@^@..อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าวตอนที่ 6-7
อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าว ตอนที่ 6
ขณะที่ทอรุ้งเดินเข้าไปในห้องทำงาน นายต่อตามเข้าไปทันที พร้อมกับขอโทษเธอ ที่เขาทำให้งานของเธอเสียหาย รับว่าเขานอนหลับเพลินจนตื่นสาย ไม่เข้าใจ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน รุ้งคงผิดหวังในตัวเขามาก
"ฉันจะผิดหวังมากกว่า ถ้ารู้ว่าคุณคิดร้ายกับฉันกับคุณพ่อ แต่เรื่องวันนี้ฉันถือว่าเรื่องเล็ก ขอให้ลืมมันซะ"
"รุ้งกำลังสงสัยอะไรในตัวพี่หรือเปล่า" ทอรุ้งย้อนว่า เขาทำอะไรให้เธอสงสัยล่ะ "เรื่องที่ลุงทรพูดเมื่อวาน พี่ก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ท่านพูดออกมา แต่มันไม่เป็นความจริง พี่ไม่ได้ เกี่ยวข้องกับคุณพงศ์เกียรติเลย"
"จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง"
"พี่จะหาทางพิสูจน์ตัวเอง จะไม่ทำให้รุ้งผิดหวังอีก" ต่อตระกูลทิ้งท้ายอย่างจริงจัง ก่อนเดินกลับออกจากห้องไป ทอรุ้งนั่งลงคิดวกวนสับสนในพฤติกรรมของเขา...ต่อตระกูลกลับมายังห้องทำงานของเขา...ความเครียดเบียดอกจนต้องดึงมือถือขึ้นมากดฉับๆตามเบอร์บ่อนเสี่ยเวคิน พอติดถามกันไปมา ต่อตระกูลบอกว่า เพื่อนชื่อสมชายแนะนำมาว่าที่นั่นมีอะไรสนุกๆมากมาย
"ถ้าคุณอยากเสี่ยงโชคไม่ยาก ผมบันทึกเบอร์คุณไว้แล้ว คุณจะได้เป็นสมาชิกใหม่ ผมจะส่งเอสเอ็มเอสไปให้ ขอให้โชคดีกับการมาเสี่ยงโชคนะครับ"
เสียงทางนั้นวางสายไป...จากนั้นไม่นานมีเอสเอ็มเอสมา ต่อตระกูลดูเบอร์แล้วยิ้มอย่างพอใจ
ooooooo
ตอนที่ 7
เมื่ออาเปรมรู้ข่าวกรองกาญจน์ฉีกหน้าทอรุ้งหลานสาว จึงรีบมาถามเรื่องนี้ ทอรุ้งรับว่า นี่คือสิ่งที่รุ้งกลัวว่าน้ากรองจะทำ เปรมยุดาคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น คนอย่างกรองกาญจน์ไม่ทำแค่นั้นแน่
"เรื่องคงไม่จบแค่นี้ สิ่งที่รุ้งกลัวคือ พี่ต่อร่วมมือกับน้ากรองด้วย"
"อาบอกแล้วว่ามันน่าสงสัย รุ้งอย่าเอานายต่อมาอยู่ ใกล้ตัวเลยนะ"
"ตอนนี้ยังไม่มีอะไรชี้ชัดว่าเขาคิดร้ายกับรุ้ง ที่ผ่านมาเขาช่วยรุ้งรอดตายหลายครั้ง"
"มันอาจเป็นกลลวงสองแม่ลูกนั่นก็ได้ ยายกรองน่ะร้อยเล่ห์มายาจะตาย นายก้องก็เจ้าชู้เขี้ยวลากดิน นึกเรอะว่านายต่อจะผ่าเหล่าผ่ากอมาได้" สองอาหลานได้แต่มองตากันคิดหนัก
ในคืนนั้น ต่อตระกูลก็เข้าไปบ่อน โดยมีสมุนเสี่ยเวคินต้อนรับตามกฎของเขา เมื่อเข้าไปถามหาเสี่ยเวคิน จึงถูกลูกน้องซักหนักว่าถามหาเสี่ยทำไม ต่อตระกูลบอกเขาเอาเงินมาน้อย แต่มีหุ้นเยอะ อยากเอามาแลกเงินสดเล่น ลูกน้องเสี่ยบอกไม่ต้องคุยกับเสี่ย เขาจัดให้ได้ อยากได้เงินเท่าไหร่ เมื่อต่อตระกูลจะขอคุยกับเสี่ยให้ได้ จึงถูกไล่ให้กลับไป เพราะไม่ไว้ใจว่าจะมาเล่นจริงรึเปล่า...ต่อตระกูลจึงหันหลังกลับไป...โดยไม่รู้ว่า เทวัญที่จับตาเขามาแต่แรกแอบถ่ายรูปเขาไว้ทุกระยะ...
