ย...คนที่น่าสงสารน่ะคือเธอ..." เรืองรินสังเวชใจ
เรืองยศออกจากร้านมาหากิ่งกานต์ที่บ้าน เพราะเธอร้องห่มร้องไห้โทร.ไปเรียกเขา เรืองยศมาถึงพยายามเรียกกิ่งกานต์ให้ออกมา แต่เธอกลับให้เขาขึ้นไปหาบนห้อง เรืองยศ เกรงกิ่งกานต์จะคิดสั้นจึงเสี่ยงเข้าไป
กิ่งกานต์ร้องไห้คร่ำครวญว่านลเอารมณีเข้าไปอยู่ในบ้าน เรืองยศตกใจนึกเป็นห่วงเรืองรินทันที พลันอาจารย์คงได้ยินเสียงลูกสาวคุยกับใครในห้องจึงมาเคาะเรียก กิ่งกานต์ให้เรืองยศ ทำเสียงเหมือนเปิดทีวีไว้ แล้วตะโกนบอกพ่อว่าเธอดูทีวีอยู่ อาจารย์คงจึงเดินกลับไป แต่แล้วฉุกคิดได้ว่าห้องกิ่งกานต์ไม่มีทีวี เกิดเรื่องจ้าละหวั่นกว่าเรืองยศจะเอาตัวรอดออกมาจากบ้านนั้นได้...
ooooooo
หงุดหงิดจนต้องหาคนมานั่งฟังเธอบ่น ดนุมองนิยาอย่างห่วงใย ไม่เคยเห็นเธอมีอารมณ์แบบนี้มาก่อน
"ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้เข้ากับตัวจริงๆนะคะ รมณี เล่นละครตบตาคุณแม่จนนิเข้าหน้าคุณแม่ไม่ติด อธิบายยังไง คุณแม่ก็หาว่านิแก้ตัว"
"อันที่จริงรินเค้าก็ดูๆพฤติกรรมคุณรมณีมาสักพักแล้วนะครับ"
"ดูๆงั้นเหรอคะ อย่างยัยรมณีมันต้องตบสถานเดียวเท่านั้น" นิยาใช้ส้อมจิ้มจึกในอาหาร ดนุเห็นแล้วสยอง นิยาเห็นรีบเปลี่ยนท่าที "นิโกรธนี่คะ อืม...คืนนี้คุณแม่มีประชุมกับสมาคมถึงดึก คุณดนุช่วยไปทานข้าวที่บ้านนิหน่อยสิคะ"
"ได้สิครับ ผมก็อยากเจอรินด้วย"
"ดีค่ะ รุมมันเลย"
"คุณนิยา!..." ดนุตกใจว่านิยาคิดจะทำอะไร
นิยารีบบอกว่าเธอล้อเล่น แต่แววตามีแผนร้าย คิดเอาคืนรมณีเต็มที่...
