อ่านละครย่อเรื่อง สงครามชีวิตโอชิน วันที่ 4 ตุลาคม 2553
“โอชินเป็นผู้หญิงที่ใจแข็งจริง ๆ นะคะ ฉันดูแล้วอดริษยาไม่ได้ ฉันเองเสียอีกอยากจะทำอะไรไม่ได้ทำเลย เป็นสะใภ้ ก็รู้อยู่ว่ามันต้องลำบาก จึงได้อดทน เคยคิดจะหนีออกจากบ้านนี้ตั้งหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ มาเห็นโอชินกล้าตัดสินใจมันสะใจอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว”
คราวนี้ฟุกุทาโร่ก็เลยลุกนั่งด้วยความ ร้อนใจ กล่าวเฉียบขาดว่า “จึเนะโกะ...เรื่องบ้า ๆ อย่างนี้อย่าให้เข้าหูคุณแม่เป็นอันขาดนะ...เดี๋ยวเกิดเรื่อง”
รุ่งเช้าของวันถัดมา โอชินตั้งใจว่าจะอำลาบ้านทาโนคุระแต่เช้า ติดขัดในเรื่องยิ่ว เดินเข้ามาที่ห้องครัวพบจึเนะโกะเพียงคนเดียว ก็เข้าไปกราบขอบคุณที่ได้ช่วยเหลือมาตลอด
“จะไปแล้วรึ แล้วเรื่องยิ่วจะทำยังไง”
“จะลองไปขอร้องคุณแม่ดูอีกสักครั้งค่ะ”
“ไม่สำเร็จละมั้ง เอาแบบนี้เถอะ โอชินไปรอที่ตรงไหนสักแห่งนะ...ฉันจะเอายิ่วไปส่งให้เอง...พอเธอออกไปแล้วคุณแม่ก็จะเลิกระแวง ถึงตอนนั้นฉันจะแอบพายิ่วไปให้”
“นึกออกแล้ว รอฉันอยู่ที่หลุมฝังศพลุงเงนนะ”
สิ้นคำโอคิโย่เดินออกมาจากในห้องจึเนะโกะวางสีหน้าเรียบค้อมหัวให้กล่าวทักทาย โอคิโย่เปลี่ยนสายตามามองดูโอชินถามว่ายังไม่ไปอีกหรือ พอดีกับไดโงะโร่เดินออกมา โอชินค้อมศีรษะให้กล่าวอำลา
“ขอให้โชคดี ต่อไปถ้าลำบากขึ้นมาละก็อยากจะกลับมาก็เชิญ”
“พูดเป็นเล่น ไปแล้วจะกลับมาอีกไม่ได้ โอชินก็ต้องเข้าใจตามนี้”
“เธอนี่ก็พูดไปได้ ยิ่วก็ยังอยู่ที่นี่จะตัดแม่ตัดลูกได้ยังไง”
ฟุกุทาโร่เดินมาหาโอชิน ยื่นซองเงินส่งให้กล่าวว่า “นี่คือน้ำใจของฉัน โอชินได้ช่วยงานฉันอย่างมาก ขอให้รับไว้ด้วย”
โอชินน้อมรับไว้ด้วยความซาบซึ้ง ริวโซ่กล่าวกับภรรยาว่า “ฉันจะไปส่งเธอที่สถานีรถไฟ”
“บ้าอีกแล้ว โอชินเขาเป็นฝ่ายทอดทิ้งแก จะอาลัยอาวรณ์ไปถึงไหนกันนะริวโซ่”
โอชินก้มหน้าเดินออกมาจากบ้านทาโนะคุระ ริวโซ่วิ่งตามออกมา ยื่นซองเงินส่งให้โอชิน
“นี่เป็นเงินที่เอามาจากคุณพ่อ รับไว้เถอะแล้วเขียนบอกฉันมาด้วยว่าอยู่ที่ไหน”
โอชินรับไว้และจากสามีอย่างเย็นชา ในใจก็คะนึงไม่หายว่าวาจาที่จึเนะโกะให้ไว้จะเป็นไปได้หรือไม่หนอ เหมือนความพอดีเกิดขึ้น พอโอชินคล้อยหลังได้ประเดี๋ยวเดียว โอคิโย่ก็จำเป็นต้องออกไปเยี่ยมเพื่อนบ้านที่ไม่สบาย จึเนะโกะฉวยเวลานั้นแอบพายิ่วตรงดิ่งไปยังหลุมฝังศพเงนเอม่งที่นัดหมาย โอชินรู้สึกตื่นเต้นดีใจเหลือจะกล่าว จึเนะโกะรีบเอายิ่วผูกหลังโอชิน
“ขอบคุณมากค่ะ หนูจะไม่ลืมพระคุณอันนี้เลย”
“รีบไปเถอะ ฉันเองก็เป็นแม่คน ถ้าทำได้เหมือนโอชินก็จะต้องขอพาเอาลูกไปด้วย”
“แล้วเผื่อคุณแม่รู้...”
“ช่างเถอะ ค่อยแก้ปัญหา...อย่าห่วงเลย คุณแม่มีหลานตั้งสี่คน อีกไม่นานก็ลืมยิ่วเองน่ะแหละ”
โอชินรู้สึกในน้ำใจอันงดงามของจึเนะโกะ อย่างคาดไม่ถึง จึเนะโกะกลับมาถึงบ้าน พบแม่ผัวยืนตาเขียวอยู่กับโอจึหงิ พยายามวางสีหน้าให้เป็นปกติ ในมือถือผักที่ทำเป็นว่าไปซื้อมา
ที่มา เดลินิวส์