อ่านละครย่อเรื่อง ศิราพัชร ดวงใจนักรบ วันที่ 1 ตุลาคม 2553
“หลังสงคราม มินาลินกับมินทุต้องรวมเป็นหนึ่ง แต่ว่าที่กษัตริย์กลับไม่เห็นถึงความสำคัญข้อนี้ นายไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าไม่มีการอภิเษก การรวมประเทศย่อมไม่เกิดขึ้น นายจะรักใครอื่นไม่ได้ เข้าใจใช่มั้ย”
“ภูษณะ ฉันอยากให้นายรู้ว่า...ฉันห้าม หัวใจตัวเองไม่ได้”
ภูษณะโมโหชกพชรกระเด็น แล้วตามเข้าไปชกซ้ำอีกครั้ง บาจรีย์ไม่ได้ยินที่ภูษณะกับพชรคุยกัน แต่พอเห็นพชรโดนชกก็รีบบอก ธามให้เข้าไปช่วยห้าม ธามเห็นท่าทีที่ภูษณะแสดงออกก็พอจะเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น บาจรีย์ไม่รู้อะไรรีบประคองพาพชรกลับไปทำ แผลที่เรือนพัก
“แผลแค่เล็กน้อย ไม่ต้องลำบากน้องหรอก อย่าห่วงเลย”
“ไม่ห่วงได้ยังไง บาจรีย์คือว่าที่ชายาของพี่นะคะ สำหรับบาจรีย์แล้วพี่พชรเป็นคนสำคัญที่สุด ทำไมพี่พชรถึงได้เย็นชากับน้องนักล่ะ พี่พชรรู้อะไรมั้ยว่า ไม่ใช่แค่บาจรีย์ที่จะเสียใจอย่างที่สุด ถ้างานอภิเษกสมรสของเราไม่เกิดขึ้น แต่คนที่เสียใจมากกว่านั้นก็คือประ ชาชนชาวมินทุและมินาลิน ถ้าการรวมประเทศ ล้มเหลว แต่มันคงไม่มีวันนั้นใช่มั้ยคะ”
ทำได้ดีที่สุดแค่เพียงยิ้มให้พยักหน้า น้อย ๆ แม้ใจจะไม่รู้สึกเช่นนั้นก็ตาม!!
---@@@---
คเชนทร์และคามินแอบลอบเข้ามาในป่าจากทางทิศใต้ สหายที่คอยเฝ้าสำรวจตรวจตราอยู่ทางทิศใต้ถูกฆ่าตาย พาริณที่อยู่อีกด้านของป่าไม่สามารถติดต่อสหายที่เฝ้าอยู่ทางทิศใต้ได้ รู้สึกเอะใจรีบย้อนกลับไปเอารถที่ค่าย ตั้งใจจะไปดูที่จุดเฝ้าระวังทิศใต้ แต่พอไปถึงค่ายกลับได้พบพชรนั่งดื่มเหล้าเมามายอยู่ในห้องพักตามลำพัง
พาริณเป็นห่วงพชร รีบเข้ามาช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ พชรจับมือพาริณมาวางไว้แนบอก เพ้อบอกรักลำธารออกมา พาริณเสียใจมากแต่ด้วยความใกล้ชิด ทำให้พาริณเผลอใจ โน้มตัวลงไปนอนเคียงข้างพชรอย่างมิอาจสะกด อารมณ์แห่งความปรารถนาอันรุนแรงเอาไว้ได้
ลำธารรู้จากธีรัชว่าพชรได้รับบาดเจ็บจากการประลองกับภูษณะ จึงหอบกล่องยามาหาที่เรือนพักตั้งใจจะมาทำแผลให้ แต่กลับเจอบาจรีย์ยกถาดข้าวต้มตัดหน้าเอาเข้าไปให้พชรในห้องพักเสียก่อน บาจรีย์ตกใจมากที่เปิดประตูเข้าไปเห็นพาริณนอนเคียงข้างพชรที่กำลังเมาหลับไม่ได้สติ
บาจรีย์ต่อว่าพาริณอย่างรุนแรง พาริณ พยายามปฏิเสธ แต่สร้อยรักเท่าชีวิตที่ขโมยมาเก็บไว้กลับหล่นออกมาเป็นหลักฐานมัดตัวแน่น ขึ้นไปอีก บาจรีย์ตบหน้าพาริณอย่างแรง ลำธาร ตามเข้าไปจับมือบาจรีย์ไว้ไม่ให้ตบพาริณซ้ำ พชรรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดี พาริณทนสู้หน้าพชรไม่ไหวรีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกไป บาจรีย์วิ่งตามออกไปสั่งให้ทหารจับตัวพาริณไว้