ooooooo
กลับมาถึง เรืองรินเห็นสภาพห้องโถงบ้านเละระเนระนาดจากฝีมือการตบตีกันของเกสรกับกิ่งกานต์ อ่อนบ่นไปเก็บไป
"ทั้งโดนลูกหลงแล้วยังต้องมาตามเก็บซากอีก"
"เละอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย" เรืองรินไม่อยากเชื่อ
รมณีเดินมาเห็นเรืองรินก็ดีใจ "รินมาก็ดี ช่วยยัยอ่อนหน่อยสิ คุณนลกำลังจะมาถึงแล้ว"
"แล้วถ้าคุณนลเห็นสภาพบ้าน..." เรืองรินเป็นกังวล เช่นกัน
"ก็นี่ไง ถึงได้บอกว่าให้รีบๆช่วยกันเก็บ" รมณีเร่งเรืองริน
เรืองรินหมั่นไส้รมณีจึงแกล้งทำเป็นเร่งรีบหยิบโน่นส่งนี่ให้รมณีเอาไปไว้ ตามที่ของมันจนห้องสะอาดเรียบร้อยเหมือนเดิม ทั้งสามยืนมองอย่างพอใจ
"แล้วอย่าให้เรื่องวุ่นวายวันนี้รู้ไปถึงหูเจ้านายพวกเธอแม้สักคนนะ" รมณีสั่ง
พอดีนลกลับมา ทั้งสามพร้อมใจกันฉีกยิ้ม นลเห็นแล้วแปลกใจต้องถามว่ามีอะไรกันหรือเปล่า อ่อนอ้าปากจะรายงาน เรืองรินรีบปิดปากอ่อนดึงออกห่าง รมณีเข้าคล้องแขนนลถามว่าเหนื่อยไหม นิยาตามเข้ามาเห็นจึงแขวะ
"ไม่เหมือนสามีภรรยาไปหน่อยเหรอคะ...ถามเหนื่อยมั้ยคะ แล้วรับเสื้อสูทไป ถ้าไม่ใช่หน้าที่ภรรยาก็คนใช้ดีๆนี่เองนะคะ"
"นิเข้าใจล้อณีเล่นนะ" รมณีหัวเราะ
ดนุเข้ามาอีกคน ทักทายนล แล้วหันไปยิ้มให้เรืองริน นิยาเข้าไปดึงนลออกจากรมณีดื้อๆ แล้วพูดยิ้มๆกับรมณี
"วันนี้นิให้ตั้งโต๊ะที่ริมสระ ไปกันเถอะค่ะ ณีต้องชอบ"
ริมสระน้ำ นลเดินคุยกับดนุเรื่องสัพเพเหระ อ่อนกับป้าบัวช่วยกันจัดโต๊ะอาหารตามที่นิยาสั่ง เรืองรินยกถาดแก้วน้ำเข้ามา สายตามองนิยาอย่างสงสัย นิยายักคิ้วให้จนเรืองรินต้องเข้ามากระซิบถาม
"อะไรของแกหือ ยัยนิ ฉันงงไปหมดแล้ว"
"แกก็คอยดูเอาสิจ๊ะ ยัยริน" สายตานิยาจิกไปที่รมณีซึ่งเดินเข้ามา
รมณียิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร "โรแมนติกจัง อาหารก็น่าทานทั้งนั้นเลย"
นิยายิ้มรับ...เวลาผ่านไป นิยานั่งคู่กับดนุหันหน้าเข้าสระน้ำ รมณีนั่งคู่นลหันหลังให้สระ นิยาลุกขึ้นนำทุกคนยกแก้วชน "เอ้าชนค่ะ..."
พอทุกคนลุกขึ้น นิยาก็ส่งสัญญาณให้อ่อนทำตามแผนที่สั่งไว้ อ่อนพยักหน้า แล้วเดินมาด้านหลังนิยา ดึงเก้าอี้เธอออกขณะที่กำลังจะนั่งลง ป้าบัวเห็นร้องลั่น
"ว้าย! นังอ่อน แกทำอะไร"
นิยาได้ยินรู้ว่ามีอะไรผิดพลาดแต่ยั้งตัวเองไม่ทันนั่งโครมลงไปกับพื้นก้น จ้ำเบ้า ดนุตกใจรีบเข้าประคอง นลแซวว่าอยากจับกบหรือ นิยาค้อนขวับเจ็บใจ
อ่อนหัวเราะคิกคัก เรืองรินกระซิบถาม "ทำไมแกทำอย่างนั้นล่ะ"
"คุณนิยาสั่ง"
"ยัยนิ เอ๊ย! คุณนิน่ะนะสั่งให้แกเอาเก้าอี้ออก"
"เรียกคะแนนคุณดนุไง โด้...แค่นี้ดูไม่ออกเหรอพี่ริ้น" อ่อนเข้าใจไปแบบนั้น
เรืองรินมองสภาพนิยาแล้วไม่อยากเชื่อ "เจ็บตัวขนาดนั้น ไม่น่าใช่นะ"
รมณียังไม่เอะใจ จึงถามนิยาว่าเจ็บไหมไปตามมารยาท นิยากัดฟันกรอดเจ็บใจ...