ไม่นานนัก...ภาพต่อตระกูลที่ไปบ่อนมาปรากฏบนจอคอมฯ โดยคมชิตเป็นคนคลิกให้ดู กรองกาญจน์ยิ้มอย่างพอใจที่ต่อตระกูลมาติดกับง่ายๆอย่างนี้...เมื่อกรองกาญจน์กำจัดต่อตระกูลให้ห่างทอรุ้งได้ ก็จะทำอะไรสะดวกขึ้น เหลือยายเปรมเพียงคนเดียว ที่ได้วางแผนกำจัดให้สิ้นไว้แล้ว...
กรองกาญจน์มองรูปนายต่อ...ยิ้มเจ้าเล่ห์และมีแผน แต่ยังไม่บอกคมชิตให้รู้...
ทอรุ้งกำลังจะเข้านอน กราบหมอนแล้วมองไปทางมือถือ มีเสียงส่งข้อความดัง จึงรีบดู...ทอรุ้งอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นภาพต่อตระกูลกำลังอยู่ในบ่อนการพนัน หลายรูปหลายมุม จนรุ้งเอะใจว่ามันอะไรกัน?...ทอรุ้งรีบไปที่ห้องนอนอาเปรม เอารูปในมือถือให้อาเปรมดู บอกว่าไม่รู้ใครส่งมา...ทั้งสองนึกไม่ออกว่าเขาส่งมาให้มันได้อะไร ส่งมาเพื่ออะไร ทอรุ้งคิดว่ามันต้องมีอะไรที่อยากบอกเธอแน่ๆ
"มันจะเป็นใครก็ช่าง แต่รุ้งก็เห็นแล้วใช่ไหมว่านายต่อไว้ใจไม่ได้ มันอาจจะเป็นพวกพี่พงศ์ร่วมมือกันทรยศพ่อหนูก็ได้"
"เสียดาย..." ทอรุ้งบ่นแล้วถอนใจ "ยังหาลุงพงศ์ไม่เจอ แล้วพ่อก็ยังบอกอะไรไม่ได้ เหมือนความจำขาดๆหายๆไป ทอรุ้งจะเอาหลักฐานพวกนี้ไปถามเขาให้รู้เรื่อง"
ทอรุ้งจะออกไป เปรมยุดาดึงแขนไว้ไม่ให้ไป ถึงถามเขาก็ไม่ยอมรับความจริง เปรมยุดาจึงสั่ง "ตอนนี้รุ้งต้องอยู่ห่างนายต่อไว้ก่อน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"
"ทำอย่างนั้นเขาอาจไหวตัวทัน เราจะไม่ได้ความจริงอะไรเลย"
"เอาเขามาอยู่ใกล้ มันอันตรายกว่านะรุ้ง ที่เขาช่วยเมื่อก่อนอาจเป็นแผนของเขาก็ได้"
ทอรุ้งฟังแล้วคิดหนัก ก่อนจะคล้อยตาม
ooooooo
เช้านี้ ต่อตระกูลขับรถมารับทอรุ้งถึงบ้านตามปกติ แม้จะถูกห้ามก็ตาม มนชนกออกมาที่ประตู บอกว่าวันนี้คุณต่อเข้าไปไม่ได้ คุณหนูไม่สบาย สั่งห้ามรบกวนเด็ดขาด และวันนี้ไม่ไปทำงานด้วย มนชนกยังห้ามไม่ให้ต่อตระกูลมารับมาส่งอีกด้วย มนชนกปิดประตูรั้วล็อกทันที นายต่อตะโกนเรียกทอรุ้ง ทั้งพยายามปีนเข้าไป แต่หล่นลงมายืนครางด้วยความผิดหวัง...