ภูษณะกับธามได้ยินเสียงเอะอะรีบวิ่งมาดู พชรตามมาช่วยอธิบาย แต่พอรู้ว่าพาริณ เป็นคนขโมยสร้อยรักเท่าชีวิตไป พชรก็ถึงกับอึ้ง ภูษณะสั่งขังพาริณไว้ในห้อง ในฐานะที่เป็นหัวหน้าหน่วยเฝ้าระวังภัยนอกค่าย แต่กลับ ทิ้งความรับผิดชอบ
ภูษณะให้สหายสองคนไปทำหน้าที่แทนพาริณที่จุดเฝ้าระวังทางทิศใต้ สหายทั้งสองก็ถูกคเชนทร์และคามินฆ่าตายอีก คเชนทร์ กับคามิน ได้แผนที่กองกำลังใต้ดินมาจากสหายที่ภูษณะส่งไปทำงานแทนพาริณที่จุดเฝ้าระวังทางทิศใต้ ทั้งคู่แอบลอบเข้าไปจัดการกับพชรที่เรือนพัก แต่กลับได้พบกับวาสินและลำธารที่มาตรวจร่างกายให้กับวาสินแทน
คามินกับคเชนทร์ดีใจมากรีบจับตัววาสินกับลำธารขึ้นไปบนเนินเขา ที่ซึ่งวาสินเคยสั่งประหารพรรคพวกของตน ตั้งใจจะฆ่าวาสินสังเวยชีวิตให้กับพรรคพวกที่ตายไป โชคดีพชรกับธามตามไปช่วยไว้ได้ทัน อดิศรตามไปสมทบ ทั้งสามช่วยกันต่อสู้กับคเชนทร์และคามินอย่างสูสี
พชร ธาม และอดิศรพลาดท่า เกือบถูกคเชนทร์และคามินฆ่าตาย ภูษณะกับจ่าแสงตามมาทัน ทั้งคู่ช่วยกันระดมยิงใส่ คเชนทร์และคามินตัดสินใจโดดหนีลงไปทางหน้าผา ทุกคนคิดว่าคเชนทร์และคามินคงไม่รอดแน่ จึงช่วยกันพาวาสินกับลำธารกลับไปที่ค่าย
พชรกลับไปปล่อยพาริณออกจากห้องขัง ก่อนปล่อยไม่ลืมให้พาริณสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก บาจรีย์เดินผ่านมาเห็น รู้สึกไม่พอใจมาก ด่าว่าพาริณอย่างรุนแรง จนพาริณ ทนไม่ไหววิ่งหนีซมซานออกไปเจอกับลำธาร
ลำธารขอให้พาริณอยู่ด้วยกันที่ค่ายต่อไป ไม่ให้หนีไปไหน พาริณยังคงไม่เชื่อใจลำธาร ลำธารยกเอาชื่อพชรขึ้นมาอ้าง หวังให้พาริณยอม อยู่ที่ค่ายต่อ แต่พาริณกลับยิ่งโมโห ผลักลำธารกระเด็น จังหวะนั้นเองบาจรีย์กับพชรเดินตามมาถึงพอดี พาริณหันไปเห็นก็รีบวิ่งหนีออกไป พลางปาดน้ำตาด้วยความปวดร้าว
---@@@---
ตอนที่ 16
พาริณวิ่งกระเซอะกระเซิงหนีเข้าไปในป่า คิดจะฆ่าตัวตาย แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ ทิ้งมีดที่เตรียมใช้ปาดคอลงกับพื้น
“เท่านี้เองเหรอ ที่ฉันจะทำให้ท่านได้ หากแม้ต้องตาย ฉันก็ไม่ควรตายอย่างไร้ค่า ไร้ความหมาย”
---@@@---
ลำธารให้วาสินนอนพักดูอาการอยู่ที่ห้อง พยาบาลหนึ่งคืน พชรแอบได้ยินวาสินคุยกับลำธารเรื่องที่ลำธารพยายามจะช่วยชีวิตวาสินไว้ แม้จะไม่สำเร็จแต่ก็ช่วยถ่วงเวลาให้พวกพชรตามไปช่วยไว้ได้ทัน พชรเห็นลำธารคอยดูแลวาสินอย่างใกล้ชิดก็ยิ่งรู้สึกดีกับลำธารมากขึ้นไปอีก
ลำธารเผลอหลับอยู่ในห้องพยาบาล พชรเข้าไปอุ้มลำธารพากลับไปส่งที่ห้องพัก ธามที่กำลังยืนคุยอยู่กับบาจรีย์หันไปเห็น รีบเบี่ยงเบนความสนใจไม่ให้บาจรีย์เห็นภาพบาดตา ด้วยการหลอกว่ามีคางคกอยู่ข้างหลัง บาจรีย์กลัวมากโดดกอดธามแน่น ธามแอบดีใจที่หลอกบาจรีย์ได้ แถมแอบชื่นใจที่โดนกอด บาจรีย์พอรู้ว่าถูกหลอกก็รีบเดินหนีกลับเข้าห้องไปด้วยความโกรธ