ooooooo
เห็นนิยาผสมเครื่องดื่มที่โต๊ะเครื่องดื่ม เรืองรินก้าวเข้ามาเตือนนิยา "พอเหอะแก หาเรื่องเจ็บตัวแท้ๆเลย"
"ไม่ ถ้าคืนนี้ยัยรมณีไม่เจ็บตัว อย่ามาเรียกฉันว่านิยา"
ว่าแล้วนิยาก็ถือแก้วเครื่องดื่มสองแก้วเดินไปหารมณี "ช่วยชิมหน่อยสิ นิเพิ่งหัดผสม"
นลแกล้งแซวว่าไม่เผื่อเขากับดนุบ้าง นิยาตอบว่า ผู้ชายให้กินน้ำเปล่า ดนุจึงยกแก้วน้ำชนกับแก้วนล
"เอ้า งั้นชนครับคุณนล"
รมณีรับแก้วจากนิยาแบบไม่ค่อยไว้ใจ "คิดว่าฉันจะหลงกลกินน้ำบ้าๆใส่อะไรก็ไม่รู้ของเธองั้นสิ"
พลันรมณีสาดน้ำในแก้วใส่นิยาแล้วร้องขึ้น "ว้าย ขอโทษนะนิ โธ่...ณีนี่แย่จริงๆเลย"
นิยาเม้มปากแน่น รู้ว่ารมณีแกล้ง จึงทำเป็นเมากุมขมับ
"โอ๊ะ...โอย ทำไมจู่ๆมึนก็ไม่รู้ สงสัยนิจะเมา"
นิยาก้าวเท้าเข้าหารมณี รมณีถอยจนติดขอบสระ เตรียมตั้งรับเต็มที่ พอนิยาเข้ามาใกล้จึงเบี่ยงตัวหลบไปทางนล ทำให้นิยาพลาดตกน้ำในสระตูม ดนุตกใจกระโจนลงไปช่วยนิยาทันที เรืองรินตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...
พอขึ้นจากน้ำ เรืองรินพานิยากับดนุซึ่งตัวเปียกปอนมาที่ห้องโถง นิยารู้ตัวว่าผิด ยกมือไหว้ขอโทษดนุหลายต่อหลายครั้ง
"ขอโทษค่ะ ขอโทษๆๆ นิขอโทษจริงๆนะคะคุณดนุ"
"บอกแล้วไงครับว่าไม่เป็นไร...คุณขึ้นไปช่วยคุณนิยาเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ" ดนุบอกเรืองริน
นิยาบอกเรืองรินให้ไปเอาเสื้อผ้านลมาให้ดนุเปลี่ยน ดนุบอกว่าเขามีเสื้อสำรองในรถ เรืองรินจึงบอกนิยาให้รีบไปเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวจะป่วย
"เออๆ ฝากดูคุณดนุด้วยนะ"
"ย่ะ แม่จอมวางแผน ฮ่ะๆๆๆ"
"ซ้ำเติมเพื่อนเหรอ" นิยาค้อนขวับเดินขึ้นบันได
เรืองรินหันมาหาดนุ "เอากุญแจรถมา รินไปเอาเสื้อผ้าให้ ในกระเป๋ากีฬาใช่มั้ยคะ"
ดนุยื่นกุญแจให้ รมณีเดินเข้ามาทำสีหน้าเป็นห่วง
"เป็นไงกันบ้างคะ อ้าวนี่คุณดนุยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า อีกเหรอ...คุณนลสั่งให้เธอพาคุณดนุขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนลไง ทำไมยังอยู่ตรงนี้กันอีกล่ะ"
"บอกตอนไหนคะ" เรืองรินแปลกใจที่เธอไม่เห็นได้ยิน
"ยังจะมาถามให้เสียเวลา รีบไปเถอะ เดี๋ยวก็ถูกคุณนลดุเอาอีกหรอก"
เรืองรินพาดนุขึ้นบันไดไปแบบงงๆ รมณีมองตามยิ้มๆสะใจ...กลับมาหานลที่ยืนหงุดหงิดกับเรื่องวุ่นวายที่เกิด ขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน รมณีมองนลอย่างตั้งหลักที่จะพูด "นลคะ..."