ในห้องนอนทอรุ้ง...ยามนี้เธอฝันร้ายร้องให้คนช่วยในสภาพละเมอ ทอรุ้งมองเห็นใครบางคนลางๆเข้ามาที่เตียง ทอรุ้งพยายามเพ่งมอง ถามไปทันทีว่า แม่ปริกใช่ไหม...ปริก ยิ้มร้าย แล้วพยายามปรับหน้าตาเป็นยิ้มเย็น
"ใช่ค่ะคุณหนู เห็นคุณหนูตื่นสายเลยมาดูว่าไม่สบายหรือเปล่า...นี่คุณหนูฝันร้ายหรือคะ"
"นิดหน่อยค่ะ" ทอรุ้งจับหัวตัวเองบีบ รู้สึกวิงเวียน "ฝันถึงคุณพ่อ แล้วหลายอย่างสับสนไปหมดเหมือนนอนไม่เต็มอิ่ม เวียนหัวนิดหน่อย"
ปริกจะไปชงกาแฟมาให้ ทอรุ้งโบกมือห้าม เธอจะลงไปทานข้างล่างเอง ทอรุ้งลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ แต่เซไปหลายก้าว ปริกมองตามแล้วยิ้มอย่างพอใจที่มีผลงาน...
ปริกลงไปชงกาแฟสองแก้ว สั่งมนชนก แก้วหนึ่งให้ คุณเปรม อีกแก้วให้คุณรุ้ง อย่าสับกัน มนชนกถามว่าทำไมไม่ใส่ยาทั้งสองแก้วพร้อมกัน จะได้สะดวกขึ้น ปริกบอกลูกสาวว่า ขืนวางยาทั้งสองคน จะยิ่งปิดลำบาก แล้วคุณกรองก็ไม่ได้สั่งไว้ด้วย...
เมื่อคุณเปรมกับทอรุ้งลงมาที่โต๊ะอาหาร เปรมยุดาเห็นแล้วถามว่าไม่สบายหรือ แล้วจะไปเยี่ยมคุณพ่อได้หรือเปล่า ทอรุ้งรับรองว่าเดี๋ยวก็หาย พอนึกได้ว่าเดี๋ยวต่อตระกูลจะมารับทุกเช้า ตอนนี้ยังไม่เห็นมา มนชนกรีบบอกว่า เธอไล่คุณต่อกลับไปแล้ว เพราะคุณเปรมสั่งไว้ เปรมยุดารีบรับว่าสั่งไว้จริง ทอรุ้งเข้าใจ แต่อดคิดและไม่สบายใจไม่ได้
มนชนกมัวแต่พูดไปฟังไป จึงวางแก้วกาแฟสลับกับของทอรุ้ง...พอคุณเปรมกำลังจะยกแก้วสลับขึ้นจิบ มนชนกรีบร้องห้าม เปรมยุดาตกใจชะงัก
"ว้าย...อะไรกันยะ ทักจนตกใจหมด"
"คือ...นกเสิร์ฟกาแฟสลับแก้วกันค่ะ"
"สลับกันยังไง มันก็เหมือนกันนี่ ฉันกับอาเปรมกินกาแฟรสเดียวกันอยู่แล้ว" มนชนกหน้าเสีย ตอบอึกอัก เปรมรีบซัก
"มันอะไรกันจ๊ะ มนชนก" เมื่อมนชนกอึกอักกำลังจะเสียท่า...แม่ปริกก็โผล่มาช่วย
"คืออย่างนี้ค่ะ...วันนี้ปริกชงให้คุณรุ้งอ่อนลงมาหน่อย เพราะเห็นว่าเวียนหัว ส่วนของคุณเปรมน่ะเหมือนเดิม"
ปริกดึงแก้วกาแฟสลับมาเหมือนเดิม มนชนกบ่นแม่ว่า แล้วก็ไม่บอก ทอรุ้งยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ มนชนกกับปริกมองหน้ากันอย่างโล่งอก
ooooooo
ที่สถานบำบัด...ไหมแก้วย่องมาที่หน้าห้องนเรนทร คิดว่าจะไปเล่นกับนเรนทร แต่ไหมแก้วต้องชะงักตาเหลือก เมื่อมองเข้าไปในห้องหมอพิธานกำลังให้กิ่งแก้วฉีดยาให้นเรนทร ไหมแก้วร้องด้วยความกลัววิ่งหนีไป...