ธามเดินตามไปดักรอพชรอยู่หน้าห้องพัก ลำธาร “เจ้าหญิงบาจรีย์เพิ่งจะไล่พาริณออกไป นายจะทำให้ลำธารต้องเดือดร้อนอีกคนรึยังไง ถ้าเจ้าหญิงบาจรีย์เห็นนายอุ้มลำธารขึ้นเรือน อะไรจะเกิดขึ้น”
“ขอโทษ..ฉันแค่พาเธอมาพักผ่อน”
“คราวหน้า ฉันไม่ได้อยากได้ยินคำขอโทษอีก”
“ธาม...ฉันจะไม่ขอโทษ เพราะจะไม่มีครั้งหน้า และจะไม่มีใครมาลบหลู่เกียรติของลำธารได้”
พชรเดินไปอย่างมุ่งมั่น ธามอึ้ง รู้สึกได้ถึงความตั้งใจลึก ๆ ของพชร
---@@@---
พาริณแอบปลอมตัวเป็นนางรำเข้าไป ในวังมินาลินเพื่อลอบฆ่าดารัณ โชคร้ายถูกราชิตจับได้ก่อนทำสำเร็จ พาริณวิ่งหนีออกไปทางหน้าวัง เจ็บทั้งตัว และเจ็บใจที่แผนไม่สำเร็จ ทหารดารัณวิ่งตามมายิงโดนเข้าที่ไหล่ พาริณกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง เป็นจังหวะเดียวกับที่คเชนทร์หามคามินที่บาดเจ็บหนักกลับมาถึงวัง ราชิตกับทหารหันไปให้ความสำคัญกับคเชนทร์และคามินมากกว่าการตามล่าพาริณ
“เจ็บโว้ย...รีบช่วยพวกข้า เรากุมความลับของค่ายไอ้พชรอยู่นะโว้ย เร็ว ๆ ซี่”
“พวกแกเข้าถึงค่ายไอ้พวกต่อต้านแล้วงั้นรึ”
“เออสิวะ รีบรักษาข้า ถ้าข้าตายท่านไม่ได้ไปถล่มค่ายมันแน่ เร็วเข้า ๆ”
ราชิตส่งสัญญาณให้ทหารรีบมาพาทั้งสองเข้าไปรักษาตัวในวัง พาริณที่แอบหลบอยู่ไม่ไกลถึงกับอึ้ง
“สองคนนี้เองรึ ที่บุกเข้าค่าย”
---@@@---
จู่ ๆ ก็มีคนส่งรหัสมอสมาเตือนพชรว่าสองนักฆ่ารอดตายกลับไปที่วังมินาลิน และดารัณ กำลังจะทุ่มกำลังมาถล่มค่ายกองกำลัง อดิศร บอกพชรให้รีบวางแผนจุดป้องกันต่าง ๆ ไม่ใช่ให้ตั้งรับ แต่ต้องโจมตีไม่ให้พวกดารัณบุกเข้ามาในค่ายได้ พชรอดสงสัยไม่ได้ว่าใครเป็นคนส่งรหัสมอส มา
คเชนทร์กับคามินมอบแผนที่ตั้งค่ายกองกำลังให้กับดารัณ ราชิตวางแผนให้หน่วยกู้ระเบิดเข้าไปเคลียร์พื้นที่ก่อน จากนั้นกำลัง พลพร้อมอาวุธทุกชนิดจะเดินเท้าจู่โจมจากทั้งสี่ทิศ แล้วมาบรรจบกันที่ทางเข้าออกทั้งสี่ของค่ายกองกำลัง คเชนทร์กับคามินขอเข้าร่วมรบด้วย เพราะ อยากเป็นคนตัดหัววาสินด้วยตัวเอง ดารัณกับราชิตพากันยืนตะลึง ไม่คิดว่าวาสินยังมีชีวิตอยู่
“เหลวไหล เราเป็นคนฆ่าวาสินเอง มัน จะไม่ตายได้ยังไง”
“ข้าไม่รู้หรอก รู้แต่ว่ามันยังหายใจสบายดี แต่ดูเหมือนว่าเลอะเลือนจำความไม่ได้”
“ถ้ามันยังไม่ตาย ก็จงหยิบยื่นความตายให้แก่มัน ศึกครั้งนี้ค่ายของพวกมันต้องไม่เหลือแม้แต่ซาก” ดารัณขบกรามแน่นเดือดดาลดุดันมากกว่าครั้งไหน ๆ!!!
---@@@---
เวคินให้คนออกไปจัดการฝังระเบิดในป่าเพิ่ม เพื่อปิดเส้นทางเข้าออกจากป่าทั้งสี่ทิศ พชรวางแผนแบ่งกำลังคนออกเป็น 4 กอง คอยซุ่มยิงพวกดารัณที่จะบุกเข้ามาทั้งสี่ทิศ โดยพชรให้ภูษณะคอยประจำอยู่ทิศเหนือ ธามคุมพื้นที่ทิศตะวันออก เวคินประจำทิศตะวันตก ส่วนทิศใต้ที่เป็นจุดบอดพชรอาสาอยู่คุมพื้นที่ด้วยตัวเอง
อ่านละครย่อเรื่อง ศิราพัชร ดวงใจนักรบ วันที่ 1 ตุลาคม 2553
ที่มา เดลินิวส์