"ผมคิดว่าคุณขึ้นห้องนอนไปแล้ว...ไม่รู้ว่าที่คุณแม่ ชวนคุณมาอยู่ที่นี่ มันช่วยให้คุณหายเร็วขึ้นหรือทำให้อาการคุณแย่ลงกันแน่นะณี"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่เรื่องวุ่นวายเล็กๆน้อยๆ อืม...แล้วนี่นิกับคุณดนุเป็นไงบ้างคะ"
"ผมกำลังจะเข้าไปดู"
"ณีขอรออยู่ตรงนี้ดีกว่านะคะ เข้าไปก็มีแต่จะทำให้เรื่องบานปลาย ยังไงก็คุยกับยัยนิดีๆนะคะ"
นลพยักหน้าให้รมณีก่อนจะเดินเข้าบ้าน
ooooooo
ในห้องนอนนล เรืองรินหยิบเสื้อผ้านลส่งให้ดนุ เขารับไว้และรวบมือเธอไว้ด้วย เรืองรินยิ้มๆค่อยๆดึงมือออกและให้เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะเป็นหวัด ดนุอ้อนว่าเขายังไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอสองต่อสองเลย เรืองรินแกล้งถามว่าเราโกรธกันด้วยหรือ ดนุยิ้ม
"นี่ละเรืองรินตัวจริง เฉไฉละเป็นที่หนึ่งเลย" ดนุกอดเรืองรินอย่างรักใคร่
เรืองรินยิ้มมีความสุขแต่สักพักเปลี่ยนเป็นกลุ้มใจเพราะรู้ใจตัวเองแล้วว่าไม่ได้รักดนุเหมือนเดิม...
นิยาแต่งตัวเสร็จเดินออกมาจากห้อง เจอเข้ากับนล นลจับหัว นิยาโยกแรงๆ
"ทำเรื่องวุ่นวายนักนะเรา...แล้วคุณดนุล่ะ"
นิยาตอบไปว่าคงเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนล "นิคิดว่าพี่นลจะโกรธนิมากซะอีก พอยัยรินบอกว่าพี่นลให้คุณดนุ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพี่นล นิค่อยโล่งใจหน่อย"
นลก้าวฉับๆไปที่ห้องทันที นิยารีบวิ่งมาดักหน้าให้รอเดี๋ยว...นิยาโผล่เข้ามาในห้องก่อน เห็นดนุกอดเรืองรินอยู่จึงตัดสินใจปราดเข้าไปแทรกกลาง ทั้งดนุและเรืองรินตกใจ แต่ พอดีนลเข้ามา นิยารีบจับไหล่ดนุหันไปมา
"เอ้อ...นิยาดูความเรียบร้อยให้นะคะ"
"ขอบคุณมากเลยนะครับคุณนล จะเสียก็แต่ผมใส่แล้วหล่อสู้คุณนลไม่ได้ฮ่ะๆๆ" ดนุหันมาค้อมหัวนิดๆให้นล
นลยิ้มฝืดๆ นิยารีบพาดนุกับเรืองรินเดินออกจากห้อง สวนกับรมณี นิยาเชิดใส่แล้วพูดเปรยๆว่า
"ว้าย...แผนล่ม ฮิๆ"
นิยาเดินออกไปส่งดนุที่รถ รมณีมองตามด้วยความเคียดแค้น...
ooooooo
อ่านละครย่อเรื่อง สาวใช้ไฮเทค ตอนที่ 17
ที่มา ไทยรัฐ