ทางหน้าห้อง เปรมยุดากับทอรุ้งพากันเดินมาทางห้องนเรนทร แล้วทั้งสองต้องหยุดชะงัก เมื่อต่อตระกูลออกมาขวางไว้ ร้องเรียกทอรุ้งอย่างจะเอาเรื่อง เปรมยุดาต้องถามว่า ต่อมาทำอะไร ต่อตระกูลบอกจะมาพบคุณรุ้ง เปรมยุดาตอบแทนว่า แต่รุ้งไม่อยากพบ ให้ต่อกลับไป...ต่อตระกูลหันไปทางทอรุ้ง
"รุ้งเป็นอะไรไป เห็นนกบอกว่ารุ้งไม่สบายด้วยเหรอ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหายดีแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาคอยตามฉันแล้ว ฉันมีอาเปรมคอยดูอยู่แล้วค่ะ"
"ให้พี่ช่วยดูอีกคน ก็ไม่เสียหายอะไรนี่รุ้ง"
"บอกแล้วว่าไม่ต้อง" เปรมยุดาเสียงดังขึ้น "ฉันดูแลหลานฉันเองได้ เธอไม่ต้องมายุ่งดีกว่า"
เปรมยุดารีบจูงทอรุ้งเดินหนีไปต่อหน้า ต่อตระกูลสงสัยว่าต้องมีอะไรแน่ จึงตามไปทันที
พอทันกัน ต่อตระกูลถามว่า ช่วยบอกหน่อยได้ไหม ผมทำผิดอะไร?
"เธอก็รู้อยู่แก่ใจแล้วนี่ต่อตระกูล อย่านึกนะว่าฉันกับรุ้งไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่" เปรมยุดาข่ม
"ฉันเคยบอกแล้วว่า ไม่ไว้ใจคุณแต่แรก" ทอรุ้งเสริม "ตอนนี้ยิ่งไม่ไว้ใจ ไม่อยากให้คุณมาตามฉันเป็นเงาตามตัวอีก"
"พี่ยอมให้รุ้งกับอาเปรมระแวงพี่ แต่อย่างน้อย ขอให้ พี่คอยตามดูแลรุ้งเหมือนเดิม"
ทอรุ้งพยายามอธิบายว่าเธอไม่มีอันตรายอะไรแล้ว ให้เขากลับไปเสีย ต่อตระกูลยืนกรานไม่ยอมกลับ จนกว่าทอรุ้งจะกลับไปด้วย เปรมยุดาเหลือระอา รีบดึงมือทอรุ้งเข้าห้องพ่อไป ต่อตระกูลมองตาม คิดไม่ออกว่าทำไมถึงระแวงเขาถึงเพียงนี้...
อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าว ตอนที่ 7
เปรมยุดากับทอรุ้งเข้าไปหานเรนทร แต่วันนี้เขากลับนั่งเหม่อ ทั้งสองเข้าไปช่วยเขย่าตัว ซักถามจะพาไปเดินเล่น ถูกซักมากๆว่าเป็นอะไรไป คุณทรตวาดใส่ทันที
"อย่า...อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันกลัวแล้ว" ทั้งทอรุ้งกับเปรมยุดาตกใจ ช่วยกันปลอบว่า อย่ากลัวเราเลย "ไม่...ไม่...ไม่เอาแล้ว อย่า...ฉันไม่พูดอะไรอีกแล้ว อย่าทำอะไรลูกสาวฉัน"
"ใครจะทำอะไรรุ้งคะพ่อ" ยิ่งทอรุ้งถาม พ่อยิ่งหวาดกลัวจนตัวสั่น ก้มหน้าซุกเข่า แล้วร้องห้ามไม่ให้ใครมาทำร้าย...ทั้งทอรุ้งและเปรมยุดาต่างไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงได้เป็นแบบนี้
"มันเป็นอาการปกติของคนไข้โรคนี้ครับ" หมอพิธานต้อนรับเปรมยุดากับทอรุ้งที่มาพบที่ห้อง ถามอาการของนเรนทร "บางทีเป็นๆหายๆสลับกันอยู่ พอหลับอาการจะดีขึ้น แต่เมื่อมีความเครียดก็จะแย่ลง ที่ว่าคนจะมาทำร้าย เป็นการระแวงตามปกติ ยังมีหูแว่วและภาพหลอน แต่น้อยลงกว่าแต่ก่อนมาก อาการนี้จะดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อไปอาการปกติของท่านจะมีวงจรนานขึ้น จอยู่ร่วมกับคนอื่นเหมือนเดิม แต่ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง..."
เปรมยุดากับทอรุ้งฟังมาถึงตรงนี้เริ่มถอนใจโล่ง...หมอพิธานมองทอรุ้งสำรวจก่อนถามถึงอาการทอรุ้ง
"รุ้งดีขึ้นมากค่ะ แต่อาจเวียนหัวบ้าง แต่ค่อยยังชั่วแล้ว ยาคุณหมอก็ทานหมดแล้ว"
"ดีมากครับ ผมจะสั่งยาเพิ่มให้ จะหายเวียนหัวได้สนิท"
"ไม่ต้องดีกว่าค่ะ หลานฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ไม่ต้อง ทานยาก็ได้"
เปรมยุดามองพิธานอย่างไม่ไว้ใจ หมอได้แต่ยิ้ม บอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว หมอก็สบายใจ
ooooooo
ขณะที่นายต่อนั่งซึมอยู่ม้านั่งในสถานบำบัด จู่ๆ ไหมแก้วก็มาจ๊ะเอ๋จนเขาตกใจ แล้วเรียกเขาว่าสุดหล่อ ต่อตระกูลจึงยิ้มทักทาย เธอแนะนำชื่อแซ่ แล้วเหมาว่า เขาถูกยิงตอนมาเยี่ยมลุงทรใช่ไหม ต่อตระกูลจึงย้อนถามว่า รู้จักลุงทรด้วยหรือ ไหมแก้วยิ้ม บอกว่าลุงทร ใจดี...แล้วเปลี่ยนเป็นชวนเล่นซ่อนหา พอบอกว่าเล่น ไม่เป็น ไหมแก้วบอก
"ลุงทรยังเล่นเป็นเลย แต่วันนี้ลุงทรเล่นกับแก้วไม่ได้ เพราะลุงทรโดนฉีดยาอีกแล้ว"
"ลุงทรโดนฉีดยาเหรอ" ต่อตระกูลตกใจซักทันควัน "ใครฉีด ไหมแก้วเล่าให้ฟังซิ"
"ไหมแก้วไม่อยากเล่า ไหมแก้วอยากเล่นซ่อนหา"
"ถ้าไหมแก้วเล่าแล้วผมจะเล่นซ่อนหาด้วย เอาไหม"
"เล่าก็ได้..." ไหมแก้วคิดครู่ใหญ่จึงตกลง "แต่สุดหล่อ ต้องเล่นซ่อนหากับไหมแก้วนะ"
ต่อตระกูลพยักหน้าตกลงอย่างตื่นเต้นดีใจ...ฟังอย่างตั้งใจ...
จากนั้น...ต่อตระกูลเดินมาทางหน้าห้องนเรนทร พอมองเข้าไปก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงที่ดังมาชวนให้รีบเงี่ยหูฟัง
"จำไว้นะ อย่าพูดอะไรให้ลูกสาวคุณสงสัย" เสียงกิ่งแก้วคาดคั้นเต็มที่ นเรนทรตอบทันที
"ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้พูด" ต่อตระกูลฟังแล้วยิ่งขยับฟังให้ชัดขึ้น...เห็นนเรนทรถูกมัดแข้งขากับเตียง
"แต่เมื่อกี้คุณพูดอะไรออกไปใช่ไหม ทอรุ้งถึงได้สงสัย"
"ไม่ได้พูด...เปล่านะ..." กิ่งแก้วย่างสามขุมเข้าหา นเรนทรร้องลั่น "ไม่..."
ต่อตระกูลเบิ่งตามอง ผวาถอยหลังจนชนลูกบิดดังขึ้น กิ่งแก้วชะงัก หันมามองว่าเกิดอะไรผิดปกติ นายต่อรีบเผ่นหนี ไปทันที กิ่งแก้วเปิดประตูออกมาดู เมื่อไม่เห็นอะไรจึงกลับ เข้าไปในห้อง...ต่อตระกูลบังหลังเคาน์เตอร์ พอโผล่มองไม่เห็นใครแล้ว จึงพยายามจะขยับไปมองหาสิ่งที่ผิดปกติต่อ...ส่วนกิ่งแก้วเห็นนเรนทรหลับไปแล้ว จึงยิ้มอย่างพอใจ...นายต่อเดินไปคิดไป อยากรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับนเรนทร
เมื่อเปรมยุดากับทอรุ้งพากันนั่งรถกลับบ้าน นายต่อขับตามไป พร้อมกับทักทายอย่างเอาใจ เปรมยุดาจึงทำหน้าที่เผชิญหน้ากับนายต่อ เตือนว่าต่อเป็นคนน่าสงสัย ให้กลับไปเสีย ก่อนที่เธอจะเรียกตำรวจมาจับ แล้วเปรมยุดาและทอรุ้งต้องหันมามองนายต่อ เมื่อเขาเปิดปากอีก
"ผมสงสัยอาการป่วยของคุณลุงทร...ผมคิดว่าสถานบำบัด มีลับลมคมใน ในการรักษาคุณลุงทร อยากให้คุณอาเอาคุณลุง ไปรักษาที่อื่น ผมก็กลัวรุ้งจะมานอนที่นี่เหมือนอย่างคุณลุง"
"ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมา เธอก็ทำตัวน่าสงสัยเหมือนกัน"
"ถึงไม่เชื่อในตัวผม แต่ขอให้เชื่อคำเตือนของผมเถอะครับ อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรเสียหาย ส่วนเรื่องรุ้ง อย่าให้รุ้ง ทานอาหารที่แม่ปริกทำ จะปลอดภัยกว่า"
"ฉันจะเก็บไว้พิจารณาก็แล้วกันนะ" เปรมยุดากับทอรุ้ง เข้าบ้านไป นายต่อได้แค่มองตามก็บุญแล้ว
เมื่อเข้าไปในบ้าน ทอรุ้งบอกอาเปรมว่า เธอเชื่อเรื่องสถานบำบัด แต่ไม่เชื่อเรื่องแม่ปริก เปรมยุดากลับบอกว่า มันก็น่าสงสัยทั้งนั้น
"รุ้งคิดว่าพี่ต่อกำลังใส่ร้ายแม่ปริกให้เราไขว้เขว แต่ เอาเรื่องคุณพ่อมาหลอกให้เราฟังเขา ถ้าแม่ปริกคิดร้ายเราจริง ทำไมอาเปรมไม่มีอาการอะไรเลย" ทอรุ้งมั่นใจแต่เปรมยุดากลับยังระแวงไปต่างๆนานา
ส่วนนายต่อพอกลับถึงบ้าน แม่กรองกาญจน์มาทักทาย วันนี้ทำไมกลับบ้านเร็ว ต่อตระกูลบอกแม่ว่า เขาไม่ต้องไปรับใช้ เจ้านายแล้ว แม่จึงได้ทีย้ำว่า ยังไงรุ้งไม่มีทางไว้ใจพวกเรา ไม่ว่า แกจะไปทำดีกับเขาแค่ไหน เลิกยุ่งกับเธอเสีย
"ผมไม่ได้หวังว่าจะให้เขาไว้ใจผม แต่ผมกลัวเขาจะไว้ใจคนผิดมากกว่าครับ"
"ทอรุ้งเคยไว้ใจใคร ฉันไม่เคยเห็นเขาไว้ใจใครสักคน"
"แม่ปริกไงครับ ทอรุ้งไว้ใจแม่ปริกมาก คุณแม่ก็รู้นี่ครับ"
"นี่ ตาต่อ" กรองกาญจน์ของขึ้นตวาดทันที "แม่เคยบอกแล้วใช่ไหม อย่าวกมาพูดเรื่องนี้อีก"
"ผมคงพูดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอกครับ แต่ผมขอบอกแค่ว่า ถึงรุ้งจะระแวงสงสัยผมมากแค่ไหน ผมก็จะไม่หยุดดูแลเขา"
"งั้นก็ตามใจแก จะทำอะไรก็ทำ แต่ฉันขอเตือนว่า ต่อไปแกจะต้องเสียใจมากกว่านี้"
แม่กรองสะบัดบั้นท้ายหนี ต่อตระกูลมองตาม อยากรู้นักว่าแม่กำลังทำอะไรอยู่?
ooooooo
เมื่อต่อตระกูลมาถึงห้องทำงานตอนเช้า เจอซองสีขาววางอยู่ พอเปิดอ่านแทบจะเต้นผาง ตั้งสติได้วิ่งไปหาทอรุ้งถึงโต๊ะทำงาน ยื่นจดหมายให้เธอพร้อมถาม
"รุ้งย้ายพี่ไปแผนกบุคคลเหรอ"
"ในจดหมายก็บอกชัดแล้วนี่คะ...แต่ฉันไม่ย้ายเฉยๆ เพิ่มเงินเดือนให้อีกเท่าตัวด้วย"
"แต่พี่ไม่ต้องการ"
"ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ ยังไงคุณก็ต้องยอมรับ"
"พี่ไม่เข้าใจ ทำไมรุ้งต้องผลักไสไล่ส่งพี่ด้วย พี่ขอทำงาน ที่เดิม ลดเงินเดือนลงครึ่งหนึ่งก็ได้"
"คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง ฉันหาคนอื่นมาทำงานแทนคุณเรียบร้อยแล้ว" ต่อตระกูลบ่นเรื่องเหตุผล ทอรุ้งย้ำทันที "เหตุผล ก็คือ ฉันเห็นว่าคุณไม่เหมาะกับตำแหน่งผู้ช่วย คุณไม่ผ่านการทดลองงาน เหตุผลเท่านี้พอไหม"
"งั้นพี่ยอมรับการตัดสินของรุ้ง รุ้งเป็นคนฉลาด แต่อาจไว้ใจคนใกล้ตัวเกินไป พี่ขอให้รุ้งระวังตัวทุกฝีก้าว ต่อไปนี้ พี่จะดูแลรุ้งอยู่ห่างๆก็แล้วกัน"
นายต่อหันหลังเดินออก ทอรุ้งมองไปอีกทางอย่างตัดใจ แล้วเกิดเวียนหัวคว้าเก้าอี้ไม่ทัน ล้มลงไปทั้งเก้าอี้ ต่อตระกูลหันมา ร้องอุทานผวาเข้าไปดึงตัวเธอขึ้น คาดคั้นให้บอกมาว่า เป็นอะไรไป ทอรุ้งสะลึมสะลือบ่นว่าปวดหัว...แล้วไขว่คว้าโงนเงน บอกว่าห้องหมุนอีกแล้ว ต่อตระกูลรีบดึงตัวทอรุ้งไว้ เธอเกาะเขาไว้แน่นเหมือนกลัวจะล้ม
"อย่าปล่อยนะ อย่าปล่อยฉัน มันปล่อยฉันลงมา...จับฉันไว้...จับฉันไว้..."
ต่อตระกูลกอดทอรุ้งแน่น ทอรุ้งซบต่อเหมือนกลัวจะหล่นวูบวาบไป...เป็นนาน ทอรุ้งค่อยคลายตัวขึ้น ค่อยๆลืมตามองเขาอย่างงุนงง...พอหายมึนรู้ว่าอยู่ในอ้อมกอดต่อตระกูล จึงผลักเขาออกอย่างแรง
"ออกไปนะ มากอดฉันไว้ทำไม บ้ารึเปล่า" ต่อตระกูลได้แต่ร้องอ้าว ไม่เข้าใจ "ไปให้พ้นนะ ออกไป"
เปรมยุดาเปิดประตูเข้ามาเห็นรุ้งกำลังผลักไสนายต่อพัลวัน จึงร้องว่านายต่อ พร้อมกับผลักกระเด็นไปทันที ถามว่า มาทำอะไรหลานเธอ ต่อตระกูลอ้างมาช่วย เปรมยุดาไม่ฟัง ไล่ให้ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้ ต่อตระกูลจำต้องมองทอรุ้งอย่างห่วงใย แล้วจำต้องก้มหน้าออกไป เปรมยุดาถามทอรุ้งว่า มันทำอะไรรุ้งหรือเปล่า?
"รุ้งไม่แน่ใจค่ะ จำได้ว่าเวียนหัว แล้วมึนงงไปหมด" เปรมยุดาเห็นว่าทอรุ้งทำงานหนัก เมื่อทอรุ้งอยากพัก เปรมยุดาจึงพากลับบ้านไปทันที...ต่อตระกูลรอที่หน้าห้อง ถามเปรมยุดาว่ารุ้งเป็นอะไร เปรมยุดาบอกไม่สบาย จะพากลับไปพักที่บ้าน แล้วห้ามไม่ให้ต่อตระกูลตามไป และย้ำหนัก อย่ามาวุ่นวายอีก
ooooooo
เปรมยุดาประคองพาทอรุ้งกลับมาถึงห้องนอน ปริกมาช่วยจัดแจงจะหาซุปร้อนๆมาให้ เปรมยุดารีบกันว่า ทอรุ้งไม่กินอะไรแล้ว ปริกหมดท่าจำต้องออกจากห้อง ไปอย่างไม่สบอารมณ์กี๋...เปรมยุดาแตะหน้าผากทอรุ้ง เห็นว่าไม่มีไข้ สงสัยว่าเป็นอะไรแน่ จึงนึกได้ว่าควรจะให้หมอนพดนัยมาตรวจ...
อาหลานพูดถึงหมอนพดนัยว่าเป็นหมอประจำตระกูล ตอนอาป่วยตามหมอมาเหมือนกัน แต่ถูกกรองกาญจน์ไล่ไป หาว่าเป็นหมอไม่ทันสมัย หมอโกรธจึงไม่มาบ้านนี้อีก
"แล้วหมอนพจะยอมมารักษารุ้งไหมคะ"
อ่านละครย่อเรื่องรุ้งร้าวตอนที่ 6-7